Τον κατάπιε το χταπόδι

Στα έγκατα του ΟΑΚΑ, κάπου ανάμεσα στα «πράσινα» πανηγυρικά στιγμιότυπα και την «κίτρινη» μελαγχολία, κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα μία περίεργη θεωρία συνωμοσίας.

«Ο Διαμαντίδης έχασε επίτηδες τη δεύτερη βολή»!

Πρόκειται φυσικά για ανέκδοτο. Το χρονόμετρο έγραφε 0.05.0 όταν ο αρχηγός του Παναθηναϊκού πήγε στη γραμμή. Και το σκορ ήταν 86-85: προβάδισμα με βραχεία κεφαλή, αλλά σκορ πρόκρισης. Σε πέντε δευτερόλεπτα, ένας γκαρντ-σβούρα όπως ο Οχαγιόν ή ο Μάλετ, προλάβαινε να κουβαλήσει τη μπάλα ως την άλλη άκρη του γηπέδου και να σκοράρει ή να δημιουργήσει προϋποθέσεις με μία μακρυνή πάσα. Στη Μακάμπι έφτανε πλέον και δίποντο.

«Ο Διαμαντίδης την έχασε επίτηδες. Δείτε στο βίντεο πόσο άτσαλα πέταξε τη μπάλα».

Βρε, μπας και…

Ας προσπαθήσουμε να πατήσουμε στα παπούτσια του Διαμαντίδη.

Είμαι ο μοναδικός που γνωρίζει ότι η βολή θα πάει στο σίδερο. Θα τρέξω αμέσως στον παίκτη που θα μαζέψει το ριμπάουντ, εάν δεν το κερδίσει δικός μας. Θα σταθώ μπροστά του με απλωμένα τα χέρια και θα απαγορεύσω την πάσα. Είμαι ο κορυφαίος αμυντικός της Ευρώπης, θα καθυστερήσω οπωσδήποτε τη ντρίμπλα του. Ακόμα και αν δεν μπορέσω να κλέψω τη μπάλα, θα κερδίσω 2-3 δευτερόλεπτα, από τα 5,5 που απομένουν. Οι συμπαίκτες μου αποκλείεται να ολιγωρήσουν, θα παίξουν και αυτοί προσεκτική άμυνα. Εάν όμως βάλω τη βολή, η Μακάμπι θα πάρει τάιμ-άουτ και θα έχει επαναφορά από τη σέντρα. Ή θα κάνει επαναφορά υπό ελεγχόμενες συνθήκες και χωρίς να τρέχει το ρολόι, αν δεν έχει τάιμ-άουτ, πού να θυμάμαι άλλωστε τώρα αν έχει τάιμ-άουτ. Σίγουρα θα κερδίσει χώρο και χρόνο. Την προηγούμενη φορά που συνέβη αυτό, μας έβαλε έμμεσο τρίποντο μέσα σ’ένα δευτερόλεπτο. Ισως να είναι μεγαλύτερο έτσι το ρίσκο. Μήπως λοιπόν να τη ρίξω στο σίδερο;

Ο ίδιος ο Διαμαντίδης ήταν απίθανο να ρίξει φως στην υπόθεση, αφού αποφεύγει τις δηλώσεις. Οι προπονητές του Παναθηναϊκού χαμογέλασαν με νόημα και μου είπαν να αφήσω τις γελοιότητες. Επέστρεψα στο σπίτι χωρίς να λύσω την απορία μου. Πήγε Παρασκευή πρωί μέχρι να ξαναπετύχω την πολυσυζητημένη φάση στη Nova.

Το βίντεο μάλλον ξεγυμνώνει τη θεωρία της εσκεμμένα χαμένης βολής. Ο Διαμαντίδης προσπάθησε να τη βάλει και απλώς αστόχησε, μετά από 5 σερί εύστοχες. Τα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν ήταν μία προσωπική του ραψωδία, όπως άλλωστε και εκείνα που προηγήθηκαν.

Ο ηγέτης του Παναθηναϊκού έτρεξε αστραπιαία στον παίκτη που άρπαξε το ριμπάουντ (Μπουρστέιν, όπως λέμε …Πρίντεζης στη Σιένα) και τον μάρκαρε πάνω στην ντρίμπλα και έδιωξε τη μπάλα από τα χέρια του, τη στιγμή που ο αρχηγός της Μακάμπι προσπαθούσε να τη μεταβιβάσει στον Οχαγιόν. Δύο κερδισμένα δευτερόλεπτα. Ο Μπουρστέιν έτρεξε, την ξανακέρδισε, αλλά σήκωσε το κεφάλι και είδε αρπακτικά να τον περικυκλώνουν: Διαμαντίδης, Καλάθης και από πίσω Μπατίστ. Η πάσα του ήταν καταδικασμένη να καταλήξει στο πουθενά.

