Ο αλλιώτικος Ιβάν Σαββίδης

Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός του ποδοσφαίρου, παρά μόνο να ζεις στην Ελλάδα, για να εκτιμήσεις αυτό που συμβαίνει στον ΠΑΟΚ. Σε μια εποχή που όλα πεθαίνουν ή φυτοζωούν, υπάρχει μια εταιρεία που μιλά για ανάπτυξη, για δημιουργία υποδομών, για αύξηση του προϋπολογισμού λειτουργίας της την επόμενη σεζόν, για έργα, για προσλήψεις. Σε μια αγορά απολύτως παρηκμασμένη, την ποδοσφαιρική, υπάρχει μια εταιρεία που ανακοινώνει, σήμερα, αύξηση του μπάτζετ κατά τουλάχιστον 20%, με τον μεγαλομέτοχό της να δηλώνει ότι είναι έτοιμος και έχει διάθεση να κάνει και υπέρβαση στην υπέρβαση αν αυτό κριθεί σκόπιμο για την ανάπτυξη του ΠΑΟΚ. Στην εποχή που το “κόψε” ακούγεται περισσότερο από το “καλημέρα” στην Ελλάδα, υπάρχει ένας μεγαλομέτοχος που όχι απλώς δεν θα κόψει αλλά θα βάλει περισσότερα.

Το οξύμωρο είναι ότι αυτός ο επιχειρηματίας, που έχει ήδη ξοδέψει περισσότερα από 34 εκατ. ευρώ στην ΠΑΕ ΠΑΟΚ σε διάστημα σκάρτου έτους και ετοιμάζεται να επενδύσει, όπως είπε, περί τα 20 εκατ. ευρώ για να ανακατασκευάσει το γήπεδο της Τούμπας και περίπου άλλα τόσα σε έργα υποδομής (προπονητικές εγκαταστάσεις, κέντρο αποκατάστασης κλπ.) έφτασε προ εβδομάδων να ακούει τους υπεύθυνους για την ασφάλειά του να τον συμβουλεύουν να μην κυκλοφορήσει μόνος έξω από το γήπεδο και να αποφεύγει την έκθεση μπροστά σε οπαδούς του ΠΑΟΚ, επειδή μπορεί να του επιτεθούν.

Είναι αλλιώτικος ο Ιβάν Σαββίδης, δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τον συνήθη τύπο του Ελληνα που μπαίνει να χρηματοδοτήσει και να διοικήσει ποδοσφαιρική εταιρεία. Αντιλαμβάνεται ως σημαντικά τα έργα της υποδομής, μιλά για εταιρική ανάπτυξη, για έργα, και τα βάζει πάνω από την σημερινή υπεραξία του ρόστερ της ομάδας, πολύ πιο πάνω από τις εντυπώσεις που δημιουργούν οι ηχηρές μεταγραφές. Δεν λέει όχι σε αυτές, και προφανώς γι’ αυτό επιχείρησε, όπως είπε, να φέρει τον Ροναλντίνιο στον ΠΑΟΚ. Το έκανε όμως για να “κόψει δρόμο” στις επιτυχίες, να δημιουργήσει ή να τονώσει το θετικό κλίμα στους ΠΑΟΚτσήδες, να επιδείξει με έναν τρόπο τη δύναμή του ώστε να γίνει και περισσότερο κατανοητό ότι είναι αποφασισμένος να την χρησιμοποιήσει για να μεγαλώσει άμεσα αγωνιστικά τον ΠΑΟΚ, την ώρα που θα επενδύει περισσότερα στην υποδομή με στόχο να μεγαλώσει ως εταιρικό και ποδοσφαιρικό μέγεθος ο σύλλογος σε επίπεδο που θα υπερβαίνει το σημερινό ελληνικό. Σκέφτηκε να το κάνει επειδή ένιωσε ότι αυτό του ζητάει η ελληνική αντίληψη για το ποδόσφαιρο.

