Για αυτό είμαι περήφανος….

Για αυτό είμαι περήφανος….

bet365

Ο Τάσος Νικολογιάννης γράφει για το έπος του Γουέμπλεϊ και την πιο πετυχημένη ελληνική ομάδα στην Ευρώπη που τον κάνει περήφανο.
Πέρασαν 42 χρόνια από την μεγαλύτερη επιτυχία , που σημείωσε μέχρι τώρα ελληνική ομάδα στο ποδόσφαιρο. Αναφέρομαι φυσικά στην συμμετοχή του Παναθηναϊκού στον τελικό του Ουέμπλεϊ στις 2 Ιουνίου 1971. Η ιστορία γράφει και δεν ξεγράφει. Και αυτό που έκανε ο Παναθηναϊκός τότε είναι ανεπανάληπτο. Τουλάχιστον μέχρι σήμερα καμία άλλη ομάδα δεν το έχει πετύχει και όσο περνούν τα χρόνια τόσο δυσκολεύει, στο να το επαναλάβει κάποια ομάδα.
Αισθάνομαι δυστυχής, διότι δεν μπόρεσα τότε να ζήσω την πορεία εκείνης της ομάδας. Ημουν πολύ μικρός σε ηλικία, τόσο μικρός που δεν θυμάμαι τίποτα από εκείνη την πορεία παρότι ο συγχωρεμένος πατέρας μου με είχε πάρει στο γήπεδο και στο παιχνίδι με την Εβερτον και στο παιχνίδι με τον Ερυθρό Αστέρα στην Λεωφόρο. Ακουγα χθες τον Αριστείδη Καμάρα στον Novasport fm και μίλαγε για εκείνη την πορεία λες και ήταν χθες.
Περιέγραφε τόσες λεπτομέρειες, από τις προετοιμασίες των αγώνων, από τις πλάκες που έκαναν οι παίκτες μεταξύ τους, από το γνωστό τραγούδι των Beatles «Obladi, Oblada», που με άλλους στίχους έμπνευσης Φραγκίσκου Σούρπη, το τραγούδησαν όλοι οι παίκτες τότε και έγινε το σύνθημα της πορείας στον τελικό με το γνωστό «Εχω στο Λονδίνο μία δουλειά». Είναι φανερό ότι όσο και αν έχουν περάσει τα χρόνια, οι τότε πρωταγωνιστές έχουν χαραγμένη στην μνήμη τους κάθε λεπτομέρεια.
Λογικό, απόλυτα λογικό, αφού πέτυχαν κάτι που δύσκολα θα το πετύχει άλλη ομάδα. Δύο φορές παραλίγο κάποια ελληνική ομάδα να κάνει το ίδιο, αλλά δεν τα κατάφερε. Ποια ομάδα; Μα φυσικά ο Παναθηναϊκός. Το 1985 που αποκλείστηκε από τον τελικό από την Λίβερπουλ και το 1996 όπου αποκλείστηκε από τον τελικό από τον Αγιαξ. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Για αυτό είμαι περήφανος, που είμαι Παναθηναϊκός.
Μπορεί τώρα να περνάμε δύσκολες στιγμές, μπορεί στην Ευρώπη να έχουμε να κάνουμε κάτι από την ημέρα, που προκριθήκαμε σε βάρος της Ρόμα το 2010, αλλά ο Παναθηναϊκός είναι η μοναδική ελληνική ομάδα, που έχει παίξει μία φορά σε τελικό κυπέλλου πρωταθλητριών και άλλες δύο φορές στα ημιτελικά της ίδιας διοργάνωσης. Όταν κάποια άλλη ομάδα κάνει το ίδιο τότε το ξανασυζητάμε , ποια είναι η πιο πετυχημένη ελληνική ομάδα στην Ευρώπη. Και υπάρχει και η ομαδάρα που είχε «χτίσει» ο συγχωρεμένος Γιάννης Κυράστας στις αρχές του 2000, που κόντρα σε Μπαρτσελόνα και Πόρτο είχε βγάλει μάτια και στο τσακ δεν έφθασε στα ημιτελικά.
Και για να κλείσω δεν θεωρώ καθόλου τυχαίο , ότι η Ελλάδα κατρακυλάει στην βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ από την στιγμή, που ο Παναθηναϊκός δεν μαζεύει βαθμούς και έχει πολύ κακή παρουσία τα τελευταία χρόνια.
ΥΓ: Να πω έστω και καθυστερημένα και εγώ τα χρόνια πολλά και καλά στο gazzetta, που χθες έγινε πέντε χρονών. Εγώ δεν είμαι από την αρχή, ήρθα στην πορεία, αλλά θεωρώ μεγάλη τιμή για μένα, που είμαι στην οικογένεια του gazzetta. Και δεν το λέω για να το πω, το εννοώ!
ΥΓ2: Επαθα σοκ το πρωί, μόλις έμαθα ότι το ζευγάρι, που σκότωσε ένας Πακιστανός στο Αλιβέρι ήταν ο Νίκος Πολυδωρόπουλος και η σύζυγός του. Ο Νίκος γιατρός στο επάγγελμα, άρρωστος Παναθηναϊκός, τον έβλεπα συνέχεια στα δημοσιογραφικά. Πιο παλιά αρθρογραφούσε στον «ΦΙΛΑΘΛΟ» και έκανε και εκπομπή στον «Sprint fm». Από τότε τον ήξερα. Τι να πω; Ας είναι ελαφρύ το χώμα, που θα τον σκεπάσει.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Τάσος Νικολογιάννης
Τάσος Νικολογιάννης

Το σαράκι της δημοσιογραφίας του μπήκε από πιτσιρικάς, όταν γύρναγε από το σχολείο και άκουγε τις περιγραφές αγώνων στο ραδιόφωνο έλεγε ότι ήθελε να ασχοληθεί με την αθλητική δημοσιογραφία. Άρρωστος Παναθηναϊκός έγινε από τον πατέρα του και αρχισε από μικρός να πηγαίνει στα γήπεδα. Όταν τελείωσε την φοίτησή του στο εργαστήρι επαγγελματικής δημοσιογραφίας το όνειρό του ήταν κάποια μέρα να ασχοληθεί με το ρεπορτάζ της αγαπημένης του ομάδας. Η αρχή της καριέρας του έγινε από τα χαμηλά ρεπορτάζ στον «ΦΙΛΑΘΛΟ» το 1984. Τότε μεγάλο σχολείο, θυμάται πλέον με θλίψη αυτή την εφημερίδα και πως την οδήγησαν στον αφανισμό αυτοί που την διοικούσαν. Αφού πέρασε από ρεπορτάζ Πειραϊκών, Β' Εθνικής, διαιτησίας το καλοκαίρι του 1986 έγινε το όνειρό του πραγματικότητα και ανέλαβε το ρεπορτάζ Παναθηναϊκού. Το 2003 έφυγε από τον «ΦΙΛΑΘΛΟ» , πήγε στο SPORTIME και μετά στην SPORTDAY όπου δουλεύει μέχρι σήμερα.

Σταθμός για την καριέρα του ήταν η συνεργασία του με τον Novasport fm από το 2000. Όπως λέει χαρακτηριστικά , μέχρι τότε δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του, από τότε τον έμαθε σταδιακά πολύς κόσμος. Είναι άρρωστος με την δημοσιογραφία και δεν μπορεί να σκεφτεί τον εαυτό του χωρίς να ψάχνει το ρεπορτάζ.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΛΙΓΟΤΕΡΑ