Τασουλής στο gazzetta.gr: «Μαχητές είναι εκείνοι που πάσχουν από την ανίατη ασθένεια και χαμογελούν»

Δεν είναι ο ποδοσφαιριστής που του αρέσει η υπερέκθεση. Πέρυσι, ήταν από τους πιο σταθερούς σε απόδοση παίκτες στη Super League, όμως λίγοι ήταν εκείνοι που είχαν ακούσει τη φωνή του. Δεν σύχναζε στα γνωστά ποδοσφαιρικά στέκια, δεν εμφανιζόταν στις μεγάλες πίστες, δεν τράβηξε τα φώτα της showbiz για τη σχέση του με κάποια τηλεπερσόνα, ούτε αναζητούσε τη δημοσιότητα.

Παράλληλα, ήταν από τους κύριους εκφραστές όλων των διαφορετικών μηνυμάτων που έστειλαν οι «κυανέρυθροι», ενώ το όνομά του ήταν από την αρχή στα βασικά εκείνων που υπέγραψαν το κείμενο αλληλεγγύης προς την Ηριάννα Β.Λ.

Η μεταγραφή του Τασουλή στη Λανς μοιάζει ως λογικό επακόλουθο με βάση την ποδοσφαιρική εξέλιξή του. Έχοντας βρει στον γαλλικό βορρά ηρεμία και ένα περιβάλλον για να αφιερωθεί ακόμα περισσότερο στο ποδόσφαιρο, αλλά και να καλλιεργήσει παράλληλα τα παράπλευρα ενδιαφέροντά του, μιλάει στο gazzetta.gr με τρόπο που δεν το έχει ξανακάνει. Με λόγια σπάνια, χωρίς κλισέ και αναμασήματα.

Ο Χρήστος Τασουλής. ο οποίος ως «κυανέρυθρος» έχει πάρει και βραβείο fair play, είναι ο ποδοσφαιριστής που δεν έχεις συνηθίσει. Και οι λέξεις του καρφώνονται, όπως έγραψε ο Αναγνωστάκης και μελοποίησαν οι αγαπημένοι του Social Waste, σαν πρόκες, να μην τις παίρνει ο άνεμος.

Τι εντυπώσεις έχεις σχηματίσει από τις πρώτες μέρες σου στη Λανς;

«Είναι πολύ ήσυχα εδώ. Από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνεις ότι σε σέβονται σαν αθλητή και σαν άνθρωπο. Οι συνθήκες είναι πολύ καλές για να δουλέψεις και να εξελιχθείς».

Ήταν το εξωτερικό ένας στόχος για σένα από το ξεκίνημα της καριέρας σου και μια προοπτική καθιέρωσης;

«Δεν ήταν στόχος από το ξεκίνημα της καριέρας μου, αλλά έγινε. Είναι μια πρόκληση για εμένα γιατί θέλω να εκμεταλλευτώ αυτή την ευκαιρία που μου παρουσιάστηκε. Θέλω να καθιερωθώ στη Λανς και να βοηθήσω την ομάδα να ανέβει στην πρώτη κατηγορία».

Η υπογραφή σου βρέθηκε ανάμεσα σε άλλων, ποδοσφαιριστών και όχι μόνο που ζήτησαν την απελευθέρωση της Ηριάννας Β.Λ. Θεωρείς πως ως ποδοσφαιριστές θα μπορούσατε να παίρνετε συχνότερα θέση σε τέτοιου είδους ζητήματα; Εσείς στον Πανιώνιο το κάνατε για μια σειρά θεμάτων που αφορούν την κοινωνία.

«Νομίζω ότι το λιγότερο που μπορούσαμε να κάνουμε είναι να υπογράψουμε αυτό το κείμενο. Όπως τονίσαμε και στο μήνυμα που βγάλαμε είναι αδικία εναντίον όλων μας. Μπορούσε να είναι ο καθένας στη θέση της Ηριάννας. Οι ποδοσφαιριστές και γενικότερα οι αθλητές έχουμε χρέος απέναντι στην κοινωνία. Έχουμε χρέος να συμμετέχουμε ενεργά στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που την μαστίζουν. Στον Πανιώνιο είχαμε την ευκαιρία να ακουστούμε σε ζητήματα όπως το προσφυγικό και οι Σκουριές και μέσα από την ξέφρενη πορεία της ομάδας να αναδείξουμε και κάποια κοινωνικά θέματα».

