«Φεύγω. Δεν μπορεί να γίνεται το ίδιο πράγμα κάθε φορά. Αν ξανάρθει αυτός, εγώ σταματάω να παίζω» λέει κάποιος, όσο βγάζει τα παπούτσια του. «Να φύγεις, να φύγεις» του απαντάει κάποιος δίπλα του. Και το ματς συνεχίζεται κανονικά. Η ώρα είναι περίπου 7 το απόγευμα και ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει σιγά σιγά. Κανείς, όμως, δεν δείχνει να πτοείται ιδιαιτέρως.

Οι δύο άνθρωποι που λογομάχησαν δεν ήταν κάποια σχολιαρόπαιδα αλλά δύο εξηντάρηδες, οι οποίοι μαζεύονται μαζί με αρκετούς άλλους κάθε σαββατοκύριακο στο χωμάτινο γήπεδο εντός της Πανεπιστημιούπολης στου Ζωγράφου για να κάνουν αυτό που αγαπούν περισσότερο: να παίξουν ποδόσφαιρο μαζί με τους φίλους τους.

Οι ηλικιωμένοι που δεν λένε να τα παρατήσουν

Λίγο πριν ξεκινήσει το παιχνίδι, όλοι τους κάθονται στο ταρτάν στίβου και κάνουν πλάκα μεταξύ τους. Όπως εξηγούν οι περισσότεροι, πρόκειται για μια συνήθεια την οποία ακολουθούν ευλαβικά, ανεξαρτήτου καθημερινότητας και καιρικών συνθηκών. Μερικοί μάλιστα από αυτούς, ιδιαίτερα την άνοιξη και το καλοκαίρι φτάνουν στο γήπεδο για να παίξουν ακόμη και τρεις φορές την εβδομάδα.

Οι περισσότεροι ήταν ιδιαίτερα ευγενικοί, ωστόσο, απορούσαν για το ρεπορτάζ. «Μα καλά ρε παιδί μου, τι μας θέλεις εμάς τους γέροντες; Γιατί δεν πας να τραβήξεις κανένα νεότερο παιδί που παίζει ποδόσφαιρο;» λέει ένας από αυτούς και οι τριγύρω του βάζουν τα γέλια. Η τελετουργία που ακολουθούν είναι πολύ συγκεκριμένη.

Ξεκινούν με τρέξιμο στον στίβο για προθέρμανση, ύστερα μπαίνουν στο γήπεδο για να κάνουν καμιά πασούλα και κανένα σουτάκι στον τερματοφύλακα, ο οποίος φυσικά και δεν φοράει γάντια, κι έπειτα όλα είναι έτοιμα για την έναρξη του παιχνιδιού. Διαιτητής φυσικά και δεν υπάρχει. Κάτι που, όπως αποδείχθηκε, προσέφερε στο παιχνίδι μια ακόμη μεγαλύτερη ένταση.

Τα αυτοσχέδια τέρματα με τις τσάντες και το ματς που δεν λήγει αν δεν νυχτώσει

Το ματς ξεκίνησε όταν είχε ήδη αρχίσει να πέφτει ο ήλιος. Τα σκληρά μαρκαρίσματα και οι κόντρες δεν άργησαν να εμφανιστούν. Ήταν, όμως, πραγματική συγκινητική η προσπάθεια των περισσότερων να τρέξουν να κυνηγήσουν κάθε μπάλα, ακόμη κι αν αυτή ήταν χαμένη. Όσο περνούσε όμως η ώρα, η ατμόσφαιρα γινόταν όλο και πιο αποπνικτική εξαιτίας της σκόνης που σηκώθηκε στον αέρα, εξαιτίας του χωμάτινου τερέν.

Τα γκολ έμπαιναν το ένα πίσω από το άλλο. Επειδή, όμως, από τη μία πλευρά δεν υπήρχε κανονικό τέρμα, αλλά ένα αυτοσχέδιο που είχε για δοκάρια δύο τσάντες, οι αψιμαχίες για το αν πέρασε ή όχι η μπάλα τη νοητή γραμμή έπαιρναν και έδιναν. Ακριβώς έτσι όπως κάναμε όλοι μικροί στην αλάνα του σχολείου.

Από ένα σημείο και έπειτα, όλοι είχαν χάσει το σκορ. Κανέναν δεν τον ενδιέφερε πόσα γκολ είχε πετύχει, ή το ποια ομάδα ήταν μπροστά στο σκορ. Άλλωστε ήξεραν ότι οι περισσότεροι θα ήταν εκεί και την επόμενη εβδομάδα για να παίξουν το επόμενο παιχνίδι. Ακόμη και αυτοί που είχαν τσακωθεί λίγο πριν αυτό ξεκινήσει.