«Στράφι» δυο χρόνια με Ερνέστο

Προσυπογράφω το κείμενο του Μιχάλη Τσώχου για τις συνέπειες της αλλαγής… ομάδας (και όχι μόνο προπονητή) δέκα ημέρες πριν από το ματς με την Λεβάντε (http://www.gazzetta.gr/podosfairo/article/373820-den-xathike-i-prokrisi-sto-proto-mats). Διότι συμφωνώ απόλυτα ότι οι Ερυθρόλευκοι θα είχαν μεγαλύτερη τύχη στις δύο αναμετρήσεις με την Λεβάντε (ίσως να είχαν αποκλειστεί, όχι όμως με αποκαρδιωτικό για τους φίλους τους τρόπο) αν δεν είχαν αλλάξει κόουτς στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο ή αν ο Μίτσελ είχε διατηρήσει αναλλοίωτη στα δύο ευρωπαϊκά ματς τη λογική του Ζαρντίμ, ειδικά αναφορικά με τη διαχείριση των εκτός έδρας αναμετρήσεων.

Όμως νομίζω πως όποιος σταθεί μόνο σ΄ αυτή την παράμετρο, δεν θα έχει όλο το «κάδρο» μπροστά του. Και δυστυχώς για τον Ολυμπιακό το κάδρο δείχνει ότι θα κατακτήσει το πιο εύκολο πρωτάθλημα (ίσως και νταμπλ) της ιστορίας του στην Α΄ Εθνική από το 1960, έχοντας πολύ κατώτερου επιπέδου ρόστερ συγκριτικά με έναν χρόνο πριν.

Μετά το ματς με την Σάλκε στο «Γ. Καραϊσκάκης» είχα γράψει το κείμενο «Aπό Οlympiakos FC, ξανά ΟΣΦΠ» (http://www.gazzetta.gr/podosfairo/article/326849-o-%E2%80%9Colympiacos-fc%E2%80%9D-ksana-osfp). Ταιριάζει ο τίτλος και στη σημερινή ημέρα, όμως «σκοντάφτει» στο λογικό επιχείρημα πολλών: «Και πώς αυτή η ομάδα για την οποία… πρόλαβες να γράψεις μετά την πρώτη ήττα στο πρώτο ματς, έφτασε μια ανάσα από την πρόκριση στην επόμενη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ και τερμάτισε με εννέα βαθμούς στον όμιλο;».

Η απάντηση είναι: υπέρβαση από όλους (προπονητή, ποδοσφαιριστές), «ταυτότητα» ομάδας, έστω αντιτουριστική για το ελληνικό πρωτάθλημα, και… Αρσεναλ σε «amigos pare sempre» τελευταίο – αδιάφορο ματς στο Φάληρο με τρεις «πλασματικούς» βαθμούς, όπως «πλασματική» με τα γκολ του «Λύμπε» και του Γκούμα ήταν και εκείνη η ισοπαλία του Παναθηναϊκού (2-2 με την «αδιάφορη» Ρεάλ στο τελευταίο ματς, στη Λεωφόρο, το 2002, εξ ου και το «amigos pare sempre» από το πανό των φίλων του Τριφυλλιού).

Την πληρώνει για πολλοστή φορά η Αρσεναλ την «χαλαρότητα» στο τελευταίο ματς: αποκλείστηκε ήδη με το 1-3 από την Μπάγερν, την ίδια στιγμή που η πρώτη του ομίλου (12 – 10 οι βαθμοί στην τελική κατάταξη) Σάλκε, χωρίς να έχει καλύτερο σύνολο, είναι φαβορί μετά το 1-1 με τους Ντρογκμπάδες και τους Σνέιντερ και τους Φελίπε Μέλο στην Κωνσταντινούπολη. Τα έχει γράψει πολύ παλαιότερα και αναλυτικά αυτά ο Αλέξης Σπυρόπουλος σε αυτή την ιστοσελίδα για την ακατανόητη ελαφρότητα του Βενγκέρ σε αυτή τη διαδικασία, μα δεν είναι αυτό το θέμα μας…

Το θέμα μας είναι – για να μην τα πολυλογούμε – το εξής…

14 Φεβρουαρίου 2012, Ρουμπίν Καζάν – Ολυμπιακός 0-1: Κάρολ - Τοροσίδης, Αβραάμ Παπαδόπουλος, Μέλμπεργκ, Μαρκάνο - Ορμπάιθ, Μανιάτης, Φουστέρ (81' Μοδέστο) - Μιραλάς, Ιμπαγάσα (72' Μακούν), Τζιμπούρ

