Σταρ για μια βραδιά, χρήσιμος κάθε μέρα...

Σπύρος Καβαλιεράτος

Το... σίδερο είχε γίνει καλός φίλος του Μάικ Μπράμου μέχρι τώρα στην Ευρωλίγκα. Είχε 3 στα 17 τρίποντα, είχε 1 στα 12 στα πέντε τελευταία ματς. Ε, στο Ντέζιο έκανε το παιχνίδι της ζωής - επιθετικά τουλάχιστον γιατί στην άμυνα είναι χρήσιμος κάθε μέρα - και έβγαλε τα λεφτά του. Για φέτος τουλάχιστον.

Ο Παναθηναϊκός τον ήθελε πολύ το καλοκαίρι και στην Ιταλία ο ομογενής γκαρντ-φόργουορντ έβαζε τρίποντα από την αρχή ως το τέλος του ματς. Ηταν η μέρα του από κάθε άποψη, δικαίωσε όσους τον πίστευαν από την πρώτη στιγμή... Αν δεν υπήρχε η Εθνική να τον εμπιστευτεί τα δύο τελευταία χρόνια, ίσως να έπαιζε ακόμα στην Ισπανία.

Ο Μπράμος έβαλε και τα πιο κρίσιμα σουτ του αγώνα, ήταν ο απόλυτος MVP της αναμέτρησης. Είχε 7 στα 9 έξω από τα 6.75 και έστειλε την ομάδα του στο Τop 16.

Χάρη κυρίως στον Μπράμο και τον Διαμαντίδη, ο Παναθηναϊκός είχε απέναντι στην Καντού 11 στα 22 τρίποντα, δηλαδή 50% ευστοχία. Και μιλάμε για μια ομάδα που σούταρε στην Ευρωλίγκα με ποσοστό 28%. Πριν από το ταξίδι στην Ιταλία, είχε 36/126 τρίποντα.

Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι ο Παναθηναϊκός έλυσε το πρόβλημά του στο μακρινό σουτ, είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας το 11 στα 22, που έγινε κυρίως χάρη στα 7/9 τρίποντα του Μπράμου.

Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, νίκησε χάρη στα τρίποντά και την άμυνά του... Για δεύτερη συνεχόμενη βραδιά είχε ενέργεια και συγκέντρωση, εκτέλεσε σωστά το πλάνο του με ελάχιστες εξαιρέσεις. Στην επίθεση δεν είχε λύσεις, όμως δεν έπαιζε ο Σχορτσανίτης, έλειπε ο Πάνκο, επιστρατεύτηκε ο φευγάτος Αρμστρονγκ και ο τραυματίας Τσαρτσαρής. Χρειαζόταν την έξτρα βοήθεια και την έδωσε ένα μαχητής, που βγήκε μπροστά την κατάλληλη στιγμή για την ομάδα.

Τι άλλο κρατάει κανείς από το ματς στο Ντέζιο; Μα, την παρουσία του Μάρκους Μπανκς. Δεν έχει αθλητική όψη, αλλά το μπάσκετ το κατέχει. Και ως πλέι μέικερ είναι πολύ καλύτερος από τον Κίτσεν. Απειλεί το καλάθι, έχει στοιχεία που χρειάζεται ο Παναθηναϊκός στην επίθεση. Εννοείται πως χρειάζεται προπόνηση και προσαρμογή στην τακτική, αλλά τη δουλειά του την έκανε...

Κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός πέτυχε τον πρώτο στόχο του, έστω κι αν δεν έχει προκριθεί και μαθηματικά. Οπως και ο Ολυμπιακός, έχουν ουσιαστικά περάσει στο Top 16 και δεν αποκλείεται να βρεθούν στον ίδιο όμιλο στην επόμενη φάση. Αν οι ερυθρόλευκοι πάρουν τη 2η θέση και οι πράσινοι την 4η, θα ανταμώσουν δύο φορές και στην Ευρωλίγκα...

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ

Με 7/9, όσα ακριβώς του λείπουν

Ο πρώτος μεγάλος στόχος επετεύχθη... Ο Παναθηναϊκός μόνο αν ...αυτοκτονήσει θα μείνει εκτός Τοπ 16 και η τεράστια νίκη στην Ιταλία του προσφέρει συνάμα με το εισιτήριο για την επόμενη φάση, πολύτιμο χρόνο να σκεφτεί, να διορθωθεί, να προπονηθεί, να βρει ακόμα καλύτερη χημεία. Και να διεκδικήσει με περισσότερο ετοιμότητα πια, τον επόμενο στόχο, ο οποίος προφανώς και θα είναι μία θέση στους "8" της διοργάνωσης. Αν τα καταφέρει, η χρονιά θα είναι κερδισμένη, ενώ ήδη έχει κερδίσει τον τίτλο της αξιοπρέπειας σε μία πολύ δύσκολη και μεταβατική σεζόν.

Ας μην ψάχνουμε ψύλλους στ'αχυρα. Το μπάσκετ που παίζει ο Παναθηναϊκός, έχει πάθος, έχει ομαδικότητα στην άμυνα, έχει αφοσίωση, δεν έχει όμως ποιότητα. Ωραία ! Και; Πόσες και πόσες φορές, τα προηγούμενα χρόνια, ακόμα και στις θριαμβευτικές σεζόν του Ζέλικο, ο Παναθηναϊκός ήταν πραγματικά πολύ κακός μέχρι τον Μάρτιο; Πάρα πολλές... Αληθινά πολλές! Οπότε, ας διώξουμε αυτού του είδους τα φαντάσματα πάνω από το ΟΑΚΑ. Δεν οδηγούν πουθενά. Στην Ιταλία, οι πράσινοι, έχοντας 22 λάθη, αλλά και 12 επιθετικά ριμπάουντ, δείγμα του ανίκητου πνεύματος που τους διακρίνει, κέρδισαν ένα ματς, απέναντι σε μία ομάδα που είχε παγώσει μόνο και μόνο στην ιδέα ότι θα κερδίσει τον Παναθηναϊκό.

Θεωρώ επίσης ότι αυτός ο φόβος ήρθε να προστεθεί και να δημιουργήσει ένα πολύ αψυχολόγητο μείγμα, στην άνεση που μπορεί να ένιωσαν οι Ιταλοί, βλέποντας ένα ρόστερ χωρίς Σχορτσιανίτη και Πάνκο. Δεν φάσκω κι αντιφάσκω. Από τη μία πίστεψαν οι παίκτες του Τρινκιέρι ότι θα έχουν ένα εύκολο έργο απέναντι στον ελλιπέστατο Παναθηναϊκό, κι αυτό αποδεικνύεται από την πασιφανέστατη έλλειψη ενέργειας που διέκρινε τις κινήσεις τους στο πρώτο ημίχρονο, ενώ στην επανάληψη, τη στιγμή που ο Διαμαντίδης ισοφάρισε σε 66-66 κατάλαβαν ότι απέναντί τους είναι ο Παναθηναϊκός και ...τρόμαξαν να τον κερδίσουν. Αυτή είναι κατά την ταπεινή άποψή μου, η φάση που βάζει τελεία και παύλα στο ματς, έστω κι αν είχε δύο λεπτά ακόμα για να σφυρίξει η κόρνα. Στο φινάλε ο Μήτσος ήταν ο άνθρωπος που πήρε όλες τις κρίσιμες και σωστές αποφάσεις, παρά το γεγονός ότι μέχρι τότε δεν είχε καμία θετική επίδραση στο παιχνίδι και ήταν μάλλον αρνητικός.

Βεβαίως και ο άνθρωπος που έβαλε τελεία και παύλα ήταν ο Μάικ Μπράμος. Με 7/9 τρίποντα, ο τετραπέρατος δε διανοητική ικανότητα, Μάικ διέγραψε την απογοητευτική στατιστική του στα τρίποντα μέχρι το ματς του ΠαλαΝτέζιο. Σε έξι αγώνες, είχε συνολικά 3/18 τρίποντα (!!!), σκοράροντας 7/9 μόλις σε ένα ματς. Ασφαλώς και ήταν ο άνθρωπος που σφράγισε τη νίκη του Παναθηναϊκού, όπως βεβαίως και η πολύ καλή άμυνα των πράσινων κυρίως στο πρώτο ημίχρονο.

