Αυτή είναι η διαφορά...

Να είναι καλά ο Αλέξης Αλεξανδρής να μας δικαιώνει έστω και με χρόνια καθυστέρησης. Τι σημασία, βέβαια, έχει τώρα χρόνια μετά ότι επιβεβαιωθήκαμε; Καμία επί της ουσίας αφού η ΑΕΚ (και άλλες ομάδες) πλήρωσε ακριβά το... μάρμαρο την εποχή που είχε την καλύτερη ομάδα, έπαιζε το καλύτερο ποδόσφαιρο και της στέρησαν (η παράγκα Νο1) τίτλους, χρήματα και δόξα... Όμως το θέμα σε τούτο το blog δεν είναι το αυτονόητο, ότι είναι απαράδεκτο δηλαδή ποδοσφαιριστές όπως ο συγκεκριμένος να κάνει τα πάντα για να κερδίσει με απατεωνιά και να κλέψει τον ιδρώτα των συναδέλφων τους, αλλά ότι (και) αυτό το θέμα θα περάσει με απλή κριτική!

Στην πραγματικότητα θα έπρεπε να υπάρχουν κυρώσεις. Σοβαρές... Από την ίδια την ποδοσφαιρική κοινωνία της χώρας και της Ευρώπης. Διότι δεν είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να είναι προπονητής και να περνάει αυτά τα σιχαμένα... ιδανικά του σε παιδιά (μεγάλα και μικρά). Συνιστά το απόλυτο παράδειγμα προς αποφυγή...

Τι είπε όμως το... στόμα του παλαίμαχου άσου του Ολυμπιακού και δυστυχώς ακόμη με δίπλωμα προπονητή (και μέχρι πρότινος στις ακαδημίες των «ερυθρόλευκων» που σωστά τον απομάκρυναν); Σε συνέντευξή του λοιπόν υπογράμμισε ότι «εντάξει, εγώ μπορεί να έπεσα. Εσύ σαν διαιτητής έπρεπε να το δώσεις; Εγώ παίζω για να κερδίσω. Είμαι ανταγωνιστικός ακόμα κι απέναντι στο παιδί μου. Αν θες να είσαι πρωταθλητής δεν υπάρχουν fairplay και μ@λ@κίες. Θέλω να κερδίσω. Πώς θα κερδίσω; Με τον οποιοδήποτε τρόπο. Κλέβω ακόμα και το παιδί μου! Φέρνω έξι-πέντε στα ζάρια και του λέω πως έφερα εξάρες»!

Αυτή η στάση ζωής του Αλεξανδρή δυστυχώς εκφράζει πολλούς οπαδούς και ταυτόχρονα πολλούς έξω από την ποδοσφαιρική πραγματικότητα με σκοπό να ζουν καλύτερα κάποιοι αδιαφορώντας για το κόστος των πράξεών τους σε άλλους ανθρώπους που μπορεί να οδηγούνται στην εξαθλίωση και τη μη επιβίωση, να τους στερούν ακόμη και τα βασικά. Δυστυχώς δεν είναι υπερβολή... Στην περίπτωσή μας όμως, στο ποδόσφαιρο, αυτός ο Αλεξανδρής έχει πανηγυρίσει κλέβοντας τους συναδέλφους του αρκετούς τίτλους και έχει κερδίσει έτσι πολλά, πολλά χρήματα που δεν άξιζε... Και αυτό που φωνάζει, διαφημίζει και θεωρεί πως θα έπρεπε να κάνουν όλοι είναι να γίνουν: Απατεώνες!

