Grazie Alessandro... (vids)

Η μπάλα είναι στη μικρή περιοχή της Μίλαν, υψώνεται λίγο πριν την εστία, δύο παίκτες της Λα Κορούνια πηδάνε για κεφαλιά για να την καρφώσουν στα δίχτυα όμως έκπληκτοι βλέπουν έναν τύπο να πετάγεται από το πουθενά και με ανάποδο ψαλίδι να κόβει πάνω στη γραμμή. Ετσι θυμάμαι τον Αλεσάντρο Νέστα...

Δυνατός, γρήγορος, με εκπληκτικό τάκλιν, ανίκητος στον αέρα, εξαιρετικός τακτικά και γεννημένος ηγέτης ο Νέστα ήταν μάλλον ο καλύτερος αμυντικός των τελευταίων 20 ετών μετά τον, επί χρόνια συμπαίκτη του, Πάολο Μαλντίνι.

Με τη φανέλα των Λάτσιο (1993-2002) και Μίλαν (2002-2012) σάρωσε τους τίτλους σε Ιταλία και Ευρώπη ενώ κατάκτησε και το Mundial με την Σκουάντρα Ατζούρα (2006). Τρία Scudetti, 3 Coppa Italia, 4 ιταλικά super cup, 1 Κύπελλο Κυπελλούχων, 3 ευρωπαϊκά super cup, 2 Champions League, 1 Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Συλλόγων, καλύτερος νεαρός παίκτης της Serie (1998), κορυφαίος αμυντικός της Serie A για τέσσερα σερί χρόνια (2000, 2001, 2002, 2003), τέσσερις φορές μέλος της καλύτερης ομάδας της UEFA (2002, 2003, 2004, 2007) είναι πολλά περισσότερα από αυτά που ένας παίκτης μπορεί να ονευρευτεί.

Πέρα από τις ικανότητες και τα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού του, ο Νέστα με το αρχοντικό στιλ έβγαζε τεράστια σιγουριά και αυτοπεποίθη σε συμπαίκτες, προπονητές και οπαδούς που είχαν το «προνόμιο» να τον έχουν στην πλευρά τους. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να είσαι στους κορυφαίους των κορυφαίων, όμως ο Σάντρο παρά τους τραυματισμούς ήταν πάντα εκεί, επέστρεφε πιο δυνατός σε υψηλό επίπεδο και πάντα με έναν μεγάλο τίτλο στο τέλος της σεζόν.

Ημασταν εξαιρετικά τυχεροί όσοι τον είδαμε σε ολόκληρη την καριέρα του και παρότι ουσιαστικά είχε πει «αντίο» όταν έφυγε από την Ιταλία, ο θρύλος του calcio άφησε τώρα το ποδόσφαιρο πιο φτωχό. Ευχαριστούμε για όλα Αλεσάντρο...

La storia...
Οντας γιος βαμμένου Λατσιάλε, δεν θα μπορούσε θα παίξει σε άλλη ομάδα. Το ταλέντο του είχε φανεί από μικρή ηλικία και η Ρόμα μέσω του Φράνκο Ρόκα έκανε πρόταση για να τον πάρει στις ακαδημίες της, όμως έφαγε πόρτα. Το 1985, όταν ο Αλεσάντρο ήταν 9 ετών, ο πατέρας του τον έγραψε στην αγαπημένη του Λάτσιο. Ο μικρός έκανε μεγάλα βήματα και το 1993 κατάφερε να βρίσκεται στην μεγάλη ομάδα.

Εναν χρόνο μετά, το όνομά του ακούστηκε σε όλο τον κόσμο. «Μου έκανε τάκλιν την ώρα που κλωτσούσα τη μπάλα. Δεν ξέρω τι έγινε ακριβώς, όμως κατάλαβα ότι κάτι πολύ άσχημο έχει συμβεί όταν τον άκουσα να ουρλιάζει». Ο 17χρονος μόλις είχε σπάσει το πόδι του Πολ Γκασκόιν στην προπόνηση και τον είχε αφήσει έξω για 8 μήνες. Η εξέλιξή του ήταν απίστευτη. Ο Νέστα έγινε capitano της Λάτσιο μόλις στα 21 του και έζησε σαν πρωταγωνιστής την καλύτερη περίοδο στην ιστορία του κλαμπ.

Πέτυχε το μοναδικό του γκολ με τον σύλλογο στον τελικό του Coppa Italia το 1998 κόντρα στην Μίλαν σηκώνοντας την πρώτη κούπα και τα επόμενα χρόνια ήταν κολόνα στην άμυνα μίας ομάδας που είχε στις τάξεις της Βερόν, Νέντβεντ, Κρέσπο και στην συνέχεια Βιέρι. Εκείνη η Λάτσιο έγραψε την πιο χρυσή σελίδα στην ιστορία της, κατακτώντας το νταμπλ το 2000. Εναν χρόνο νωρίτερα πανηγύρισε τους πρώτους του ευρωπαϊκούς τίτλους με το 2-1 σε βάρος της Μαγιόρκα στο τελευταίο Κύπελλο Κυπελλούχων και μερικούς μήνες μετά ήταν βασικός στη νίκη (1-0) επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον τελικό του ευρωπαϊκού super cup.

