Η Ελλάδα είναι μία top team

Ο Χοσέ Χολέβας πρωτοέπαιξε Εθνική στις…11-11-11, δηλαδή 11 Νοεμβρίου 2011. Ένα φιλικό με τη Ρωσία, σαν μικρή γιορτή μετά την πρόκριση για το Ευρωπαϊκό, στον Πειραιά. Ένα ενενηντάλεπτο, πειστικό για πρώτο δείγμα αγωνιστικής συμπεριφοράς. Εκείνο το βράδι, μου ξέφυγε ένα danke στον Εβαλντ Λίνεν. Για το δώρο, μια δυσεύρετη λύση στην ευαίσθητη αριστερή πλευρά, από το πουθενά. Αγνωστος των αγνώστων, ένας ποδοσφαιριστής που είχε φτάσει 23+ ετών για να παίξει…β’ κατηγορία Γερμανίας, δεν είν’ εύκολο να φανταστεί κανείς το μετά.

Ο Φερνάντο Σάντος, προφανώς, δεν χρειαζόταν άλλο. Δείγμα. Είδε, κατάλαβε, τελείωσε. Στο Ζάλτσμπουργκ την Τετάρτη, χαρήκαμε την ίσως (τι ίσως, τη μακράν) καλύτερη εμφάνισή του στα γαλάζια. Το danke, νοερά, επανήλθε. Για τον Λίνεν. Αλλά και για το επιτελείο Νιόπλια, Ιορδανίδηδες κ.λπ., που είχαν βρει τον Μήτρογλου να παίζει γ’ Γερμανίας με την ομάδα νέων της Μπορούσια Μένχενγκλαντμπαχ. Να ‘ναι καλά, οι άνθρωποι...

Στον Μήτρογλου, τη βασική διαφορά στην Αυστρία την έκανε, όχι τα γκολ, η επιθυμία. Η νοοτροπία. Ένα σημαντικό βήμα. Ότι πούλησε μία μπάλα και δεν το άφησε για τους πίσω, μόνον έτρεξε ο ίδιος σαν τον σκύλο να κυνηγήσει τον αντίπαλο ως έξω απ’ την ελληνική περιοχή. Οπου, στο τέλος, και το φάουλ του έκανε και την κίτρινη κάρτα πήρε. Τέτοιες κίτρινες, κάρτες μαχητικότητας, είναι που σου ανοίγουν την καρδιά.

Ένα σημείο κριτικής σε αυστριακή εφημερίδα την Πέμπτη το πρωί, σωστής κριτικής, ήταν ότι οι δικοί τους παίκτες δεν πήραν ούτε μία κάρτα! Τα υπόλοιπα, τι θωρηκτό είναι, πώς χρησιμοποιεί και τα δύο πόδια, πώς πετάει τον αντίπαλο με τη δύναμη χαμηλά ή ψηλά έξω από τη φάση, ή τι κινήσεις έχει μάθει ώστε να διευκολύνει τον χαφ να τον βρει στον χώρο, δεν περιμέναμε αυτό το ματς για να τα αντιληφθούμε. Ο ίδιος Κατσουράνης τον είχε βρει και πέρυσι, στο πρώτο γκολ του κίλερ με τα ελληνικά χρώματα, τέτοια μέρα στο Οσλο.

Κοντεύαμε να ξεχάσουμε πώς είναι, Ελληνας παίκτης να βάζει περισσότερα του ενός γκολ σε ματς της Εθνικής. Το είχαμε δει τελευταία φορά, πρόπερσι στο Καραϊσκάκη με τη Μάλτα, απ’ τον Φετφατζίδη. Πάντοτε, ενθαρρύνει να το (ξανα)βλέπεις να συμβαίνει. Ιδίως σε μία θέση, στο εννέα, όπου ως εθνική παραγωγή το πράγμα δείχνει να έχει μπουκώσει. Ο Βέλλιος απ’ τον οποίον προσμέναμε πολλά, τριάμισι χρόνια στην Εβερτον είναι στα ίδια και στα ίδια. Στάσιμος.

