Αγάπη, τι δύσκολο πράγμα

Ανέκαθεν με συγκλόνιζαν οι ταινίες αθλητικού περιεχομένου, είτε το σενάριο στηρίζεται σε αληθινή ιστορία, είτε σε μυθοπλασία... Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για ανθρωπους, ομάδες, προπονητές, που καταφέρνουν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, να κάνουν μία προσωπική υπέρβαση. Που αφιερώνουν ολόκληρη τη ζωή τους σε ένα στόχο που μοιάζει απρόσιτος και μακρινός... Που έχουν το πάθος, τη διάθεση το πνεύμα να καταργήσουν τα όρια του εαυτού τους, να ακολουθήσουν ασυνήθιστες διαδρομές, να δουλέψουν όσο πιο σκληρά γίνεται για να φτάσουν ψηλά. Ισως επειδή, προσωπικά ουδέποτε συνδύασα όλα αυτά τα στοιχεία, και τώρα που μεγάλωσε, όπου κι αν τα συναντήσω, τα θαυμάζω, δεν φθονώ.

Δεν ξέρω η φετινή πορεία του Ολυμπιακού, συγκεντρώνει όλα αυτά τα στοιχεία και την πλοκή για να δημιουργηθεί μία ταινία. Αυτό που ξέρω και το ομολογώ μετά βεβαιότητος, είναι ότι αν κάποια στιγμή στο παρελθόν, βρισκόταν κάποιος σκηνοθέτης και συνεργαζόταν με ένα σεναριογράφο, που θα περιέγραφε μία ιστορία, η οποία θα έμοιαζε, έστω κι ως μυθοπλασία, με την φετινή πορεία του Ολυμπιακού, είμαι σίγουρος ότι στο τέλος θα δάκρυζα. Και θα ένιωθα (όπως συχνά πυκνά νιώθω) περήφανος για τους πρωταγωνιστές, αυτούς που, κόντρα σε όλους, ενάντια στα προγνωστικά, τα κατάφεραν...

Στο φινάλε του αγώνα, στο ΣΕΦ, τα παιδιά με τις ερυθρόλευκες φανέλες, που πανηγύριζαν στο παρκέ, ήταν αυτοί που στην αρχή της χρονιάς, άκουγαν τους πάντες να τους μειώνουν, να τους υποτιμούν... Κι αυτοί, δε μιλούσαν, δεν απαντούσαν, απλά υπέμεναν... γνωρίζοντας καλύτερα από τον καθένα τον ιδρώτα που χύνουν, τη δουλειά που κάνουν. Κάθε ένα από τα 12 παιδιά του Ντούντα, αλλά και ο ίδιος ο κόουτς, είχαν ακούσει πολλά. Είχαν επικριθεί από όλους... Ελάτε, ας είμαστε ειλικρινείς... Ετσι δεν είναι; Ολοι, μα όλοι όμως, στην αρχή της χρονιάς, εμείς δεν ήμασταν που δεν δίναμε ούτε μία τύχη στον Ολυμπιακό φέτος;

Ανεξαρτήτως από το τελικό αποτέλεσμα, όμως, αυτά τα παιδιά, έχουν καταφέρει τη μεγαλύτερη κατάκτηση της ζωής του, παίζοντας μία ομάδα με τεράστια ιστορία, τίτλους, επιτυχίες και αμέτρητο κόσμο να την ακολουθεί. Δεν αναφέρομαι στους κάφρους, διότι αυτοί αποτελούν μία κοινωνική που δε με αφορά και δε με ενδιαφέρει... Για τους υγιείς φιλάθλους του Ολυμπιακού όμως, αυτά τα τα 12 παιδιά, συν αυτούς που έμειναν εκτός 12άδας, συν τον κόουτς, έχουν συνθέσει ένα παζλ εικόνων κατορθωμάτων, μοναδικό κι ανεπανάληπτο. Για αυτό κι έχουν κερδίσει το πιο δύσκολο συναίσθημα: Την αγάπη. Την πραγματική αγάπη. Ο φετινός Ολυμπιακός χαρακτηρίζεται από πολλούς ως η πιο αγαπημένη ομάδα όλων των εποχών... Αγαπημένη για αυτό που είναι, για αυτό που εκφράζουν, για αυτό που υπηρετούν οι παίκτες του. Αγαπημένη εξαιτίας των προσώπων κι όχι λόγω της φανέλας. Ο Ολυμπιακός αγαπήθηκε από τον κόσμο του, επειδή εξέφρασε εδώ και τόσους μήνες μία πρόταση, κι όχι γιατί έτυχε να φοράνε 12 τύποι την κόκκινη φανέλα.

