Η «Μόσχα», όχι (μόνο) η κούπα!

Το έχω ξαναγράψει, αλλά δεν συμφωνούσαν πολλοί φίλοι του Ολυμπιακού που είναι στο… mood Σάββα Θεοδωρίδη για το… 14ο, το 15ο και το 16ο, λες και ο Ολυμπιακός είναι κάποιος στερημένος από τίτλους και θα του… λείψει ένα επιπλέον πρωτάθλημα (τα λεφτά, ναι, θα του λείψουν, όχι η κούπα). Τέτοιες νίκες σαν τη χθεσινή και πορείες (αν φτάσει μέχρι τους «8») σαν την εφετινή στην Ευρώπη είναι που μεγαλώνουν τις ομάδες! Όχι μόνο τις ελληνικές, όλες! Ακόμη και τις αγγλικές, οι οποίες πολλάκις βάζουν την Premier League πάνω απ΄ όλα (δεν τον… χάλασε τελικά τον Ρέντναπ που έκανε rotation στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα… ΚΑΙ να παρακολουθεί τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό ΚΑΙ να μην παίρνει πρωτάθλημα, άλλωστε αυτή η Τότεναμ θα «μεγαλώσει» μόνο αι μόνο που θα συμμετάσχει στο Τσάμπιονς Λιγκ του χρόνου). Και να το ξέρετε: πάντα η Ευρώπη είναι και ο καθρέφτης για το ΤΑΒΑΝΙ μιας ομάδας. Θυμηθείτε την Μάντσεστερ στον τελικό με την Μπάρτσα. Εμοιαζε με Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – Αστον Βίλα: χαλαράαααα. Στην Αγγλία όμως; Ηταν «βασίλισσα». Εκεί έξω είναι ο καθρέφτης όλων για το ΑΝΩΤΑΤΟ σημείο απόδοσης, διότι πάντα όλοι μετά τους «8» δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και για ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ κίνητρα: προπονητές, παίκτες, γυμναστές, ιατρικό τιμ, οι πάντες! Αυτό, είναι άλλωστε, και το υγιές στο ποδόσφαιρο: η ανάδειξη του ατομικού ταλέντου και της ατομικής ικανότητας μέσα από την επιτυχία του συνόλου!

Ετσι, λοιπόν, προοδεύουν οι ομάδες. Με τις ευρωπαϊκές νίκες και επιτυχίες. Ετσι «ακούγονται». Ετσι παίρνουν περισσότερα χρήματα. Ετσι χτίζουν «όνομα». Ετσι κάνουν υπερήφανους τους οπαδούς. Ετσι αυξάνουν την εμπορικότητά τους. Ετσι γίνονται πιο ελκυστικές για καλούς ξένους παίκτες που ειδικά τώρα θα ακούν Ελλάδα και θα τρέχουν μακριά για χίλιους λόγους. Τόσα διαδοχικά χρόνια στην Ευρώπη, με εξαίρεση τον σπουδαίο Γιάγια Τουρέ που τον ήξεραν ούτως ή άλλως οι Ευρωπαίοι, ποιον κατάφερε να πουλήσει ο Ολυμπιακός με καλά λεφτά; Τον Γεωργάτο και τον Καστίγιο. Πού τους είδαν; Στα Ολυμπιακός – Ξάνθη ή στα Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός που ο Καστίγιο δεν έχει σκοράρει ποτέ; Κοτζάμ Σισέ (που νόμιζαν όλοι ότι θα έχει 10 προτάσεις το καλοκαίρι) πήγε στην Λάτσιο με διαβατήριο τι; Ότι ήταν… πρώτος σκόρερ στην πολυδιαφημισμένη ως τα πέρατα της γης Σούπερ Λίγκα που δεν μπορεί να πουλήσει τα τηλεοπτικά της δικαιώματα ούτε στην Αλβανία ή τα τρία γκολ με την Ρόμα; Τον Παπασταθόπουλο πώς τον λιγουρεύτηκε η Μπολόνια; Τον Βιεϊρίνια πού τον είδε η Βόλφσμπουργκ; Πολύ παλαιότερα, 1996-1997, ο Δώνης και ο Ουζουνίδης και ο Μπορέλι πώς είχαν πάρει μεταγραφές; Επειδή ο Παναθηναϊκός είχε πάρει το πρωτάθλημα στην Ελλάδα; Ο ΠΑΟΚτσής τι θα θυμάται περισσότερο στη ζωή του; Ένα Κύπελλο που το έχει απωθημένο τα τελευταία χρόνια ή την Κωνσταντινούπολη και το Γουάιτ Χαρτ Λέιν; (είναι πάμπολλα τα παραδείγματα, για ομάδες κάθε βεληνεκούς και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη).

