Θέλει τις παλιές σπέσιαλ ομάδες

Ο Ζοσέ Μουρίνιο τους το είχε πει πρόσφατα, την εβδομάδα πριν αρχίσει το αγγλικό πρωτάθλημα, σε μία απ’ τις συναντήσεις του με τους δημοσιογράφους στο Λονδίνο. Η Πρέμιερ Λιγκ έχει ζωτική ανάγκη, να ξαναφτιαχτούν εκείνες οι σπέσιαλ ομάδες που όλοι εξακολουθούν να τις θυμούνται, π.χ. τους Ανίκητους της Αρσεναλ, για κάποιον ξεχωριστό λόγο. Δεν υπάρχουν τέτοιες ομάδες εκεί, σήμερα.

Για παραδείγματα, ο Πορτογάλος επικαλέστηκε τις πρωταθλήτριες της αμέσως προηγούμενης διετίας. Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 2012-13, Μάντσεστερ Σίτι 2011-12. Τίποτα το ιδιαίτερο, να βρεις για να δεις. Το μόνο ιδιαίτερο είναι ότι έκαναν λιγότερα λάθη από άλλους, κι έκοψαν το νήμα. Αλλά το νήμα, πάντοτε κάποιος θα βρεθεί να το κόψει. Το θέμα είναι, θα το κόψει σε 9’’80 ή σε 10’’30;

Συμφωνεί κανείς ή διαφωνεί, το κριτήριο-Ευρώπη επιβεβαίωσε τον Μουρίνιο. Η Μάντσεστερ Σίτι, δύο σερί χρονιές κόλλησε στον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, κόλλησε στον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ τη μία χρονιά, με τη Βασιλεία, κι ύστερα (στο Γιουρόπα Λιγκ) έχασε τη μπάλα απ’ την Αθλέτικ Μπιλμπάο. Την άλλη χρονιά, όταν ήταν αδύνατον να κολλήσει…παρά τη φιλότιμη προσπάθεια να το καταφέρει με κάτι Ρουμάνους και κάτι Πορτογάλους, σκάλωσε ύστερα στο πρώτο νοκ-άουτ εμπόδιο. Με τη Ρεάλ.

Αφόρητο, για οργανισμούς με τόσο υψηλό, ας αφήσουμε τα υπόλοιπα, τηλεοπτικό έσοδο. Μόνο στην αγγλική TV, Sky ή BT, το δικαίωμα να μεταδώσουν ένα ματς πρωταθλήματος, ένα ματς επαναλαμβάνω, κοστίζει κάπου επτά εκατομμύρια λίρες. Δεν μπορεί, τα ματς να είναι τόσο ακριβά και, συγχρόνως, τόσο φτωχά όσο το Γιουνάιτεντ-Τσέλσι της περασμένης Δευτέρας ή το Λίβερπουλ-Γιουνάιτεντ αυτής της Κυριακής. Στο ένα, έπαιζαν οι δύο ισχυροί της εποχής. Το άλλο είναι ιστορικά, διαχρονικά, το μεγαλύτερο παιγνίδι του αγγλικού ποδοσφαίρου.

Επίσης, μία παρένθεση εδώ, είναι δύσκολο ν’ αντιληφθεί κανείς γιατί έπαιξαν τόσο νωρίς στην περίοδο. Ποιος φαντάζεται, ένα Ρεάλ-Μπαρτσελόνα…Αύγουστο; Τα κλαμπ ακόμη κάνουν ψώνια, προσθαφαιρέσεις, οι ομάδες ψάχνουν τις συντεταγμένες και τις ισορροπίες τους, είναι εμφανώς αροντάριστες, θα τα βρουν όλ’ αυτά μες απ’ τα παιγνίδια. Αλλά, ποια παιγνίδια; Με τη Στόουκ Σίτι, με τη Χαλ Σίτι, με τη Σουόνσι, με την Κρίσταλ Πάλας κ.λπ. Όχι με το να τις βάζουν, να σκοτωθούν μεταξύ τους.

Ρεάλ-Μπαρτσελόνα θα παίξουν το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Οκτωβρίου. Θα ‘ναι, πια, το δέκατο παιγνίδι τους. Μπάγερν-Μπορούσια, θα παίξουν βαθιά μες στον Νοέμβριο. Γιουβέντους-Νάπολι, Νοέμβριο. Για να ‘ναι, όταν έρθει η ώρα, ό,τι το καλύτερο. Δεν πρόκειται για εσωτερικές υποθέσεις τους. Αυτά τα ματς απευθύνονται σ’ ένα παγκόσμιο ακροατήριο. Καμαρώνουν, οι σύλλογοι και οι λίγκες, για το ακροατήριό τους. Για την απήχηση, στις πέντε ηπείρους. Δεν νοείται, να μη βγαίνουν στη σκηνή με τα ωραιότερα ρούχα τους.

