Βάλ' το (αλλά με ταμπλό) αγόρι μου!

Αυτό ακριβώς εννοούσε στο μεταμεσονύκτιο σημείωμα του ο σύντροφος Ασπρούλιας, αλλά εγώ έχω να σας προσφέρω και την ακριβή σημειολογική τεκμηρίωση. Ο Θανάσης έγραψε στο blog του πως "ο Διαμαντίδης καθιστά την ελληνική γλώσσα ελάχιστη για να του δομήσει το λεκτικό προφίλ", αλλά νομίζω ότι ακόμη πιο ταιριαστό στην (καταλανική) υπόθεση είναι αυτό που έγραψε στις 20 Μαρτίου του 2012 στην εφημερίδα "Sport" ο Μαρτί Περαρνάου...

Η Μπαρτσελόνα είχε νικήσει τη Γρανάδα με 5-3, ο Μέσι είχε πετύχει τρία γκολ αναρριχώμενος στην κορυφή των σκόρερς στην ιστορία της ομάδας και ο αρθρογράφος έγραψε ότι "κάθε φορά που ο Λίο πετυχαίνει ένα από τα διαπλανητικά γκολ του, ένα επίθετο της γλώσσας μας αυτοκτονεί"!

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην προκειμένη μπασκετική περίσταση: το κύμα αυτοκτονιών, που δυστυχώς (και για πολύ σοβαρότερους του αθλητισμού, λόγους) στην Ελλάδα, παρασύρει πλέον και τη φαντασία του σιναφιού μας: πόσες φορές, διάβολε, θα το ξαναβάλει ο μπαγάσας και ποιο άλλο (θνησιγενές) κομπλιμέντο θα του επιδαψιλεύσουν οι λεξιπλάστες του χώρου;

Πλάκα πλάκα, αυτό που αδυνατούν πλέον να πετύχουν οι δημοσιογράφοι, το έκανε από μόνος του ο ίδιος: στο deja vu του δεύτερου αγώνα (τρίποντο ο Διαμαντίδης, τάπα ο Λάσμε στο Ναβάρο) ο αρχηγός του Παναθηναϊκού επιφύλασσε μια έκπληξη...

Το 2002 στην Μπολόνια ο Ζέλιμιρ Ομπρεάντοβιτς είχε πει ότι "μετά από τα άλλα, ήθελα να πάρω κι ένα τρόπαιο με τον Λάζο" και κινούμενος στην ίδια λογική, ο Μήτσος σκέφτηκε ότι "μετά από τα άλλα, ήθελα να βάλω κι ένα με ταμπλό"!

Ταμπλαδούρα (που λέγαμε μικροί) και άγιος ο θεός, άλλωστε σημασία δεν έχει το πώς, αλλά το τι. Για τα καλάθια -και δη για τα ιοβόλα τρίποντα- στο μπάσκετ ισχύει ο άγραφος νόμος του ποδοσφαίρου για τα γκολ, διότι και αυτά είναι σαν ένα μπουκάλι κέτσαπ: Όταν πέσει η πρώτη σταγόνα, η σάλτσα χύνεται μόνη της!

Πράγματι ο Διαμαντίδης κτυπά στην αρχή με τη γροθιά του το μπουκάλι και το κέτσαπ πέφτει άφθονο και σπάταλο! Ακόμη κι όταν ο (χοντρός ή λιγνός) αντίπαλος κολλάει πάνω του σαν βδέλλα, ακόμη κι όταν η άλλη ομάδα παίζει ζώνη, που για πολλή ώρα τον έχει κάνει να ζορίζεται, ακόμη κι όταν ξέρει καλά ότι τζογάρει, αλλά έχει τυφλή εμπιστοσύνη στο ένστικτό του...

Στη λήξη του τρίτου αγώνα μιας σειράς, που μπροστά της η "Ψυχώ" του Χίτσκοκ μοιάζει με ανάλαφρη κωμωδία, ο Πασκουάλ είπε ότι "το τρίποντο του Διαμαντίδη ήταν μάλλον τυχερό"! Ισως δεν έχει (πολύ) άδικο, αλλά από τη θέση που βρισκόταν και με την πίεση του χρόνου, φαντάζομαι πως δεν είχε άλλη επιλογή...

Και στο κάτω κάτω, "χολέρα έχει το ταμπλό;" που αναρωτιόταν και μια (ποδοσφαιρική) ψυχή...