Γιατί σπανίζουν πρωτοβουλίες σαν αυτήν από το χώρο του αθλητισμού;

«Πολλές φορές πρέπει να μας χτυπήσει το πρόβλημα την πόρτα για να καταλάβουμε. Θεωρώ ότι οι περισσότεροι αθλητές καταπιανόμαστε από μια εφήμερη δόξα που μας καθησυχάζει, καθώς και από τις πολύ καλές οικονομικές απολαβές, οι οποίες μειώνονται με τον καιρό. Νομίζω ότι ο καθένας πρέπει να βοηθήσει τον διπλανό του, ώστε να γίνουμε περισσότεροι και συλλογικά να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε κάτι για τις γενιές που ακολουθούν».

Ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι είχε πει πως «η τέχνη δεν είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά τον κόσμο, αλλά ένα σφυρί για να τον διαμορφώσει». Μπορεί να λειτουργήσει έτσι και το γήπεδο; Να μην αντανακλά την κοινωνία, αλλά να την διαμορφώνει;

«Οι ποδοσφαιριστές θέλοντας και μη είμαστε πρότυπα για τα παιδιά. Άρα οι πράξεις μας έχουν αντίκτυπο σε αυτά. Τα παιδιά είναι η ελπίδα. Επομένως, πρέπει να προσέχουμε όλοι την εικόνα που προβάλλουμε, αν θέλουμε να ονειρευόμαστε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά».

Ήσουν σε μια προσφυγική ομάδα, τον Πανιώνιο. Πώς έζησες τις πρωτοβουλίες για τους πρόσφυγες και τι εικόνα έχεις γενικότερα για το προσφυγικό ζήτημα στην Ελλάδα; Θα μπορούσε το ποδόσφαιρο και η κοινωνία του να έχει παίξει μεγαλύτερο ρόλο σε πρωτοβουλίες αλληλεγγύης;

«Το προσφυγικό είναι ένα μείζον ζήτημα για την κοινωνία. Ο Πανιώνιος και ο κόσμος του έχουν ζήσει στο πετσί τους την προσφυγιά. Η ομάδα πέρυσι πήρε σχετικές πρωτοβουλίες και αγκάλιασε τους πρόσφυγες. Νομίζω ωστόσο ότι πρέπει να ευαισθητοποιηθούν περισσότεροι φορείς της Πολιτείας για να βοηθηθούν αυτοί οι άνθρωποι, που άφησαν τα σπίτια τους παρά τη θέλησή τους και αναζητούν μια καλύτερη ζωή. Η Πολιτεία πρέπει τους προστατέψει από επιτήδειους εκμεταλλευτές ανθρωπίνων ψυχών που αποσκοπούν μόνο στο εύκολο χρήμα».

Στις φωτογραφίες από τις πρώτες σου στιγμές στη Λανς φορούσες ένα μπλουζάκι των Social Waste, το οποίο έχετε βάλει ξανά με τον Μασούρα μετά από αγώνα. Χιπ-χοπ πολιτικοποιημένο, με σεβασμό στις ρίζες του. Είναι οι στίχοι τους αυτοί που σε τράβηξαν περισσότερο; Τι μουσική ακούς γενικότερα και γιατί;

«Από μικρός άκουγα hip hop αλλά συνήθως οι περισσότεροι καλλιτέχνες απομυθοποιούνται όταν τους γνωρίσεις ή από την πορεία που ακολουθούν στο μέλλον. Όχι όμως οι Social Waste. Είναι ένα συγκρότημα που με εκφράζει. Είναι ένα γκρουπ που οι στίχοι του σε ταξιδεύουν και ταυτόχρονα μπορούν να σε διδάξουν. Δεν είναι λίγες οι φορές που έψαξα στο google για να καταλάβω τι συμβαίνει. Ευελπιστώ να συνεχίσουν έτσι και στο μέλλον».