14 Φεβρουαρίου 2013, Λεβάντε – Ολυμπιακός 3-0: Μέγιερι - Μανιάτης, Κοντρέρας, Μανωλάς, Χολέμπας - Μοδέστο (46' Γκρέκο), Φέισα, Μασάντο (75' Φετφατζίδης), - Βλαχοδήμος (59' Μήτρογλου), Αμπντούν, Τζiμπούρ.

Να πάμε και στη μεγαλύτερη (γιατί στο Καζάν είχε και δόσης τύχης η νίκη, λόγω της απόκρουσης του «παγωμένου» Κάρολ στο πέναλτι;) περυσινή νίκη των Ερυθρόλευκων; Αυτή εναντίον της Μέταλιστ;

8 Μαρτίου 2012, Μέταλιστ – Ολυμπιακός 0-1: Μέγιερι - Τοροσίδης, Αβραάμ Παπαδόπουλος, Μέλμπεργκ, Μαρκάνο - Ορμπάιθ, Μανιάτης, Μακούν (77' Μοδέστο), Φουστέρ (79' Χολέμπας), Μιραλάς (89' Αμπντούν), Τζιμπούρ.

- Οι αναπληρωματικοί έχουν γίνει βασικοί.

- Ο Ιμπαγάσα και ο Φουστέρ δεν παίζουν.

- Ο Μασάντο δεν είναι Ιμπαγάσα και ο Γκρέκο δεν είναι Φουστέρ

- Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης Κοντρέρας – Μανωλά (ή Σιόβα) με Μέλμπεργκ – Αβραάμ.

- Ο Μιραλάς και ο Τοροσίδης δεν αναπληρώνονται εύκολα.

- Η «εξάδα» από το κέντρο και πίσω, αυτή που πρέπει να αποτελεί τον «πυλώνα» κάθε ελληνικής ομάδας για αξιόλογα αποτελέσματα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, άλλαξε ολοκληρωτικά (Τόρο, Μαρκάνο στα άκρα, το δίδυμο των στόπερ και το ‘Μανιάτης – Ορμπάιθ’ στον άξονα).

- Δεν μπορείς να τα έχεις όλα: και ανάδειξη νέων Ελλήνων και καλούς ξένους και «χημεία» και σούπερ μπάλα στο πρωτάθλημα και ευρωπαϊκή πορεία.

- Το «ευρωπαϊκό» πρόβλημα του Ολυμπιακού δεν είναι τόσο μεγάλο επιθετικά, κι ας έφυγε ο Μιραλάς, διότι του «βγαίνει» ο Αμπντούν. Για πίσω, όμως, πρέπει να ληφθούν αποφάσεις.

Το συμπέρασμα είναι ένα: μέσα σε έναν χρόνο ο Ολυμπιακός κατάφερε με τις επιλογές του να καταστρέψει ό,τι έφτιαχνε επί δύο έτη. Τώρα βρίσκεται πάλι σε μεταβατικό στάδιο. Και αυτό πρέπει να το αντιληφθούν και να το χωνέψουν οι συνήθως ανυπόμονοι οπαδοί του. Δεν θα συγκροτηθεί πάλι εύκολα το σύνολο του Βαλβέρδε: οι καλοί Ελληνες φεύγουν στο εξωτερικό και οι καλοί ξένοι ακόμη πιο δύσκολα έρχονται στην Super League. Το μόνο θετικό είναι ότι ο Μίτσελ κατάλαβε και θα καταλάβει πολλά σε μικρό χρονικό διάστημα…

Το πολύ δύσκολο, πλέον, είναι η δημιουργία ανταγωνιστικού συνόλου που θα έχει προοπτική για 2η θέση σε όμιλο ChampionsLeague ή προημιτελικό Europa League. Διότι για να τα καταφέρεις, προσθέτεις «τουβλάκι – τουβλάκι» στην ενδεκάδα και στο ρόστερ. Δεν αλλάζεις πέντε – έξι παίκτες κάθε σεζόν, ούτε κάνεις δέκα μεταγραφές κάθε καλοκαίρι…

* Follow me on Twitter: Seretinio