Ελα μωρέ, ποια Ισπανία...

Η πιο ευφάνταστη χαζομάρα απ' όσες ακούστηκαν σε αυτό το EURO για την Ισπανία, ήταν το εκπληκτικό «Tiki takanaccio» (σ.σ.: από το passing game και την αμυντική προσήλωση του Catenaccio). Κάποιες στιγμές η κριτική στον Βιθέντε Ντελ Μπόσκε άγγιξε το όριο της ηλιθιότητας και της ασχετοσύνης. Από το πρώτο ματς κόντρα στην Ιταλία (1-1) άρχισαν τα όργανα. Την αποκάλεσαν βαρετή, κουραστική, είπαν ξανά «ταβερνιάρη» τον προπονητή, επειδή είναι χαμηλών τόνων και με αυτή τη μούρη και το μουστάκι δεν διαθέτει το intellectual ύφος του Λεβ και του Φαν Μάρβαϊκ ή το ιταλικό σινιέ του Πραντέλι.

Κάνε εγγραφή στην bet-at-home και πάρε μπόνους 50%

Μα καλά, χωρίς επιθετικό; Κοτζάμ πρωταθλήτρια Ευρώπης και κόσμου να παίζει το ασύλληπτο 4-6-0. Μα είναι δυνατόν; Υπάρχει ποδόσφαιρο χωρίς φορ ή έστω έναν καθαρό εξτρέμ ρε φίλε; Απαντες περισσότερο ή λιγότερο (και εγώ μέσα σε αυτούς) περιμέναμε από τους Ιβηρες να παίξουν ΤΗΝ μπαλάρα. Να τους καταπίνουν όλους και να βάζουν 3-4 γκολ σε κάθε ματς. Από τη στιγμή που δεν το έπραξαν παρά μονάχα κόντρα στην ταπεινή Ιρλανδία (4-0), καταδικάστηκαν στο πυρ το εξώτερον. Η ομάδα ήταν απλά προσηλωμένη στο να μην δεχτεί γκολ και δεν την ένοιαζε τι έλεγαν οι απ' έξω. Τα κατάφερε, δεχόμενη μόλις ένα στην πρεμιέρα της.

Υπήρξαν στιγμές που το πολύ το tiki taka το βαρέθηκε ακόμα και ο ίδιος ο Βασιλιάς τους ο Χουάν Κάρλος. Πασούλες και ξερό ψωμί και από θέαμα-παντεσπάνι τίποτα. Και εδώ λοιπόν έρχεται η μία και μοναδική απορία. Πως διάολο αυτή η βαρετή ομάδα έβαλε τα περισσότερα γκολ στο τουρνουά (12); Δηλαδή η εντυπωσιακή Γερμανία (10 γκολ) και η Ιταλία που μας έθελξε (μόλις 6 γκολ) τι πιο όμορφο παρουσίασαν στο γήπεδο; Ακόμα και στη φάση των ομίλων η Φούρια είχε βάλει όσα οι Ιταλοί συνολικά στα έξι ματς τους. Τελικά μήπως επηρεαζόμαστε από τις προσδοκίες που έχουμε από την εκάστοτε ομάδα και τελικά γινόμαστε αυστηροί στην κριτική μας... ;

Killing me softly
Οι Ταύροι είχαν το know how. Το πως να σκοτώσουν με το βαμβάκι. Το παιχνίδι τους έμοιαζε με το killing me softly. Κάθε τριγωνάκι μύριζε αίμα. Εύκολα ή δύσκολα θα... σκότωναν. Εμοιαζε και με το Tetris, όπου όλα είναι μονόδρομος. Προς τα κάτω και ελεγχόμενα, δηλαδή προς την αντίπαλη εστία και με τις απαραίτητες περιστροφές, όλα θα κάθονταν όπως έπρεπε και θα γινόταν... Tetris ή καλύτερα... γκολ. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, το μόνο βαρετό στο παιχνίδι της Ισπανίας, είναι το ότι δεν μπορεί να βρει αντίπαλο στα μέτρα της και χαζολογάει με τη μπάλα μόνη της. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει! Αυτή η ομάδα δεν παίζεται!

