Ζήτω τα παράλογα, ζήτω η Ελλάς...

Τον πιο... άμπαλο κάτοικο της χώρας να ρωτήσεις, ξέρει: Το Ευρωπαϊκό του Ολυμπιακού το πήραν οι Έλληνες. Ο Σπανούλης, ο Πρίντεζης, ο Σλούκας, ο Μάντζαρης κι οι άλλοι. Στο περυσινό του Παναθηναϊκού ποιοι ήταν πρωταγωνιστές; Ο Διαμαντίδης, ο Καλάθης, ο Φώτσης. Φυσικά κι είχαν βοήθεια από καλούς Αμερικάνους ή κοινοτικούς διότι αυτό επιβάλλει ο ανταγωνισμός σε διεθνές επίπεδο.

Καθώς αναλύθηκαν πλέον διεξοδικά όλες οι πτυχές της κατάκτησης της Ευρωλίγκας απ' τον Ολυμπιακό, οφείλουμε να κοιτάξουμε και λίγο μπροστά. Λίγο πιο πέρα από τα στενά συλλογικά σύνορα και να διεισδύσουμε στο σκεπτικό των ανίκανων πολιτικών που αποφασίζουν για τις τύχες της χώρας. Όχι, δεν θα γίνει πολιτική κριτική εδώ. Το θέμα είναι καθαρά αθλητικό και έχει να κάνει με τον τρόπο που διαχειρίζονται τα χρήματα οι εκάστοτε Υπουργοί, Γενικοί Γραμματείς και Φαρισαίοι.

Τα παιδιά αυτά, που προαναφέρθηκαν, δεν προήλθαν από παρθενογένεση. Είναι απόρροια της μεγαλύτερης παραγωγικής διαδικασίας που υπάρχει σήμερα στον αθλητισμό. Καλώς ή κακώς, θέλουμε, δεν θέλουμε, ΜΟΝΟ το μπάσκετ βγάζει τόσους πρωταγωνιστές στο υψηλότερο επίπεδο. Ο Έλληνας γουστάρει το μπάσκετ, το «έχει» στο αίμα του, είναι το άθλημά του. Ναι, δεν είναι το δημοφιλέστερο σπορ. Ναι, δεν είναι το πιο εμπορικό. Είναι, όμως, αυτό που φέρνει επιτυχίες, που κάνει τον λαό για λίγο περήφανο, που τον γεμίζει πιο πολλές χαρές παρά λύπες. Κομμένες οι συγκρίσεις εδώ με το ποδόσφαιρο ή με άλλα σπορ. Το ζητούμενο είναι ένα: Η Πολιτεία με ποιον τρόπο αποφασίζει να στηρίξει το σπορ που ταιριάζει στον Έλληνα;

Δεν θα γυρίσουμε πολύ πίσω για να εξιστορήσουμε τα έξι Ευρωπαϊκά του Παναθηναϊκού. Μόνο την τελευταία τετραετία, το μπάσκετ μετράει: Δύο Ευρωπαϊκά του Παναθηναϊκού (2009, 2011), δύο τελικούς του Ολυμπιακού/μία κατάκτηση (2010, 2012), ένα Χρυσό μετάλλιο σε Πανευρωπαϊκό Νέων (2010), ένα ασημένιο μετάλλιο σε Παγκόσμιο Εφήβων, ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο σε επίπεδο γυναικών (Αθηναϊκός 2009), μία ομάδα που έχει σχεδόν 100 αγώνες αήττητη. Μια 5η θέση σε Πανευρωπαϊκό Γυναικών το 2009 και πρόκριση, με τα δεύτερα, σε Προλυμπιακό το 2011 με τεράστιες πιθανότητες για (πρωταγωνιστική) παρουσία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.

Θέλετε να το δείτε και σε ατομικό επίπεδο; Η Ελλάδα διαθέτει μπασκετικά πολλούς απ' τους καλύτερους αθλητές της Ευρώπης, προπονητές σε κορυφαίες ομάδες, αθλήτριες πολύ πάνω από τον μέσο όρο, αρκετούς διαιτητές ικανότατους.

