Το έπος της ΑΕΛ (vids)

Ηταν 1η Μαΐου 1988 όταν ο αείμνηστος, Γιώργος Μητσιμπόνας, πέτυχε το γκολ στο «Αλκαζάρ», στο 87ο λεπτό με αντίπαλο τον Ηρακλή και έδωσε το πρωτάθλημα στη Λάρισα. Τότε έσπασε το καταστημένο και έγινε η πρώτη επαρχιακή ομάδα που κατακτούσε πρωτάθλημα Ελλάδας! Το 1988 η Λάρισα ήταν μια ομάδα-μοντέλο. Είχε χτιστεί με επιμονή και υπομονή πάνω στα ταλέντα που τότε έβγαζε εν αφθονία ο θεσσαλικός κάμπος. Οι μόνοι μη Θεσσαλοί που είχε στο ρόστερ της η ΑΕΛ ήταν ο Σερραίος τερματοφύλακας Χρήστος Μιχαήλ, ο Καμερουνέζος Μουλάμπα Κανιέμπα και ο Βούλγαρος Γκιόργκι Τσίγκοφ. Οταν την εποχή εκείνη οι λεγόμενες μεγάλες ομάδες της Αθήνας αναζητούσαν τους αστέρες τους στα πέρατα της γης, η Λάρισα είχε στη δύναμή της παίκτες με το ταλέντο και την αγάπη για τη φανέλα όπως οι Βαλαώρας, Καραπιάλης, Ζιώγας, Κυριλλίδης, Αγορογιάννης,Κολομητρούσης, Γκαλίτσιος, Μητσιμπόνας, Βουτυρίτσας, Τσιώλης, Αλεξούλης,Αθανασίου... Επιπλέον διέθετε έναν εξαιρετικό προπονητή τον κ. Γιάτσεκ Γκμοχ ο οποίος το 1978 είχε οδηγήσει την Εθνική Πολωνίας στο Μουντιάλ της Αργεντινής και μετανάστευσε στην Ελλάδα με πρωτοποριακές ιδέες στο κεφάλι του. Ομως μία αγωνιστική πριν από το τέλος και καθώς οι φήμες οργίαζαν ότι ο Πολωνός τεχνικός έχει συμφωνήσει με τον Ολυμπιακό του Γιώργου Κοσκωτά, ο Γκμοχ απολύθηκε.

Πρώτος σκόρερ της ομάδας αναδείχτηκε ο Μιχάλης Ζιώγας με 16 γκολ, όμως πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος ήταν ο Χένρικ Νίλσεν, ο Δανός της ΑΕΚ, με 21. Ο Ζιώγας είχε τις περισσότερες συμμετοχές (30), μαζί με τον Βασίλη Καραπιάλη, αφού δεν έχασαν κανένα ματς. Η Λάρισα έπαιξε επί της ουσίας 15 χρόνια νωρίτερα από τις άλλες ελληνικές ομάδες τον ρόμβο στη μεσαία γραμμή με τον Αλεξούλη σε ρόλο αμυντικού χαφ, τους Βουτυρίτσα, Τσιώλη να ανεβοκατεβαίνουν τις δύο πλευρές και επιτελικό μέσο τον Καραπιάλη.

Η ΑΕΛ λίγο έλειψε να κάνει και το νταμπλ εκείνη τη χρονιά. Στο Κύπελλο έφτασε στα ημιτελικά, αλλά αποκλείστηκε από τον Παναθηναϊκό, τελικό νικητή στο θεσμό. Οι δύο ομάδες ήρθαν αντιμέτωπες και στις 24/8/88 για το Σούπερ Καπ, με τον Παναθηναϊκό να επικρατεί στο ματς αυτό, που όμως έγινε στην Αθήνα (ΟΑΚΑ).

Ντοπέ ο Τσίγκοφ!