Οπως μεγάλωνε ως παίκτης της Λάτσιο, έκανε παράλληλα απίστευτα πράγματα με την Εθνική under-21 με την οποία κατέκτησε το Euro του 1996 και δύο χρόνια μετά, ήταν «παρών» το 1998 στην Γαλλία με τη μεγάλη Σκουάντρα Ατζούρα. Ηταν βασικός δίπλα στον Πάολο Μαλντίνι και έπαιξε στα τρία ματς της φάσης των ομίλων, αφού τα «χτυπήματα» στην καριέρα του άρχισαν να εμφανίζονται. Σε αυτό το Mundial είχε τον πιο γλυκό τραυματισμό που είχε όνομα Γκαμπριέλα Πανιότσι και δούλευε στην Casa Italia, κεντρικά των Ατζούρι. «Ο τραυματισμός έφυγε, εκείνη έμεινε». Σήμερα έχουν δύο παιδιά, την Σοφία και τον Τομάζο.

Μόλις είχε κατακτήσει το νταμπλ, έγινε μέλος ίσως της καλύτερης άμυνας που έχει βγάλει ποτέ η Εθνική Ιταλίας, αφού μαζί με τον Μαλντίνι και τον Φάμπιο Καναβάρο βρέθηκαν λίγα δευτερόλεπτα μακριά από τον τίτλο στο Euro του 2000. Οντας πλέον αμυντικός παγκόσμιας κλάσης επέστρεψε στην Λάτσιο, η οποία δύο χρόνια αργότερα, εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων αναγκάστηκε να τον πουλήσει. «Κάνε ό,τι θέλεις, εγώ δεν θα σε βλέπω, δεν θέλω να σε δω με άλλη φανέλα». Μυθική στάση του πατέρα του, ο οποίος το 2002 δεν μπορούσε να χωνέψει ότι ο γιος του έφευγε από από «Ολίμπικο».

Τυχερή μέσα σε όλο αυτό; Η Μίλαν, που τον απέκτησε για περισσότερα από 30 εκατ. ευρώ και δημιούργησε ίσως το καλύτερο δίδυμο κεντρικών αμυντικών που έχουν δει τα μάτια μας. Ο Σάντρο με τον Πάολο δεν χρειάστηκαν χρόνο για να «δέσουν». Οι Ροσονέρι έφτασαν στον τελικό του Champions League και κατέκτησαν την κούπα στον ιταλικό εμφύλιο κόντρα στην Γιουβέντους, με τον Νέστα να ευστοχεί στη διαδικασία των πέναλτι και μαζί με τον Μαλντίνι να μπαίνουν στην κορυφαία 11άδα της διοργάνωσης (2002-03).

Τον επόμενο χρόνο η Μίλαν κατάκτησε το Scudetto έχοντας μπροστά Σεβτσέσκο, Ιντζάγκι, Ρουί Κόστα και Κακά, ενώ στην άμυνα ο Νέστα είχε συμπαίκτες, Μαλντίνι, Σταμ, Καφού. Οι τέσσερίς τους δημιούργησαν μία άμυνα που μέσα σε μία σεζόν δέχθηκε μόλις 24 γκολ. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος ήρθε μάλλον φυσιολογικά το 2004.

Ταυτόχρονα, η πορεία του Νέστα με τους Ατζούρι δεν μπορούσε να σταθεί σε ίδιο επίπεδο με το συλλογικό. Το Mundial του 2002 τραυματίστηκε στην ήττα με την Κορέα και ήταν «παρών» στο Euro του 2004 στην Πορτογαλία, όμως η Εθνική Ιταλίας δεν έβγαλε τον όμιλο, μένοντας έξω από το «μαγείρεμα» Δανίας-Σουηδίας.

Το 2006, πλέον στο Mundial της Γερμανίας, ήταν ξανά βασικός όμως οι τραυματισμοί του χτύπησαν ξανά την πόρτα. Παρά το γεγονός αυτό αγωνίστηκε σε όλα τα ματς των ομίλων και μαζί τους συμπαίκτες του έφεραν στην Ιταλία την τεράστια κούπα μετά την εκδίκηση στα πέναλτι κόντρα στην Γαλλία.

Εναν χρόνο μετά, ο Νέστα πανηγύρισε το δεύτερο Champions League της καριέρας του μετά το 2-1 επί της Λίβερπουλ στην Αθήνα (2007) και στη συνέχεια αποφάσισε να αποσυρθεί από την Εθνική ομάδα προκειμένου να μειώσει την καταπόνηση και τα προβλήματα τραυματισμών. Ρομπέρτο Ντοναντόνι και Μαρτσέλο Λίπι προσπάθησαν να του αλλάξουν γνώμη τα επόμενα χρόνια αλλά μάταια.

Τα προβλήματα στη μέση τον κράτησαν εκτός δράσης για τη σεζόν 2008-09 και την επόμενη ξεκίνησε ξανά ως βασικός. Το 2010-11 πλέον δίδυμο με τον Τιάγκο Σίλβα δημιούργησαν μία άμυνα που δέχθηκε 24 γκολ σε 38 αγώνες και πανηγύρισε τον τελευταίο τίτλο του. Το καλοκαίρι του 2012 έβαλε τέλος στην (ιταλική) καριέρα του...

Follow me: Giorgio_Oddo