Η Μακάμπι είχε στη διάθεσή της 5 δευτερόλεπτα, αλλά δεν έφτασε ούτε στη σέντρα. Ο «τρισδιάστατος» Διαμαντίδης πήρε δύο φορές τη μπουκιά από το στόμα του Μπουρστέιν. «Ούτε που κατάλαβα τι συνέβη, δεν θυμάμαι καθόλου τη φάση», μου είπε ο Ισραηλινός μισή ώρα αργότερα. Πού να καταλάβει, ο φουκαράς. Τον κατάπιε ο άνθρωπος-χταπόδι των Αθηνών...

«Έγινε φάουλ, αν έπαιζαν στο Τελ Αβίβ θα είχε σφυριχτεί», έλεγαν οι Εβραίοι συνάδελφοι. Αλλά η φάση ήταν ολοκάθαρη. Και άλλωστε, η Μακάμπι είχε τη χρυσή της ευκαιρία την περασμένη Πέμπτη στο Γιαντ Ελιάου και την άφησε να ξεγλιστρήσει. Ας τα έβαζε με κάποιον στο μπόι της.

«His best game ever», έγραψε η ιστοσελίδα της Ευρωλίγκας για το Διαμαντίδη. Εδώ γελάνε. Μέχρι το τελευταίο πεντάλεπτο του αγώνα, ο αρχηγός του Παναθηναϊκού δεν ήταν καν πολύ καλός. Έχασε αρκετές φάσεις στην άμυνα, υπέπεσε σε 2-3 φτηνά λάθη, αστόχησε σε κρίσιμες επιθέσεις. Ήταν, όμως, έτσι όπως τον θέλει ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Αποφασιστικός, επιθετικός, δυναμικός, απειλητικός, γεμάτος πρωτοβουλία, φωνακλάς, απαιτητικός.

Οι 15 εύστοχες βολές του είναι ρεκόρ στην ιστορία της Ευρωλίγκας. Οι 6 από αυτές κερδήθηκαν στα τελευταία 30 δευτερόλεπτα, όταν ο Παναθηναϊκός αναζητούσε απεγνωσμένα τους πόντους της νίκης και δεν τους έβρισκε πουθενά (είχαν προηγηθεί 0/4 βολές από Μάριτς, Καϊμακόγλου).

Όποτε ο Διαμαντίδης εκβιάζει επαφές και κερδίζει τόσα φάουλ κοιτάζοντας το αντίπαλο καλάθι, πλησιάζει στο πρότυπο του ιδανικού μπασκετμπολίστα. Είναι το μοναδικό σημείο στο οποίο υστερεί.

Αρκετά, όμως, με το μπάσκετ. Μπαλίτσα είναι, δεν έχει δα και τόση σημασία.

Ο επίλογος θα είναι μακροσκελής, μεγαλύτερος σε έκταση από το κυρίως θέμα. Διότι είναι πιο σημαντικός.

Κάποιοι λεβεντόμαγκες στον Παναθηναϊκό, στον επίσημο Παναθηναϊκό, πιστεύουν ότι έχει πλάκα να παίζουν με τις ανθρώπινες ζωές. Αποκλείεται να ήταν λιγότεροι από 5.000 οι υπεράριθμοι χθες στο ΟΑΚΑ. Το γήπεδο ήταν μία ωρολογιακή βόμβα, ικανή να εκραγεί ανά πάσα στιγμή.

Είδα με τα μάτια μου ανοιχτές κερκόπορτες, από τις οποίες έμπαινε στο γήπεδο όποιος γούσταρε, τις ίδιες που έμειναν τεχνηέντως αφύλακτες στον περυσινό 4^ο αγώνα με την Μπαρτσελόνα. Γνωρίζω φιλάθλους με εισιτήριο, παρέες ολόκληρες, που σηκώθηκαν κι έφυγαν εξοργισμένοι πριν το τζάμπολ. Διάδρομος δεν υπήρχε πουθενά, ούτε σκάλα. Το στριμωξίδι ήταν απίστευτο, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Δεν έβρισκες όχι να καθίσεις, αλλά ούτε να σταθείς. Λες και μοίραζαν ψωμί.