Ωραία, λοιπόν. Η αντίδραση της Κυβέρνησης ξέρετε ποια είναι; Να επιχορηγήσει τον στίβο για το 2012 με 6,5 εκ. ευρώ. Να δώσει στον υγρό στίβο 4,4 εκ. ευρώ. Και στο μπάσκετ 4 εκ. ευρώ! Ορθά παίρνουν όσα παίρνουν τα υπόλοιπα σπορ. Το δικαιούνται! Δεν αξίζει να κάνουν ένα... ντόπινγκ κοντρόλ σε όποιον αποφασίζει πως το μπάσκετ θα υπολείπεται των υπολοίπων;

Υπάρχουν και χειρότερα, όμως. Δηλαδή ο ΟΠΑΠ. Πόσα χρήματα -του λαού- έδωσε ο οργανισμός στο ερασιτεχνικό μπάσκετ; Μηδέν! Ναι... μηδέν! Πέταξε ένα ξεροκόμματο στις ομάδες της Α1 για να χορηγήσει το πρωτάθλημα, έδωσε στον Παναθηναϊκό το... 1/20 του μπάτζετ για να του πάρει κοψοχρονιά τη φανέλα, το 1/15 στον Ολυμπιακό και στους υπόλοιπους κάτι ψιλά.

Ολόκληρη η Ομοσπονδία του μπάσκετ έλαβε λιγότερα χρήματα από όσα χορηγεί ο ΟΠΑΠ σε... μία ομάδα Β' Εθνικής ποδοσφαίρου! Αν δεν υπάρχει... υπόγεια διαδρομή, τότε κάποιοι έχουν εξασφαλισμένη θέση στο Δαφνί!

Δεν αξίζουν ούτε ευρώ οι Εθνικές μπάσκετ, η Α2 Ανδρών, η Α1 Γυναικών κι αξίζει η... Τραχανοπλαγιά της Football League; Πώς θα συνεχίσουν να υπάρχουν όλοι αυτοί αν είναι σταθερά απλήρωτοι οι αθλητές, αν το κράτος φωνάζει ότι δεν τους δίνει σημασία, αν τα μικρά τμήματα συρρικνώνονται επειδή δε μπορούν να πληρώσουν ούτε τα οδοιπορικά και τις φανέλες για να συντηρηθούν; Δεν αξίζει στήριξης η παραγωγική διαδικασία που βγάζει κάθε χρόνο 200 παιδιά στο μπάσκετ, ικανά να παίξουν σπουδαίο ρόλο κι όχι απλά να... αθληθούν για τη χαρά του παιχνιδιού; Ποιος διάολος είναι αυτός που ορίζει τα κριτήρια και πόσο ανεξέλεγκτη είναι πια η διαδικασία;

Του χρόνου ο ΟΠΑΠ θα μοιράσει 8,5 εκ. ευρώ στις ομάδες της Super League! Λογικό, καθώς πρόκειται για ένα πρωτάθλημα... κόσμημα, μέσα στη διαφάνεια και την αξιοπιστία.

Το θέμα. βέβαια, δεν είναι οι αποφάσεις του κάθε τυχάρπαστου στον ΟΠΑΠ, στη ΓΓΑ, στο Υφυπουργείο. Το θέμα είναι τι προτεραιότητες θέτει η Πολιτεία.

Κι η Πολιτεία έχει υποχρέωση να στηρίξει αυτό που αγαπά ο κόσμος. Να ενισχύσει τα μικρά σπορ και κατ' επέκταση την άθληση των παιδιών και έπειτα να «ποντάρει» όλα τα λεφτά στο πορτοκαλί άλογο που φέρνει πρωτιές, επιτυχίες, διακρίσεις, που παράγει αθληταράδες οι οποίοι δοξάζουν τη χώρα. Τόσο μυαλό θέλει;