Αυτή είναι, λοιπόν, η πρόοδος του Ολυμπιακού. Και οφείλεται (εκτός από τον Μαρινάκη και τα λεφτά του) βασικά στον Βαλβέρδε που τον «εξευρωπαϊζει» και μέσα στο γήπεδο και εκτός αυτού. Που πάει στη Μόσχα και παίζει ποδόσφ

αιρο κυριαρχίας, που βλέπει στα μάτια την Μαρσέιγ, που νικά την Ντόρτμουντ η οποία πάει να το ξαναπάρει από την Μπάγερν!
Οσο για την… αντίπερα όχθη; Το άκουσα χθες από πολλούς φίλους του Παναθηναϊκού: «Καλύτερα να προκριθεί ο Ολυμπιακός, να έχει τουλάχιστον επιπλέον τρία παιχνίδια, να έχουν όλοι περισσότερο εκεί το μυαλό τους, να πάρουμε εμείς το πρωτάθλημα». Διαφωνώ όχι μόνο ως προς το σκεπτικό, αλλά και ως προς τα δεδομένα! Αν είχε χάσει ο Ολυμπιακός με ένα 2-0, 3-0 θα πανηγύριζαν σαν τρελοί. Θα έλεγαν τα διάφορα πασίγνωστα για τον Ολυμπιακό της Ευρώπης, άλλοι θα έκαναν καζούρα, άλλοι θα χλεύαζαν, με το στυλ του ο καθένας. Τώρα που νίκησαν οι Ερυθρόλευκοι, νιώθουν και πάλι αυτή την απίστευτη αμηχανία. Γιατί έχουν βρεθεί πολλάκις στη θέση που βρίσκονται τώρα οι φίλοι του πρωταθλητή. Εκείνου που το παλεύει για τον τίτλο, αλλά έχει το δικαίωμα και στο όνειρο! Ξεπερνάω τα γελοία «Βουκουρέστι ερχόμαστε» ορισμένων εφημερίδων (πώς τολμάς να γράφεις για τελικό βρε κατσαπλιά – Καραμήτρο - Ελληνάρα που δεν έχεις φτάσει ποτέ ούτε στους «4» ευρωπαϊκής διοργάνωσης, αν πρωτίστως δεν αποκλειστούν δύο εκ των Μάντσεστερ Γ., Μάντσεστερ Σίτι, Βαλένθια για να χωρέσεις εσύ στον τελικό;). Τις ξεπερνώ αυτές τις υπερβολές.

