Η χαρμολύπη της πρόκρισης

Παρακολουθώντας τα δραματικά τελευταία δευτερόλεπτα του χθεσινού αγώνα της Σιένα, είχα μία έντονη αίσθηση deja vu. Βρε κάπου το έχω ξαναδεί αυτό το έργο, κάπου το έχω ξαναδεί...

Εστιψα το μυαλό μου, ώσπου θυμήθηκα. Αυτό που έγινε στην "Παλαέστρα" ήταν κατ'εικόνα και καθ'ομοίωση με το φινάλε εκείνου του αλησμόνητου θρίλερ της Ναντ, το σωτήριον έτος 1992, ακριβώς πριν από 20 χρόνια: ΠΑΟΚ-Ρεάλ 63-65 . Τελικός του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Διά πυρός και σιδήρου.

Ο ΠΑΟΚ είχε επιστρέψει δριμύτερος από το -16 με κινητήριο δύναμη τα τρίποντα του Μπάνε Πρέλεβιτς και χρειαζόταν ένα μικρό δώρο από τους Καστιγιάνους για να ολοκληρώσει την αντεπίθεσή του. Παραχώρησε φάουλ και έστειλε τον Σίμπσον στη γραμμή για 1+1 βολές. Ο Αμερικανός αστόχησε στην πρώτη και ο -εξαιρετικός εκείνη τη βραδιά- Παναγιώτης Φασούλας μάζεψε το ριμπάουντ.

Απέμεναν 5 δευτερόλεπτα, ο ΠΑΟΚ είχε εξασφαλίσει την παράταση και προλάβαινε να πετύχει το καλάθι της νίκης πριν ακουστεί η κόρνα της κανονικής διάρκειας. Αλλά η απρόσεκτη πάσα του Φασούλα έστειλε τη μπάλα στα χέρια αντιπάλου, τρία μέτρα μακριά από το ελληνικό καλάθι!

Ο Ρίκυ Μπράουν ευστόχησε χωρίς καμία δυσκολία και η Ρεάλ κατέκτησε το τρόπαιο, ποτισμένο από τα δάκρυα του Πρέλεβιτς (29π) και των άλλων παικτών του "Δικεφάλου". Προπονητής του μετέπειτα πρωταθλητή Ελλάδας ΠΑΟΚ ήταν ο Ντούσαν Ίβκοβιτς.

Ο Φασούλας "σταυρώθηκε" για εκείνο τη γκάφα, αλλά οι ψύχραιμοι παρατηρητές προσπέρασαν τις άναρθρες κραυγές και επισήμαναν μία σημαντική λεπτομέρεια. Μερίδιο ευθύνης έφερε -εκτός του ψηλού- και ο πλέι-μέικερ, ο οποίος όφειλε να σπεύσει δίπλα στο Φασούλα και να παραλάβει τη μπάλα χέρι με χέρι, ώστε να τη μεταφέρει με ασφάλεια στην αντίπαλη περιοχή. Ο περί ου ο λόγος γκαρντ ήταν ο Νίκος Μπουντούρης. Ο ίδιος Μπουντούρης που, συμπτωματικά, ήταν προσκεκλημένος της Nova στο στούντιο το βράδυ της Τετάρτης, μετά το πρώτο ματς του Ολυμπιακού με τη Σιένα.

Καταλαβαίνετε, πιστεύω, τι θέλω να πω. Είναι άδικο να λιθοβοληθεί ο -καταπληκτικός φέτος- Γιώργος Πρίντεζης για το λάθος της τελευταίας στιγμής. Πού χάθηκαν οι κοντοί του Ολυμπιακού όταν ο Πρίντεζης άρπαξε το ριμπάουντ, μετά το δεύτερο "τούβλο" του λιπόψυχου Ρακότσεβιτς;

Ήταν, όλοι, πέντε ή και περισσότερα μέτρα μακριά. Ο Σπανούλης κλείστηκε από κάποιον αντίπαλο που είχε την εγρήγορση για να αμυνθεί (ήταν φυσικά ο Νίκος Ζήσης), ενώ ο Έισι Λο και ο Κέσελι έτρεχαν σε θέση οφσάιντ για να υποδεχθούν μακρυνή μπαλιά. Ο Πρίντεζης φοβήθηκε να ψάξει κάποιον συμπαίκτη με πάσα 10-15 μέτρων και προσπάθησε να μεταφέρει τη (βαριά) μπάλα με ντρίμπλες, επιχειρώντας σλάλομ ανάμεσα στους Ιταλούς. Ο ΜακΚάλεμπ έκανε το πιο εύκολο κλέψιμο της καριέρας του και η ευκαιρία για το 2-0 χάθηκε.

Η Σιένα είχε επί 30 λεπτά τη νίκη στο τσεπάκι της, με εφαλτήριο το εκπληκτικό πρώτο της ημίχρονο. Οι Ιταλοί κατέθεσαν το "έτσι θέλω" τους στο παρκέ της "Παλαέστρα", τρόμαξαν τον Ολυμπιακό, έβγαλαν εκτός μάχης παίκτες που φοβούνται τον ίσκιο τους (Γκετσέβιτσιους), εντόπισαν την αχίλλειο πτέρνα του Ολυμπιακού μέσα στις ρακέτες (Παπαδόπουλος αλλά και Ντόρσεϊ), εγκλώβισαν το Σπανούλη μέσα σ'ένα δάσος από χέρια, έριξαν στο τραπέζι κρυφά χαρτιά (Λαβρίνοβιτς), κράτησαν φρέσκο τον ΜακΚάλεμπ χάρη στην καλή απόδοση του Ζήση, έφτασαν τη διαφορά μέχρι το +16.

Και όμως, σώθηκαν από θαύμα. Πώς να μην αισθάνεται αισιόδοξος ο Ολυμπιακός εν όψει του 3ου και του 4ου αγώνα; Πήγε στη Σιένα αναζητώντας ένα μιράκολο επί ιταλικού εδάφους και επιστρέφει ...θλιμμένος επειδή έχασε μέσα από τα χέρια του το 2-0. Για κάτι τέτοιες βραδιές εφευρέθηκε ο όρος χαρμολύπη.