Non sono europeo, non sono italiano, sono napoletano

Ντε Λαουρέντιις είναι, εν ολίγοις, το…άλλο όνομα του ιταλικού κινηματογράφου. Της ιταλικής κινηματογραφικής παραγωγής. Ενα όνομα περηφάνιας. Ενας μύθος, που χτίστηκε στην Ιταλία αλλ’ έφτασε ως τις Ηνωμένες Πολιτείες και έλαβε την παγκόσμια διάστασή του. Τον έχτισε ο Ντίνο Ντε Λαουρέντιις. Αυτός εδώ, ο Αουρέλιο, είναι ανιψιός του. Κάνει ταινίες, όπως ο μακαρίτης θείος. Δεκάδες ταινίες, δεκαετίες τώρα. Το αριστούργημά του είναι, νομίζω, η «Νάπολι».

Οπου η πρωταγωνίστρια, η ομάδα, όσο προχωρεί και εξελίσσεται, τόσο κάνει να ‘ναι ακόμη πιο ενδιαφέρουσα, όχι η κατάληξη, η αρχή του έργου. Οσο πιο μακρυά φτάνει, τόσο ανατρέχει κανείς πίσω, στην αφετηρία. Η αφετηρία του αριστουργήματος τοποθετείται στο 2004. Πρωτάθλημα τρίτης κατηγορίας, C1, πρώτη προπόνηση στην οποία μια βασική λεπτομέρεια είναι ότι…δεν είχαν καν μπάλες, 3-3 στην πρεμιέρα με την Τσιταντέλα! Αλλά, Τσιταντέλα ή ό,τι άλλο, 60.000 λαός.

Πουθενά σ’ ολόκληρη την Ιταλία, ως Ελληνας, δεν έχω νιώσει τόσο οικεία όσο στη Νάπολι. Κατ’ αρχήν το σωστό μέρος για να καταλάβεις, καλύτερα να αισθανθείς, τι σημαίνει στ’ αλήθεια πίτσα. Η ζωντάνια της πόλης στην παραλία, τις καθημερινές, ως και πολύ μετά τα μεσάνυχτα. Τα ασπρόρουχα, σαν κάτοπτρα αντίκρυ στον ήλιο, απλωμένα απ’ τις νοικοκυρές στα μπαλκόνια. Το γήπεδο που δεν γεμίζει όπως τα μοντέρνα παλάτια, πέντε λεπτά πριν τη σέντρα. Αλλά, δυόμισι ώρες πριν. Το γήπεδο που ακόμη είναι ξεσκέπαστο, στη βροχή. Που, ως την τελευταία φορά μου εκεί, δεν είχε ταμπλό. Οι UEFAίοι δεν ήξεραν, πού να προβάλλουν τα μηνύματα. Respect, Fair Play και τα ρέστα. Καλώδια κρέμονταν στον αέρα, μες από γυμνά τούβλα. Μια, άλλης εποχής, τρέλα!

Επειτα, οι ήχοι της πόλης. Η κόρνα στους δρόμους, οι βρισιές των οδηγών, φίλιο ντι πούτα απ’ το πρωί ως το βράδι, οι ταξιτζήδες-καμικάζι. Και χειμώνας να είναι, ντύνομαι κι αφήνω το παράθυρο του ξενοδοχείου ανοιχτό. Να μπαίνουν στο δωμάτιο οι φωνές. Θέλω ν’ ακούω. Να εισπνέω. Επίσης, η ελληνικότητα. Τη συναντάς παντού. Παρτενοπέι. Τι είναι; Οι γιοι της Παρθενόπης. Της Σειρήνας που δεν κατάφερε να σαγηνεύσει τον Οδυσσέα, αυτοκτόνησε, και το πτώμα της ξεβράστηκε στον κόλπο της Νάπολι. Εξ ου και, η παραλιακή λεωφόρος, Βία Παρτενόπε. ‘Η, το μαγευτικό Ποζίλιπο. Απ’ το ελληνικό, ελληνικότατο, Παυσίλυπον. Δηλαδή, το μέρος που σε κάνει να ξεχνάς τη λύπη. Η ίδια η Νάπολι. Σημαίνει Νεάπολη, νέα πόλη. ‘Η, ο αξιολάτρευτος τοπικισμός τους. Το περιβόητο non sono italiana, sono napoletana της Σοφία Λόρεν. Σήμερα, έχει εμπλουτιστεί. Εγινε non sono europeo, non sono italiano, sono napoletano. Το είδα στάμπα, στα τι-σερτ που πωλούν τα μαγαζιά με τα σουβενίρ.

