Η... ρεαλιστική Ατλέτικο

Η Ατλέτικο είναι αυτό που δεν είναι η Ρεάλ. Γκρουπ. “Δεν έχεις γκρουπ, δεν έχεις ομάδα” είναι το μότο του Σιμεόνε. Πήραν κύπελλο, που γι’ αυτούς είναι σαν πρωτάθλημα, επειδή είναι γκρουπ. Κι επειδή έπεσαν επάνω σε κάτι που, όχι γκρουπ δεν είναι, μόνο γκρουπούσκουλα εδώ κι εκεί. Η Ρεάλ τελευταία, ιδίως τις εβδομάδες μετά Μπορούσια Ντόρτμουντ, λειτουργούσε εντελώς μηχανικά. Σε εσωτερική “ψυχική ανισορροπία”. Με μυαλά, θολά. Αποδυτήρια με συνιστώσες. Ενώ η Ατλέτικο έχει τη συνισταμένη.

“Ποια είναι η απόσταση Ρεάλ-Ατλέτικο;” ρώτησαν τον Σιμεόνε πριν τον τελικό. “Τετρακόσια εκατομμύρια στο μπάτζετ” είπε. Σε 38 αγωνιστικές, θα φανεί. Σε ένα ματς, κρύβεται. Αυτό το ένα ματς, 100% γεμάτοι και 100% fit, ήταν η καλύτερη πιθανότητά τους. Κάνεις το άπαν, σε πνευμόνια και καρδιά, για να συμβεί. Έπειτα προσεύχεσαι να ‘ναι κι η τύχη, στις στιγμές, δική σου. Η τύχη πήγε με το γκρουπ. Όχι με τη γρουσουζιά. Με τη γρουσουζιά πήγαν τρία δοκάρια, ένα “πάνω στη γραμμή”, δύο αποκρούσεις. Η μία απ’ τις δύο “δεν υπάρχει”.

Εκείνο που ψηλαφούσε κανείς στη μαζική συνύπαρξη στο Μπερναμπέου, ήταν η διαφορετική σύνθεση στα στρώματα των (ισάριθμων) οπαδών. Έβλεπες οπαδό της Ατλέτικο, να καταβρέχει δημοσίως με τα ούρα του “το γήπεδό τους”. Έβλεπες οπαδό της Ρεάλ, όταν ο Μιράντα έβαζε “μες στα μούτρα του” το 2-1, να…τραβάει φωτογραφία σαν Ιάπωνας τουρίστας! Ο Ντέμης με ξεποδάριασε. Εννοούσε να πάμε, ξενοδοχείο-γήπεδο, πεζοί. “Μες στο ταξί, δεν θα το ευχαριστηθούμε”. Αφού δεν έβρεχε, του έκανα το χατίρι. Ήθελε ν’ αναμειχθεί με τον κόσμο, θυμήθηκε τα συνθήματα, τα τραγούδια, άρχισε να τα ψιθυρίζει, όσο ροχιμπλάνκο έβλεπε, τόσο φτιαχνόταν.

Αμέσως μετά το pregame, μου έδειξε sms από ένα πολύ δικό του πρόσωπο. “Είχα πολύ καιρό να σε δω τόσο ευτυχισμένο”. Ήταν, πραγματικά. Λίγο πριν το postgame, τον έχασα. Τον τράβηξε στον αγωνιστικό χώρο, μες απ’ την ανθρώπινη αλυσίδα των stewards, ο Οσκαρ Ορτέγα, ένας Ουρουγουανός γυμναστής που είναι στην Ατλέτικο “από εκείνα τα χρόνια” ακόμη. “Γριέγο! Γριέγο!” Όταν ανέκτησα την οπτική επαφή, είδα τον Ντέμη να χοροπηδάει στη μεγάλη αγκαλιά του Μόνο Μπούργος, του βοηθού του Σιμεόνε. Ο παλαιός τερματοφύλακας, Αργεντινός κι αυτός, τρελάρας με πατέντα. Μετά, τον είδα και στου Σιμεόνε την αγκαλιά. Τον αγάπησαν τον Ντέμη, τότε, με την πρώτη ματιά. Τους αγάπησε, κι ας έμεινε εκεί μόλις εννέα μήνες, εσαεί. Το γκρουπ. Ο ροκάς Μόνο με την κιθάρα, ο Τσόλο Σιμεόνε, ο δεύτερος βοηθός Βιθκαίνο απ’ την ομάδα του νταμπλ το ‘96, ο αθλητικός διευθυντής Καμινέρο επίσης από τότε, ο επικεφαλής του φυτωρίου Αγιλέρα.

