Της αμύνης τα (ορφανά) παιδιά!

Με το που έληξε ο αγώνας και αφού βεβαιώθηκα ότι είχα γλιτώσει το έμφραγμα (καθότι βρίσκομαι σε κρίσιμη ηλικία) βγήκα από το γήπεδο για να πνίξω τον πόνο μου σ' ε ένα τσιγάρο, που δεν το κάπνισα απλώς, αλλά θαρρώ ότι οι καπνοί πρέπει να βγήκαν από τα δάχτυλα των ποδιών μου!

Εκεί λοιπόν άκουσα την πιο σοφή κουβέντα που θα μπορούσε να λεχθεί τέτοια ώρα κι ενώ όλο το ελληναριό στο Καράκας φορούσε μαύρες πλερέζες: «Την υγειά μας να 'χουμε κι όλα τα άλλα θα τα βρούμε». Την είπε ο Σπύρος Καβαλιεράτος και την προσυπογράφω με χίλια.
Την υγειά μας να ΄χουμε πρώτα απ' όλα, όσο για το μπάσκετ, θα υπάρχει και μετά το αποψινό ναυάγιο, όπως υπήρξε μετά κι από όλα τα προηγούμενα, καθότι το Προολυμπιακό Τουρνουά δεν ήταν ποτέ το φόρτε μας και προτού πει ο Καιμακόγλου το «δυστυχώς αποτύχαμε» το είχαν ομολογήσει γενιές και γενιές Ελλήνων παικτών, μηδέ των κολοσσών και των θρύλων του εξαιρουμένων.

Λόγω τιμής, η ήττα και ο αποκλεισμός με έκαναν ένα μάτσο χάλια. Είναι σκληρό αυτό που συνέβη και γίνεται σκληρότερο, όταν το ζεις (και το ματς, αλλά και το τελευταίο σουτ του Σπανούλη) στα τρία μέτρα από τη θέση σου. Απογοητεύθηκα, αλλά πιο πολύ τσατίστηκα γι αυτό το χουνέρι: είναι μια τσατίλα που ξεπερνάει τον θυμό διότι δεν περίμενα ποτέ πως θα πιαστούμε τόσο εύκολα και για τόση ώρα κορόιδα!

Στ΄ αυτιά μου ηχεί ακόμη η απάντηση που μου έδωσε προχθές ο Καϊμακόγλου όταν τον ρώτησα πώς πρέπει να παίξουμε κόντρα στη Νιγηρία. «Θα μπορούσα να κάνω ολόκληρη ανάλυση με βάση την εικόνα που έχουμε από το πρόσφατο φιλικό ματς στη Βραζιλία και το scouting report» μου είπε και πέρασε στο. ψητό: Το πιο σπουδαίο απ' όλα είναι να παίξουμε.. .ελληνικά».

Μου εντυπώθηκε αυτή η κουβέντα και απόψε κατάλαβα πόσο δίκιο είχε ο Κώστας.

Ελληνικά στη μπασκετική διάλεκτο σημαίνει έξυπνα! Κοκορευόμαστε ούτως ή άλλως για το υψηλό IQ των προπονητών και των παικτών μας, αλλά τώρα πέσαμε στην περίπτωση μιας βλακώδους ήττας, η οποία μάλιστα φαινόταν αναπόδραστη από τη στιγμή που τα ανακλαστικά της εθνικής νεκρώθηκαν και ο οργανισμός δεν αντιδρούσε στα αλλεπάλληλα ερεθίσματα.

Αυτό που συνέβη στις 6 Ιουλίου του 2012 θα μνημονεύεται για καιρό ως η απόλυτη επιβεβαίωση του τίτλου του μυθιστορήματος του Ντοστογιέφσκι: Έγκλημα και τιμωρία! Διεπράχθησαν κατά συρροήν εγκλήματα στο γήπεδο και βεβαίως ποινικοποιήθηκαν και επέσυραν την καταδίκη της εθνικής.

Διάβασα διάφορες μπούρδες και πολλούς αφορισμούς που άλλωστε είναι ίδιον της ράτσας μας. Τι πιστεύω εγώ; Πρώτα απ' όλα δεν τίθεται ζήτημα υποτίμησης ή άγνοιας του αντιπάλου, ούτε ελλιπούς ενημέρωσης, είτε πλημμελούς προετοιμασίας. Δεν τίθεται επίσης ζήτημα ψευδαίσθησης ότι το ματς είχε κριθεί, όταν η εθνική προηγήθηκε με 47-34, διότι εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, φαντάζομαι πως θα επενέβαιναν αμέσως για να επαναφέρουν την ομάδα σε εγρήγορση ο Σπανούλης, ο Πρίντεζης, ο Παπανικολάου και ο Μάντζαρης που θυμούνται πολύ καλά τι συνέβη στον τελικό της πόλης και πώς ο Ολυμπιακός (τους) νεκραναστήθηκε από το -19.

