Κάθε χρόνο δέκα χρόνια πίσω!

Ο τελικός του τσάμπιονς λιγκ έχει καθιερωθεί πλέον σε μία βραδιά μάζωξης, με πίτσες και μπύρες, με σχόλια και αντιδράσεις για την εξέλιξη του αγώνα. Ετσι και εγώ με την παρέα μου το Σάββατο το βράδυ απολαύσαμε το παιχνίδι. Μπύρες φυσικά υπήρχαν, αντί για πίτσες είχαμε πανσέτες, λουκάνικα, μπιφτέκια και ζήσαμε ένα νέο….Πάσχα με λίγα λόγια.

Ηταν ένας τελικός με μεγάλο σασπένς, που κρίθηκε στο τελευταίο λεπτό του αγώνα. Ενας τελικός που πρωταγωνιστής ήταν ένας παίκτης, που του έχουν κολλήσει την ταμπέλα του loser. Ο Ρόμπεν έκρινε το ματς με το υπέροχο πλασέ (δύσκολη εκτέλεση όσο και αν φαίνεται εύκολη) και ήταν αυτός που έδωσε το πέμπτο τσάμπιονς λιγκ στην ιστορία της Μπάγερν.

Ο Ρόμπεν που πέρυσι με αντίπαλο πάλι την Ντόρτμουντ στο πρωτάθλημα είχε χάσει ένα κρίσιμο πέναλτι, που είχε κρίνει ένα τρόπαιο. Ετσι είναι το ποδόσφαιρο. Την μία χαρά, την άλλη λύπη. Εναλλαγή συναισθημάτων απίστευτη. Τα συμπεράσματα όχι μόνο τα δικά μου αλλά και της παρέας που βλέπαμε το ματς είναι δύο.

Οι δυνάμεις που είχαν οι παίκτες και των δύο ομάδων σε παραπέμπει όχι σε νορμάλ αθλητές , αλλά σε…..εξωγήινους. Είναι τέλος της χρονιάς, έχουν παίξει τόσα πολλά παιχνίδια και έτρεχαν ασταμάτητα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό και σου έδιναν την εντύπωση, ότι έτσι θα έτρεχαν αν έπρεπε να παίξουν ένα ακόμα ημίχρονο.

Όταν βλέπεις τσάμπιονς λιγκ βλέπεις ποδόσφαιρο, στην Ελλάδα βλέπουμε κάτι που λέγεται ποδόσφαιρο. Και το κυριότερο οι κορυφαίες ομάδες , που συμμετέχουν στο τσάμπιονς λιγκ κάθε χρόνο απομακρύνονται, επί της ουσίας μία δεκαετία από τις δικές μας. Δείτε την βελτίωση που έχει η φετινή Ντόρτμουντ από την περσινή, που αντιμετώπισε ο Ολυμπιακός για να καταλάβετε τι εννοώ. Η ψαλίδα έχει ανοίξει πολύ και θα ανοίξει και άλλο. Το ελληνικό ποδόσφαιρο με τα μυαλά που κουβαλάνε όλοι οι παράγοντές του και τα θεσμικά όργανα, που ορίζουν τους κανόνες που διεξάγεται θα αργήσει πάρα πολύ να σηκώσει κεφάλι. Είπαμε κάθε χρόνο μένουμε μία δεκαετία πίσω από τις κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες.

ΥΓ: Τα παλικάρια της Μπάγερν και της Ντόρτμουντ δεν σταμάτησαν να τρέχουν και εμείς δεν σταματήσαμε να τρώμε. Και για να κάνω και λίγο πλάκα ποιος Ρόμπεν μπροστά στην πανσέτα….