Αυτό είναι κάτι που στον αθλητισμό είναι μαγικό και μοναδικό. Και για να είμαι ειλικρινείς, αυτά τα παιδιά του Ολυμπιακού το δικαιούνται πέρα για πέρα. Μερικούς μήνες, οι ίδιοι παίκτες γνώριζαν συχνά πυκνά την απαξίωση. Παίκτες που δεν τους ήθελε ο κόσμος, κάποιους που δεν τους ήθελε ούτε ο προπονητής... Κι όμως, αυτά τα ίδια παιδιά, έκαναν την υπέρβαση... Και τους αξίζουν αμέτρητα μπράβο

Υ.Γ. Σχετικά με αυτό που γράφει ο Καβαλιεράτος, όσο κι αν εκτιμώ τους αφους Αγγελόπουλους, θα διαφωνήσω οριζοντίως και καθέτως μαζί του. Το προηγούμενο καλοκαίρι η οικογένεια εξέδωσε μία ανακοίνωσε με την οποία γνωστοποιούσε την αποχώρησή της (για τους δικούς της σεβαστούς λόγους) από το μπάσκετ. Εν συνεχεία, δίχως ποτέ να ανακοινώσει την παραμονή της και δίνοντας σε όλους να πιστέψουν ότι το κάνουν επειδή δε βρέθηκε ισχυρός διάδοχος, εξυπηρέτησαν ένα μοντέλο, που δεν είχε σε καμία περίπτωση ως στόχο τη διάκριση, αλλά τον οικονομικό εξορθολογισμό. Τρέφω απεριόριστο σεβασμό στον Γιώργο και τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο για όσα έχουν προσφέρει στο μπάσκετ, στον αθλητισμό και κυρίως στην κοινωνία, αλλά θα μου επιτρέψετε... Δε θα τους βάλω στην ίδια κλίμακα των μπράβο και των συγχαρητηρίων με τους πραγματικούς ήρωες, τους παίκτες και τον προπονητή. Χάνοντας (αν και προσπάθησαν περί του αντιθέτου)παιδιά τα οποία ήθελαν και ίσως έπρεπε να κρατήσουν, το προηγούμενο καλοκαίρι, τα αξιολογότατα ως άνθρωποι και χαρακτήρες, αδέλφια, εξυπηρέτησαν ένα ακραιφνώς οικονομικό μοντέλο χωρίς να έχουν στο μυαλό τους, να καταθέσουν μία αθλητική πρόταση. Και νομίζω, χωρίς συγκεκριμένο πλάνο και σχέδιο για την επόμενη μέρα. Απλά, όλα αυτά βγήκαν στην πορεία από τους παίκτες και τον προπονητή. Οι Αγγελόπουλοι έχουν κάνει πολλά καλά για τον Ολυμπιακό, δε θα πιστώσω όμως αυτή την επιτυχία σε αυτούς, ως μοντέλο λειτουργίας. Διότι όταν διαλυόταν ο Ολυμπιακός το καλοκαίρι (και πάλι) για να χτιστεί από την αρχή, τέτοιο μοντέλο με στόχο της διάκριση, δεν υπήρχε.

Καβαλιεράτος - Οι τρελοί πρόεδροι είχαν δίκιο

Ουδείς μπορεί να ξεγελάσει τον κόσμο... Το κριτήριο των οπαδών είναι ξεχωριστό, γι αυτό και όταν στο ΣΕΦ στήθηκε αυτό το τρελό πάρτι που όμοιό του είχε να ζήσει το παλατάκι του Φαλήρου από το 1997, ένα σύνθημα ακούστηκε περισσότερο από κάθε άλλο. "Είναι τρελός ο πρόεδρος", φώναζαν οι 12.000 οπαδοί του Ολυμπιακού και μόνο σε ένα πράγμα είχαν άδικο. Δεν είναι τρελός ο πρόεδρος. Είναι τρελοί οι πρόεδροι.

