Ο Ηλίας του ιλίγγου

Τρεις μήνες προθεσμία έδωσε στον εαυτό του –και στον επίδοξο χρηματοδότη της επόμενης συμφωνίας- ο Γιώργος Βασιλακόπουλος για την ενθρόνιση του επόμενου Ομοσπονδιακού προπονητή.

Μέχρι τότε, η Εθνική ομάδα θα είναι ακέφαλη, αφού άλλωστε δεν έχει υποχρεώσεις. Η συνεργασία με τον Ηλία Ζούρο ολοκληρώθηκε με το Προολυμπιακό τουρνουά, χωρίς αυτό να αποκλείει συνέχισή της.

«Εχουμε καιρό μπροστά μας», είπε ο ισχυρός άνδρας του ελληνικού μπάσκετ.

Καιρό έχουμε. Προπονητή δεν έχουμε.

Ή μήπως έχουμε;

Μετά την αποτυχία της Εθνικής στο Προολυμπιακό τουρνουά, οι βιαστικοί και οι άσχετοι ζητούν την κεφαλή του Ζούρου επί πίνακι. Εδώ και τώρα.

Εγώ δεν είμαι βιαστικός, γι'αυτό και δήλωσα εξαρχής απαισιόδοξος, ακόμα και στους φίλους μου "Πελαργούς" που ονειρεύονταν βάθρο στο Λονδίνο. Πείτε με άσχετο εάν αυτό σας ευχαριστεί ή αισθάνεστε πιο σχετικοί από εμένα, αλλά να θυμάστε ότι ακόμα και στο χώρο μας ελάχιστοι επιθυμούν την προκοπή της Εθνικής ομάδας όσο η αφεντιά μου.

Έχει να κάνει όχι μόνο με το ζην μου, αλλά και με το ευ ζην μου. Άλλοι αντιμετωπίζουν τις επίσημες υποχρεώσεις της Εθνικής ως αντιηλιακό για να βγει πιο εύκολα το καλοκαίρι μέχρι να ξεκινήσουν οι χειμερινές εχθροπραξίες, αλλά εγώ ανυπομονώ 11 μήνες να ξαναβγούν από το συρτάρι τα γαλάζια.

Ήδη σημείωσα με μπλε μαρκαδόρο στο ημερολόγιό μου τις ημερομηνίες του Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας. Σημειωτέον ότι εκεί θα πάρουμε και μετάλλιο…

Πάμε παρακάτω.

Το όνομα του Ζούρου θα είναι, αυτοδικαίως, το πρώτο που θα πέσει στο τραπέζι του Βασιλακόπουλου. Ο απερχόμενος Ομοσπονδιακός έχει στο παλμαρέ του μία σπουδαία επιτυχία και μία παταγώδη αποτυχία.

Πέρυσι, στη Λιθουανία, παρουσίασε μία ομάδα συσπειρωμένη και ακμαία πέρα από κάθε προσδοκία, παρά τη λειψανδρία και τις πρωτοφανείς αντιξοότητες. Όταν ξεκίνησα για το Αλίτους, φοβόμουν ότι θα επέστρεφα στην Ελλάδα απογοητευμένος μετά από 5 μέρες. Αλλά η αποδεκατισμένη ομάδα έφτασε μία ανάσα από τα ημιτελικά και εξασφάλισε και το εισιτήριο για το Προολυμπιακό τουρνουά, το οποίο ήταν ο βασικός της στόχος.

Για τη φετινή, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ηττήθηκε από έναν θεωρητικά κατώτερο αντίπαλο και γύρισε στην Ελλάδα με άδεια χέρια, ενώ είχε το υλικό για να διεκδικήσει ακόμα και Ολυμπιακή διάκριση.

Για τον Ζούρο, οι τελευταίοι 12 μήνες έμοιαζαν με τρενάκι του λούνα-παρκ. Πότε του ύψους, πότε του βάθους, πάντοτε του ιλίγγου.

Η ετυμηγορία είναι ακόμη αόριστη.Εκκρεμεί. Όπως θα έλεγαν στην Αμερική, “the jury is still out”. Το σύνολο του έργου του δεν είναι ούτε επιτυχημένο ούτε αποτυχημένο.

Πέρυσι, ο Ζούρος αποστόμωσε ακόμα και τους πιο αυστηρούς επικριτές του. Φέτος, απογοήτευσε ακόμα και τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του.

Υπάρχει, όμως, μία ειδοποιός διαφορά.

Για το φετινό πατατράκ υπάρχουν ισχυρές δικαιολογίες και αστάθμητοι παράγοντες που ναρκοθέτησαν την πορεία της ομάδας. Αντιθέτως, το περυσινό κατόρθωμα σημειώθηκε κόντρα σε θεούς και δαίμονες.

Μοναδικό εγγενές πλεονέκτημα ήταν τότε το –χαμηλό- σημείο όπου αρχικά τοποθετήθηκε ο πήχυς. Σχετικό και αυτό. Ποτέ δεν είναι πολύ χαμηλά ο πήχυς για την Εθνική Ελλάδας.