Αυτόν τον τύπο εμείς, ο περίγυρος, παλεύουμε καθημερινά να τον ποτίσουμε με την κακή ελληνική επιχειρηματική νοοτροπία και αντίληψη του ποδοσφαίρου, όπως επιβεβαιώνω με όσα ακούω στις συναναστροφές στη Θεσσαλονίκη, όπως καλά κατάλαβα στο “Βελλίδειο”, όπως καταλαβαίνω παρακολουθώντας τη ζωή του ΠΑΟΚ τον τελευταίο χρόνο με το κρύο κεφάλι που οφείλεται στην απόσταση των 500 και βάλε χιλιομέτρων. Παλεύουμε να πείσουμε τον Σαββίδη ότι είναι προτιμότερο να επενδύσει αυτά τα 20 εκατ. ευρώ σε μεταγραφές και όχι στην ανακαίνιση της Τούμπας. Κάνουμε το παν να τον πείσουμε ότι είναι ασφαλέστερη επιλογή να βάλει τα εκατομμύρια που έχει για εγκαταστάσεις σε μεταγραφές αεροδρομίου. Αύριο θα του πούμε ότι είναι ασφαλέστερο, για την προβολή του, να μη πληρώνει εκατομμύρια για να καλύψει τις παλιές οφειλές, ακόμη και να μην καταβάλει τις εισφορές προς το Δημόσιο, για να ρίξει τα λεφτά στα πόδια του Ροναλντίνιο, του Μπερμπάτοφ και των άλλων σταρ που έχει “σημαδέψει” για να φέρει στη Θεσσαλονίκη. Αύριο θα του φωνάξουμε ότι “δεν προστατεύει την ομάδα από τη διαιτησία” και θα του ψιθυρίσουμε ότι πρέπει να βρει την άκρη του για να εξασφαλίσει το 80-20% ή το 90-10% υπέρ του ΠΑΟΚ. Τον σπρώχνουμε να γίνει σαν τους άλλους. Διότι αρνούμαστε πεισματικά να κοιτάξουμε πίσω και να δούμε ότι δεν υπήρξε ούτε ένα, μα ούτε ένα επιτυχημένο επιχειρηματικό μοντέλο στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο, και άρα καλά κάνει που θέλει να δοκιμάσει εκείνος την δική του συνταγή, αυτή από την οποία εμπνέεται, θαυμάζοντάς την από μακριά να εφαρμόζεται στην αγαπημένη του Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή την Μπάγερν, στην οποία υποκλίθηκε.

“Πάψτε να μετράτε τα λεφτά μου”, είπε το μεσημέρι σε όλους εμάς που καθόμασταν απέναντί του με την αγωνία να μάθουμε πόσα θα ξοδέψει σε μεταγραφές. Μια αγωνία που μοιάζει έμφυτη, ούτε καν επίκτητη, σαν να γεννηθήκαμε με αυτή. Μάθαμε σε ένα ποδόσφαιρο κακοφτιαγμένο, ανορθόδοξο, εφήμερο, κατασκευασμένο για τα μάτια του κόσμου, για το θεαθήναι και μόνο.

Είναι πάρα πολλά αυτά που άκουσα από τον Σαββίδη, ή που είδα στην μέχρι σήμερα διάρκεια της ζωής του ως αφεντικό της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, που τα βρίσκω λάθος. Δεν είναι όμως ούτε η απειρία, ούτε η έλλειψη της γνώσης του ποδοσφαιρικού μάνατζμεντ, ούτε το μεγάλο του “εγώ”, ούτε η αρχή του να συμβουλεύεται μόνο το μυαλό του στη λήψη των αποφάσεων τα μεγαλύτερα προβλήματα του ΠΑΟΚ. Μεγαλύτερο από όλα τα προβλήματα είναι αυτό που δημιουργεί το ίδιο το περιβάλλον. Η Θεσσαλονίκη, η Μακεδονία, η Ελλάδα. Τα μυαλά που κουβαλάμε. Τα αγύριστα κεφάλια μας. Κι αυτά ο Σαββίδης δεν μπορεί να τα αλλάξει μόνο με τα λεφτά, την δύναμη, την επιρροή και την μαγκιά του. Αν δεν βρει ικανούς και αποτελεσματικούς συμπαραστάτες, και αν δεν σταθεί τυχερός, η κατάληξη της ιστορίας θα είναι όμοια με αυτή των προηγούμενων του ποδοσφαίρου. Θα φύγει αποτυχημένος. Και θα αφήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο, και μαζί τον ΠΑΟΚ, στην κακή τύχη τους.