Ο Παναθηναϊκός πάλι σίγουρα έχει ψυχή και γι' αυτό αρνείται να πεθάνει! Η Μπαερτσελόνα από την πλευρά της (εάν τούτο είναι γραμμένο στο κισμέτ της) δεν θέλει, όπως είπε με κυνισμό ο Σάρας, να πεθάνει από το χέρι του Διαμαντίδη! Το αν οι Καταλανοί θα πάρουν παράταση ζωής ή θα αποχαιρετήσουν τα εγκόσμια, θα το ξέρουμε αύριο το βράδυ και μέχρι τότε οι δύο προπονητές θα καταστρώνουν τα καινούργια ή θα αναβαθμίζουν τα ήδη δοκιμασμένα συστήματα τους...

Χθες ο μεν Πασκουάλ λανσάρισε (σε αυτή τη σειρά) τη ζώνη 2-3, ο δε Πεδουλάκης έβαλε τον Γκιστ πάνω στον Γιασικεβίτσιους, ώστε να εκμεταλλευθεί ο Παναθηναϊκός τις αλλαγές στα pick n' roll. Αύριο ίσως δούμε κάτι διαφορετικό ένθεν και ένθεν: δεν ξέρω εάν ο Τσάβι θα παίξει την ίδια ζώνη, σίγουρα πάντως ο Αργύρης θα επιμείνει πολύ περισσότερο κι από την αρχή στο... κάθετο μπάσκετ!

Α, ναι, μετά το "σκεπτόμενο", έχουμε πλέον και αυτό το μπάσκετ: σε αντιπαραβολή με το επιβεβλημένο κάθετο μπάσκετ απέναντι στη ζώνη, ο Παναθηναϊκός προχθές αναλώθηκε για πολλή ώρα στο παράλληλο χωρίς να εκδηλώνει τις επιθέσεις του από το high post. Oταν, με πολιορκητικό κριό τον Σχορτσανίτη, κτύπησε (και όχι κατ' ανάγκην σκοράροντας, αλλά ανοίγοντας; το παιχνίδι) από την κορυφή της ρακέτας, βρήκε μερικές πολύ ουσιαστικές και χρήσιμες λύσεις.

Η σειρά εξελίσσεται σε ένα συγκλονιστικό γαϊτανάκι εικόνων, συναισθημάτων, εναλλαγών, εκπλήξεων και ανατροπών : μετά τα πρώτα τρία ματς η συνολικά διαφορά είναι μόλις πέντε πόντοι και τόσο ο Παναθηναϊκός, όσο και η Μπαρτσελόνα θα μπορούσαν ήδη να είχαν πετύχει sweep! Αλλά, διάβολε, ένα 3-0, θα αδικούσε κατάφωρα όχι μόνο τη δυναμική των δύο ομάδων, αλλά και την υστεροφημία τους...

Πολλά πράγματα θα παίξουν ρόλο αύριο το βράδυ και εννοώ εντός παιδιάς: ο Παναθηναϊκός άρπαξε και διατηρεί το πλεονέκτημα έδρας, προηγείται με 2-1, έχει δύο match ball στη διάθεση του, διαθέτει το momentum και ψάχνει ένα... διανυκτερεύον πρατήριο καυσίμων για να γεμίσουν τα ντεπόζιτα τους, κυρίως ο Διαμαντίδης και ο Ούκιτς, που ώρες ώρες είναι υποχρεωμένοι να παριστάνουν τους Ελ Σιντ. Ο Πεδουλάκης έβαλε στην εξίσωση (και μάλιστα ως starter) τον Ξανθόπουλο, αλλά δεν έχει πάρει βοήθεια από τον Μπανκς και βλέπει τους δυο βασικούς γκαρντ του να σκάνε σε κάθε ματς...

Σκάνε, αλλά αντέχουν και στέκονται όρθιοι ως το τέλος, άλλωστε απέναντι τους βρίσκονται ο Ναβάρο και ο Γιασικεβίτσιους που επίσης δεν είναι λυκόπουλα και μετά από κάθε ματς ανοίγουν τις φιάλες με τα οξυγόνα!

Ο Παναθηναϊκός μπήκε στη σειρά με μπούσουλα το "θέλω"! Βαθμιαία πρόσθεσε (ως πεποίθηση) το "μπορώ" και μετά τις δύο νίκες του, καλείται πλέον να διαχειριστεί το "πρέπει". Μπορεί να του λείπει η ομαδική εμπειρία σε τέτοιες πιεστικές και οριακές καταστάσεις, αλλά κάποιοι παίκτες του είναι μπαρουτοκαπνισμένοι σε αυτές τις αποστολές και ξέρουν να παίρνουν τις μεγάλες αποφάσεις...

Σε αυτή τη δουλειά, ο Διαμαντίδης είναι μανούλα: ξέρει, όπως κανείς ίσως άλλος παίκτης στην Ευρώπη, να βγάζει την μπάλα από το μαγκάλι και να την καταψύχει! Αυτός δεν είναι opinion maker, αλλά decision maker!