Καραγκουναίοι και Σπανούληδες!

Το σκεπτόμουν πολλή ώρα εάν έπρεπε να γράψω αυτό το κείμενο, αλλά εντέλει υπέκυψα στον πειρασμό και...γαία πυρί μειχθήτω!

Για να πω λοιπόν την αμαρτία μου, ζήλεψα πολύ χθες το βράδυ, όταν έβλεπα τον δακρυσμένο Σάντος να μιλάει ελληνικά και να απογειώνεται κυριολεκτικώς στον έβδομο ουρανό και ζήλεψα επίσης την «hola» των Eλλήνων ποδοσφαιριστών μπροστά στους φιλάθλους που ταξίδεψαν στο Βουκουρέστι για να τους συμπαρασταθεί και (φαντάζομαι) πως θα κάνουν κιόλας ουρές στις Τράπεζες για να ζητήσουν ... Μουντιαλοδάνεια!

Κάποτε μας ζήλευαν αυτοί, τώρα τους ζηλεύουμε εμείς και τούτη μπορεί να είναι μια φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων, αλλά δεν χωνεύεται εύκολα! Για να μην παρεξηγηθώ-κι επειδή στο παρελθόν εξελίχθηκε ένας ανόητος εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στις δυο μεγαλύτερες φυλές του ελληνικού αθλητισμού- οφείλω να διευκρινίσω ότι αν και υπέρμαχος (και συν τοις άλλοις εμπνευστής) τού όρου «μπασκετική μασονία» δεν είμαι μονόχνωτος και όχι μόνο παρακολουθώ, αλλά αγαπώ όλα τα σπορ, μηδέ του ποδοσφαίρου -με το οποίο κάποιοι ομοϊδεάτες βγάζουν σπυράκια- εξαιρουμένου...

Αυτά (επαναλαμβάνω ότι) τα διευκρινίζω από την αρχή για να μην προκαλούνται εσφαλμένες εντυπώσεις ότι τάχα η μπασκετική ράτσα βγάζει τον φθόνο και τη χολή της για το ποδόσφαιρο...

Ζήλεψα λοιπόν, πρώτα απ' όλα για το γεγονός: για δεύτερη απανωτή φορά η Εθνική ομάδα του ποδοσφαίρου, που μέχρι πριν από λίγα χρόνια βρισκόταν σε καραντίνα από τις μεγάλες διοργανώσεις, προκρίθηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο και το αυτό εύχομαι και δι' ημάς, ώστε να τριτώσει το (κοινό) καλό: συνέπεσαν για την Ελλάδα το Μουντιάλ και το Μουντομπάσκετ το 1994 στις ΗΠΑ και στον Καναδά και το 2010 στη Νότια Αφρική και στην Τουρκία, αλλά τώρα ενώ η Εθνική ποδοσφαίρου ετοιμάζεται να προσκυνήσει τον Λυτρωτή Χριστό στο λόφο του Κορκοβάδο, ελόγου μας κρεμόμαστε από τα. τέτοια του Μπάουμαν και από τη μεγαθυμία τoυ κονκλαβίου της FIBA για το που θα δώσει τις τέσσερις wild cards !

Βεβαίως ο Βασιλακόπουλος (δηλώνει ότι) αισιοδοξεί κι εγώ επίσης ανήκω σε αυτούς που έχουν θετικό προαίσθημα για την εξέλιξη της υπόθεσης, αλλά μέχρι τότε θα χρειαστεί να κάνουμε υπομονή και συνάμα την προσευχή μας. Θα χρειαστεί επίσης να κάνουμε σωστές διπλωματικές κινήσεις και ακόμη θα χρειαστεί (συγνώμη πάλι για την έκφραση) να κάνουμε και το.. σκατό μας παξιμάδι για να εξοικονομήσουμε τα χρήματα που είναι εκ των ων ουκ άνευ για το δυνάμωμα της υποψηφιότητας μας.