Παραλίγο να χάσει πάντως στα χαρτιά τον τίτλο που δίκαια κατέκτησε στους αγωνιστικούς χώρους. Ο Τσίγκοφ βρέθηκε θετικός σε απαγορευμένη ουσία και η τότε αθλητική νομοθεσία προέβλεπε μηδενισμό της υπαίτιας ομάδας. Τι είχε συμβεί: Στις 27 Δεκεμβρίου 1987 η Λάρισα υποδέχτηκε και νίκησε 2-1 τον Παναθηναϊκό στο πλαίσιο της 12ης αγωνιστικής. Ο Τσίγκοφ που είχε δει τον αγώνα από τον πάγκο, κληρώθηκε να περάσει από αντιντόπινγκ έλεγχο ο οποίος έδειξε χρήση της απαγορευμένης ουσίας κοδείνη. Στις 16 Μαρτίου και ενώ απέμεναν 7 αγωνιστικές για τη λήξη του πρωταθλήματος, ο αθλητικός δικαστής αποφάσισε να μηδενίσει τη Λάρισα η οποία προηγούνταν στο βαθμολογικό πίνακα.

Οι οπαδοί της Λάρισας απέκλεισαν την εθνική οδό, τη σιδηροδρομική γραμμή, έκαψαν λάστιχα και αποχώρησαν μόνο όταν ο τότε υφυπουργός Αθλητισμού κ. Σήφης Βαλυράκης υπό την ανοχή της ΕΠΑΕ και της ΕΠΟ τροποποίησε τον αθλητικό νόμο επιτρέποντας στη Λάρισα να στεφθεί πρωταθλήτρια με διαφορά 3 βαθμών από την ΑΕΚ.

Με την ισοπαλία που απέσπασε την τελευταία αγωνιστική στην Τούμπα από τον ΠΑΟΚ, η Λάρισα τερμάτισε 3 βαθμούς πάνω από τη 2η ΑΕΚ. Ακόμη δηλαδή κι αν είχε ισχύσει η ποινή του μηδενισμού στον αγώνα με τον Παναθηναϊκό και η αφαίρεση των δύο βαθμών της νίκης (αυτό το σύστημα ίσχυε τότε) και η τιμωρία του -1 βαθμού, και πάλι η ΑΕΛ θα ήταν πρωταθλήτρια.

Το κείμενο που ανέβηκε σήμερα στο επίσημο σάιτ των «βυσσινί»:

Πέρασαν κιόλας 25 χρόνια από την ημέρα που η ΑΕΛ έγραψε «χρυσή» ιστορία και με το μοναδικό κατόρθωμά της άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα της στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ήταν Πρωτομαγιά του ’88 όταν οι «11 αετοί του Ολύμπου» ανέβηκαν στην υψηλότερη κορυφή κατακτώντας το πρωτάθλημα Ελλάδος. Ένα επίτευγμα, ανεπανάληπτο μέχρι σήμερα, που σηματοδότησε την «ποδοσφαιρική επανάσταση» και έδωσε «σάρκα και οστά» στο όραμα μιας ολόκληρης πόλης. Η ΑΕΛ, η ομάδα που εκπροσωπεί έναν από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιρικούς νομούς της χώρας, έγινε σύμβολο γιατί πήγε κόντρα στο ρεύμα και κατάφερε να ανατρέψει την «καθεστηκυία τάξη» στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Εικοσιπέντε χρόνια μετά, μπορεί το σήμερα της ομάδας να μην είναι αυτό που όλοι μας ονειρευόμαστε, αλλά η κληρονομιά του ’88 – όχι μόνο της κατάκτησης του τίτλου, αλλά και του τρόπου με τον οποίο επιτεύχθηκε – παραμένει βαθιά ριζωμένη και μας δίνει την πίστη ότι με τέτοιο «ποδοσφαιρικό DNA» στα κύτταρά της η ΑΕΛ δεν μπορεί παρά να επιστρέψει. Αργά ή γρήγορα…