Ειδάλλως θα λέγαμε «δεν βαριέσαι» και θα προχωρούσαμε στο επόμενο τετραγωνάκι χωρίς να σκάμε για τον αποκλεισμό από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Έκανε φυσικά και λάθη ο Ηλίας Ζούρος στην επιχείρηση Προολυμπιακό τουρνουά. Πολλά και χτυπητά, με πρωταρχικό την προσπάθειά του να αλλάξει την αγωνιστική φυσιογνωμία της ομάδας χωρίς να έχει τον απαιτούμενο χρόνο για τέτοιο εγχείρημα.

Ίσως να θεώρησε εύκολη υπόθεση την πρόκριση και να δούλευε εξαρχής για το Λονδίνο. Μέγα σφάλμα, να κοιτάζει κανείς το δάσος αδιαφορώντας για τα πρώτα δέντρα.

Αλήθεια, θυμάστε που σας έγραφα πριν το Καράκας, ότι ουδέποτε είδα καλύτερη αφρικανική ομάδα από τη φετινή Νιγηρία; Μη πείτε ότι δεν σας προειδοποίησα.

Το μεγαλύτερο λάθος του Ζούρου ήταν ότι δεν παραδέχθηκε τα λάθη του και ότι –ακολουθώντας ίσως την πεπατημένη των προϊσταμένων του στην ΕΟΚ- απέφυγε κάθε ψήγμα αυτοκριτικής.

Άφησε έτσι εκτεθειμένους τους παίκτες του, τους συνεργάτες του και την ίδια την Ομοσπονδία, άσχετα με το πραγματικό μερίδιο ευθύνης του καθενός.

Όφειλε, μάλλον, να θέσει την παραίτησή του στη διάθεση της διοίκησης, ένεκα ακριβώς της αποτυχίας. Εκτός αν θεωρεί ότι η παραίτηση εξυπακούεται, αφού ο Αύγουστος του 2012 ήταν εξαρχής η καταληκτική ημερομηνία της συνεργασίας.

Το “bottom line” είναι τα αποτελέσματα. Η ετυμηγορία του γηπέδου.

Ο Ζούρος μπορεί να υπενθυμίσει το θαυμάσιο δείγμα γραφής του 2011, να επικαλεστεί τα γνωστά εμπόδια που άφησαν τη φετινή ομάδα ανέτοιμη και να ζητήσει μία τρίτη –και φαρμακερή- ευκαιρία.

Πολλοί θα πουν ότι δικαιούται να κριθεί υπό συνθήκες κανονικές και πάντως καλύτερες από εκείνες του Καράκας. Άλλοι θα πουν ότι το φετινό στραπάτσο είναι ασυγχώρητο.

Εγώ, παρά τη σκασίλα μου για την ήττα από την καθ’όλα άξια Νιγηρία, πιστεύω μάλλον το πρώτο παρά το δεύτερο. Στο βαθμό που μού πέφτει λόγος, βεβαίως βεβαίως.

Διότι υπάρχει και μία πολύ σημαντική παράμετρος. Η έλλειψη πειστικών εναλλακτικών λύσεων.

Αν όχι ο Ζούρος, τότε ποιος;

Ο καθένας θα πει το μακρύ του και το κοντό του. Άλλος θέλει στην Εθνική τον Μαρκόπουλο, άλλος τον Ιτούδη, άλλος τον Καλαφατάκη, άλλος τον Φραγκιά, άλλος κάποιον αλλοδαπό.

Θα πρέπει όμως ο καινούριος να είναι εγγυημένα καλύτερος –ή έστω ισάξιος- του Ζούρου και να χωράει και στο ταπεινό βαλάντιο της Ομοσπονδίας.

Οι υπόλοιποι -εκτός του Γιάννη Σφαιρόπουλου- εκπρόσωποι της παινεμένης νουβέλ (ή …σχεδόν νουβέλ) βαγκ της ελληνικής σχολής εργάζονται σε πλούσιες ομάδες και έχουν φρέσκα, ισχυρά συμβόλαια: ο Μπαρτζώκας στον Ολυμπιακό, ο Πεδουλάκης στον Παναθηναϊκό, ο Κατσικάρης στο Μπιλμπάο.

Πειράματα με ξένους τύπου Καζλάουσκας μάλλον θα πρέπει να αποκλειστούν, για πολλούς και διάφορους λόγους.

Μοναδική λύση που ενδεχομένως ικανοποιεί τα κριτήρια είναι η επιστροφή του Παναγιώτη Γιαννάκη, αλλά οι συνθήκες για τέτοια κίνηση δεν έχουν ωριμάσει. Άλλωστε, ο "δράκος" μόλις έπιασε δουλειά στη Λιμόζ.

Ποιος, λοιπόν; Ποιος; Ο …Ομπράντοβιτς; Εάν η ΕΟΚ έχει τον τρόπο και το χρήμα για να πείσει τον Ομπράντοβιτς, ο πρώτος που θα πάει στο αεροδρόμιο για να του στρώσει το χαλί θα είμαι εγώ και ο δεύτερος ο Ζούρος.

Πρόκειται όμως για σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Όχι ότι δεν αξίζει να ανιχνευτεί μέχρι τελικής πτώσεως…