Η Άντερλεχτ που είδα και πώς να την νικήσεις...

Οι περισσότεροι Ελληνες φίλαθλοι με τη γνωστή λανθασμένη νοοτροπία έχουν την αίσθηση ότι στο ματς Αντερλεχτ – Ολυμπιακός, το φαβορί και το μεγάλο όνομα είναι η ελληνική ομάδα. Σόρι αλλά δεν προκύπτει ούτε ιστορικά (κυρίως), αλλά ούτε και αγωνιστικά με βάση την τωρινή κατάσταση των ομάδων.

Ναι αν το ματς ήταν στο Καραϊσκάκη ο Ολυμπιακός θα ήταν πιθανόν το φαβορί, εκεί όμως όχι.

Παρακολούθησα την Αντερλεχτ σε μία από τις επαναλήψεις στην αναμέτρηση με την Μπενφίκα, αλλά και στον τελευταίο αγώνα πρωταθλήματος με την Λιρς. Και όταν ακούτε Λιρς μία φανταστείτε ότι πρόκειται για μία χειρότερη ομάδα από τον Πανιώνιο με τον οποίο έπαιζε ο Ολυμπιακός το Σάββατο. Το αντίθετο θα έλεγα, καλύτερη ομάδα μου φάνηκε.

Η Αντερλεχτ λοιπόν στη Λισσαβώνα έχασε με 2-0, χωρίς να είναι πάντως τόσο κακή όσο νομίζετε και στον τελευταίο αγώνα πρωταθλήματος νίκησε 2-0 τη Λιρς, χωρίς να βγάλει μάτια. Μία ανάλογη εμφάνιση δηλαδή με αυτή του Ολυμπιακού στη Νέα Σμύρνη.

Τι κατάλαβα από αυτά τα δύο ματς; Πρώτα τα βασικά...

Μεσοεπιθετικά αυτή η Αντερλεχτ είναι πολύ καλή. Εχει επιθετική φιλοσοφία, φτιάχνει πολλές φάσεις, παίζει κυρίως από τα άκρα, έχει πολύ καλούς επιθετικούς που ξέρουν και να τελειώνουν τις επιθέσεις, αλλά και να τις δημιουργούν. Παίζει με δύο πολύ επιθετικούς ακραίους οπισθοφύλακες (ειδικά ο δεξιός μπακ Ζιλέ βγάζει το μεγαλύτερο μέρος του ματς πάνω από την σέντρα) και η νοοτροπία της και η λογική της είναι μονίμως στο πώς να σκοράρει.

Και όπως συμβαίνει στις περισσότερες τέτοιες ομάδες, η επιθετικότητα χαλάει την ισορροπία της ομάδας και δημιουργεί τεράστια ζητήματα στην ανασταλτική λειτουργία της. Πολλές φορές οι ακραίοι αμυντικοί μένοντας ψηλά, αργούν να γυρίσουν (κυρίως ο Ζιλέ), οι ακραίοι χαφ, ο Μπρούνο (παίζει δεξιά και είναι εξαιρετικός παίκτης) και ο Ατσεαμπόνγκ (παίζει αριστερά και είναι η κλασική περίπτωση κοντού, γρήγορου, ανακατωσούρα, Αφρικανού εξτρέμ που είναι τακτικά απείθαρχος) πολλές φορές δεν καλύπτουν τα μπακ όταν αυτά ανεβαίνουν, ενώ ο ένας από τους δύο στόπερ της ομάδας, ο Κογιατέ, είναι ένα αμυντικό χαφ που έχει μετατραπεί σε κεντρικός αμυντικός και αυτό φαίνεται όταν οι αντίπαλοι επιλέξουν να παίξουν με πάσες στην πλάτη του. Είναι ποιοτικός παίκτης αλλά λίγο αργός...

Αυτά είδα (χοντρικά) σε αυτά τα δύο παιχνίδια και θα έλεγα ότι αυτή η Αντερλεχτ τα επόμενα χρόνια, αν δεν πουλήσει μαζικά τους νεαρούς παίκτες της θα φτιάξει μία υπέροχη ομάδα, ικανή να ανταγωνιστεί μεγάλες ομάδες ακόμη και επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ. Το ταλέντο στους μικρούς περισσεύει και το καταλαβαίνεις με την πρώτη ματιά. Για να καταλάβατε; Από τους 25 παίκτες του ρόστερ οι 20 είναι κάτω από 23 ετών και ο αμυντικός χαφ που είναι πιθανό να ξεκινήσει κόντρα στον Ολυμπιακό δεν έχει κλείσει τα 17 του!!!

Φυσικά αυτό δημιουργεί και μεγάλα ζητήματα λόγω της απειρίας. Ο Μπίλια παίζει πλέον στη Λάτσιο και η απουσία του στην ισορροπία της ανασταλτικής λειτουργίας είναι κάτι που το καταλαβαίνεις στα πρώτα πέντε λεπτά. Αυτός λείπει περισσότερο και από τον Γιοβάνοβιτς και από τον Μποκανί.

Αστέρι και πιο επικίνδυνος παίκτης παραμένει ο Σουάρες, αλλά αυτός που μου έβγαλε τα μάτια, είναι ο Πράετ, ένας μεσοεπιθετικός που σουτάρει με μεγάλη δύναμη και ακρίβεια και που κυκλοφορεί την μπάλα με καταπληκτικό τρόπο.

Στο δια ταύτα. Η Αντερλεχτ είναι μία νέα ομάδα, με πολύ νεαρούς παίκτες που τώρα χτίζεται. Αυτό της δημιουργεί προβλήματα απειρίας και ομοιογένειας. Επίσης είναι μία φύση επιθετική ομάδα, δομημένη κυρίως στο πώς θα φτιάξει ποδόσφαιρο και με τέτοιου είδους ποδοσφαιριστές στην ενδεκάδα της. Αυτό της δημιουργεί προβλήματα στην ανασταλτική λειτουργία της.

Από την άλλη οι περισσότεροι από τους μικρούς έχουν τόσο ταλέντο που μπορούν ακόμη και με ατομικές ενέργειες να κρίνουν ένα ματς σαν αυτό με τον Ολυμπιακό.

Τι θα έπρεπε κατά την άποψη μου να κάνει ο Ολυμπιακός; Να κλείσει τους διαδρόμους, να αμυνθεί σωστά, να αφήσει τους μικρούς της Αντερλεχτ να πιστέψουν ότι είναι το αφεντικό του ματς και να ψάξουν το γκολ παίρνοντας όλα τα ρίσκα, που έτσι κι' αλλιώς σχεδόν πάντα παίρνουν. Τα υπόλοιπα μπορεί να τα κάνει “μόνος του”, στην κόντρα ο Βάις, με στηρίγματα τον Ολαϊτάν και τον Σαβιόλα...