Η ίδια ευχή και οι άλλες 4 αλλαγές Γενάρη μήνα!

''Εδώ παίζεις στην έδρα σου και με Cash Out* '' *Ισχύουν Όροι και Προυποθέσεις

Νομίζω ότι με το που βγήκε από τη Βαρκελώνη το θέμα Όσκαρ Γκαρσία, Πρωτοχρονιάτικα, σας είχα προϊδεάσει για τις εξελίξεις.

Έγραφα: «Για το 2018 θα ευχόμουν στον Ολυμπιακό, εκτός από τις κλασικές ευχές, να κερδίσει ένας προπονητής την εμπιστοσύνη του κλαμπ, του κόσμου κλπ. Γιατί εκτίμηση μου είναι ότι αυτό το συνεχές «κρύο ζέστη» της ομάδας μέσα στο 2017 είχε να κάνει και με τις πολλές αλλαγές προπονητών. Η σταθερότητα στον πάγκο σε ολόκληρο το 2018 πιστεύω ότι μπορεί να αποδειχθεί καταλύτης και να φέρει και την σταθερότητα που έλειψε από την ομάδα μέσα στο 2017».

Κι επαναλαμβάνομαι απλά γιατί ακριβώς τα ίδια πράγματα που είχα γράψει πριν λίγες ημέρες ισχύουν, τουλάχιστον στο δικό μου το μυαλό, και τώρα που έχουμε τις οριστικές εξελίξεις, με το διαζύγιο με τον Τάκη Λεμονή και την επικείμενη ανακοίνωση της συνεργασίας με τον Καταλανό τεχνικό. Ειλικρινά μακάρι να είναι ο Όσκαρ αυτός που θα κερδίσει την εμπιστοσύνη όλου του οργανισμού που λέγεται Ολυμπιακός, γιατί πραγματικά δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό το πράγμα με τις συνεχείς αλλαγές στον πάγκο της ομάδας.

Ένα καλό ερώτημα, βέβαια είναι αν θα «λειτουργήσει» η αλλαγή προπονητή Γενάρη μήνα. Τι δείχνει το παρελθόν; Άλλες τέσσερις φορές το έχει κάνει αυτό στην πρόσφατη ιστορία του ο σύλλογος. Τις τρεις υπό διαφορετικές συνθήκες, τη μία όχι σε ίδιες, αλλά πιο κοντινές με την παρούσα φάση.

Η πρώτη (επί Κόκκαλη) ήταν στις αρχές Γενάρη του 2007, με την αντικατάσταση του Σόλιντ από τον Λεμονή, παρότι ο Ολυμπιακός ακριβώς με τη λήξη του α΄ γύρου ήταν στο +5 από την δεύτερη ΑΕΚ. Τελικά πήρε το πρωτάθλημα με +9.

Η δεύτερη (επί Κόκκαλη) ήταν στα μέσα Γενάρη του 2010, με την αντικατάσταση του Ζίκο από τον (βοηθό του) Μπάντοβιτς. Ο Ολυμπιακός είχε μείνει στο -7 από τον Παναθηναϊκό την 18^η αγωνιστική κι έχασε τελικά το πρωτάθλημα με -6, ενώ τερμάτισε τελευταίος στα πλέϊ οφς.

Η τρίτη (επί Μαρινάκη) ήταν στα μέσα Γενάρη του 2013, με την αντικατάσταση του Ζαρντίμ από τον Μίτσελ (με ένα διάστημα τριών αγώνων του Νικοπολίδη ως υπηρεσιακού), παρότι ο Ολυμπιακός ήταν στο +10 από τον ΠΑΟΚ την 17^η αγωνιστική. Τελικά πήρε το πρωτάθλημα με +15.

Η τέταρτη (επί Μαρινάκη) ήταν στις αρχές Γενάρη του 2015, με την αντικατάσταση του Μίτσελ από τον Βίτορ Περέϊρα. Ο Ολυμπιακός ήταν στο -1 από τον ΠΑΟΚ την 16^η αγωνιστική, μία πριν το φινάλε του α΄ γύρου (εκείνη τη σεζόν ήταν 18 οι ομάδες) . Τελικά πήρε το πρωτάθλημα με +12 από τον δεύτερο Παναθηναϊκό.

Άρα, βλέπουμε ότι στις τέσσερις αλλαγές προπονητών λειτούργησαν οι τρεις, υπό την έννοια ότι ο Ολυμπιακός πήρε το πρωτάθλημα-μάλιστα τις δύο έκανε και νταμπλ (με Μίτσελ και Περέϊρα). Τις δύο ήταν το φαβορί, έχοντας διαφορά 5 και 10 βαθμών αντίστοιχα, αλλά την τρίτη ήταν στο -1 από τον ΠΑΟΚ. Τώρα, είναι στο +1 από ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, αλλά μάλλον η αποστολή του είναι πιο δύσκολη, γιατί έχει δυο αντιπάλους να αντιμετωπίσει και ένα εχθρικό για το σύλλογο περιβάλλον (από τις ποδοσφαιρικές, κι όχι μόνο…, αρχές).

Ίσως έχει ένα νόημα να παρατηρήσουμε ότι τη μοναδική σεζόν που δεν λειτούργησε η αλλαγή τεχνικής ηγεσίας ήταν όταν στη διαδοχή υπήρξε ο βοηθός προπονητή (Μπάντοβιτς) κι όχι κάποιος «πρώτος» προπονητής, με εμπειρία. Όμως, ήδη τότε ο Ολυμπιακός ήταν στο -7 κι η διαιτησία τα έβλεπε όλα «πράσινα».

Μία άλλη επισήμανση: κι οι τρεις αλλαγές προπονητών που λειτούργησαν είχαν ένα κοινό σημείο-αντικαταστάθηκε κάποιος ξένος τεχνικός που ήταν στο Ρέντη από την αρχή της σεζόν (Σόλιντ, Ζαρντίμ, Μίτσελ), ενώ τώρα έχουμε αλλαγή του Λεμονή, που είχε αλλάξει τέλη Σεπτέμβρη τον Χάσι. Εδώ υπάρχει μία ομοιότητα με το 2010, όταν ο Μπάντοβιτς πήρε τη θέση του Ζίκο, που με τη σειρά του είχε πάρει τη θέση του Κετσπάγια.

Ξαναγράφω ότι κατά την γνώμη μου δεν υπάρχει καλύτερη ευχή για την ομάδα, από το να στεριώσει ένας προπονητής και δη ο αμέσως επόμενος, ο Καταλανός-γιατί αν στεριώσει, σημαίνει ότι όλα θα έχουν πάει καλά.

Καλή τύχη να έχει ο Όσκαρ Γκαρσία!