Η τελευταία ευκαιρία του Σάντος!

Ανήμερα των γενεθλίων του (έκλεισε τα 58) ο Φερνάντο Σάντος δέχθηκε το απόγευμα της Τετάρτης ένα καλό "δώρο" από τον νέο πρόεδρο της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας.

Είδε τον Γιώργο Σαρρή στα αποδυτήρια της Εθνικής να του δηλώνει, μπροστά στα "παιδιά" του, τους ποδοσφαιριστές τη στήριξή του. Ναι, σε μια κανονική χώρα αυτό θα ήταν το αυτονόητο για τον νέο πρόεδρο της ομοσπονδίας, ο οποίος πιθανόν να είχε επιδιώξει μια συνάντηση με τον προπονητή προεκλογικά, για να συζητήσει μαζί του πάνω στις ιδέες του για την δημιουργία και την ανάπτυξη του εθνικού ποδοσφαίρου.

Εδώ όμως είναι Ελλάδα, η χώρα που - και στο ποδόσφαιρο - μισεί το αυτονόητο. Γι' αυτό και έχει σημασία για τον προπονητή που άκουσε τον νέο πρόεδρο να επαναλαμβάνει ότι σκοπεύει να στηρίξει και να μη πειράξει την Εθνική.

Αν και στην πραγματικότητα αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία για την ίδια την Εθνική και την προοπτική της και όχι για τον προπονητή, ο οποίος απλώς θα αποχωρούσε αν κάποιος επιχειρούσε να παρέμβει στη δουλειά του.

Το ερχόμενο καλοκαίρι ο Σάντος θα συμπληρώσει μια ντουζίνα χρόνια από την πρώτη του ημέρα στην Ελλάδα. Πιθανόν γι' αυτό, δηλαδή επειδή ξέρει καλά πού ζει, κι επειδή αγαπά τον τόπο που εργάζεται, να κάνει τόσο υπομονή μέχρι να δει αν η Ομοσπονδία θα βάλει ή όχι επιτέλους σε εφαρμογή το σχέδιο που εκείνος έχει εδώ και περίπου 2 χρόνια εκπονήσει για την δημιουργία του εθνικού ποδοσφαίρου.

Για ακόμη μια φορά ο Πορτογάλος έχει μπροστά του δύο παιχνίδια που καθορίζουν τη μοίρα της προσπάθειάς του στην Εθνική. Για ακόμη μια φορά πρέπει να σκέφτεται ότι η εφαρμογή του πλάνου του, που είναι εξίσου μεγάλο κίνητρο για αυτόν με τις προκρίσεις στις τελικές φάσεις των μεγάλων διοργανώσεων, εξαρτάται από τα αποτελέσματα της Εθνικής.

Μια αλήθεια, μια πραγματικότητα που αδικεί κατάφορα την επιστημονική μελέτη που έχει κάνει με τους συνεργάτες του από τις αρχές του 2011.

Ενας άλλος στη θέση του, με λιγότερη υπομονή και πιο έντονη εσωτερική επιθυμία να προστατεύει το ατομικό συμφέρον, πιθανόν να είχε αγανακτήσει και να είχε εγκαταλείψει την προσπάθεια να της φτιάξει της Ελλάδας ποδόσφαιρο.

Ο Σάντος θα μπορούσε κάλλιστα να παριστάνει στο εξής τον Οτο Ρεχάγκελ: ζωή στη Λισσαβόνα, πλάι στον εγγονό του, ταξίδι στην Αθήνα τρεις μέρες πριν από τους αγώνες, κι όλα καλά. Αν μάλιστα έβαζε και Nova στη Λισσαβόνα, σε αντίθεση με τον Οτο που δεν έβαλε ποτέ στο Εσεν, θα μπορούσε να παριστάνει και τον πολύ πιο "updated" ομοσπονδιακό, συγκριτικά με τον προκάτοχό του, για την πρόοδο και την εξέλιξη των Ελλήνων ποδοσφαιριστών.

Ο Σάντος όμως δεν είναι τέτοιας αντίληψης προπονητής. Και η φιλοδοξία του αυτή την εποχή δεν σταματά στην πρόκριση της Εθνικής στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Θέλει να φτιάξει επιτέλους εθνικό ποδόσφαιρο, να οργανώσει τις εθνικές ομάδες από την παιδική ηλικία, να επηρεάσει τις ανά την χώρα ακαδημίες να διδάξουν σωστά το ποδόσφαιρο στους πιτσιρικάδες, να τις "αναγκάσει" να εκπαιδεύσουν σωστά τα παιδιά.

Και εδώ και μήνες γνωρίζει ότι ο βασικός υποστηρικτής του σε αυτό το project, ο Σοφοκλής Πιλάβιος, δεν θα είναι πρόεδρος. Και τώρα πρέπει να πείσει τον επόμενο, δηλαδή τον Γιώργο Σαρρή ότι έχει νόημα η υλοποίηση αυτού του σχεδίου. Και ξέρει ότι όσο η "μεγάλη" Εθνική νικά, όλοι θα τον ακούν, μέχρι τις ημέρες μιας ήττας, ενός κακού αποτελέσματος, που θα επηρεάσει τον δείκτη της "δημοτικότητάς" του, σε μια εποχή που εκείνος ξαναμπαίνει, άδικα, στη διαδικασία να πείσει την Ομοσπονδία να τον ακούσει και να εφαρμόσει το σχέδιό του.

Εντεκα χρόνια μετά την πρώτη άφιξή του στην Ελλάδα, ο Σάντος επιμένει να παραμένει "ξένος" με την ελληνική νοοτροπία και αντίληψη για το ποδόσφαιρο. Ομως όχι για πολύ ακόμη.

Αν η Ομοσπονδία δεν του δείξει με πράξεις ότι σκοπεύει να βάλει μπροστά το σχέδιό του για το εθνικό ποδόσφαιρο, ο Σάντος θα το αφήσει στην άκρη και θα περιοριστεί στον ρόλο του προπονητή της Εθνικής. Εκείνος δεν πρόκειται να χάσει. Η Ελλάδα θα χάσει, την πρώτη μεγάλη ευκαιρία που είχε στη ζωή της για να μάθει, από μικρή, να παίζει σωστά το ποδόσφαιρο.