Όμως, από την άλλη πλευρά (του ίδιου νομίσματος), το όραμα του οπαδού ουδείς μπορεί και ουδείς δικαιούται να το απαγορεύει. Ουδείς μπορεί να πει στον φίλο μου τον Νίκο «μάγκα, καλά είσαι μέχρι εδώ και να εύχεσαι να προκριθεί και η Σάλτσμπουργκ για να πας στους «8» και να μην βρεις την Μέταλιστ». Θα σου απαντήσει «κάτσε να δούμε τι θα κάνουν και οι δυο Μάντσεστερ και η Βαλένθια, μπορεί να την υποτιμήσουν τη διοργάνωση οι Αγγλοι, πάνε και οι δύο για το πρωτάθλημα και να ξέρεις η Βαλένθια δεν είναι θηρίο». Είναι υπέροχη αυτή η αίσθηση του «μπορώ να φτάσω ψηλά, αλλά δεν ξέρω μέχρι πού» που νιώθει σήμερα ο φίλος του Ολυμπιακού και την έχει νιώσει πολλάκις ο οπαδός του Τριφυλλιού. ΜΟΝΟ και ΜΟΝΟ ότι βάζουν τον Ολυμπιακό δίπλα στις Μάντσεστερ, τη Βαλένθια, τη Λάτσιο, την Ατλέτικο Μαδρίτης, αυτές που μοιάζουν (γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι συμβαίνει τελικά και το Europa League είναι διοργάνωση των εκπλήξεων) μοιάζουν υποψήφιες για ημιτελικό, είναι τόσο σπουδαίο για μια ελληνική ομάδα της οποίας η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή στιγμή είναι μια κακή στιγμή και μια άστοχη έξοδος του Δημήτρη Ελευθερόπουλου.
Και από την άλλη είναι συνδυασμός μικρότητας – αμηχανίας από τους Παναθηναϊκούς να επιστρατεύουν το δίπολο υποτίμησης ή «πρωτάθλημα εμείς» ως… «επιχειρήματα». Εκείνοι, οι Ευρωπαίοι, αυτοί που έχουν ταξιδέψει σχεδόν παντού και έχουν νιώσει ρίγος και υπερηφάνεια και ανατριχίλα, αυτοί που έχουν κλάψει, έχουν εκτοξευτεί, έχουν νιώσει αμέτρητες ηδονές, εκείνοι που δικαίως θεωρούν την ομάδα τους ως την πιο «ευρωπαϊκή» ελληνική (και λόγω της υπερκούπωσης του μπασκετικού Panathinaikos B.C.) και έχουν επιστρέψει από το εξωτερικό με κλειστή φωνή τα ξημερώματα, είναι Α-ΜΗ-ΧΑ-ΝΟΙ. Κάποιοι βρίσκουν «καταφύγιο» στο «έλα, μέχρι πού θα φτάσει μωρέ ο γαύρος, το πολύ μέχρι τους «8», άσε να πάρουμε το πρωτάθλημα». Κάποιοι άλλοι στο «σιγά τη νίκη, σε ουδέτερη έδρα, με μια ομάδα που δεν έχει νικήσει ούτε τον ΠΑΟΚ και για δύο μήνες ήταν οφ».
Βαθιά μέσα τους ξέρουν αυτό που γράφαμε ορισμένοι από την αρχή της σεζόν. Ο Ολυμπιακός εφέτος έχει αναμφισβήτητα καλύτερο και πλουσιότερο ρόστερ. Όταν είναι… κανονικός Ολυμπιακός έχει και καλύτερη ομάδα.

Πάμε στα δεδομένα; Είναι τόσο «γεμάτο» το ρόστερ των Ερυθρόλευκων και τους «έκατσε» να είναι πληρέστατοι σ΄ αυτό το timing, που αν τελικά προκριθούν στους «16» ή και στους «8» του Europa League, μόνο καλό θα κάνει στο εσωτερικό τους. Μόνο καλό ΑΝ δεν πάρουν τα μυαλά τους αέρα από τις εφημερίδες, την τρέλα του κόσμου και την υπεροψία του Μαρινάκη και των διοικούντων που διαχέεται κατά καιρούς στην ομάδα (και μετά ήρθαν οι σφαλιάρες από τη Δόξα και έπεσαν τα πρόστιμα, για να μην ξεχνιόμαστε…)! Αυτές οι (μεγάλες) επιτυχίες, είναι που ενώνουν τους παίκτες. Ο χρόνος θα μοιραστεί, δεν θα έχουν παράπονα πολλοί. Το κέφι και το κίνητρο των παικτών για «νίκες παντού» θα εκτοξευτεί. Ναι, μπορεί να προκύψουν τραυματισμοί και φθορά. Αλλά είπαμε, είναι η πρώτη φορά από την αρχή της σεζόν που ο Ολυμπιακός παρουσιάζεται πλήρης! Ετσι το βλέπω και μπορεί να είμαι λάθος…

Υ.Γ. Τη θυμόμουν και από τα ματς με τον Παναθηναϊκό, λιγότερο από τις αναμετρήσεις με τον ΠΑΟΚ: τόσο π…κη ομάδα όσο η Ρουμπίν Καζάν δεν υπάρχει! Και όντως δεν έχει τελειώσει τίποτα. Το είχα πει σε έναν συνάδελφο ρεπόρτερ Ολυμπιακού και μου λέει μετά «είχες δίκιο, πήγε να μου πάρει το ματς με μια ‘κάθετη’ σε όλο το παιχνίδι, γιατί αν ισοφάριζε στο πέναλτι θα το έπαιρνε μετά». Δεν ξέρω αν θα νικούσε η Ρουμπίν αν γινόταν το 1-1. Ξέρω ότι δεν σου γεμίζει το μάτι, αλλά είναι πάρα πολύ «ύπουλη»! Και θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον την επόμενη Πέμπτη αν ο Βαλβέρδε θα θελήσει να την «στραγγαλίσει» στο πρώτο 30λεπτο, όπως κάνει πάντα στο Φάληρο, ή θα το πάει συντηρητικά…