Εμείς οφείλουμε να αναδεικνύουμε το σωστό παράδειγμα όμως. Και αυτό είναι του Ντέμη Νικολαΐδη σε εκείνον τον τελικό Κυπέλλου της ΑΕΚ με αντίπαλο τον Ιωνικό (και άλλων προφανώς, αλλά εγώ για την Ένωση και τα δικά της σωστά παραδείγματα θα σημειώσω). Τότε που είχε σκοράρει με το χέρι και δεν επέτρεψε να μετρήσει αυτό το τέρμα (όλοι οι παίκτες της ΑΕΚ μετά την κίνηση του Ντέμη το ζήτησαν, γιατί αυτή είναι η διαφορά μας) και όταν για την πράξη του είχε δηλώσει -όπως μπορείτε να δείτε στο σχετικό βίντεο που κοινοποιώ στο blog μου- στη συνέντευξή του στη NOVA και στην εκπομπή «Legends» τα παρακάτω λόγια που πρέπει να ακολουθούν όλοι σα στάση ζωής και δη στο χιλιοταλαιπωρημένο ποδόσφαιρό μας:

«Δεν μπορώ να διανοηθώ να γίνει κάτι άλλο. Δηλαδή θα ήμουν αυτή τη στιγμή και θα είχα κερδίσει ένα κύπελλο ''κλέβοντας'' τους παίκτες του Ιωνικού, ή την ομάδα του Ιωνικού και θα κοιμόμουν και ήσυχος; Δεν γίνεται, δεν το συζητάω, δεν είναι καν θέμα προς συζήτηση αυτό »! Αυτό είναι το παράδειγμα προς μίμηση, αυτό που πρέπει να διδάσκουν ΟΛΟΙ στα νέα παιδιά και σε ΟΛΕΣ τις ομάδες (ακαδημίες και πρώτες ομάδες) προκειμένου να δημιουργούν ηθικούς ποδοσφαιριστές, σωστούς ανθρώπους της κοινωνίας (μέρος της είναι το ποδόσφαιρο άλλωστε) και ταυτόχρονα αντίστοιχους οπαδούς.

Μάλιστα τη στιγμή της συνέντευξης Τύπου για τη βράβευση του Ντέμη Νικολαΐδη για το fair play ο διαιτητής της (τότε) αναμέτρησης του τελικού μεταξύ της ΑΕΚ και του Ιωνικού, Δούρος, είχε χρησιμοποιήσει τα παρακάτω πολύ σημαντικά λόγια: «Η ωριμότητα ενός ποδοσφαιριστή φαίνεται από τη συμπεριφορά του. Ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής, είναι όντως μεγάλος όταν είναι μεγάλος και σαν άνθρωπος»... Προφανώς και αυτή είναι η όλη η ουσία στη ζωή και στο ποδόσφαιρο. Να είσαι μεγάλος (με τη σωστή έννοια της λέξης) σαν άνθρωπος και έπειτα σαν ποδοσφαιριστής...

Κι όμως, ενώ ΟΛΟΙ πλέον γνωρίζουν τι χρειάστηκε να γίνει όλα τα προηγούμενα χρόνια, πώς χτίστηκε (με πόσο άτιμο τρόπο) η δυναστεία του Ολυμπιακού από την πρώτη (και δεύτερη πλέον) παράγκα, υπάρχουν οι μικροί σαν οπαδοί και άνθρωποι που λένε: «δεν μπορείτε να λέτε για τον Αλεξανδρή και αν βούταγε, όσα έχει σηκώσει αυτός...». Το λένε και για τον Τζόρτζεβιτς... Και είναι αλήθεια ότι ο Νικολαΐδης δεν κατέκτησε ούτε ένα (όπως και ο Λυμπερόπουλος). Μα για αυτούς θα υπάρχει πάντα η αναγνώριση του ήθους τους και θα έχουν σα μεγάλο έπαθλο τον σεβασμό και την αναγνώριση απ' όλους. Και ξέρετε καλά πως στο τέλος της διαδρομής είναι προτιμότερο να σε τιμούν, να σε σέβονται και να σε εκτιμούν, από το να γελάνε μαζί σου, να σε... φτύνουν κι εσύ να νομίζει ότι βρέχει...

Κύριοι στο τέλος της... κουβέντας, αυτή θα είναι πάντα η διαφοράς μας. Δεν τα θέλουμε με κάθε τρόπο και έχοντας ως δεδομένο την ΑΠΑΤΕΩΝΙΑ. Σε καμία περίπτωση και όσοι το προτιμάτε, φτάστε και τα 100, όλα χάρισμά σας, τέτοια που θα είναι και αυτά...