Μπασινάς: «Πήγαινα σπίτι και έκλαιγα από τα νεύρα μου»

Ο παλαίμαχος άσος του «τριφυλλιού» και πρωταθλητής Ευρώπης το 2004 φιλοξενήθηκε στην εκπομπή του Ντέμη Νικολαϊδη στο ραδιόφωνο του ΣΠΟΡΦΜ. Ο Μπασινάς αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στον τρόπο που έφυγε από το «τριφύλλι» αλλά και στον... δάσκαλο που του έμαθε την θέση του αμυντικού μέσου.

«Ήταν μια κατάσταση που δεν περίμενα ποτέ ότι μπορεί να μου συμβεί. Είχα δώσει τα πάντα, είχα βάλει την ομάδα πάνω από την υγεία μου και ο τρόπος που έφυγα με ενόχλησε πάρα πολύ. Όταν δεν θες έναν ποδοσφαιριστή, πρέπει να λύνεις τις διαφορές μαζί του, όχι να τον αφήνεις να προπονείται μόνος. Εξάλλου, δεν πιστεύω ότι πρέπει να κάθεσαι στο συμβόλαιό σου. Άφησα τα λεφτά από το τελευταίο εξάμηνο του συμβολαίου μου.

Στα τελευταία 5 ματς εκτός έδρας η Μίλαν σημείωσε ακριβώς ένα γκολ όπως και στα τελευταία 2 με τη Γιουβέντους...

Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι κάνουν κακό στην ομάδα αυτοί οι διοικούντες, γιατί βλέπεις ότι δεν προσφέρουν τίποτα. Και εγώ σαν αρχηγός έπρεπε να πω πράγματα. Πάντα στη ζωή μου έλεγα αυτό που βλέπω, και δεν τα έλεγα για κακό. Νομίζω ότι πρέπει να τα λες και να βελτιώνεις καταστάσεις. Έκανα, πράγματι, προπόνηση εκτός ομάδας. Τότε ήταν και ο Τζόρβας μαζί. «Κάνε σουτ στον πιτσιρικά, να τον γυμνάσεις», μου έλεγαν. Και ο Τζόρβας μου είπε μετά ότι του έκανα καλό», είπε αρχικά ο Μπασινάς. Και συνέχισε:

«Μετά το κεκλεισμένων των θυρών παιχνίδι με την ΑΕΚ, που έληξε 0-0 και χάσαμε το πρωτάθλημα, άκουγα πάλι ότι ο Μπασινάς είναι το πρόβλημα και ξανά, ότι ο Μπασινάς είναι το πρόβλημα… Πήγα στο γραφείο του Μαλεζάνι λοιπόν και του λέω πως δεν γίνεται να συνεχιστεί άλλο αυτό και να μη βγαίνει κανείς να καλύψει την ομάδα! Πώς θα παίξουμε την επόμενη χρονιά, του είπα.

Με φωνάζει, τότε, ο Τζίγκερ και μου λέει: «Άγγελε, είπες πως θες να φύγεις»… Με είδε όπως ήμουν ο Μαλεζάνι και όπως του το είπα, με την ένταση που είχα και ίσως το κατάλαβε και το μετέφερε διαφορετικά. Εκεί έχω κάνει λάθος εγώ. Αλλά είχα στεναχωρηθεί πολύ που χάσαμε το πρωτάθλημα μετά το νταμπλ. Πιο πολύ από τον καθένα. Λέω, λοιπόν, στον κ. Βαρδινογιάννη ότι θέλω να μείνω, αλλά και ότι κάτι πρέπει να αλλάξει και να με καλύψει. Του λέω αν πιστεύεις τον κόουτς, που είναι στην ομάδα τρεις μήνες και όχι τον αρχηγό σου επί 17 χρόνια, τότε υπάρχει πρόβλημα. Μου είπε, λοιπόν, φεύγεις. Το μετά, όμως, είναι το πρόβλημα. ΟΚ, να φύγω. Κανένας ποδοσφαιριστής δεν έχει αιώνιο συμβόλαιο με καμία ομάδα.

Το επόμενο καλοκαίρι δεν μου είπαν τίποτα για την προετοιμασία. Δεν ακολούθησα, δηλαδή, την ομάδα στο εξωτερικό. Πήγαινα απλά κάθε πρωί στις 7 για προπόνηση μόνος μου. Έμπαινα να παίξω καμιά φορά, μόνο όταν δεν… έβγαινε η αποστολή. Το φοβερό και τρομερό είναι άλλο: Ενώ ήμουν εκτός ομάδας, είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι πήγαν άνθρωποι της Μπέρμιγχαμ και της Τζένοα να διαπραγματευτούν τη μεταγραφή μου απευθείας στον Τζίγκερ. Τα λόγια που τους είπε δεν τα λες ούτε για τον χειρότερο παίκτη σου! Με περιέγραψε με τέτοιο τρόπο, σαν να ήμουν ο χειρότερος! Ήταν ξεκάθαρο ότι δεν ήθελαν να με πουλήσουν.

