Μπέκαμ όπως Αϊνστάιν

Τον Ντέιβιντ Μπέκαμ δεν τον λες και «intellectual». Δεν σε έπειθε για τέτοιος ούτε καν όταν τόσο προσεγμένα εμφανιζόταν με το ανάλογο ύφος μέσα στο Armani κοστούμι και τα «Mosley Tribe Lyndel» γυαλιά μυωπίας που φορούσε, δίχως καν να έχει πρόβλημα όρασης. Εντάξει όταν άνοιγε το στόμα του μαργαριτάρια τύπου Τότι που να μπορείς να στήσεις κοτζάμ βιβλίο δεν πετούσε, αλλά και κάτι αξιομνημόνευτο δεν μας άφησε. Υπήρξε πάντοτε χαμογελαστός σε ένα στυλ που θυμίζει Ρουβά κατά το άκρως φιλικό: «όλα καλά θα μας πάνε». Και γιατί να μην είναι δηλαδή; Μήπως του έλειπε τίποτα;

Και όμως υπάρχει μία σημαντική λεπτομέρεια για την εγκεφαλική λειτουργία του που αρκεί για να κοντράρει όσα αρνητικά μπορεί να προσάψει κανείς στον Μπεκς. Αυτό το λέω, επειδή με το που ανακοίνωσε την αποχώρηση του από την ενεργό δράση, δεν ήταν λίγα τα σχόλια για τον ανόητο, μέτριο ποδοσφαιριστή που οι ομάδες αγόραζαν μόνο και μόνο για να πουλάει φανέλες. Ο 38άρης μέσος δεν ήταν όμως απλά και μόνο το μεγαλύτερο football freak icon που έχει φορέσει εξάταπα, αλλά ο Αλμπερτ Αϊνστάιν του αθλήματος!

Φυσικά αυτό δεν είναι δική μου ατάκα. Την έχει ξεστομίσει κάποιος Δρ Ματ Κίαρ του πανεπιστημίου του Σέφιλντ. Τον Μάιο του 2002 σε συνεργασία με το πανεπιστήμιο του Τόκιο και της Αμβέρσας και με αφορμή το τότε επερχόμενο Μουντιάλ Κορέα-Ιαπωνίας, ο Μπέκαμ έγινε αντικείμενο ποδοσφαιρικής και όχι μόνο μελέτης. Βλέπετε ειδικά εκείνη την εποχή που βρισκόταν στα φόρτε του και μόνο σε διαφημιστική πινακίδα που τον έβλεπαν οι Ασιάτισες καλλονές, λιποθυμούσαν λες και είχαν υπόταση.

Ποιο ήταν όμως το μεγάλο ποδοσφαιρικό χάρισμα του που του επέτρεψε να κάνει τόσο μεγάλη καριέρα; Μα φυσικά το χτύπημα του με το δεξί πόδι. Οι επιστήμονες που έκαναν την έρευνα, πήραν το φάουλ-γκολ του κόντρα στην Ελλάδα (2-2) και το έβαλαν σε διάφορους προσομοιωτές. Υπολόγισαν εκείνο το σουτ μέσα σε αεροδυναμικά τούνελ και μετά έβαλαν διάφορα στοιχεία και στατιστικά. Επίσης μέτρησαν με διάφορους τρόπους σε ένα ειδικό πρόγραμμα στον υπολογιστή τον τρόπο που χτυπάει τη μπάλα σε φάουλ και σέντρες και κατέληξαν στο εξής εκπληκτικό συμπέρασμα:

«Το τμήμα του εγκεφάλου του Μπέκαμ που σχετίζεται με το σουτ ή τη σέντρα, έχει την ίδια ευφυΐα που είχε και ο Αϊνστάιν στα μαθηματικά και τη φυσική! Ο υπολογιστής έδειξε πως κανονικά εκείνο το φάουλ με την Ελλάδα θα έπρεπε να έχει πάει πολύ πάνω από το οριζόντιο δοκάρι. Και όμως στο τέλος ήταν φοβερό το πως έκανε αυτή την κούρμπα και κατέληξε στα δίχτυα. Για να γίνει αυτό το λεγόμενο χτύπημα μπανάνα χρειάζεται να υπολογίσει ο ποδοσφαιριστής τρομερά γρήγορα διάφορα δεδομένα και μάλιστα υπό συνθήκες πίεσης αγώνα. Βασικά δεν το κάνει εκείνος συνειδητά. Πρόκειται για μία ιδιοφυΐα του μυαλού του που λειτουργεί φυσιολογικά-αυθόρμητα και σε λιγότερο από 1 δευτερόλεπτο αποφασίζει την γωνία και την ταχύτητα του χτυπήματος, τη διαδρομή και τον στόχο της μπάλας!»

Από τη στιγμή λοιπόν που το εξακρίβωσε η επιστήμη και που το επιβεβαίωσε ο ίδιος με τα τρομερά χτυπήματα και τις σέντρες ακριβείας του, ποιος μπορεί να διαφωνήσει πως ο Μπέκαμ υπήρξε όχι απλά σούπερ ταλαντούχος, αλλά με το δικό του τρόπο ένα πραγματικά ξεχωριστό φαινόμενο στην ιστορία της μπάλας; ΟΚ, ντρίμπλες και κούρσες τύπου Ροναλντίνιο δεν έκανε, αλλά με την εργατικότητα και την συνέπεια του επί 20 χρόνια, μόνο να τον θυμάται το ποδόσφαιρο ως μία μηχανή παραγωγής χρήματος και υποτιμητικά ως Spice Boy δεν αξίζει. Οχι για έναν τύπο που ενώ ήταν πολυεκατομμυριούχος, με το που ολοκλήρωνε τη σεζόν στις Η.Π.Α., αντί να αράξει στις καλύτερες παράλιες του κόσμου, ερχόταν τρέχοντας να παίξει έστω και για λίγο στην Ευρώπη. Γιατί πάνω απ' όλα ο Μπέκαμ λάτρεψε με όλη την καρδιά του το παιχνίδι και αυτό του το ανταπέδωσε...

Follow me: @jorgekaraman