Περί Εθνικής και κλήρωσης

ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ

Μόνο η καλύτερη Εθνική μπορεί.

Από κάθε άποψη η κλήρωση έφερε την Εθνική απέναντι σε δύσκολους αντιπάλους στην πρώτη και τη δεύτερη φάση του Ευρωμπάσκετ του 2013. Θα βρεθούν απέναντι ομάδες ικανές να παρουσιάσουν σπουδαίο ρόστερ, συνεπώς ακόμα και η πρόκριση στους «12» να μην είναι καθόλου απλή υπόθεση.

Για να αποφύγουμε τις γενικολογίες, είναι σαφές ότι η Ρωσία με τον Κιριλένκο στη σύνθεσή της είναι δυνατή. Η Τουρκία με πλήρες ρόστερ είναι σπουδαία ομάδα, η Ιταλία με Μπαρνιάνι, Γκαλινάρι και Μπελινέλι είναι φιλόδοξη. Ακόμα και την Φινλανδία ουδείς μπορεί να την υποτιμήσει, στο περασμένο Ευρωμπάσκετ στη Λιθουανία πέρασε στους «12» και φλέρταρε με τη συμμετοχή στα χιαστί παιχνίδια. Ο Κόπονεν και η παρέα του το κατέχει το μπάσκετ.

Εννοείται πως όλες αυτές τις ομάδες η Εθνική μπορεί να της νικήσει, αρκεί να μην έχει απουσίες στο ρόστερ της. Αν τον Σεπτέμβρη του 2013 η Ελλάδα παρουσιαστεί με την καλύτερη δυνατή σύνθεση και έναν προπονητή που θα εμπνεύσει, θα συσπειρώσει και θα διαχειριστεί σωστά τους παίκτες, μπορεί να τελειώσει αήττητη την πρώτη φάση και να βάλει τις βάσεις για την πρόκριση στην 8αδα. Απλά σε κανένα ματς - με εξαίρεση την αναμέτρηση με τη Σουηδία - δεν θα μπει για. περίπατο. Η πρώτη φάση θα είναι γεμάτη τελικούς για την Εθνική, που θα πρέπει να κάνει όσες περισσότερες νίκες μπορεί.

Αλλωστε μεταφέρονται τα αποτελέσματα στη δεύτερη φάση κι αν η Ελλάδα είναι στην τριάδα, πρέπει να κουβαλήσει νίκες μαζί της. Στη Λουμπλιάνα θα την περιμένουν λογικά η Ισπανία, η διοργανώτρια Σλοβενία και η Κροατία. Αλλοι τρεις τελικοί, δηλαδή. Και δεν πρέπει να υποτιμάμε κάτι. Η Σλοβενία ως διοργανώτρια θα έχει πολλά πλεονεκτήματα - ούτως ή άλλως έχει τη δυνατότητα να παρουσιάσει καλό ρόστερ - όλες οι ομάδες της πρώην Γιουγκλοσλαβίας θα έχουν κόσμο στο πλευρό τους. Και η Κροατία είναι μια απ' αυτές. Συνεπώς η πρώτη και η δεύτερη φάση θα είναι Γολγοθάς για την Ελλάδα, ακόμα κι αν παραταχθεί πλήρης.

Αν, βέβαια, φτάσει στα προημιτελικά, θα ξέρει εκ των προτέρων ότι θα έχει πολλές πιθανότητες να περάσει στα ημιτελικά, όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος στο πρώτο χιαστί. Ακόμα κι αν είναι η Γαλλία, η θεωρητικά καλύτερη ομάδα από τον πρώτο και το δεύτερο όμιλο. Ακόμα κι αν είναι η Σερβία ή η Λιθουανία, οι άλλες θεωρητικά δυνατές ομάδες. Όμως ήδη φτάσαμε μακριά, ειδικά τώρα που βρισκόμαστε πολύ μακριά από το Ευρωμπάσκετ. Θα χρειαστεί να δούμε όλα τα ρόστερ, τη δική μας σύνθεση, τον προπονητή. Αλλά είναι ξεκάθαρο ότι χρειάζεται συσπείρωση για να δημιουργηθεί μια δυνατή ομάδα, ικανή να φτάσει ως το τέλος. Με την καλύτερη δυνατή σύνθεση, η Ελλάδα μπορεί.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ

Η πρόκριση απαιτεί γνώση των αιτιών του αποκλεισμού

Ελάτε, ας ξεδιπλώσουμε την αληθινή σκέψη μας... Εχουν περάσει πέντε μήνες από εκείνο το καταραμένο παιχνίδι με τη Νιγηρία στη Βενεζουέλα. Προσωπικά, μου είναι αδύνατον να εξηγήσω ακόμα τους λόγους της ήττας σε εκείνη την αναμέτρηση. Θεοί και δαίμονες, χιλιάδες λόγοι μπορεί να έπαιξαν ρόλο, ώστε η Ελλάδα να μην ταξιδέψει, εκεί όπου ανήκε: Στη δωδεκάδα των Ολυμπιακών Αγώνων! Οπως και τότε, έτσι και τώρα, θα επιμείνω... Προτιμώ να βλέπω την εθνική να χάνει με 81-80 ή 91-90, παρά με 51-50, ή 62-61! Βεβαίως, πολύ σωστά θα μου πείτε ότι, μεταξύ των δύο άκρων, υπάρχει και μία πιο μεσοβέζικη επιλογή. Να κερδίζεις και να χάνεις ανάλογα με την πραγματική αξία του αντίπαλου. Θεωρώ ότι η Ελλάδα του Ζούρου, στους αγώνες της Βενεζουέλας και με την ευτυχή συγκαιρία της αυτοπεποίθησης που κουβάλαγαν (κυρίως) τα παιδιά του Ολυμπιακού, παρουσίασε ένα πολύ διαφορετικό πρόσωπο... Πιο εξωστρεφές, πιο αποτελεσματικό στην επίθεση, πιο θεαματικό με πιο ολοκληρωμένη ταυτότητα.

Είχα βαρεθεί να ακούω ότι η Ελλάδα ξέρει να παίζει άμυνα. Είναι προσωπική άποψη αυτή που καταθέτω, αλλά με εμπνέει μία ομάδα γεμάτη από Ράμπο. Πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν αυτή η ομάδα έχει παιδιά με πλούσιο ταλέντο και τρομερές δυνατότητες. Δε θέλω να παρελθοντολογήσω. Εξάλλου, ό,τι έγινε, έγινε! Το μείζον είναι να μην επαναληφθεί και κυρίως να μη γίνει κανόνας. Η κλήρωση του Ευρωμπάσκετ έφερε την Ελλάδα αντιμέτωπη τουλάχιστον τρεις ομάδες που υπό συγκεκριμένες συνθήκες, μπορεί να θεωρηθεί ότι ανήκουν στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Με αντιπάλους που αν μη τι άλλο, μπορούν με κάθε τρόπο να δημιουργήσουν πρόβλημα στην Εθνική μας. Οι εποχές που η πρώτη φάση των διεθνών διοργανώσεων δεν έκρυβαν κινδύνους αποκλεισμού, έχουν (προς το παρόν τουλάχιστον) περάσει. Βεβαίως, αν η κληρωτίδα είχε πιο αγαθές προθέσεις για την Ελλάδα, ίσως τούτη την ώρα να συζητούσαμε για κάτι άλλο. Εντούτοις, μετά την 6η θέση στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας και τον αποκλεισμό από το Προολυμπιακό, είναι εξαιρετικά δύσκολο κι επίπονο για κάθε ομάδα να διατηρήσει την αυτοπεποίθησή της. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα σύνολο με αρκετά νέα παιδιά. Τα πράγματα στη Σλοβενία θα είναι δύσκολα. Πολύ δύσκολα. Σε κάθε παιχνίδι η Εθνική θα παίζει για την αξιοπρέπειά της και την αποφυγή του αποκλεισμού.

Κι όποιος ισχυριστεί το αντίθετο, όποιος κι αν είναι αυτός, απλά βρίσκεται σε άλλο κόσμο. Οχι γιατί η Εθνική δεν έχει ταλέντο, ή δεν έχει ποιότητα. Κάθε άλλο! Εχει και μάλιστα σε μεγάλο πλούτο. Εντούτοις, με την αυτοπεποίθηση κλονισμένη, καμία, μα καμία ομάδα δε θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι θα ταξιδέψει σε μία τέτοια διοργάνωση, σε έναν τέτοιο όμιλο με αέρα και άτρωτη σκέψη. Το πιο βασικό απ΄όλα είναι να βρεθεί ο άνθρωπος που θα οργανώσει αυτή την προσπάθεια, που θα χτίσει την ομάδα, που θα βάλει τις βάσεις της και θα εξυπηρετήσει αυτές με μεγάλο χρονικό ορίζοντα και όχι με κοντόφθαλμο βλέμμα. Αυτή τη στιγμή το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα έχει ανάγκη από ορίζοντα. Και πλάνο. Για να τεθούν αυτές οι βάσεις, θα πρέπει να συμφωνήσουν όλοι στους λόγους για τους οποίους χάθηκε η πρόκριση στη Βενεζουέλα.

Ηταν το στυλ του Ζούρου που έφταιξε; Ηταν τα νέα παιδιά; Ηταν οι απουσίες; Ηταν οι αντίπαλοι; Ηταν το καλεντάρι που δεν επέτρεψε μία καλύτερη προετοιμασία. Μπορεί να ευθύνονται όλα μαζί. Αν όμως, σταθούμε πίσω από το άλλοθι της γενίκευσης και πιστέψουμε ότι όλα ευθύνονταν ισόποσα, τότε θα χαθεί μία μεγάλη ευκαιρία για ένα restart. Το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι πολύ σημαντικό να γίνει με τον (όποιο) νέο προπονητή κάτσει στον πάγκο της Εθνικής, η οποία, όπως πολύ σωστά γράφει ο Καβαλιεράτος, μπορεί να ελπίζει μόνο αν παραταχθεί πλήρης. Οποιος όμως, δε θέλει να παίξει, δικαίωμά του είναι. Η Εθνική Ελλάδας δε μπορεί να παρακαλάει κανένα. Οποιος κι αν είναι αυτός!