Δεν είσαι ο ποδοσφαιριστής που θα τα σπάσει στα μπουζούκια. Αντίθετα πήγαινες σε συναυλίες, σε μαγαζιά του κέντρου κτλπ. Είσαι από τις εξαιρέσεις ή τελικά είστε πολλοί;

«Ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του ακούσματα και τον δικό του τρόπο διασκέδασης. Και νομίζω ότι είναι δίκαιο αυτό. Τρόπος διασκέδασης μπορεί να είναι για κάποιον το διάβασμα, ή το να κάνει ένα περίπατο, να κάτσει σε μια παραλία ή σε ένα παγκάκι. Απλά πολλοί είναι αυτοί που διασκεδάζουν με ό,τι επιτάσσει η μόδα της εκάστοτε εποχής. Δεν είμαι ο μόνος που περνάει καλά στο κέντρο και σε συναυλίες. Στον Πανιώνιο συγκεκριμένα ήμασταν πάνω από τρεις, άρα νομίζω πως είμαστε αρκετοί».

Τι διαβάζεις αυτόν τον καιρό;

«Καζαντζάκη».

Είχε τραβήξει την προσοχή σου ένα γκράφιτι με έναν σκυμμένο άνθρωπο πάνω σε καφάσι, που είχε μπροστά του ένα καροτσάκι με «φόρους, μνημόνια, επιβίωση» και την ατάκα «The Real Survivor». Είδαμε πρόσφατα απίστευτους αριθμούς τηλεθέασης σε παιχνίδι επιβίωσης. Τι πιστεύεις για τέτοιου είδους θεάματα και και την επιρροή που έχουν στην κοινή γνώμη; Είναι ο αθλητισμός μια υγιής εναλλακτική;

«Είναι ένα από τα πιο αδιάφορα θεάματα που έχω δει να προβάλλονται. Με θλίβει που η πλειοψηφία ασχολείται με αυτό. Για εμένα μαχητές είναι αυτοί που κάνουν δύο δουλειές για να ταΐσουν την οικογένειά τους, αυτοί που μεγαλώνουν χωρίς γονείς, αυτοί που πάσχουν από την ανίατη ασθένεια και έχουν τη δύναμη να χαμογελούν. Survivors είναι αυτοί που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι, οι άστεγοι, αυτοί που δουλεύουν 60 χρόνια και δεν παίρνουν σύνταξη. Και διάσημοι είναι αυτοί που πρέπει να δείξουν το πρόβλημα στους υπόλοιπους.»

Αναφερόμενος στο πως το ποδόσφαιρο κατέληξε να γίνει βιομηχανία, εξορίζοντας την ομορφιά που πηγάζει από την απόλαυση του να παίζεις, ο μεγάλος Ουρουγουανός Εδουάρδο Γκαλεάνο το είχε χαρακτηρίσει ως «ένα θλιβερό ταξίδι από το πηγαίο στο αναγκαίο». Σε βρίσκει σύμφωνο αυτή η τοποθέτηση; Βρίσκεις στον κόσμο του σύγχρονου παιχνιδιού ψήγματα ρομαντισμού;

«Το ποδόσφαιρο είναι αγνό παιχνίδι μόνο στην γειτονιά και στην πλατεία. Στη βιομηχανία του ποδοσφαίρου είναι πολύ δύσκολο να κρατήσεις αυτόν τον ρομαντισμό. Αλλά θα σου αναφέρω ένα άλλο απόσπασμα του Γκαλεάνο, που διάβασα πρόσφατα. Λέει: "Ευτυχώς εμφανίζεται ακόμα στα γήπεδα, αν και περιστασιακά, κάποιο τολμηρό αγρίμι που ξεφεύγει από το πλάνο και διαπράττει το σφάλμα να τα βάλει με ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα, τον διαιτητή, το κοινό στις κερκίδες. Για την απόλαυση και μόνο του κορμιού, που ορμά στην απαγορευμένη περιπέτεια της ελευθερίας". Άρα υπάρχει ελπίδα..»