Περίπου όπως ο Φετφατζίδης! Τα παιδιά μεγαλώνουν, έπαψαν προ πολλού να είναι παιδιά, κι έχουμε όλοι την ανάγκη να γίνει αυτό αντιληπτό. Να γίνει συνείδηση. Ο Φετφατζίδης, ο Νίνης, ο Φορτούνης. Θα μεγαλώσουν σωστά, παίζοντας. Χρειάζεται να βρουν, κάπου να παίζουν. Επίσης, χρειάζεται να συνειδητοποιήσουν τι δεν κάνουν και οι ίδιοι καλά, πέρα απ’ το αν (τους) φταίει ο προπονητής στον σύλλογο που δεν τους βάζει, ώστε να παίζουν…

Ποτέ δεν είναι νωρίς. Και ποτέ δεν είναι αργά, όπως η διαδρομή του Χολέβα μας διδάσκει. Ενας ποδοσφαιριστής-αθλητής, σε υψηλά στάνταρντ fitness, αν δεν βλέπεις χρονόμετρο δεν μαντεύεις εάν το ματς είναι στο 1’ ή στο 90’+1’ γιατί και στο 1’ και στο 90’+1’ τρέχει το ίδιο σε ένταση, θεαματικός στα προσόντα του, διασκελισμός κ.λπ., με πόδι που απέξω μπορεί να φέρνει τη μπάλα μες στην αντίπαλη περιοχή σαν Γεωργάτος. Με ουσία, όχι για να πει απλώς ότι την έφερε, γκολ Λάζαρου στο Βίλνιους.

Μ’ αυτόν, τον Χολέβα, στο Ζάλτσμπουργκ τη διαφορά την έκανε η συγκέντρωση. Η προσήλωση στη δουλειά. Σημαίνει αυτό, όπως και με τον Μήτρογλου, η διάθεση. Για μια φορά, δεν έβγαλε την παραμικρή διάθεση να παραστήσει το κοκόρι στον έξω δεξιά. Τον πάτησε, με παιγνίδι. Πάτησε τον Χάρνικ, τον κορυφαίο της Αυστρίας στη νίκη-ορόσημο του Ιουνίου εναντίον των Σουηδών στη Βιέννη. Τι εκκρεμεί, και με τον Μήτρογλου και με τον Χολέβα; Να μας δείχνουν τούτη τη δημιουργική διάθεση…λίγο πιο συχνά. Σε διάρκεια. Δεν είναι έτσι, όπως ήταν στην Αυστρία, κάθε φορά. Δεν είναι έτσι, έστω τις πιο πολλές φορές.

Ηταν από τα καλά παιγνίδια της Εθνικής, νοητικά ο Φερνάντο Σάντος τους είχε τσιτώσει απ’ την πρώτη στιγμή της συγκέντρωσης στην Αθήνα και αυτό βγήκε, απέναντι σε ομάδα που ανάβλυζε θετική ενέργεια, που έχει πιστέψει στα πλέι-οφ του Νοεμβρίου, που μάζεψε 25.000 κόσμο, ολόιδια η ομάδα που νίκησε τη Σουηδία, μονάχα ο Γιάνκο έλειπε με τραυματισμό κι έπαιξε φορ ο Βάιμαν. Καλός, έσκισε πέρυσι στην Αστον Βίλα, αλλά στη σύγκριση, μεταξύ μας, ένας ανθυποΜήτρογλου. Όπως ανθυποΣωκράτης ήταν ο Ντράγκοβιτς, κι ας έδωσε η Ντινάμο Κιέβου στη Βασιλεία τα λεφτά που έδωσε η Μπορούσια Ντόρτμουντ στη Βέρντερ για τον Σωκράτη.