Μόνο άσχημα λόγια άκουσαν και η μόνη ερώτηση που έκαναν οι άνθρωποι των δύο αυτών ομάδων ήταν “για ποιον λόγο, τότε, δεν θες να τον αφήσεις να φύγει”! Τελευταία μέρα των μεταγραφών, 31 Αυγούστου, τους είπα: «Αφήστε με να φύγω. Σας υπογράφω και χαρτί ότι θα πάω στο εξωτερικό και όχι σε άλλη ομάδα της Ελλάδας”. Δεν μου απάντησαν καν. Έτσι, έμεινα σε νεκρή περίοδο. Πήγαινα σπίτι και έκλαιγα από τα νεύρα μου, με έβλεπε η γυναίκα μου. Ακούστε και αυτό: Δεν με άφηναν να πάω σαββατοκύριακο για προπόνηση, για να μη δω τα σχέδια του προπονητή και πάρω τον άλλον προπονητή και του τα πω! Μίλησα, μάλιστα, τότε με δικηγόρο, γιατί αν δεν πας για προπόνηση, ενώ δεν υπάρχει λόγος, η ομάδα μπορεί να σου κάνει διακοπή συμβολαίου!

Ζήτησα ένα έγγραφο, κάτι, που να αναφέρει ότι δεν πάω για προπόνηση κατόπιν εντολής του συλλόγου. Τελικά, έλυσα το συμβόλαιό μου 21 Σεπτεμβρίου! Έμεινα χωρίς ομάδα, τη στιγμή, δε, που η Εθνική ομάδα είχε δύο ματς. Στα οποία, ωστόσο, ευτυχώς έπαιξα και θέλω να ευχαριστήσω τον κ. Ρεχάγκελ που με στήριξε, παρότι ήμουν χωρίς ομάδα».

Για την θέση του αμυντικού χαφ:

«Αυτόν που κοιτούσα ήταν ο Στράτος Αποστολάκης. Αναπτύξαμε και σχέσεις στη συνέχεια. Τον Ζάετς τον πρόλαβα μόνο στα μεταξύ μας παιχνίδια στην Παιανία. Ξέχναγε ότι ήταν υπεύθυνος του ποδοσφαιρικού τμήματος όταν παίζαμε. Τέτοιον παίκτη δεν έχω δει στην Ελλάδα! Και σήμερα θα έκανε τη διαφορά… Από εκείνον που έμαθα όμως τη θέση του αμυντικού χαφ, ήταν από τον Πάουλο Σόουζα. Παρόλο που είχε τραυματισμούς, δίδασκε πως παίζει ένα σύγχρονο αμυντικό χαφ».

Για το ενδιαφέρον του Ολυμπιακού: «Όντως είχε γίνει επαφή με τον Ολυμπιακό το 2003. Με ήθελε πάρα πολύ και το είχε δείξει. Μιλήσαμε όμως με τον Παναθηναϊκό, συζητήσαμε και για το οικονομικό, και αφού μου πρότειναν αυτό που ήθελα, έμεινα. Την επόμενη φορά, το 2008 είχα μάνατζερ τον Κουτσολιάκο. Κάναμε μια συνάντηση με τον Χρυσικόπουλο, αλλά λέω “άσε καλύτερα”. Στη συνέχεια με πήρε τηλέφωνο ο Ντέμης για να πάω στην ΑΕΚ. Το 2003 ίσως να ήταν πιο εύκολο να πάω. Την άλλη φορά όμως όχι. Θα ήταν απέναντι μου και ο κόσμος του Ολυμπιακού και ο κόσμος του Παναθηναϊκού. Και ίσως να μην μου έβγαινε».

Για την Ριζούπολη:

«Το έχω πει 100 φορές. Τι να πω παραπάνω… Το παιχνίδι αυτό δεν έπρεπε να γίνει ποτέ. Μόνο ποδόσφαιρο δεν παίχθηκε. Δεν είχε καμία σχέση με το ποδόσφαιρο. Πόλεμος ήταν. Πόρτες σπασμένες, φωνές, μας σημάδευαν συνεχώς με στιλό. Θυμάμαι ότι πηγαίναμε να βγούμε στον αγωνιστικό χώρο και έσβηνα την μπλούζα του Γιούρκα που είχε πιάσει φωτιά. Θυμάμαι να λέω “κάτσε να βγω στο χορτάρι να το δω λίγο” και τότε έριξαν τη φυσούνα. Ο Τζόρτζεβιτς μου λέει “πάμε μαζί”, αλλά ακόμη κι εκείνον πήγαν να τον χτυπήσουν. Τότε ναι, πήγαμε ορφανοί. Είναι ευθύνη όλων αυτό. Της Διοργανώτριας Αρχής, της Αστυνομίας. Δεν μπορώ να καταλάβω. Η αστυνομία έβλεπε τι γινόταν και έλεγε ότι δεν παίρνει την ευθύνη να αναβάλλει το παιχνίδι. Ε, δεν γίνεται αυτό. Στα αποδυτήρια οι ξένοι έλεγαν “δεν μας ενδιαφέρει το ματς, θέλω να δω την οικογένειά μου”. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα κίνδυνο. Δεν ξέρω που ήταν ο Φιλιππίδης. Κακά τα ψέματα. Δεν μπορούν να υπάρχουν τέτοιες συνθήκες. Εγώ δεν μπορούσα να πω “δεν παίζουμε”. Αν ήμουν γενικός αρχηγός, θα ήταν άλλο. Μας είχαν δύο ώρες στο πούλμαν και περιμέναμε. Εγώ θα έλεγα “πάμε πίσω, δεν κάνουμε αυτό το παιχνίδι. Ας μας τιμωρήσετε…» .