Συγνώμη κύριοι, ποιοι είστε;

Λόγω τιμής δεν ξέρω εάν ξαφνικά γίναμε μια ομάδα η οποία ελέω των ψεύτικων πενταριών της, έκανε τον Ζούρο να μπει στο τριπάκι του Ντελ Μπόσκε (που βάφτισε τον Φάμπρεγας faux σέντερ φορ) και ως εκ τούτου σανιδώνει το γκάζι και παίζει ένα ασύνηθες για τα ελληνικά δεδομένα μπάσκετ.

Δεν ξέρω επίσης εάν την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι οι παίκτες αλλάζουν πια το αίμα τους και από εκεί που η εθνική πήγαινε στους πολέμους φορτώνοντας τη φαρέτρα της με πολλή άμυνα και παιχνίδι της υπομονής και της σιγουράντζας, τώρα γεύεται το ποτό της αμαρτίας, το οποίο, ως γνωστόν, είναι γλυκό.

Δεν ξέρω σε τελική ανάλυση εάν η εικόνα των επτά αγώνων, που έχει παίξει έως τώρα αυτή η ομάδα μπορεί, διάβολε, να χρησιμεύσει ως επαρκές δείγμα για το φουτουριστικό στιλ που λανσάρει.

Θα τα μάθουμε όμως όλα αυτά, καθότι Παρασκευή κοντή γιορτή! Θα τα μάθουμε αύριο στην πρώτη «must -win situation» που θα εγγραφεί στο βιογραφικό σημείωμα αυτής της ομάδας: εδώ είναι που κόντρα στη Νιγηρία (έστω κι αν δεν είναι θεριό τύπου Ρωσίας ή Λιθουανίας ή πονηρός αντίπαλος, σαν τους Σκοπιανούς ας πούμε) θα φανεί πόσα απίδια βάνει ο σάκος της νέας ιδεολογίας του Ζούρου, την οποία καλούνται να μετουσιώσουν σε νομοθετική πράξη πρόκρισης στους Ολυμπιακούς αγώνες, παίκτες οι οποίοι βρέθηκαν ξαφνικά και ίσως απροειδοποίητα σε μια περιδίνηση!

Όντως στροβιλίζονται όλοι τους σε μια διαφορετική αγωνιστική φάση, που κάνει τον (επανακάμψαντα μετά το Ευρωμπάσκετ) Σπανούλη να αναζητεί per mare, per terram το τρίτο παράσημο της χρονιάς, τον Παπανικολάου να επιδίδεται σε παιχνίδια προσομοίωσης στο ΝΒΑ, τον Πρίντεζη να παρουσιάζει σε παγκόσμια πρεμιέρα τα αγαπημένα του «πεταχτάρια», τον Μπουρούση να διαπρέπει στη θέση .τεσσεράμισι , τον Ζήση να φιλτράρει και τις δικές του αρτηρίες από τον ενθουσιασμό του Μαντζαράκου, τον Καλάθη να ψήνεται εντέλει (όχι μονάχα από τον Πασούτιν, αλλά) και από τον Ζούρο, τον Καϊμακόγλου να γίνεται Φώτσης, τον Φώτση να περιμένει υπομονετικά να ξαναγίνει ο. εαυτός του και τον Βασιλειάδη, τον Μαυροειδή και τον Μπράμο να υπηρετούν αισθάνονται σαν στο (ισπανικό) σπίτι τους!

Πέραν των προσώπων και των προσωπικών στιγμών τους, αυτή η ομάδα μου αρέσει πολύ και επίσης αρέσει και σε πολύ κόσμο: τους ξένους εννοώ, που βλέπουν ένα άλλο ελληνικό μπάσκετ! Το κουβέντιασα με διάφορους παρατηρητές (κτυπώντας τώρα ξύλο, ώστε να μην πάρω σε μερικές ώρες τα χαρτιά μου και τα φάω όπως κάποτε ένας παράγοντας όνομα και μη χωριό μάσαγε μια επιταγή!) και όλοι τους διαπιστώνουν μια θεαματική ποιοτική αναβάθμιση στο παιχνίδι μας. Δεν ξέρω πάλι εάν το προηγούμενο στιλ σκούριασε, αλλά σίγουρα το καινούργιο, έτσι φρεσκοβαμμένο που είναι, χτυπάει όμορφα στο μάτι.

Δεν είχε άδικο ο Ασπρούλιας που έγραψε χθες τα ξημερώματα, μεσούντος του αγώνα με το Πουέρτο Ρίκο, σε ένα tweet, ότι «εθνική ομάδα μπάσκετ χωρίς άμυνα είναι σαν μοχίτο χωρίς δυόσμο», αλλά κάποια στιγμή με τη ζώνη προσαρμογής βρέθηκαν τα φυλλαράκια, μπήκαν στο ποτήρι κι έγινε η δουλειά, όπως έπρεπε. Ασφαλώς η άμυνα είναι η συνηθισμένη και απολύτως απαραίτητη πανοπλία της εθνικής, πάνω στην οποία κούμπωσαν τα κομμάτια της καινούργιας εξάρτυσης: η αύξηση της πίεσης, η καβάντζα της match-up ζώνης (που απέβη καταλυτική στο χθεσινό ματς), η δημιουργική ικανότητα, η ανεβασμένη ταχύτητα, η ενέργεια, η κυκλοφορία της μπάλας, το εξαιρετικό passing game, η κληρονομικώ δικαιώματι μεταφερόμενη αρετή της έξτρα πάσας και της αξιοποίησης της αδύνατης πλευράς στην επίθεση, η σταδιακή απελευθέρωση από την ομηρία του pick n' roll, η εναλλαγή των θέσεων (που για να μην αποτρελαθούμε δεν έχει να κάνει με τριγωνικές επιθέσεις και τα τοιαύτα) και last but not least: η ανατροπή των δεδομένων με την επιλογή τριών τεσσαριών και δύο πενταριών που ουσιαστικά είναι τεσσεραμισάρια!

Τώρα που τα βλέπω γραμμένα όλα αυτά μου μοιάζουν πολλά για να 'ναι όλα αληθινά, άλλωστε καλύτερα να κρατάμε-στην κυριολεξία μάλιστα-μικρό καλάθι. Τις προάλλες ο (Νεοζηλανδός προπονητής της Ιορδανίας) Ταμπ Μπάλντγουιν σχολίαζε εντυπωσιασμένος ότι «η ελληνική ομάδα κυκλοφορεί και μοιράζει την μπάλα με αξιοθαύμαστο τρόπο και μπορεί να της λείπει το low post game στην επίθεση, αλλά είναι πολύ καλή στο να το αντιμετωπίζει στην άμυνα της» και αναρωτιόταν «πώς θα αντιδράσει όταν ένας υποψιασμένος και ικανός αντίπαλος τη βγάλει έξω από το rotation της και της κόψει τον αιφνιδιασμό».

Κάτι τέτοιο η μεν Ιορδανία δεν μπορούσε εξ ορισμού να το κάνει το δε Πουέρτο Ρίκο δεν το. πρόκανε! Η Νιγηρία με τα αξιοσημείωτα αθλητικά προσόντα, την ταχύτητα, την ορμή στα επιθετικά ριμπάουντ, τη ροπή στα παιχνίδια ένας εναντίον ενός και στα split out αποτελεί το επόμενο εμπόδιο, που μάλιστα είναι εάν όχι το δυσκολότερο σίγουρα το κρισιμότερο διότι απόψε όπως έλεγαν οι ταμπέλες στα παλιά μπακάλικα, ουδέν λάθος (διορθώνεται και) αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνσιν εκ του ταμείου.

Αλλά, διάβολε, όλα αυτά ελπίζουμε ότι θα τα ξαναβρεί η υπηρεσία και το Σαββατοκύριακο η εθνική ομάδα θα διακρίνει μέσα από τον συνήθως συννεφιασμένο ουρανό του Καράκας τη μύτη του. Big Ben!