Τι πάει στραβά με το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα και από που πρέπει να ξεκινήσει η προσπάθεια διόρθωσης των κακώς κειμένων;

«Το ποδόσφαιρο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Νομίζω ότι η κοινωνία βρίσκεται σε σήψη και το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από αυτό. Άποψη μου είναι ότι η λύση βρίσκεται στις μικρότερες ηλικίες, που πρέπει να μπουν οι βάσεις για να αλλάξει κάτι. Η βάση είναι το παιδί. Για να αλλάξουν τα πράγματα στην κοινωνία αρχικά και κατ' επέκταση στο ποδόσφαιρο».

Τι κρατάς από την θητεία σου στον Πανιώνιο;

«Στον Πανιώνιο διαμόρφωσα χαρακτήρα. Έζησα χαρές, λύπες, σχεδόν τα πάντα. Χρωστάω πολλά σε αυτή την ομάδα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον κόσμο που με αγκάλιασε. Μου αφήνει μια γλυκιά πικρία το γεγονός ότι έφυγα έτσι γρήγορα, γιατί ήθελα να παίξω ένα τελευταίο παιχνίδι στην Ευρώπη με τον Πανιώνιο».

Είναι η επιστροφή στην Εθνική ο μεγάλος στόχος;

«Φυσικά, είναι στόχος μου να επιστρέψω στην εθνική Ομάδα. Θα δώσω τον καλύτερό μου εαυτό σε αυτή τη νέα ευκαιρία που μου παρουσιάστηκε ώστε η Λανς να αποτελέσει τον προθάλαμο για την επιστροφή μου».

Τι είναι για σένα το ποδόσφαιρο και τι θα μπορούσε ιδανικά να είναι;

«Για εμένα το ποδόσφαιρο είναι ένα λαϊκό, αγνό σπορ που με τα χρόνια έχασε το δρόμο του. Το ποδόσφαιρο θα έπρεπε να είναι ένα μέσο να έρχονται οι άνθρωποι πιο κοντά και όχι να χωρίζονται σε στρατόπεδα, να μαχαιρώνονται και να σκοτώνονται για χρώματα, σημαίες και φανέλες».

Σε ποια ομάδα και σε ποιο πρωτάθλημα ονειρεύεσαι να αγωνιστείς;

«Αυτά τα όνειρα τα κρατάω για πάρτη μου!»

Τι καθορίζει τον ιδανικό συμπαίκτη;

«Τον χαρακτηρίζει ο σεβασμός που δείχνει στους συμπαίκτες του, ανεξαρτήτως ποιότητας, ηλικίας, χρώματος και παλαιότητας. Και φυσικά η ικανότητά του να μην αποποιείται ποτέ τις ευθύνες».

Με ποια μεγάλη προσωπικότητα θα ήθελες να παίξετε ένα μονό και μετά να συζητήσετε και γιατί;

«Αν έπρεπε να διαλέξω δεν θα ήταν ποδοσφαιριστής και δεν θα παίζαμε μονό. Έχω μάθει ότι οι Ζαπατίστας έχουν ομάδα και έχουν παίξει συν τοις άλλοις με επίλεκτη ομάδα του διεθνούς φήμης γκραφιτά, Banksy. Άρα θα διάλεγα εγώ την ομάδα μου και θα πήγαινα να παίξω με τους Ζαπατίστας , να μάθω από πρώτο χέρι τι γίνεται στο Μεξικό».

Τι θα έκανες αν δεν ήσουν ποδοσφαιριστής;

«Μάλλον μια δουλειά που δεν θα μου άρεσε, όπως δυστυχώς η πλειοψηφία. Και να αναφέρω σε αυτό το σημείο ότι όλοι πο ποδοσφαιριστές έχουμε την "ευλογία" να κάνουμε το χόμπι μας επάγγελμα. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό».