«Στημένα» χωρίς παίκτες, δεν γίνεται

Προτίμησα να κρατήσω τον εαυτό μου σιωπηλό μέχρι σήμερα στην διαδικασία έναρξης της πρώτης δίκης για τα “Στημένα”. Κυρίως επειδή αντιλαμβανόμουν ως υποχρέωσή μου, επειδή κλήθηκα ως μάρτυρας σε αυτή τη δίκη, να πω όσα είχα να πω πρώτα στην Πρόεδρο και τους άλλους δύο δικαστές της έδρας, και την Εισαγγελέα και μετά να μοιραστώ τις σκέψεις με τους αναγνώστες του gazzetta.

Δεν είναι δουλειά μου να κρίνω τον τρόπο που λειτουργεί η Δικαιοσύνη. Και δεν έχω ούτε την μόρφωση, ούτε τη γνώση της επιστήμης για να κάνω ασφαλείς κρίσεις για τον τρόπο, τις μεθόδους και την διαδικασία που ακολουθείται για την απονομή Δικαιοσύνης. Θα έσκαγα όμως αν δεν μοιραζόμουν μαζί σας όσα κατάλαβα τον καιρό που διάβαζα το βούλευμα, σε συνέχεια της παρατήρησης όλης αυτής της υπόθεσης από την εποχή που σχηματιζόταν η δικογραφία, μέχρι τούτες τις μέρες που βρέθηκα ως μάρτυρας να παρακολουθώ εντός και εκτός αίθουσας τις πρώτες συνεδριάσεις.

Μου φαίνεται αδιανόητο που από την λίστα των μαρτύρων απουσιάζουν πλήρως οι ποδοσφαιριστές. Οι παίκτες. Το λέει η απλή, η κοινή λογική, αυτή που κανείς αποκτά από τα παιδικά του χρόνια: πώς γίνεται να στηθεί ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι δίχως τη συμφωνία, τη συνεννόηση, τη συναίνεση, ή και την πρωτοβουλία των ποδοσφαιριστών; Πώς να κανονιστεί να χάσει μια ομάδα με συγκεκριμένο αριθμό τερμάτων, με συγκεκριμένη διακύμανση του σκορ, με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα στην επίτευξη των γκολ δίχως τη συμμετοχή ποδοσφαιριστών; Πώς είναι δυνατόν να λείπουν οι ποδοσφαιριστές; Η κοινή λογική λέει ότι θα βρίσκονταν στην λίστα των μαρτύρων, αν όχι (και) στη λίστα των κατηγορούμενων.

Το Δικαστήριο φώναξε περί τους 25 μάρτυρες για αυτή, την πρώτη δίκη. Ανάμεσά τους βρίσκονται αρκετοί σαν εμένα, δηλαδή δημοσιογράφοι που δεν είναι δυνατόν να έχουν στοιχεία που τεκμηριώνουν ισχυρισμούς και κατηγορίες για συγκεκριμένα πρόσωπα και συγκεκριμένους “χειραγωγημένους” και “διεφθαρμένους” αγώνες. Πώς είναι δυνατόν να έχει ο δημοσιογράφος στοιχεία και να μην τα έχει δημοσιεύσει, ή να μην τα έχει καταθέσει στον ανακριτή κατά το στάδιο της προανάκρισης; Πώς είναι δυνατόν ο Σαμπράκος να έχει στοιχεία και να μην τα έχει βγάλει, να τα κρύβει τόσο καιρό; Αν είχε στοιχεία δεν θα τα είχε δημοσιεύσει; Αν δεν τα είχε δημοσιεύσει, δεν θα τα είχε παραδώσει στον ανακριτή, ο οποίος τον κάλεσε; Αν δεν τα παρέδωσε στον ανακριτή, είτε επειδή είναι λαμόγιο, συνένοχος είτε επειδή φοβάται, θα το κάνει τώρα; Για ποιο λόγο να καλείται ο Σαμπράκος σε μια δίκη για να κάνει μια “δεν έχω στοιχεία” κατάθεση; Βοηθά το δικαστήριο να απονείμει Δικαιοσύνη;

