Ο απολογισμός Μουρίνιο στη Ρεάλ

Είναι το debate της εποχής. Η αποτίμηση της τριετίας Μουρίνιο στη Ρεάλ. Ανάγλυφα όσο πουθενά αλλού αυτόν τον καιρό, η διχογνωμία εκφράζεται στην κερκίδα του Μπερναμπέου. Πολλοί χειροκροτούν. Πολλοί σφυρίζουν. Το φυσιολογικό. Οι μεν στέκονται σε όσα έκανε. Του τα αναγνωρίζουν. Οι δε, σε όσα δεν έκανε. Του τα χρεώνουν. Μισογεμάτο ή μισοάδειο, η πραγματικότητα είναι ότι το ποτήρι έχει νερό ως τη μέση. Οπότε…όλοι έχουν δίκιο! Εκ πρώτης όψεως, τουλάχιστον.

Ο Μουρίνιο τους έδωσε το να κερδίζουν τις παρτίδες με τη Μπαρτσελόνα. Τους έδωσε πίσω, δηλαδή, το χαμένο γόητρό τους. Κάλυψε την απόσταση-χάος. Θεράπευσε το κόμπλεξ. Ξεκίνησε, πρώτη σεζόν, μ’ ένα κύπελλο. Εναντίον της Μπαρτσελόνα. Συνέχισε, δεύτερη σεζόν, μ’ ένα πρωτάθλημα. Εναντίον της Μπαρτσελόνα. Τρίτη σεζόν, πλέον ήξεραν ότι μπορούν. Οπου τους πέτυχαν τετ-α-τετ τους Καταλανούς, τους κατάφεραν. Στο Σούπερ Καπ, στο κύπελλο, στο πρωτάθλημα. Τα 2-6 και τα 5-0, οι αναμνήσεις-σκιάχτρα, μπήκαν στο αρχείο.

Τι δεν τους έδωσε, ο Πορτογάλος, αυτά τα τρία χρόνια; Προφανώς, το Δέκατο. Ένα απωθημένο. Μόνο που η Ρεάλ την οποία ο Μουρίνιο παρέλαβε, δεν ήταν μια Ρεάλ που σάρωνε κι ήρθε μετά αυτός και τη χάλασε. Η Ρεάλ που ο Μουρίνιο παρέλαβε ήταν η Ρεάλ των συνεχόμενων αποκλεισμών, όχι μία και δύο αλλ’ έξι συνεχόμενες χρονιές, στους «16». Κάθε φορά, Φεβρουάριο. Και ξανά Φεβρουάριο. Και ξανά. Και ξανά. Από Γιουβέντους, από Μπάγερν, από Λιόν, από Ρόμα με δύο ήττες, από Λίβερπουλ με δύο ήττες, από Αρσεναλ.

Η ζωή έχει διδάξει πως τα Τσάμπιονς Λιγκ, ευτυχώς κιόλας που συμβαίνει, δεν παραγγέλνονται. Δεν υπάρχει, «το θέλω και το θέλω τώρα». Θέλε το! Θα διαλέξει εκείνο, όχι εσύ, τη στιγμή. Αυτό, καλύτερα απ’ όλους, το ξέρει ο κατ’ εξοχήν «το θέλω τώρα» θιασώτης. Ο Αμπραμόβιτς. Ο Ρανιέρι, ο Μουρίνιο, ο Σκολάρι, ο Χίντινκ, ο Αντσελότι, ο Βίλας-Μπόας, όλοι απέτυχαν να του το πάνε δώρο στο κότερο. Ο Ρώσος πήγε τελικό με το άγραφο δίδυμο Γκραντ/Τεν Κάτε. Και πήρε την κούπα με τον κομήτη Ντι Ματέο!

Ο Μουρίνιο τη Ρεάλ, από έξι σερί νοκ-άουτ στους «16», την πήγε σε τρεις σερί ημιτελικούς. Ο πρώτος ήταν με τη Μπαρτσελόνα, όταν ακόμη δεν είχε βρει τον τρόπο εναντίον της. Κι όταν ένιωσε πως τον βρήκε, του βγήκαν οι Γερμανοί. Πέρυσι, η Μπάγερν. Εφέτος, η Μπορούσια. Δεν έμελλε. Πέτυχε; Απέτυχε; Πολύ καλές ερωτήσεις για να φτιάξουμε ένα 090, μπείτε και ψηφίστε, πατάτε «1» αν νομίζετε το ένα ή «2» αν νομίζετε το άλλο. Όμως, στον αθλητισμό τα πράγματα συνήθως δεν είναι τόσο μονοσήμαντα για να ορίζονται με μία ακραία, πέτυχε ή απέτυχε, λέξη. Και να ξεμπερδεύουμε…