Ο Πεδουλάκης, ανακάτεψε την τράπουλα και πήρε άριστα στη διαχείριση. Χρησιμοποίησε σε θέση "4" τον Μασιούλις, που του πρόσφερε μεγάλη ενέργεια και κινητικότητα, λειτούργησε πανέξυπνα με την τοποθέτηση του Διαμαντίδη σε θέση "3" για να είναι ο παίκτες που θα γίνεται ο αποδέκτης της τελικής πάσας στην επίθεση και όχι αυτός που θα πνίγεται προσπαθώντας από το 1ο μέχρι το 24ο δευτερόλεπτο να δημιουργεί κάθε φάση για την ομάδα του. Σημείο κλειδί επίσης ήταν η χρησιμοποίηση του Μπανκς, ο οποίος στην πρώτη κιόλας εμφάνισή του, έδειξε ότι κουβαλάει καντάρια προσωπικότητας κι αν μη τι άλλο, πάτησε αποφασισμένος στο παρκέ να δείξει αν μπορεί ή δε μπορεί.

Δε φοβήθηκε, δε δίστασε, δεν ...κώλωσε. Δεν με ενθουσίασε ως παίκτης κι ούτε πιστεύω ότι μπορεί να κάνει διαφορά... Σε σχέση με τον Κίτσεν όμως που δείχνει ακόμα (παρά το τάιμ άουτ με τη Ρεάλ) να φοβάται με τη σκιά του, ο Παναθηναϊκός βρήκε έναν παίκτη που δε ...μάσησε. Με αυτόν τον τρόπο, ο Μπανκς, πρόσφερε 9 ποντάκια (όλα δικά του βγαλμένα από προσωπικές ενέργειες ή μάχες. Παρόλα αυτά επιμένω ότι δεν είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο και ούτε θα προσφέρει λύσεις στο βασικό πρόβλημα του Παναθηναϊκού, που είναι το μακρινό σουτ. Αυτά τα 7/9 τρίποντα του Μπράμος, είναι όσα ακριβώς λείπουν από τον Παναθηναϊκό στην διαδικασία των αγώνων για να γίνει καλύτερος και πιο ανταγωνιστικός. Αυτά τα σουτ που θα κάνουν το έργο του πιο εύκολο.

Είναι σαφές πως ο Μπράμος δε θα βάζει συνεχώς 7/9. Και είναι κάτι που δεν το έχει ανάγκη ο Πεδουλάκης. Αυτό που έχει ανάγκη ο Αρτζι είναι να βρεθεί ένας παίκτης που θα ευστοχεί σε μερικά από αυτά, έχοντας 2/4, ή 3/5 και τα υπόλοιπα να μοιραστούν στους άλλους παίκτες. Η νίκη που ήρθε με αυτόν τον τρόπο, έδωσε κι ένα σημαντικό μάθημα. Οτι αν υπάρχει κάποιος (ή κάποιοι) που μπορούν να βάλουν τη μπάλα στο καλάθι από μακριά, ο Παναθηναϊκός μπορεί να κερδίσει σε ένα ματς, το οποίο τελειώνει με 22 λάθη.

Υ.Γ. Προς Αρτζι: Είναι θεμιτή η εκτίμηση της βρώμικης δουλειάς που κάνει ένας παίκτης, αλλά η δήλωση που έκανε ("πιο σημαντικά είναι τα 9 ριμπάουντ του Μπράμος") προκαλεί τη νοημοσύνη... Είπαμε βρε Αρτζι, καλά είναι τα "σκουπίδια" αλλά αν ο μεγάλος δεν είχε 7/9 ο Παναθηναϊκός θα είχε φύγει με σκυμμένο το κεφάλι από τον Ντέζιο και δεν θα ασχολιόταν κανείς με τα 9 ριμπάουντ του παίκτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως, έχει αποδείξει την ικανότητά του στον τομέα αυτό, στα ριμπάουντ. Τα 7/9 όμως δεν τα είχε ξανακάνει. Ας είμαστε σοβαροί λοιπόν!