Από Δευτέρα σε Κυριακή, δύο ματς της Γιουνάιτεντ, μηδέν γκολ. Μηδέν, με τον Ρούνι απόντα. Αλλά μηδέν, και με τον Ρούνι παρόντα. Και εκπληκτικό. Θα έλθουν κι άλλα μηδενικά, με παγιωμένο δίδυμο κεντρικών μέσων τον Κάρικ και τον Κλέβερλι. Πώς βγαίνεις έτσι, στον ανταγωνισμό; Οι άλλοι, εκεί έχουν Τουρέ/Φερναντίνιο. Οι άλλοι, Λάμπαρντ/Ραμίρες. Οι άλλοι, Τζέραρντ/Λούκας Λέιβα. Οι άλλοι, Καθόρλα. Οι άλλοι, Παουλίνιο. Πού πας;

Ο Μόις κληρονόμησε την καυτή πατάτα Ρούνι, για πρώτη δουλειά προτού καλά-καλά εγκατασταθεί στο καινούργιο γραφείο, και τη διαχειρίστηκε μια χαρά. Οσο μια χαρά διαχειρίστηκε κι ο Ρότζερς παραδίπλα, την καυτή πατάτα Σουάρες. Η δε Τότεναμ, που ήταν ρεαλιστικά ανέφικτο να διαχειριστεί με τον ίδιον τρόπο (και να κρατήσει) τον Μπέιλ, τουλάχιστον έχωσε το χέρι στο μάξιμουμ βάθος της τσέπης του Φλορεντίνο! Δεν περίμενε κανείς, άλλωστε, κάτι διαφορετικό απ’ τον Ντάνιελ Λίβι…

Αλλά μάλλον ήταν too much για τον καλό Σκωτσέζο, τον Μόις, αυτό το καλοκαίρι ενώ ακόμη μυρίζει το νέο περιβάλλον, ν’ απαιτήσει (εκτός απ’ το εξαετές συμβόλαιο) και προίκα από πάνω. Ένα Σεσκ. Ένα Τιάγκο Αλκάνταρα. Ένα Οζίλ. Ένα Μόντριτς. Το βρίσκει, ήδη, μπροστά του. Οι μεταβάσεις, από τη φύση, έχουν ωδίνες. Αυτή, ιδίως. Ο Κάραγκερ, που προβλέπω ότι θα γίνει καλύτερος σχολιαστής…από ποδοσφαιριστής, έγραψε προ καιρού σ’ ένα άρθρο του μία αληθινή σοφία.

Μια βιωματική, απόρροια είκοσι χρόνων στην απέναντι όχθη, σοφία. Ότι μονάχα απ’ τον Φέργκιουσον, κάθε χρόνο η Γιουνάιτεντ ξεκινούσε με 10-12 πόντους αβάντζο! Το πώς ενέπνεε τους παίκτες του. ‘Η και το πώς εκφόβιζε. Τους αντιπάλους του. Τους…διαιτητές. Δεν του το χάρισε κανείς, του Σερ Αλεξ. Το κατέκτησε, στον χρόνο. Το κατοχύρωσε. Ούτε στον διάδοχό του, θα το χαρίσει κανείς. Αν δεν το κατακτήσει ο ίδιος.

Ο Μόις έχει την πλήρη επίγνωση ότι του πρόσφεραν μια ονειρεμένη θέση, κι άλλη μία…όχι και τόσο ονειρεμένη. Η ονειρεμένη είναι, να ‘ναι ο προπονητής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η όχι και τόσο, να ‘ναι ο διάδοχος του Σερ. Εφτασε στο πρώτο «τεχνικό τάιμ-άουτ» της σεζόν με σκορ 1-1-1. Μία νίκη, μία ισοπαλία, μία ήττα. Υποψιάζομαι πως ο Μουρίνιο είναι, κιόλας, καθ’ οδόν (ακόμη και με τον Σούρλε σέντερ-φορ!) προς ένα ξεκούραστο πρωτάθλημα.

Αλλά κι αυτός έχει χρέος, πέρα απ’ το να κόψει το νήμα, να βελτιώσει και τον χρόνο στον οποίον θα κόψει το νήμα…