Το Παναθηναϊκό του όραμα θα ζει για πάντα!

Ο Ανδρέας Βγενόπουλος έφυγε. Στα 63 του. Είναι μερικοί άνθρωποι που σε κάνουν να πιστεύεις ότι δεν θα πεθάνουν ποτέ αλλά έτσι είναι η ζωή. Μάλλον έτσι είναι ο θάνατος. Δεν κάνει διακρίσεις. Αυτό που λέμε τα λεφτά-δεν-φέρνουν την ευτυχία. Ο χαμός του σκόρπισε την θλίψη στον οργανισμό του Παναθηναϊκού. Από παιδί μικρό είχε το τριφύλλι στην καρδιά. Σε μια καρδιά που δεν άντεξε και «έσκασε» τα ξημερώματα του Σαββάτου. Τι ειρωνία, ε; Ο άνθρωπος που έφτιαξε το μότο «εκατομμύρια πράσινες καρδιές» να φεύγει προδομένος από την δική του πράσινη καρδιά! Προσέφερε αρκετά στον σύλλογο.

Είτε ως πρωταθλητής στην ξιφομαχία στα νιάτα του, είτε ως υπεύθυνος επικοινωνίας επί «Καπετάνιου» είτε ως ο εμπνευστής της πολυμετοχικότητας που έφερε στα ταμεία του συλλόγου 75 «ζεστά» εκατομμύρια ευρώ την διετία 2008-2010. Τα 25 από την τσέπη του. «Τσάμπα μάγκας» που τον έγραφαν τότε τα εξαπτέρυγα της μιζέριας. Το τι έγινε και η αυτοκρατορία που έδειχνε να δημιουργείται εκείνη την περιόδο οδήγησε στην... παρατρίχα καταστροφή του Παναθηναϊκού δεν είναι η ώρα να το συζητήσουμε. Προφανώς και φέρει ευθύνη γιατί δεν άντεξε να πολεμήσει μέχρι τέλους ένα ολόκληρο «σύστημα» που διψούσε για την εξαφάνισή του.
Η μεγαλύτερή του προσφορά στον σύλλογο, όμως, δεν έχει να κάνει με τίποτα από τα παραπάνω. Ούτε τα μετάλλια, ούτε οι υπηρεσίες του την δεκαετία του 80', είτε τα δεκάδες εκατομμύρια μπορούν να συγκριθούν με αυτό που αφήνει πίσω του!

Το όραμά του. Το όνειρο για έναν Παναθηναϊκό γιγαντωμένο, έναν Παναθηναϊκό αληθινά και όχι στα λόγια ενωμένο, έναν Παναθηναϊκό αληθινό πρωταγωνιστή σε Ελλάδα και Ευρώπη. Τα δύο χρόνια που η πολυμετοχικότητα λειτούργησε, παρά τις εκ των έσω... τρικλοποδιές, ο Παναθηναϊκός μεγαλούργησε! Δύο συνεχόμενες προκρίσεις στους «16» της Ευρώπης, ένα νταμπλ, πανελλήνιο ρεκόρ στα διαρκείας με πάνω από 30.000 εισιτήρια, μία υγεία που την είχε τόσο μεγάλη ανάγκη ο σύλλογος, όπως ο διψασμένος το νερό στην έρημο.

Καλό ταξίδι τεράστιε. Τα όραμά σου θα είναι για πάντα εδώ...

Αντί επιλόγου δύο ιστορίες

Μία όπως την μεταφέρει ο φίλος μου ο Βασίλης από τον Βορρά στην προσωπική του σελίδα στο facebook...

«Σε θυμάμαι στη Ρώμη έξω από την μπουτίκ της Ρόμα να ρωτάς τι περιμένει όλος αυτός ο κόσμος στην ουρά. Σου απανταμε περιμένουν να πάρουν εισιτήριο για τον αγώνα κ εσύ να απαντάς καλά ήρθατε για 2,3 μέρες κ θα φάτε τον χρόνο σας στην ουρά; Ή Ρώμη είναι πανέμορφη πόλη κ αξίζει να την δείτε. Και μπαίνεις μέσα αγοράζει όλο το μπλοκάκι κ λες στον κόσμο να το μοιραστούν κ να πάνε να δουν την πόλη».

Και μία προσωπική

Πριν κανά μήνα μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Αφορμή η νέα Λεωφόρος και η πιθανή επιστροφή του στα παναθηναϊκά... κοινά, έστω ως κάτοχος σουίτας. «Κύριε Αθανασίου σας παρακαλώ. Δεν με αφορά το θέμα. Δεν ξέρω ούτε με ποιον παίζουμε την Κυριακή. Δεν ασχολούμαι». Έμαθα το πρωί πως ασχολιόταν. Γνώριζε τα πάντα, έβλεπε, παρακολουθούσε. Η πίκρα του, όμως, για το πως εξελίχθηκε η παρουσία του στην ΠΑΕ ήταν τόσο μεγάλη που δεν υπήρχε περίπτωση να δώσει δημόσια «σημάδια»...

Υ.Γ1: Η μεγαλύτερη κατάντια αυτής της κοινωνίας φαίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι νεκροί. Υπάρχει κόσμος που είναι τόσο άρρωστος που πραγματικά σε κάνει να λυπάσαι για την χώρα που ζεις. Αγαπητοί μαλάκες στον θάνατο δεν υπάρχουν ούτε Ολυμπιακοί, ούτε Παναθηναϊκοί, ούτε ΠΑΣΟΚτζήδες, ούτε Νεοδημοκράτες, ούτε δεξιοί, ούτε αριστεροί, ούτε φτωχοί, ούτε πλούσιοι, ούτε «δικοί» μας και «οχτροί». Συγγνώμη αλλά έχουν δει πολλά τα μάτια μου από το πρωί...