Δεν φταίει το ένα, δεν φταίει το άλλο και τότε (θα μου πείτε) τι έγινε; Ελα μου ντε! Είδα τους Νιγηριανούς στα προηγούμενα δυο ματς και κατάλαβα ότι δεν είναι. ρούκουνες, αλλά ούτε και κανονικοί Αφρικανοί: στην πραγματικότητα, με τόσους παίκτες να έχουν γεννηθεί ή ανδρωθεί στις ΗΠΑ, οι τύποι είναι Αμερικανοί της Αφρικής με ό,τι αυτό συνεπάγεται στις επιρροές που έχει δεχτεί το (ατομικό) παιχνίδι τους.
Επιμένω στην ατομικότητα, διότι με τα αθλητικά προσόντα, αλλά και τη συγκεκριμένης στόχευσή τους μας άλλαξαν τον αδόξαστο: επί σαράντα λεπτά αναπλήρωσαν το ολοφάνερο έλλειμμα δημιουργικότητας και ομαδικής λειτουργίας (πρώτη ασίστ στο 25, 22-6 ο τελικός λογαριασμός) με τα φυσικά, αθλητικά και ατομικά προτερήματα τους: όρμαγαν σαν θηρία στα ριμπάουντ, έπαιρναν συνεχώς επιθέσεις δεύτερης ευκαιρίας, υπερείχαν στις κατοχές, αναζητούσαν διαρκώς τις φάσεις στο ένας εναντίον ενός , στις οποίες πήραν φαλάγγι την εθνική: εάν δεν έχασα τεύχη στο μέτρημα, (πρέπει να) έβαλαν έξι η επτά «γκολ-φάουλ»!

Τι κάναμε εμείς απέναντι σε όλα αυτά; Πράμα, που λένε και στο χωριό μου, δηλαδή τίποτε!

Δεν αιφνιδίασε αυτή η αγωνιστική λογική την ελληνική ομάδα: την ξέραμε, την είχαμε επισημάνει, σχεδιάσαμε την αντιμετώπιση μας, αλλά μηδέν εις το πηλίκον. Το +13 εξατμίσθηκε πολύ νωρίς κι από την ώρα που οι Νιγηριανοί ξανακόλλησαν πάνω μας και νιώθαμε την καυτή ανάσα τους στο σβέρκο μας, ε, δεν ήθελε και πολύ για να συμβεί η ανεπανόρθωτη συμφορά.

Χθες έγραφα εδώ ένα κείμενο, με την ελπίδα ότι μετά από λίγες ώρες δεν θα έπαιρνα τα χαρτιά μου για να τα φάω! Δυστυχώς διεψεύσθην οικτρώς! Απαριθμούσα διάφορα κομπλιμέντα για την ομάδα, για τον προπονητή και για τους παίκτες και δεν είμαι από αυτούς που κάνουν κωλοτούμπα και φτύνουν εκεί όπου έγλειφαν ή το αντίθετο. Εξακολουθώ να εκτιμώ τον Ζούρο (αν και διαφωνώ πλήρως με την απόφαση του να επιρρίψει τις ευθύνες αποκλειστικά και μόνο στη διαιτησία), εμπιστεύομαι τους παίκτες και μου αρέσει αυτό το καινούργιο στιλ που λανσάρει η ομάδα με άξονες την επιθετικότητα, την ταχύτητα και την αξιοποίηση των τεσσαριών που κλήθηκαν να υποκαταστήσουν τα απόντα κλασικά πεντάρια.

Την απούσα πρόκριση στο Λονδίνο, όμως ποιος θα την υποκαταστήσει; Τα Προολυμπιακά Τουρνουά παραμένουν μια στοιχειωμένη και πονεμένη ιστορία για την εθνική, που απέτυχε για δέκατη φορά σε ισάριθμες περιπτώσεις που αυτά διεξήχθησαν εκτός Ελλάδος! Δεν ξέρω εάν η ήττα από τη Νιγηρία μας γυρίζει χρόνια πίσω, αλλά ίσως αποτελεί την εκδίκηση της Ιστορίας διότι ξαφνικά μπήκαμε στο τριπάκι ενός διαφορετικού στιλ και αφήσαμε στη ντουλάπα την αμυντική πανοπλία μας. Όλα τα προηγούμενα χρόνια η ελληνική ομάδα στηρίχτηκε στη δυνατή άμυνα της και την ανήγαγε σε πολιορκητικό κριό για να ρίχνει τα οχυρά των αντιπάλων. Το αμυντικό ελιξίριο την κρατούσε όρθια και της επέτρεπε να πετυχαίνει τις επικές ανατροπές , αυτό όπλιζε την επίθεση, αυτό επίσης έγινε το σήμα κατατεθέν της ελληνικής μπασκετικής σχολής, τόσο σε εθνικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Το πρελούδιο ακούστηκε στον αγώνα με το Πουέρτο Ρίκο, όπου το run and gun δεν είχε κόστος. Κόντρα στη Νιγηρία η αμυντική ανεμελιά απέβη μοιραία και τώρα που ξανανοίγει η κουβέντα για το μέλλον της εθνικής είναι προφανές ότι αυτό το θέμα θα ξεπεράσει και τα πρόσωπα. Το 'πε άλλωστε και αυτό πάλι χθες ο Καϊμακόγλου: «Το χαρακτηριστικό της ελληνικής σχολής είναι η άμυνα που εδώ την αμελήσαμε. Η εθνική έχει μέλλον, αλλά θα πρέπει να ξαναχτιστεί πάνω στα αμυντικά θεμέλια».

Πάνω στις αρχές και στις παραδόσεις μας, θα συμπλήρωνα εγώ.