Είχα παρακολουθήσει την ομάδα, με τη Μπορούσια Ντόρτμουντ. Και περίμενα τον αγώνα τους αυτή την Κυριακή, στο Σαν Σίρο, σαν μια νύξη, μια περαιτέρω ένδειξη, αν πράγματι απαιτούν απ’ τον εαυτό τους τον πρωταθλητισμό ή είναι, όπως ήταν την προηγούμενη χρονιά, ευχαριστημένοι δεύτεροι. Επεισαν. Ότι εννοούν να κάνουν πρωταθλητισμό. Πώς μπήκαν. Με ποια προσωπικότητα. Το 0-1 νωρίς, πολύ νωρίς, κι όμως ήδη ήταν η τρίτη διαδοχική καθαρή ευκαιρία τους για γκολ. ‘Η πώς ανέβηκαν, σ’ αυτό το ταξίδι στον Βορρά. Με 12.000 κόσμο! Με τον Αουρέλιο, εκεί. Με τον γιο, τον Εντοάρντο, δίπλα. Και με τη σύζυγο Ζακλίν, μια πανύψηλη κυρία που ήλθε απ’ την Ελβετία αλλ’ έχει γίνει πια η mamma del Napoli, η μαμά, napoletana όσο η Λόρεν. Μικρά-μικρά σημάδια, από δω κι από κει.

Είδα ποδοσφαιριστές, χαρούμενους. Τον Χάμσικ, βασιλιά πλέον, μοναδικό τενόρο αφού οι άλλοι δύο (Λαβέτσι και Καβάνι) ζουν στο Παρίσι, να ηδονίζεται απ’ την ευθύνη που επωμίζεται. Τον Ιγουαίν και τον Καγεχόν, μακρυά απ’ ό,τι τους αρρώσταινε, ν’ απολαμβάνουν το ποδόσφαιρό τους. Να κάνουν, απλώς, αυτό που ξέρουν κι αυτό που προσλήφθηκαν να κάνουν. Να παίζουν. Τον Ινσίνιε, από μόνιμη πρώτη αλλαγή, έτοιμο πρωταγωνιστή. Τον Ρέινα, ξανά όπως παλιά. Όπως την πρώτη εποχή στη Λίβερπουλ. Είδα ποδοσφαιριστές, σε άρτια οργάνωση και υψηλό fitness. Δεν καταλάβαινες, αν δεν ήξερες, ότι ο προπονητής από Τετάρτη σε Κυριακή είχε ευλόγως επιχειρήσει ένα μικρό rotation. Δεν φαινόταν, διαφορά. Ξέρουν τους ρόλους τους, τη δουλειά τους, για πού είναι και τι έχει ο καθένας να κάνει. Ποδοσφαιριστές, ενώ αλλού συνάδελφοί τους ζορίζονται με τα καινά δαιμόνια, αυτοί να βιώνουν την εμπειρία μιας γρήγορης και βελούδινης μετάβασης. Απ’ το 3-4-2-1 στα χρόνια με τον Ματσάρι, στο 4-2-3-1 με τον Ράφα. Ενόσω ο Ματσάρι κάνει κιόλας την Ιντερ να μοιάζει Γιούβε στην εκκίνηση της αναγέννησής της, ο παραλήπτης της σκυτάλης Μπενίτεθ εμπνέει ότι μπορεί να πάει τη Νάπολι στο επόμενο επίπεδο.

Νίκησαν. Είχαν να νικήσουν, τη Μίλαν εκεί, απ’ την άνοιξη του ’86. Είκοσι επτά, και, χρόνια. Ενας αριθμός, 27. Μια στατιστική αναφορά. Δεν το πιάνεις, με το πρώτο. Σκεπτόμουν ότι, άνοιξη του ’86, ήμουν 22 ετών παιδί κι έκανα την πρώτη «μεταγραφή» από εφημερίδα σε εφημερίδα. Σήμερα πενηνταρίζω, κι οι 22χρονοι μου απευθύνονται, οι περισσότεροι, στον…πληθυντικό. Ανοιξη του ’86, έσκασε το Τσερνόμπιλ. Πρωταθλήτρια Ευρώπης ήταν η Στεάουα! Κυπελλούχος Ευρώπης, η Ντινάμο Κιέβου. Ετσι, συνειδητοποιείς πιο εύκολα τι γεφυρώθηκε. Μια γενιά.

Δύο-ένα, όπως τώρα, και τότε. Με Τζορντάνο και Μαραντόνα. Ενας οιωνός. Τότε, μία χρονιά μετά, εκτοξεύθηκαν στο πρώτο πρωτάθλημα. Τώρα; Δεν ξέρω, διότι και η Γιουβέντους είναι, κατά την εκτίμησή μου, πανίσχυρη. Πιο ισχυρή από πέρυσι. Με πολλαπλάσια επιθετική δυνατότητα. Αν πρόκειται οι οιωνοί να επιβεβαιωθούν και πάλι, η Νάπολι ένα τέτοιο κόλπο, σαν το κυριακάτικο, θα χρειαστεί να το επαναλάβει. Ακόμη πιο εμφατικό. Όταν επισκεφθεί, τον Νοέμβριο, την casa Juve. Στην πιο σφοδρή σύγκρουση.

Από αρχαιοτάτων χρόνων, αν θέλεις τον θρόνο, πρέπει να σκοτώσεις εκείνον που είναι στον θρόνο…