Η ομάδα σου να κερδάει και οι άλλοι...

Ο ένας “παραγγέλνει” ένα κείμενο που να του λέει ότι η ομάδα του έκανε τις καλύτερες μεταγραφές. Ο άλλος φωνάζει “πιάσε μου ένα κείμενο που να λέει ότι θα φτιάξω ομαδάρα με ανώνυμα πιτσιρίκια”. Ο τρίτος θέλει έναν ύμνο επανάστασης, για την ομάδα του που θα κυριαρχήσει και θα αλλάξει το καθεστώς στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο τέταρτος ζητάει να καταναλώσει παραμύθια που θα τον ζουν με την ψευδαίσθηση ότι η ομάδα του θα γίνει μονοπώλιο τίτλων σε μερικά χρόνια.

Ο ένας ζητάει το “κάτω τα χέρια απ' την ομάδα μου” κείμενο, για να κόψει τον αέρα των διαιτητών. Ο άλλος ζητάει κείμενα και λόγια που θα πιέζουν τον πρόεδρο να τα βάλει με το παρασκήνιο. Ο τρίτος ζητάει κείμενα που θα επηρεάσουν τον πρόεδρο και θα τον αναγκάσουν να βουτήξει στα κακά και να ελέγξει το παρασκήνιο. Ο τέταρτος θα τρολάρει κάτω από κείμενα που αφήνουν υπονοούμενα για την εύνοια της οποίας τυγχάνει η ομάδα του, διότι τον ενοχλεί, ασχέτως αν συμφωνεί ή διαφωνεί.

Ο ένας ζητά να του γράψεις ότι η ομάδα του θα προκριθεί, για να τον παραμυθιάσεις. Και θα είναι ο ίδιος που θα σου “την πέσει” μετά ότι τον παραμύθιασες, ότι δεν του είπες, δεν του έδειξες την αλήθεια, ότι χάιδεψες τα αυτιά της διοίκησης, του προπονητή και των ποδοσφαιριστών, ότι φούσκωσες τα μυαλά του κοσμάκη.

Στην συντριπτική πλειονότητά της, η κοινωνία των αναγνωστών/ακροατών/τηλεθεατών δεν γυρεύει δημοσιογραφία. Δεν ζητά δημοσιογραφία, δεν απαιτεί δημοσιογραφία. Εμαθε να ψάχνει μόνο για τζουκ μποξ, που θα παίξουν το φτηνό τραγούδι που θα παραγγείλει, και μάλιστα δίχως να ρίξουν κέρμα. Τέτοιοι έγιναν, στην πλειοψηφία τους, οι Ελληνες καταναλωτές αθλητικής δημοσιογραφίας. Ψάχνουν να καταναλώσουν με μανία το οπαδογράφημα ή/και το καφρογράφημα. Να χτυπήσουν την ένεση. Να πάρουν μια δόση παραμύθι, αδιαφορώντας για τη συνέχεια. Σαν να μη τους νοιάζει ή/και να μη τους ανησυχεί να ακούσουν/διαβάσουν την αλήθεια, δηλαδή την αλήθεια της κρίσης, της άποψης και της γνώσης του επαγγελματία αθλητικού δημοσιογράφου. Σαν να τους νοιάζει μόνο να τους πουν/γράψουν ότι η δική τους η ομάδα την έχει πιο μεγάλη. Σαν το “καθρέφτη καθρεφτάκι μου”.

Μέχρι και πέντε χρόνια πίσω οι καταναλωτές αναγνώστες/ακροατές/τηλεθεατές έφεραν την μικρότερη ευθύνη. Η μεγαλύτερη βάραινε διαχρονικά τα media, και ειδικά τα κακοστημένα, στο πόδι και με το πόδι φτιαγμένα και γραμμένα αθλητικά media που δημιουργήθηκαν από τις αρχές της δεκαετίας του '90 με αντιλήψεις κακού εμπορίου. Οχι πια όμως.

Στην σημερινή εποχή η ευθύνη βαραίνει κυρίως εσένα, περισσότερο από εμένα και τους συναδέλφους μου. Διότι εκεί έξω, στον αέρα της ψηφιακής εποχής κυκλοφορούν αμέτρητες καθαρές και μορφωμένες φωνές και γραφές, υπάρχουν ένα σωρό κανονικοί αθλητικοί δημοσιογράφοι, οι οποίοι καθημερινά παράγουν καθαρό περιεχόμενο. Που σου λένε και σου γράφουν την αλήθεια τους. Και παρ' όλα αυτά εσύ επιμένεις να ζεις με το παρωχημένο τζανκ φουντ των προηγούμενων δεκαετιών, καταναλώνεις τα ίδια βλαπτικά προϊόντα, παρ' όλο που αποδεδειγμένα και διαπιστωμένα σου κάνουν κακό. Και μετά βρίζεις και τρολάρεις. Και νομίζεις ότι λύνεις το πρόβλημα.

Είναι τόσο εύκολο να δώσεις δύναμη στις φωνές της κανονικής αθλητικής δημοσιογραφίας. Σου αρκεί να συντονιστείς, συνήθως ανέξοδα ή/και με μικρό κόστος στη συχνότητά τους. Να δώσεις μεγαλύτερη δύναμη στον γραπτό και προφορικό λόγο τους. Να τους κάνεις “εμπορικούς” και, τελικά, αναγνωρίσιμους και αναγνωρισμένους. Να τους βοηθήσεις να αλλάξουν την mainstream αθλητική δημοσιογραφία. Διότι μέσα στα mainstream media που διαβάζεις/ακούς/βλέπεις υπάρχουν πολλές καθαρές και μορφωμένες φωνές, που εσύ αρνείσαι να τις αναδείξεις σε "εμπορικές". Αλήθεια υπάρχει και σε περιμένει να την ανακαλύψεις ακόμη και μέσα στην οπαδική δημοσιογραφία. Πολιτισμός, αρχές και γνώσεις κυκλοφορούν σε όλα τα Μέσα, μεγάλα και μικρότερα. Και φυσικά υπάρχουν και σε ένα σωρό νέα media, της ψηφιακής εποχής.

Σκέψου προτού αντιδράσεις, αυτά τα διαβάζεις από κάποιον που λειτουργεί στο μεγαλύτερο σε επισκεψιμότητα αθλητικό website, που δεν έχει το ελάχιστο παράπονο από την “αναγνωσιμότητά” του, που έχει εργαστεί και εργάζεται σε μεγάλα και “δημοφιλή” αθλητικά media. Με απλά λόγια, από κάποιον που δεν έχει λόγο “μικροσυμφέροντος” για να σε επηρεάσει.

Οσο εσύ συνεχίζεις, κατά πλειοψηφία, να διαβάζεις και να ακούς σαν κάφρος, να διαβάζεις και να ακούς, να ζητάς παραμύθια, να παραγγέλνεις παραμύθια, να ζητάς παρωπίδες, να φοράς ωτοασπίδες κάθε φορά που ακούς την άλλη άποψη, να βλέπεις εχθρούς πίσω από κάθε κριτική και φαντάσματα πίσω από κάθε θέση που πηγαίνει κόντρα στο οπαδικό σου μικροσυμφέρον, αυτή την αθλητική δημοσιογραφία θα έχεις. Και θα είσαι άξιος της μοίρας σου. Και του αθλητισμού σου. Κι εγώ μαζί σου.

Αντε, καλή σεζόν σε όλους μας!