Τι θα συνέβαινε εάν άναβε μία σπίθα, μεταφορικά ή κυριολεκτικά; Αν γινόταν ένας σεισμός; Αν ξεσπούσε μία πυρκαγιά από τα καπνογόνα; Αν έπεφταν κάποιοι στην έξοδο, όπως τότε στη Θύρα 7 του Σταδίου Καραϊσκάκη; Να σας πω εγώ τι θα συνέβαινε. Εικοσιπέντε χιλιάδες μανάδες θα έκλαιγαν τα παιδιά τους, αυτό θα συνέβαινε. Θα γέμιζε το ΟΑΚΑ με ξύλινα παλτά. Και πέντε αχρείοι ξεδιάντροποι παλιάνθρωποι στολισμένοι με γραβάτες και κάρτες διαπίστευσης θα δήλωναν συγκλονισμένοι από την τραγωδία. Αιδώς, ελεεινοί.

Πρόκειται για το απαύγασμα της νεοελληνικής ανευθυνότητας, γαϊδουριάς και γνήσιας, ανόθευτης μαλακίας. Κάποιοι μίλησαν για συνθήκες τρίτου κόσμου, αλλά δεν υπάρχει χώρα του τρίτου κόσμου που επιτρέπει διεξαγωγή αθλητικών γεγονότων υπό αυτές τις συνθήκες.

Καμία πυροσβεστική δεν θα έδινε ποτε άδεια, καμία αστυνομία, κανένα στάδιο. Ούτε στην Ουγκάντα ούτε στη Μαλαισία ούτε στη Γουατεμάλα. Η πεθαμένη Ελλάδα είναι μόνη της ένας τέταρτος, πέμπτος, έκτος κόσμος, όπου όλα επιτρέπονται και όλα θεωρούνται φυσιολογικά. Ο παράδεισος της ασυδοσίας.

Δεκαετίες τώρα, κουράστηκα να στηλιτεύω την αλητεία που τείνει να γίνει καθεστώς με επίσημη βούλα. Εχω γίνει γραφικός και θα με πούνε νούμερο. Γιατί να χάνω πια τα λόγια μου; Εφ’όσον δεν περνάνε οι εκκλήσεις του Ομπράντοβιτς, δεν υπάρχει περίπτωση να εισακουστεί ο δημοσιογράφος. Ας φύγουν λοιπόν από την Ελλάδα ο Ομπράντοβιτς, ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Ιβκοβιτς, ο Πρίντεζης, ο Περπέρογλου, ο Μπατίστ, ο Σλούκας, ο Παπανικολάου, ο Καϊμακόγλου, όλοι. Ας πάνε αλλού και ας αφήσουν την ψωροκώσταινα στους ψωριάρηδες.

Στους θαυματοποιούς του ελληνικού μπάσκετ αξίζουν καλύτερες συνθήκες δουλειάς, περισσότερη ξενοιασιά, πολιτισμένο κοινό. Όχι καπνογόνα, όχι βρισιές για μανάδες, όχι ντου στον αγωνιστικό χώρο, όχι χουλιγκάνικα πανό, όχι ζωές που κινδυνεύουν. Μπροστά στα μικρόφωνα αισθάνονται υποχρεωμένοι να υιοθετούν την πολιτική ορθότητα και δεν τολμούν να ξεσπαθώσουν ενάντια στην καφρίλα. Οff the record, όμως, δεν υπάρχει ούτε ένας που να μη καθυβρίζει τον «υπέροχο λαό» της ίδιας του της ομάδας, κόκκινος ή πράσινος. Ούτε ένας.

Ούτε ένας.

Αλλά φοβούνται να ανοίξουν μέτωπο με τους αφιονισμένους και τους χαπακωμένους. Οι ελάχιστοι που προσπάθησαν να εναντιωθούν (πχ ο Παπαλουκάς) βρήκαν άσχημο μπελά. Πεισμώνουν κιόλας: «Ε όχι, δεν θα με διώξουν οι αλήτες από την ίδια μου τη χώρα». Την έχω ακούσει πολλές φορές αυτή τη φράση. Ο Ομπράντοβιτς είναι ξένος και μπορεί να την ξεστομίσει αβασάνιστα. Στο Διαμαντίδη και στο Σπανούλη τι έχουν να απαντήσουν οι κακοποιοί των κερκίδων;

Προσωπικά έφτασα στο σημείο να "εύχομαι" να υπάρξουν νεκροί, φίλαθλοι ή και αθλητές, μήπως και ιδρώσει οποιουδήποτε το αυτί. Να σκοτωθεί κάποιος ένοχος, ή ακόμη και αθώος, μήπως και σωθούν τουλάχιστον οι υπόλοιποι. Μήπως και σωθεί το εννιάχρονο αγόρι που με πλησίασε πριν τον αγώνα και με εκλιπαρούσε να καθίσει δίπλα μου μέχρι να ξαναβρεί τον πατέρα του μέσα στο χάος…