Στα σκαλιά, μετά την απονομή, ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Τοτσέ. Φορούσε στον λαιμό ένα πηχυαίο κασκόλ Ατλέτικο. Πηγαία χαρά φώτισε, μόλις είδε τον Ντέμη, το πρόσωπό του. Τα είπαν δυο λεπτά, στο πόδι. Ο Τοτσέ έπαιξε ένα ματς, στην Ατλέτικο. Εφυγε, το καλοκαίρι που έφυγε κι ο Ντέμης. Δεν ξαναγύρισε, ποτέ. Αλλ’ ήταν εκεί. Κάτι τον τραβούσε. Κάτι είχε μείνει, σε Ατλέτικο, μέσα του. Κάτι πολύ. Την παραμονή, Αθήνα-Μαδρίτη συνταξιδέψαμε με τον Μίτσελ. Για μένα, μια ευχάριστη έκπληξη. Είχαμε να τα πούμε, απ’ τα χρόνια που δούλευε σχολιαστής στην TVE. Τον ρώτησα αν θα πάει στον τελικό. Δεν θα πήγαινε. “Ταλαιπωρία” μου είπε. “Η κίνηση, το πάρκιγκ, οι τέσσερις τρύπες που έχω στο στομάχι”. Εννοούσε την πρόσφατη περιπέτεια με την υγεία του. Αντιλήφθηκα ότι δεν ένιωθε ψυχικό δέσιμο με τούτο το μεγάλο αλλά “κακό”, δύστροπο, κλαμπ. Ο Μίτσελ δεν έχει παίξει ένα ματς στη Ρεάλ. Υπήρξε σύμβολο της Ρεάλ. Η Κίντα δελ Μπουίτρε. Αυτός, ο Μπουτραγένιο, ο Μαρτίν Βάθκεθ, ο Σαντσίς, ο Παρδέθα. Κι όμως, όσο μιλούσαμε για τον τελικό, αν δεν ήξερες, νόμιζες πως είναι ένας ουδέτερος. Σε ίση απόσταση απ’ τις ομάδες. Η Ρεάλ είναι θεόρατη, σε μέγεθος. Αλλά δεν είναι αγαπησιάρικη.

Ο Ντέμης έχει κρατήσει επαφή με τον ιδιοκτήτη της Ατλέτικο, τον γιο του μακαρίτη Χιλ. Σε απόλυτη αντίθεση με τον φλαμπέ πατέρα, μια καλτ φιγούρα στον καιρό του, ο γιος είναι επιτομή χαμηλού προφίλ. Δεν εμφανίζεται πουθενά, ή σχεδόν. Στον τελικό, δεν τον είδε κανείς. Η δουλειά του δεν είναι στο πάλκο. Η δουλειά του είναι να εξασφαλίζει ότι η Ατλέτικο θα βγάζει Φερνάντο Τόρες. Και Κόκε. Τώρα, τρελαίνονται μ’ ένα Ολιβερ, ενενηντατεσσάρης, δεκάρι, κλώνος του Ντιέγκο. Κι όποτε έρχεται το πλήρωμα να πωλήσει, η δουλειά του Χιλ είναι να εξασφαλίζει ότι μετά τον Φερνάντο Τόρες θα έχει ένα Φορλάν. Και μετά τον Φορλάν, ένα Φαλκάο. Και μετά τον Αγουέρο, ένα Ντιέγκο Κόστα.

Η δουλειά του είναι το νέο γήπεδο, το νέο προπονητικό κέντρο. Τα έσοδα που θα συντελέσουν, όλα αυτά να γίνουν πραγματικότητα. Μετά τον τελικό και τα επινίκεια, η πρώτη προγραμματισμένη υποχρέωση της ομάδας ήταν να ταξιδέψει για PR στη Σινγκαπούρη. Όταν έπαιζε ο Ντέμης, “διαφημίζαμε στη φανέλα της ταινίες του προέδρου”, του κινηματογραφικού παραγωγού Θερέθο, αιώνια έμπιστου της οικογένειας Χιλ. Τώρα, διαφημίζουν χώρα. Αζερμπαϊτζάν! Προ καιρού, για promo, η ομάδα ταξίδεψε στο Μπακού. Ενας νέος “μεγάλος παίκτης”. Η SOCAR,η δημόσια εταιρεία πετρελαίου του Αζερμπαϊτζάν, έγινε χορηγός της UEFA στις διοργανώσεις Εθνικών Ομάδων. Ένα brand, δίπλα στην Coca-Cola, την Adidas, τα McDonald’s.

Η Ατλέτικο δεν θα γίνει ποτέ Ρεάλ ή Μπαρτσελόνα. Θα είναι εκεί, δίπλα, για το ρεαλιστικό. Για όσα περισσεύουν, απ’ το τραπέζι της ολιγαρχίας. Το αριστούργημα του Σιμεόνε, αυτό τον ενάμισι χρόνο, είναι πως ό,τι τους δόθηκε σε ευκαιρία, έδειξαν πανέτοιμοι να το πάρουν. Το πήραν. Γιουρόπα Λιγκ. Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ. Κόπα. Τα πήραν, με το spirit του πεινασμένου. Αυτό που ενσαρκώνει ο αρχηγός Γάμπι. Να πολεμάς με αυτοθυσία, να ‘χεις προθυμία να χύσεις αίμα, για το κάθε μέτρο που είναι να κερδίσεις. Ο Βαλβέρδε, πριν παίξει η Βαλένθια στο Καλδερόν, είπε πως αυτή η Ατλέτικο είναι “η μετεμψύχωση του προπονητή της”. Παίζει, η ομάδα, όπως έπαιζε ο Σιμεόνε. Τι υπέροχο κοπλιμάν! ‘Η το άλλο, λίγους μήνες πριν, του Βιλανόβα. Πως αυτή η Ατλέτικο “οπουδήποτε αλλού εκτός Ισπανίας θα ήταν πρωταθλήτρια”.

Ενδεχομένως δεν θα ήταν (πρωταθλήτρια) ούτε στη Γερμανία, μ’αυτή τη Μπάγερν. Αλλά δεν θα χτυπιόταν στα ίσα, με τη Γιουνάιτεντ στην Αγγλία; Με τη Γιούβε, στην Ιταλία; ‘Η με την Παρί Σεν-Ζερμέν, στη Γαλλία;