Η θύρα 7 το πιο ζεστό χειροκρότημα στον Καραγκούνη

Σκασμένοι έφυγαν το βράδυ της Τρίτης από το Καραϊσκάκη ο Φερνάντο Σάντος και οι ποδοσφαιριστές. Κι ήταν πολύ ανθρώπινη η αντίδρασή τους. Τους είχε “φτιάξει” το προβάδισμα της Σλοβακίας στο ματς με τη Βοσνία, κι ήταν τέτοια η εξέλιξη του παιχνιδιού, το οποίο παρακολουθούσαν live μέσα από την μετάδοση του ΟΤΕ TV, που “υποσχόταν”, αν ήθελες να το πιστέψεις, ότι η Βοσνία δεν θα έφευγε νικήτρια από την Σλοβακία. Γι' αυτό και το “ξενέρωμα” στη λήξη του αγώνα στο Καραϊσκάκη, που βρήκε τον κόσμο να χειροκροτεί και τους ποδοσφαιριστές να έχουν ακουμπήσει στο χορτάρι για να ξεπεράσουν την απογοήτευση που πήγαζε από τη σκέψη ότι η δεύτερη θέση, την οποία είχαν μόλις “κλειδώσει”, είναι πολύ πιθανό να αποδειχθεί ταβάνι.

Αν ήταν όμως να συμβεί, καλώς συνέβη από χθες. Είναι πολύ προτιμότερο, διότι ο οργανισμός της Εθνικής έχει τον χρόνο του για να εξοικειωθεί με την ιδέα, να την επεξεργαστεί, να τη χωνέψει και να προετοιμαστεί, ψυχικά και πνευματικά, για τα μπαράζ, για την “δεύτερη ευκαιρία” για την πρόκριση στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, ώστε να μην πάει με άδεια ψυχή σε αυτά τα αποφασιστικά παιχνίδια.

Ηταν πολλά τα οφέλη για την Εθνική από την βραδιά της Τρίτης. Και δεν είναι μόνο το βασικό επιμέρους όφελος, πλην της νίκης, που αφορά τη συνεργασία προπονητή – παικτών, δηλαδή η απόδειξη ότι “το 'χουν”, ότι ξεπέρασαν την δοκιμασία που έφερε στη σχέση τους το παιχνίδι στο Λιχτενστάιν. Αν κανείς κοιτάξει την μεγάλη εικόνα, το μεγαλύτερο όφελος ήταν η συμπεριφορά των περίπου 20 χιλιάδων θεατών, η ποιότητα που αυτή έβγαζε. Στο Καραϊσκάκη βρέθηκαν και πάλι άνθρωποι κανονικοί, ποδοσφαιρόφιλοι, φίλαθλοι, όχι κάφροι. Ανθρωποι που χειροκρότησαν τους πάντες, που δεν “κοίταξαν” το χρώμα της συλλογικής φανέλας που φορά ή φορούσε κάθε ένας από τους ποδοσφαιριστές. Για να καταλάβεις τι εννοώ, θα σου πω μόνο αυτό: το πιο μαζικό και ενθουσιώδες χειροκρότημα κατά την είσοδό του στο τερέν, ο Γιώργος Καραγκούνης το εισέπραξε από το κοινό της θύρας 7. Αν δεν είσαι μικρός σε ηλικία, και θυμάσαι την εικόνα και την συμπεριφορά της κερκίδας σε αντίστοιχους αγώνες μέχρι και 12 χρόνια πίσω, νιώθεις ευτυχισμένος μ' αυτό που ζεις, τσιμπιέσαι να πιστέψεις ότι είναι αλήθεια, ότι ζεις την πραγματικότητα κι όχι μια φαντασίωσή σου για τη σχέση κοινού – Εθνικής.

Δεν είναι καθόλου μικρό αυτό που πέτυχε αυτή η έκδοση της Εθνικής ομάδας, κι ας μη μας κάνει πια εντύπωση επειδή το συνηθίσαμε. Δεν είναι μικρό πράγμα η Ελλάδα να κλειδώνει την ευκαιρία της για πρόκριση στο Μουντιάλ μέσα από τη διαδικασία των μπαράζ, στα οποία θα πάει ως ισχυρή. Οπως δεν ήταν μικρό αυτό που πέτυχε στο τελευταίο Euro. Ναι, θα ζούμε πάντα με την ανάμνηση του 2004, αυτή η επιτυχία θα σκεπάζει πάντα τα πάντα, κι όλα μπροστά της θα μας φαίνονται “μικρά”, αλλά ας κάνουμε στους εαυτούς μας, ως ποδοσφαιρόφιλοι, τη χάρη να μας αφήσουμε να νιώσουμε καλά που ξαναβλέπουμε την Ελλάδα να διεκδικεί με καλές πιθανότητες την παρουσία της σε ακόμη ένα Μουντιάλ.

Οσα έχουν επιτευχθεί μετά το 2004 μας φαίνονται μικρά, αλλά όλα αυτά τα μικρά είναι που έχουν φέρει αυτό το μεγάλο. Η συντήρηση της Εθνικής κοντά στην κορυφή, η αλλαγή μεγέθους που έχει συντελεστεί και συντηρηθεί στη διάρκεια της τελευταίας 10ετίας είναι ότι μεγαλύτερο θα μπορούσε κανείς να του ευχηθεί του εθνικού ποδοσφαίρου. Διότι χάρη σε αυτή τη συντήρηση μεγαλώνει στην Ελλάδα εδώ και μια δεκαετία μια νέα γενιά ποδοσφαιρόφιλων, αυτή που πηγαίνει μαζικά στα ματς της Εθνικής φορώντας τη φανέλα της, που τη γουστάρει, τη χειροκροτεί, την αγαπάει, την σέβεται, την υποστηρίζει. Στα πρώτα περίπου 30 χρόνια της ζωής μου δεν υπήρχαν τέτοιοι ποδοσφαιρόφιλοι στην Ελλάδα. Δεν υπήρχε τέτοιο είδος. Δεν υπήρχαν “οπαδοί” της Εθνικής. Για όλους εμάς, που μεγαλώναμε με τον καημό και τη μιζέρια της “Εθνικής – καφενείο”, η σημερινή είναι μια κατάσταση ονειρική.