Eνας μάγκας Πειραιώτης που τον "ξέχασε" το ποδόσφαιρο

Παρακολουθώντας την πρώτη εκπομπή των “Πρωταγωνιστών” του Σταύρου Θεοδωράκη για τον Παύλο Φύσσα έπιασα τον εαυτό μου να καμαρώνει πολύ που άκουγε τον πατέρα του δολοφονημένου παιδιού να ζωγραφίζει το προφίλ του “μάγκα Πειραιώτη” οπαδού του Ολυμπιακού για τον γιο του. Ετσι τους ήξερα, έτσι τους γνώρισα μεγαλώνοντας στα γήπεδα τους Πειραιώτες οπαδούς του Ολυμπιακού. Κι είναι αυτός ένας από τους λόγους που με κάνουν να νιώθω, κάθε φορά που ακούω και διαβάζω κάτι σχετικά με τον Παύλο Φύσσα, ότι επρόκειτο για ένα παιδί με το οποίο έκανα παρέα, μεγάλωσα μαζί, ότι επρόκειτο για έναν φίλο.

Αυτή η τραγική ιστορία, ενός παιδιού που δολοφονήθηκε, ένωσε για μια στιγμή τους οπαδούς όλων των ομάδων, άγγιξε ακόμη και οπαδούς ξένων ομάδων, έκανε τον γύρο του κόσμου, άγγιξε κόσμο που δεν γνώρισε ποτέ τον Φύσσα από κοντά.

Αυτή η τόσο στενάχωρη ιστορία, που σ' εξοργίζει, θα έπρεπε να έχει ήδη γίνει σημαία μιας αθλητικής κοινωνίας που νοιάζεται για τα παιδιά της, τόσο για την ανατροφή τους και τα διδάγματα που λαμβάνουν, όσο και για τη συνείδηση που διαμορφώνουν, την αντίληψή τους σχετικά με την αξία της ανθρώπινης ζωής.

Είδα ένα σωρό media να σκάβουν για να ψάξουν, στην αρχή αυτής της ιστορίας, αν αυτό το παιδί ήταν ένας “κάφρος” των γηπέδων, από αυτούς που παράγουν βία. Αν ήταν τέτοιος, αυτή η ιστορία θα είχε προβληθεί, ως κακό παράδειγμα, απείρως περισσότερο από αυτή την κατηγορία των media. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με έναν μάγκα Πειραιώτη. Ενα παιδί που δεν συμμετείχε στα “20 εναντίον 1” πεσίματα, που δεν συμμετείχε σε μπραβιλίκια, που δεν πουλούσε προστασία σε μαγαζιά και συναυλίες, που δεν ήταν μέλος σε καμιά συμμορία, που δεν ήταν στρατιώτης σε κανέναν στρατό. Εχουμε να κάνουμε με έναν μάγκα κανονικό, αυθεντικό. Και η γνήσια μαγκιά αποδεικνύεται ότι δεν πουλάει στην κοινωνία που έχουμε, τα media, φτιάξει.

Σε αυτή την υπόθεση όμως λαθέψαμε κι εμείς, στα αθλητικά media. Συμπεριφερθήκαμε με αμηχανία, λες κι έχουμε ξεχάσει ότι υπάρχουν και αυτοί, οι μάγκες οπαδοί, οι πραγματικοί μάγκες, οι αυθεντικοί. Χάνουμε την ευκαιρία να δείξουμε στον αναγνώστη την διαφορά ανάμεσα στην αληθινή μαγκιά και την “φτιαχτή”. Μας συμβαίνει επειδή έχουμε κι εμείς ταυτίσει την “μαγκιά” με τις τυφλές επιθέσεις, τα ντου των πολλών στον έναν ή τους λίγους, τα μαχαιρώματα, τα γκαζάκια, τη βία. Επειδή έχουμε μάθει, μιμούμενοι τους μεγαλύτερους σε ηλικία, τις προηγούμενες γενιές, να κολλάμε αβασάνιστα την “αλήτης” ταμπέλα σε κάθε έναν που συχνάζει στις κερκίδες των “φανατικών”. Επειδή έχουμε ξεχάσει ότι στην συντριπτική πλειονότητά μας, μεγαλώσαμε κι εμείς εκεί. Μάλλον θα μας βόλευε να ήταν “αλήτης” ο Φύσσας, πρωταγωνιστής σε πεσίματα, παιδί της γηπεδικής βίας. Θα την αντιμετωπίζαμε την υπόθεσή του με πολύ λιγότερη αμηχανία. Θα φορούσαμε το κοστούμι του δικαστή και θα καταδικάζαμε συλλήβδην τους “οργανωμένους οπαδούς”, όπως έχουμε κάνει τόσες φορές.

Το ίδιο το ποδόσφαιρο θα έπρεπε να έχει ήδη φτιάξει την πρώτη από μια σειρά εκδηλώσεων για να τιμήσει τη μνήμη αυτού του αδικοχαμένου παιδιού και να συμμετέχει στο πένθος. Πρωτίστως για να δείξει ότι ζει μέσα, μαζί με την ελληνική κοινωνία και όχι κλεισμένο στη γυάλα του. Για να δείξει ευαισθησία, την ευαισθησία που θα έπρεπε να δείχνει απέναντι στα παιδιά που μεγαλώνουν στις κερκίδες του. Να δείξει ότι νοιάζεται. Και δευτερευόντως για να φωνάξει ότι θέλει να βάλει επιτέλους ένα τέλος στη σχέση του με τη βία, προτού ξανασυναντήσει στα γήπεδά του το επόμενο θύμα αυτού του πολέμου.

Κράτησε η Βουλή ενός λεπτού σιγή για να τιμήσει την μνήμη αυτού του παιδιού και δεν κράτησε το ποδόσφαιρο, που τα γήπεδά του ήταν γεμάτα από πανό, πλημμυρισμένα από οργή, θυμό, αντίδραση.