Μια Εθνική που μεγαλώνει γερά παιδιά

Μετά τον μύθο του Euro 2004 όλοι όσοι σκεφτόμαστε για το πριν, το τώρα και το μετά του ελληνικού ποδοσφαίρου ανησυχούσαμε, σε επίπεδο αγωνιστικό, μη τυχόν η Εθνική ομάδα “παραμυθιαστεί” κι αρχίσει να ζει κυριευμένη από την ψευδαίσθηση του μεγαλείου, δηλαδή μη τυχόν “την ψωνίσει”, “ψωνιστεί” και τελικώς προσγειωθεί απότομα στην πραγματικότητα της προηγούμενης ζωής της. Κι ήρθε ο αποκλεισμός από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 και η “χορτασίλα” που έβγαλε η Εθνική στο Euro 2008 να εντείνει στο έπακρο την ανησυχία μας.

Κι ακολούθησε η διαδικασία της πρόκρισης στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010, η οποία ήρθε να μας διδάξει ότι πλάι στους εναπομείναντες του 2004 είχαν μεγαλώσει κι άλλοι νικητές ποδοσφαιριστές. Ηταν μια πορεία που στάθηκε στο ύψος της ευχής μας να δούμε την Εθνική να βγαίνει κερδισμένη, ωφελημένη από το ευεργετικό 2004 και να εξελίξει σε συνταγή του μέλλοντός της την μέθοδο που ακολούθησε από το 2001 με τον Οτο Ρεχάγκελ μέχρι το 2010.

Και τότε, στο τέλος του Μουντιάλ της Αφρικής άρχισαν πάλι να μας ζώνουν τα φίδια, τότε που είχε έρθει η ώρα της αποχώρησης του Οτο. Ανησυχία για το ποιος θα σηκώσει στην πλάτη το βάρος της ευθύνης να τον διαδεχθεί και πώς αυτός θα τα καταφέρει, σε μια περίοδο μαζικής αποχώρησης, για λόγους βιολογικούς ή και προσωπικούς, αρκετών ποδοσφαιριστών. Κι ήρθε η αήττητη πορεία μέχρι την τελική φάση του Euro 2012 και η δεύτερη μεγαλύτερη επιτυχία της Εθνικής σ' ολόκληρη τη ζωή της, το πλασάρισμα στην 8αδα των κορυφαίων ομάδων, για να μας διδάξει ότι η Ομάδα είχε κρατήσει τα βασικά συστατικά της συνταγής και είχε εξελιχθεί σε μια οικογένεια που μεγαλώνει γερά παιδιά, που τους δίνει σωστή ανατροφή, που τους βάζει σιγά σιγά την πίεση στην πλάτη και κάπως έτσι καταφέρνει να κρατάει χαρακτήρα παρά τις φυσικές αλλαγές σε πρόσωπα.

Η πορεία της Εθνικής προς την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας ήρθε ως φυσική συνέχεια. Ενας έμπειρος, ικανός και πολύ μεθοδικός προπονητής συνέχισε να εξελίσσει το κράμα έμπειρων και νεαρών ποδοσφαιριστών, η Εθνική κράτησε τον χαρακτήρα και το μέταλλό της, έβγαλε την υπεροχή της, επιβεβαίωσε το fifa ranking της και έφτασε, με τρόπο πανηγυρικό στα ματς με τη Ρουμανία σε ακόμη μια πρόκριση. Στην 5η παρουσία σε μεγάλη διοργάνωση στη διάρκεια της τελευταίας 10ετίας.

Στην πτήση της επιστροφής από το Βουκουρέστι άκουγα τον Τζαβέλα να δίνει το σύνθημα από τον τηλεβόα προς τους συμπαίκτες για να τραγουδήσουν “για τον αρχηγό μας”, “για τον άλλο αρχηγό μας”, “για τον τρίτο αρχηγό μας”, “για τον Σαμαρά”, “για τον πιστολέρο”, και “Φερνάντο Σάντος οέοέοέ”, και “Τάκης Φύσσας οέοέοέ”, έβλεπα τον τρόπο της συμπεριφοράς του Σιόβα, του Σάμαρη και του Μανωλά απέναντι στον Καραγκούνη, τον Κατσουράνη, τον Σαλπιγγίδη, τους είδα πώς αποχαιρετούσαν ο ένας τον άλλο πάνω από τον ιμάντα των αποσκευών του “Ελ. Βενιζέλος”, όταν αποχωρίζονταν για να σκορπίσουν σε Ευρώπη και Ελλάδα, και σκεφτόμουν ότι η Εθνική ομάδα μεγαλώνει γερά παιδιά. Η Εθνική, μια οικογένεια με αρχές, με κανόνες συμπεριφοράς, με ομαδικό πνεύμα, με αλληλοσεβασμό.

Οχι τυχαία, αυτή η ιδέα, το να μεγαλώσει σωστά τα νέα παιδιά του ποδοσφαίρου, ήταν εξαρχής το βασικό όραμα του Φερνάντο Σάντος, κι ένα από τα πιο βασικά κίνητρά του για να αποδεχθεί την πρόταση της ΕΠΟ το 2010. Να φτιάξει εθνικό ποδόσφαιρο ήθελε ο Πορτογάλος, να βάλει τις προδιαγραφές από την προεφηβική ηλικία, να λειτουργήσει ένα σχέδιο μέσα από το οποίο θα μεγαλώνουν τα παιδιά σωστά, με την παιδεία και τις αρχές που θα τα βοηθήσει να εξελιχθούν σε ποδοσφαιριστές επιπέδου Εθνικής ομάδας. Να τον θυμούνται για πάντα ως τον πρώτο προπονητή που εκπόνησε σχέδιο για την ανάπτυξη του εθνικού ποδοσφαίρου από την παιδική ηλικία. Αυτός ο προπονητής, με αυτούς τους συμπαραστάτες, τον Φύσσα, τον Καραγκούνη, τον Κατσουράνη, τον Σαλπιγγίδη, τον Σαμαρά, τον Τοροσίδη, τον Μανιάτη είναι πολύ φυσικό να μεγαλώνουν γερά παιδιά. Οσο ακολουθεί την ίδια συνταγή, κι όσο θα υπάρχει συνέχεια, την οποία εγγυώνται τα πρόσωπα, η Εθνική θα παραμένει οικογένεια που μεγαλώνει σωστά τα παιδιά της. Και θα παραμένει μεγάλη ομάδα.