Ετσι κι αλλιώς, στα δικά μου μάτια το επιμύθιο της τριετίας Μουρίνιο στη Ρεάλ δεν έχει να κάνει με τον Μουρίνιο. Εχει να κάνει με τη Ρεάλ. Η Ρεάλ υπήρξε το μοναδικό κλαμπ που, ως περιβάλλον, ως DNA, ως οργανισμός, «αντιστάθηκε» με νύχια και με δόντια στο να δημιουργήσει ο Μουρίνιο ό,τι κατάφερε, σε συνθήκες δουλειάς και καθημερινότητας, σε όλα τα προηγούμενα. Μια ομάδα, οχυρό αδιαπέραστο. Η Ρεάλ τον προσέλαβε, υποτίθεται, για τον τρόπο του. Και δεν αποδέχθηκε ποτέ, ώσπου κατά καιρούς εκ των έσω πολέμησε ευθέως, τον τρόπο του. Τον τρόπο, για την επιτυχία. Ποιος είναι ο τρόπος Μουρίνιο;

Ο Μουρίνιο, όπως και ο Σερ Αλεξ άλλωστε, δεν είναι ένας μεγάλος της τακτικής. Δεν έφερε κάποια επανάσταση, στο ποδόσφαιρο. Ο Μουρίνιο είναι ένας πρακτικός άνθρωπος, με οξύνοια, που πείθει στην επαφή. Πείθει τον πεινασμένο για την επιτυχία, ή τον κουρασμένο απ’ την αποτυχία, ότι αν ακολουθήσουν, θα φτάσουν, όλοι μαζί, στη Γη της Επαγγελίας. Εφταναν. Η Πόρτο, δεν το συζητάμε καν. Η Τσέλσι έφτασε σε πρωτάθλημα μετά από 50 χρόνια. Η Ιντερ, σε Πρωταθλητριών μετά από 45 χρόνια. Κι αφού έφταναν, ή και προτού φτάσουν, καθ’ οδόν ακόμη, πίστευαν. Κατέληγαν, να ορκίζονται στ’ όνομά του. Να γίνονται οι απόστολοί του. Να φεύγει, και να κλαίνε. Να περνούν τα χρόνια, και να τον αναπολούν.

Στη Ρεάλ, μολονότι ο Μουρίνιο τη βρήκε και πεινασμένη και κουρασμένη, το έδαφος αποδείχθηκε άγονο. Απ’ όσους κουβαλούσαν υπερεγώ, ουδείς έδειξε διατεθειμένος να το θυσιάσει. Οι χαρακτήρες των αποδυτηρίων έκαναν την υπόθεση μία mission impossible. Ποδοσφαιριστές, που για κάποιον λόγο πιστεύουν πως είναι κάτι πολύ περισσότερο από εξαιρετικοί ποδοσφαιριστές. Επίγειοι θεοί, μάλλον. Κι υπάρχει στα πόδια τους, και ζει απ’ αυτό, ένας ολόκληρος περίγυρος, πρόθυμος να τους το καλλιεργεί ανά πάσα στιγμή. Η λαϊκή σοφία το διέκρινε. Το συνόψισε, στο σύνθημα για τα εκατομμύρια και τα cojones.

Εδώ, ο Μουρίνιο δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει ο σταρ. Όπως ήταν στην Πόρτο. Όπως ήταν στην Τσέλσι. Όπως ήταν στην Ιντερ. Ο σταρ που μπαίνει ασπίδα, για τον παίκτη του. Κι έπειτα ο παίκτης δίνει αίμα, για τον προπονητή του. Στη Ρεάλ, είναι αλλιώς. Το πράγμα ξεπερνούσε ακόμη και τον, θερμό υποστηρικτή του Μουρίνιο, Φλορεντίνο Πέρεθ. Φάνηκε, απ’ την πρώτη στιγμή, στο κρας-τεστ με τον untouchable Κασίγιας. Τι μηχανισμοί ενεργοποιήθηκαν. Φαίνεται πια, τώρα, εκ του ασφαλούς, με τον κάθε πικραμένο. Ως και με τον Πέπε! Που βλέπει την απειλή-Βαράν και ξαφνικά θυμήθηκε ότι ο Μουρίνιο δεν μιλάει σωστά για τον θεσμό-Κασίγιας.

Μια ικεσία του Πέπε, για να του σώσει ο Σαν Ικερ τη θέση στο ρόστερ…