'Η για να ακριβολογούμε, τουλάχιστον δεν την έχει παίξει κανείς από τους «16» του Μουντιάλ του 2006. Τότε που αποκλείστηκε από τη Γαλλία. Εκτοτε δεν έχει δεχτεί καν γκολ σε κανένα νοκ άουτ ματς μεγάλης διοργάνωσης, με τον Ικερ Κασίγιας να μην έχει μαζέψει τη μπάλα από τα δίχτυα του για 16,5 ώρες! Και κάπως έτσι ο «ταβερνιάρης» σε μία νύκτα μετατράπηκε ξανά στον καθηγητή πανεπιστημίου που είχε γίνει και μετά την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Highlights, «τεσσάρα» και απονομές
Και φτάνουμε λοιπόν στο... προπατορικό ποδοσφαιρικό ερώτημα που θέτει ανοικτά αυτή η ομάδα των τριών διαδοχικών κατακτήσεων (δεν το έχει κάνει κανείς άλλος). Είναι η Ισπανία των Κάσίγιας, Τσάβι, Ινιέστα, Τσάμπι Αλόνσο, Σέρχιο Ράμος, Τόρες κ.α. η κορυφαία Εθνική όλων των εποχών; Μήπως εσείς θυμάστε να έχετε δει ποτέ κάτι καλύτερο; Οι 30φεύγα και οι 40έρχομαι σίγουρα όχι. Για την απάντηση θα πρέπει να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και να φτάσουμε στην Ολλανδία του 1974, τη Βραζιλία του 1970 και την Ουγγαρία των '50ς.

Η πρώτη και η τρίτη που άλλαξαν για πάντα το παιχνίδι, έμειναν άτιτλες. Η παρέα του Πελέ μάγεψε στο Μεξικό, αλλά από το 1967 έως και το 1975 δεν πήρε καμία άλλη κούπα και το 1974, όταν προσπάθησε να διατηρήσει το στέμμα της, απογοήτευσε. Αντιθέτως, αυτή η Ισπανία διαθέτει συνέπεια, συνέχεια και έχει το δικό της αγωνιστικό στιλ που την κάνει να ξεχωρίζει από κάθε τι άλλο που έχει δει ποτέ το άθλημα.

Ωστόσο, μέχρι το βράδυ της Κυριακής της έλειπαν δύο πολύτιμα συστατικά ώστε να αναδειχτεί σε κορυφαία. Της έλειπε μία μεγάλη στιγμή. Καλό το γκολ του Σίλβα, ωραίο και εκείνο του Ζορντί Αλμπα. Κανένα όμως δεν μπορεί να σταθεί στα highlights του ποδοσφαίρου πλάι στη ζωγραφιά του Κάρλος Αλμπέρτο (1970), το ασύλληπτο βολ πλανέ του Βαν Μπάστεν (1988) ή το 1-0 της Ολλανδίας στο Μουντιάλ του 1974, όταν οι Γερμανοί δεν ακούμπησαν καν το τόπι από τη σέντρα έως ότου δεχτούν το γκολ. Της έλειπε και μία εμφατική νίκη, μιας και ό,τι κέρδισε μέχρι στιγμής, ήταν στο 1-0 και στην παράταση.

Και τα δύο λοιπόν τα έχει πλέον και με τη βούλα. Η «τεσσάρα» σε έναν τελικό επί μίας δυνατής και σοβαρής Ιταλίας την έφερε ισάξια με τις αντιπάλους της για το Νο1. Υπάρχει όμως κάτι πολύ σπουδαίο και μοναδικό που την ανεβάζει ένα επίπεδο πάνω απ' όλους τους ανταγωνιστές του παρελθόντος και αυτό μπορεί να το βρει κανείς όχι σε κάποιο πανέμορφο γκολ, αλλά σε τρεις διαφορετικές και ταυτόχρονα τόσο ίδιες φωτογραφίες σε βάθος τεσσάρων χρόνων. Αυτές του Ικερ Κασίγιας να σηκώνει τις τρεις σερί μεγάλες κούπες!

* Τα δεδομένα είναι ακόμα φρέσκα. Οσο περνούν τα χρόνια και οι δεκαετίες, τόσο θα γιγαντώνεται ο μύθος αυτής της μοναδικά σπουδαίας ομάδας...