Όπως ανθυποΚονέ έχει φτάσει να είναι αυτό το παρλιακό, ο Αρναούτοβιτς. Για να μη πω για τον Πόγκατετς, μια διαχρονική αφόρητη μετριότητα, που κάποτε ο Αντωνίου ήθελε να τον υπογράψει στον Παναθηναϊκό. Ο δε Αλάμπα, με την εύλογη ελευθερία να πηγαίνει όπου θέλει, άθελά του προκαλεί μια θεόρατη δυσαναλογία. Δυσαρμονία, προσμετρώντας τα μόλις 21 χρόνια του. Δεν είν’ απλό, η νούμερο-55 Εθνική της παγκόσμιας κατάταξης ν’ αφομοιώσει βασικό παίκτη του πιο ισχυρού, αυτή τη στιγμή, κλαμπ στον κόσμο. Θα ‘ταν, ας πούμε, σαν να είχε η Ελλάδα ένα παίκτη στη Ρεάλ κι ένα στη Μπαρτσελόνα. Αντε βάλ’ τους σε μια γραμμή, όποτε θα έρχονταν για να παίζουν στην Εθνική…

Οι Ελληνες έφεραν βόλτα τους Αυστριακούς, πάνω-κάτω όπως η Μεταλίστ τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Επαιζαν οι γηπεδούχοι, έπαιζαν, έπαιζαν, αλλά…0-1 ημίχρονο. Επειτα, παρέλυσαν. Εκεί και τότε, ουδείς Αλάμπα μπορούσε να τους σηκώσει, ακόμη και ο καλύτερός τους, ο Γιουνούζοβιτς, δεν το παράτησε αλλά συμπαρασύρθηκε, κάπως το πάλεψε μπαίνοντας ο Ιβανσιτς, σπασμωδικά. Και στη δική τους πτώση, στον δικό τους εκνευρισμό, η ελληνική ομάδα είχε το δικό της πιο ολοκληρωμένο, ένα ολοκληρωτικό, διάστημα. Με γκολ, με δοκάρια, με κέφι στο transition. Και με ολίγον showtime, ή απόπειρα για showtime, πράγμα που δεν νομίζω να το εκτίμησε ο Πορτογάλος ιδιαιτέρως!

Εκείνος που φαίνεται πως αξίζει, με ασφάλεια πια, να (επαν)εκτιμηθεί απ’ τον κόουτς και ν’ αναλάβει σημαντικούς ρόλους είναι ο Κονέ. Ενας χαφ, έτοιμος για σημαντικές ευθύνες. Μια δύναμη πίεσης, στη μεσαία γραμμή. Θα είναι ωφέλιμο, με κάποιον τρόπο ν’ αποκατασταθεί η ισορροπία ανάμεσα στην εξέλιξή του στο κλαμπ (Μπολόνια) και στην εξέλιξή του στην Εθνική. Δεν κάνει, στο κλαμπ να ‘ναι τόσο σημαντικός και στην Εθνική να μένει στην περιφέρεια των πραγμάτων…

Γενικώς, ήταν άλλη μία αποστολή ευχαρίστησης. Η ευχαρίστηση είναι αυτό που νιώθεις κάθε φορά, μα κάθε φορά, έξω. Απ’ τους απέξω. Το ίδιο που σπανίως το νιώθεις μέσα, απ’ τους από μέσα. Ο εδραιωμένος σεβασμός τους. Οτι η ελληνική ομάδα είναι, στα μάτια τους, μία top team. Ανεξαρτήτως, τι αποτέλεσμα έρχεται. Το είχε πει ακόμη και ο Σούσιτς, όταν μας έκαναν ασήκωτους τον Μάρτιο στη Ζένιτσα. Οτι η Ελλάδα είναι μία top team. Για να «μεγαλώσει» στην εκτίμηση των συμπατριωτών του, τη νίκη της δικής του(ς) ομάδας…