Τσέλσι – Ιντερ στην πόλη σας

Από το περασμένο Σάββατο είναι σε εξέλιξη μια σοβαρή αμερικανική προσπάθεια μέτρησης της απήχησης του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου στο αθλητικό κοινό της. Είναι σε εξέλιξη το Guinness International Champions Cup, ένα κύπελλο στο οποίο συμμετέχουν με αυθαίρετα, κυρίως εμπορικά κριτήρια οι Μίλαν, Τσέλσι, Εβερτον, Ιντερ, Γιουβέντους, Λ.Α. Γκάλαξι, Ρεάλ, Βαλένθια. Με εξαίρεση το εναρκτήριο παιχνίδι, αυτό για τον έναν όμιλο από τους δύο που σχηματίστηκαν, το οποίο έγινε στο “Μεστάγια”, όλα τα παιχνίδια γίνονται στις ΗΠΑ. Πώς είναι φίλε μου όταν φέρνουν στην Ελλάδα τους U2 για μια συναυλία; Ε, αυτό δοκιμάζουν τώρα οι παραγωγοί θεαμάτων στις ΗΠΑ. Φέρνουν το ποδόσφαιρο, το πατροπαράδοτο, το ευρωπαϊκό, στις πόλεις τους και δοκιμάζουν, μετρούν την απήχησή του, ώστε να δουν αν έχει νόημα να το εξελίξουν όλο αυτό σε μεγάλη μπίζνα.

Στην υπόθεση μπλέκουν μεγάλες εταιρείες παραγωγής αθλητικού θεάματος, που φτάνουν να εξασφαλίζουν έως και το Dodger Stadium, το οποίο θα γίνει έδρα ποδοσφαιρικού αγώνα για πρώτη φορά στην ιστορία του. Ναι, όπως φαντάζεστε, μέσα από την πώληση τηλεοπτικών δικαιωμάτων σε 151 χώρες, αφού οι διοργανωτές είχαν εξασφαλίσει στα συμβόλαια ότι οι σύλλογοι θα παίξουν με τους κανονικούς, τους βασικούς, τους σταρ, τους Κριστιάνο Ρονάλντο και όχι τις ρεζέρβες ή τους πιτσιρικάδες, το τουρνουά έχει εξασφαλισμένη εμπορική επιτυχία. Τι γυρεύουν να δουν οι Αμερικάνοι μέσα από αυτό το τουρνουά; Αν έχει νόημα να πάνε παρακάτω, και να προτείνουν στο αγγλικό, το ισπανικό, το ιταλικό πρωτάθλημα να μεταφέρει στα μέρη τους τις έδρες διεξαγωγής επιλεγμένων επίσημων αγώνων για χάρη των αμερικανών ποδοσφαιρόφιλων. Δηλαδή, έλα εδώ La Liga και πούλα μου ένα “κλάσικο”, να το κάνω στη Νέα Υόρκη.

Η κουβέντα δεν είναι καινούργια. Ωριμάζει στις συζητήσεις – διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους εμπορικούς διευθυντές, τους βασικούς πωλητές των μεγάλων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων και τους βασικούς αγοραστές των άλλων ηπείρων. Και πως να μην ωριμάζει όταν υπάρχουν εκατομμύρια φανατικοί υποστηρικτές των μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων σε ένα σωρό μεγάλες πόλεις των άλλων ηπείρων;

Η λογική είναι όμοια με αυτή των παραγωγών ψυχαγωγικών θεαμάτων. Πώς φέρνει ο άλλος την Μαντόνα και την Lady Gaga στην Ευρώπη; Ετσι θέλουν οι παραγωγοί τη Ρεάλ, την Μπάρτσα και τη Γιουνάιτεντ στην Αμερική. Οχι όμως για απλά, αδιάφορα φιλικά παιχνίδια. Εφυγε αυτή η εποχή. Ο φανατικός θέλει να δει κανονικό ποδοσφαιρικό παιχνίδι, επίσημο, όσο το δυνατόν πιο ποτισμένο με την αυθεντική αδρεναλίνη του παιχνιδιού. Γι' αυτό και αναζητείται ένα νέο set up. Κι αφού ο Μισέλ Πλατινί δεν τους έχει κάνει (ακόμη) τη χάρη να πουλήσει μερικά ματς της σειράς του Champions League, με δοκιμή έναν τελικό σε άλλη ήπειρο, οι Αμερικανοί θέλουν να κάνουν την αρχή με παιχνίδια ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.

Συζητώντας τις προάλλες με έναν Ελληνα παραγωγό θεαμάτων καταλάβαινα το ίδιο. Αν του έδινες ένα “Μπαρτσελόνα – Ρεάλ” ή, πιο ρεαλιστικά, κάτι έστω και κατά 50-60% λιγότερο εμπορικό, ακόμη και μικρότερο, ένα “Λεβάντε – Μπαρτσελόνα”, θα το “αγόραζε” αμέσως. Θα έκλεινε στη στιγμή, σε τιμές “πάτωμα” το ΟΑΚΑ, θα έβρισκε “για πλάκα” χορηγούς, και, αν η τιμή ήταν λογική, δεδομένου ότι τα τηλεοπτικά έσοδα θα ήταν εκ των προτέρων εξασφαλισμένα και έξω από τον προϋπολογισμό αυτού του θεάματος θα κατάφερνε να το αξιοποιήσει εμπορικά και να το κάνει κερδοφόρο. Αν θα μπορούσε να είναι κερδοφόρο για την μικρή, εμπορικά, Ελλάδα, σκεφθείτε τι μπορεί να είναι για τους Αμερικανούς και τους Ασιάτες.

* Αν θέλεις να μάθεις περισσότερα για το Guinness International Champions Cup πάτα εδώ.