Από την λίστα των μαρτύρων λείπουν ένα σωρό πρόσωπα που είχαν ρόλο πρωταγωνιστικό στην ιστορία των “Στημένων”. Θα αναφέρω ένα πολύ πρόχειρο παράδειγμα: απουσιάζει ο βασικός κρατικός και κυβερνητικός λειτουργός της εποχής εκείνης, ο γενικός γραμματέας Αθλητισμού του 2011 Πάνος Μπιτσαξής. Δεν είναι λοιπόν στην λίστα των μαρτύρων ο άνθρωπος που παρέδιδε τους φακέλους της UEFA, συναναστρεφόταν την διοίκηση του ποδοσφαίρου της εποχής εκείνης και είχε τον έλεγχο ή έστω την εποπτεία της δράσης όλων των παραγόντων του ποδοσφαίρου εκείνη την εποχή και είναι αντ’ αυτού στη λίστα των μαρτύρων ο κάθε Σαμπράκος, που είναι άδειος από στοιχεία και δεν βοηθά το δικαστήριο να βγάλει άκρη. Εχει μπροστά της η Πρόεδρος και η Εισαγγελέας ένα κατεβατό γεμάτο από ύποπτους ή “διεφθαρμένους” ποδοσφαιρικούς αγώνες και δεν έχει μπροστά της τους δεκάδες ή και εκατοντάδες ποδοσφαιριστές που έπαιξαν σε αυτούς τους αγώνες για να τους ρωτήσει αν και τι γνωρίζουν σχετικά με το αν ήταν “στημένοι”; Αν οι παίκτες δεν ήταν “στημένοι” για να φέρουν το “1 ημίχρονο, 2 τελικό” ή το “όβερ στο τελευταίο 5‘λεπτο”, πώς να ήταν “στημένοι” οι αγώνες;

Το σημειώνω για δεύτερη φορά. Δεν είναι ούτε δουλειά μου, ούτε επιστήμη μου για να κρίνω τη λειτουργία της Δικαιοσύνης. Θέλω όμως να μοιραστώ μαζί σας την εικόνα που συνάντησα το μεσημέρι της Δευτέρας στο δικαστήριο. Μια Πρόεδρος και ακόμη Δύο δικαστές που δεν έχουν απολύτως καμία ιδέα ποδοσφαίρου και στοιχηματισμού. Μια Εισαγγελέας που επίσης δεν γνωρίζει πώς παίζεται, πώς στοιχηματίζεται και πώς στήνεται το ποδόσφαιρο. Και από κάτω καμιά 15αριά δικηγόροι, αρκετοί εκ των οποίων είναι της top class κατηγορίας, οι οποίοι είναι άριστοι γνώστες και της φύσης του ποδοσφαίρου και της φύσης του στοιχηματισμού και της αγοράς του ποδοσφαίρου και της ανθρωπογεωγραφίας της υψηλής κοινωνίας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κι ένα ακροατήριο γεμάτο από “δεν έχω στοιχεία, καμία σχέση με την υπόθεση” μάρτυρες, με εξαιρέσεις που εκτιμώ, δίχως να είμαι απόλυτος, ότι δεν ξεπερνούν σε αριθμό τα δάχτυλα της μιας παλάμης. Αυτό είναι το αποτέλεσμα περίπου 27 μήνες μετά τις πρώτες συλλήψεις, δηλαδή περίπου 2,5 χρόνια από την αρχή της έρευνας.

Δεν βιάζομαι να βγάλω ετυμηγορία. Κρατώ τις σκέψεις μου για όσα καταλαβαίνω ότι είχαν συμβεί, συνέβησαν, συμβαίνουν και θα συμβούν, για να τις μοιραστώ μαζί σας στο τέλος αυτής της ιστορίας. Μακάρι μέχρι τότε να έχω πάρει τις απαντήσεις στις παραπάνω ερωτήσεις, και κυρίως στην βασικότερη: πού είναι οι ποδοσφαιριστές, οέο;