«Όχι άλλο κάρβουνο…»

Μελαγχολώ λιγάκι. Σχεδόν απογοητεύομαι. Όπως σοφά είχε γράψει και ο Καβάφης «και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις». Ελα ντε, τι θα κάνουμε τώρα χωρίς τους… βάρβαρους.

Ας μην χάνουμε λοιπόν το ρυθμό μας. Ας μην αποσυντονιζόμαστε. Πάμε γερά, ας ξεκινήσουμε από σήμερα κιόλας, δίχως καθυστέρηση.

«Κι, αν στην Βραζιλία διασυρθούμε; Διότι ποιος ασχολείται με την πρόκριση, το θέμα είναι τι θα κάνουμε εκεί. Αφήστε δε που με αυτόν τον… άμπαλο προπονητή που είναι δημιούργημα των media και δεν κάνει τίποτα από το να παίζει άμυνα, ο κίνδυνος του διασυρμού είναι μεγάλος.

Στο φινάλε, τέσσερα χρόνια στην Εθνική ομάδα τι έχει κάνει ο Φερνάντο Σάντος και θέλουμε να του ανανεώσουμε και το συμβόλαιο; Τα πρώτα δύο μας πήγε στο Euro και εκεί μας οδήγησε μόνο μέχρι τους «οκτώ» και μετά αποκλείστηκε από τους Γερμανούς και τα επόμενα δύο μας πήγε στην Βραζιλία όχι απευθείας, διότι την έχασε την πρόκριση στη διαφορά των τερμάτων, αλλά μέσω των μπαράζ».

Σιγά τα… λάχανα. Για να μην πω και τα υπόλοιπα. Νίκες μόνο με 1-0 κατά κύριο λόγο, κακό ποδόσφαιρο, αργή ανάπτυξη. Αμ το άλλο. Οι Πορτογάλοι τους πέρασαν τους Σουηδούς με νίκες μέσα έξω, εμείς τι κάναμε; Νικήσαμε εδώ και στη Ρουμανία πήραμε μία απλή ισοπαλία. Δηλαδή τόσο δύσκολο ήταν να νικήσουμε και στο Βουκουρέστι;

Δεν καταλαβαίνω λοιπόν προς τι τα πανηγύρια και οι χαρές; Τι συνέβη ρε μάγκες ξαφνικά και «οι γερασμένοι, ανύπαρκτοι, άμπαλοι ποδοσφαιριστές με τον πιο… υπερτιμημένο προπονητή που κάποιοι δημοσιογράφοι τον έχουν μετατρέψει σε δήθεν μεγάλο, έγιναν ήρωες που οδήγησαν τη χώρα ξανά στο Μουντιάλ»;

Τι πάθατε και χάσατε το ρυθμό σας, τον βηματισμό σας; Που είναι τα σχόλια του τύπου «με τέτοια ομάδα και τέτοια μπάλα στη Βραζιλία δεν θα προλαβαίνουμε να μετράμε πόσα γράφει το κοντέρ». Που είναι τα σχόλια του τύπου «θα γελάνε μαζί μας σε όλο τον κόσμο με το ποδόσφαιρο που θα παίξουμε».

Τι θα απογίνουμε τώρα χωρίς τους… βάρβαρους μου λέτε; Θα τους λιβανίζουμε; Θα λέμε για την ελληνική καρδιά και την μεγάλη ψυχή των Ελλήνων κι’ άλλες διάφορες τέτοιες χαζομάρες. Θα ξεχάσουμε ότι ο Καραγκούνης είναι ένας «γέρος που ούτε να βουτήξει δεν μπορεί…». Θα αφήσουμε ήσυχο τον «περιπατητή Κατσουράνη που είναι πιο αργός και από το ριπλέι…». Δηλαδή τι καταλαβαίνετε, θα αφήσουμε στην άκρη τα σχόλια για τον Σαμαρά που «το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να μην χαλάσει το μαλλί…», για να μην γράψω για τον Χολέμπας που «η τελευταία φορά που έκοψε ήταν με βαλέ».

Ρε τι πάθατε μετά από αυτήν την ισοπαλία και την πρόκριση με τους Ρουμάνους («γελάει ο κόσμος και με αυτό το καφενείο…) και πανηγυρίζετε σαν χάνοι; Που είναι η κριτική σας σκέψη, η διάθεση για να βάλετε τα πράγματα στη θέση τους; Θα αφήσετε μία «δήθεν επιτυχία» να σας κάνει να ξεχάσετε ποιος είναι πραγματικά ο Σαλπιγγίδης «ένα φιλότιμο δεξί μπακ που προσποιείται τον επιθετικό…». Θα ξεχάσετε τον… αγαπημένο σας Τζιόλη ο οποίος « παίζει με μέσον λόγω Σάντος» ή τον… μάγειρα τον Πορτογάλο που «κατεβάζει ενδεκάδα με παίκτες που είναι πιο αργοί και από τον θάνατο...»

Σηκώθηκα μωρέ σήμερα το πρωί, και διαβάζω τις εφημερίδες, τα sites και τα σχόλια κάτω από τα κείμενα στο gazzetta και σχεδόν πάω να τρελαθώ. Θα αρχίζω να φωνάζω κι’ εγώ σαν τον Κούρκουλο «όχι άλλο κάρβουνο» με αυτά που βλέπω…

Για σας παρακαλώ... Για να σοβαρευτούμε... Ερχονται φιλικά και μετά Μουντιάλ και σας θέλω στις επάλξεις όλους σας. Μας θέλω στις επάλξεις όλους μας. Διότι το πραγματικό τραγούδι που λέμε όλοι μας δεν είναι το «δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ…», αυτό το θυμόμαστε κάθε δεύτερο καλοκαίρι, τη στιγμή της μεγάλης χαράς, όλο το υπόλοιπο διάστημα όλοι μαζί κραυγάζουμε άναρθρα το «δεν σταματώ να αμφισβητώ ποτέ…». Μην ξεχαστούμε τώρα και βγούμε από το ρυθμό μας εξαιτίας μιας πρόκρισης.