Γιατί ο Ολυμπιακός έχει και τον Παναγιώτη και τον Γιώργο Αγγελόπουλο. Αυτή η νεανική ομάδα, έχει και δύο διοικητικούς ηγέτες που δεν έχουν φτάσει καν τα 40. Στα 39 είναι ο Παναγιώτης, στα 38 ο Γιώργος.

Η αλήθεια είναι ότι τον Δεκέμβρη, όταν έγινε η κλήρωση του Top 16 της Ευρωλίγκα, λίγοι έδιναν τύχη στον Ολυμπιακό για να φτάσει, όχι στο φάιναλ φορ, αλλά και στα πλέι οφ! "Θα πάρουμε δύο παίκτες και θα φτάσουμε ως την Πόλη", έλεγαν οι δύο πρόεδροι και το πίστευαν πραγματικά. Με δύο καλές επιλογές Αμερικανών ο Ολυμπιακός μπορεί να μεταμορφωθεί, υποστήριζαν και πολλοί άλλοι, βλέποντας πως το υπόλοιπο ρόστερ έχει ικανότητες. Ηγέτης σαν τον Σπανούλη δεν βρίσκεις αλλού. Ταλαντούχους Ελληνες σαν τον Μάντζαρη, τον Παπανικολάου και τον Σλούκα, δεν έχουν πολλές ομάδες. Τέτοιον Πρίντεζη, θα τον ήθελε όλη η Ευρώπη. Σπουδαίοι Ελληνες, λοιπόν, μαζί με τρεις Αμερικανούς (μην ξεχνάμε πως εκτός του Ντόρσεϊ και το Λο υπάρχει και η καλύτερη επιλογή του καλοκαιριού, ο Χάινς) και τους Αντιτς, Κέσελ, μεταμόρφωσαν τον Ολυμπιακό. Οι αρχικές επιλογές δεν δικαίωσαν, όμως η δουλειά που είχε γίνει, συν την αναβάθμιση παικτών (π.χ. Σλούκας) και τις προσθήκες, έφεραν αποτέλεσμα. Ο Ιβκοβιτς είχε πλέον το κατάλληλο υλικό για να δουλέψει και να κάνει τον Ολυμπιακό μια δική του ομάδα. Με όλη τη σημασία της λέξης, με προοπτική. Αλλά τίποτα δεν θα είχε γίνει, αν οι Αγγελόπουλοι δεν είχαν πιστέψει. Αν δεν είχαν επιμείνει. Αν είχαν σταθεί στην απόφασή τους να αποχωρήσουν, το περασμένο καλοκαίρι. Οχι μόνο έμειναν, αλλά θα είναι για πολλά χρόνια εδώ.

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, προκρίθηκε στο φάιναλ φορ, σε ένα ματς που δεν το έχανε με τίποτα. Το ΣΕΦ ήταν έδρα, ήταν το γήπεδο που φόβιζε όλη την Ευρώπη τις εποχές της μεγάλης ομάδας του 90'. Ακόμα κι όταν η μπάλα δεν έμπαινε στο καλάθι, ακόμα κι όταν η Σιένα έδειχνε ικανή να κάνει τη ζημιά, ο κόσμος κρατούσε την ομάδα. Μέχρι πριν από λίγο καιρό θα την έπνιγε. Τώρα, οι ερυθρόλευκοι παίζουν και με τον κόσμο και για τον κόσμο...

Πλέον, η Ελλάδα ξέρει πως θα έχει εκπροσώπηση στο φάιναλ φορ. Μέσα στην Πόλη. Είναι το 25ο φάιναλ φορ στην ιστορία της Ευρωλίγκα και η Ελλάδα έφτασε στις 19 παρουσίες. Ακολουθεί και ο Παναθηναϊκός, που μέσα στο ΟΑΚΑ μπορεί να κάνει το απόλυτο. Δύο στα δύο για την Ελλάδα, στην πιο δύσκολη στιγμή της Ελλάδας. Το τέταρτο φάιναλ φορ με διπλή εκπροσώπηση βρίσκεται προ των πυλών. Το μπάσκετ ήδη μας κάνει υπερήφανους... Και μπορεί να μας κάνει ακόμα περισσότερο...