Δεν αλλαξοπίστησα, ούτε θα γίνω γενίτσαρος, αλλά πολύ φοβάμαι πως το συγκριτικό πλεονέκτημα που διέθετε κάποτε το μπάσκετ έναντι του ποδοσφαίρου έχει πλέον ατονήσει, εάν δεν απωλέσθη εντελώς: καμαρώναμε μέχρι πρότινος για το υψηλό πνευματικό επίπεδο και το μεγάλο ηθικό ανάστημα των παικτών, των προπονητών και των παραγόντων του μπάσκετ, αλλά κι αυτά παίζονται πλέον! Προς Θεού, δεν υπαινίσσομαι ότι -σε πείσμα της φύσεως τους- οι μπασκετικοί κόντυναν ή έγιναν άξεστοι και άτιμοι, αλλά είναι βέβαιο πως το ποδόσφαιρο έκανε αρκετά βήματα προς τα εμπρός και κάλυψε το χάντικαπ που είχε...

Ναι, ξέρω πως η Εθνική του ποδοσφαίρου αποτελεί μια... υπεραξία σε σχέση με το πρωτάθλημα και τις συνθήκες που επικρατούν εντός και επί ταυτά και γι' αυτό εδώ και δέκα χρόνια, που έχει γίνει θαμώνας των μεγάλων διοργανώσεων, μοιάζει σαν να προέρχεται από έναν άλλο πλανήτη, διότι ο δικός της συχνά αποδεικνύεται ανήμπορος και ανάξιος για να την κρατήσει. Σε αντίθεση κιόλας με ό,τι συνέβη με τον θρίαμβο του Ευρωμπάσκετ του 1987, το έπος τοu Euro του 2004 δεν αξιοποιήθηκε όπως του άρμοζε από την ελληνική ποδοσφαιρική κοινωνία και τουλάχιστον στην εγχώρια κατανάλωση πήγε άπατο!

Η διαφορά καλύφθηκε όχι συντεταγμένα από το σύνολο της ποδοσφαιρικής κοινωνίας, αλλά μεμονωμένα λόγω της εξέλιξης και της διεθνοποίησης των παικτών, που βγήκαν από τα στενά ελληνικά σύνορα, ξεστραβώθηκαν, εξελίχθηκαν θεαματικά και μετάγγισαν αυτή την εισαγόμενη κουλτούρα στις φλέβες της Εθνικής. Καλύφθηκε επίσης από την ευτυχή συγκυρία της παρουσίας δυο προπονητών (Ρεχάγκελ, Σάντος) οι οποίοι έχουν δόγμα και αρχές, είναι θιασώτες ενός συγκεκριμένου στιλ παιχνιδιού, το οποίο εδράζεται στην καλή αμυντική λειτουργία και περισσότερο στο ποδόσφαιρο αναμονής παρά σε εκείνο της πρωτοβουλίας και κατάφεραν να βάλουν τα δυο πόδια των συνήθως ατίθασων και με ροπή στον αυτοσχεδιασμό παικτών σε ένα παπούτσι!

Καλύφθηκε επίσης και από την αναβάθμιση του τρόπου λειτουργίας των Εθνικών ομάδων και αυτό (ανεξαρτήτως της όποιας άποψης επικρατεί για τους Γκαγκάτσηδες, τους Πιλάβιους και τους Σαρρήδες) πρέπει να πιστωθεί στις διοικήσεις της ΕΠΟ, που υπό την πίεση των προπονητών, των παικτών και των ραγδαίων εξελίξεων στο διεθνές ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι, δημιούργησαν έναν κλοιό ασφαλείας και ένα πλέγμα σοβαρότητας γύρω από την Εθνική: δεν χώνονται πια στα ποδάρια του προπονητή και των παικτών οι διάφοροι ... παρατρεχάμενοι και Βλαχοδήμαρχοι και συν τοις άλλοις ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας προσέχει το ντύσιμο του και δεν εμφανίζεται ξαφνικά σε τηλεοπτικές εκπομπές φορώντας τις... πιτζάμες του, όπως κάποτε ο συμπαθέστατος Τριβέλλας!

Ναι, όντως τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, αλλά οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά κι από τη στιγμή που η ελληνική ποδοσφαιρική κοινωνία τις πρόσεξε και τις διαχειρίστηκε, δρέπει κιόλας τους καρπούς τους. Θα ήταν άλλωστε εγκληματική αμέλεια να τις παραβλέψουν, διότι το οικονομικό υπόβαθρο του ποδοσφαίρου στις μεγάλες διοργανώσεις και το αντίστοιχο του μπάσκετ είναι σαν τη μέρα με τη νύχτα: και μόνο το γεγονός ότι ενώ η ΕΟΚ θα πληρώσει χρυσή τη wild card, η ΕΠΟ θα εισπράξει πάνω από δέκα εκατομμύρια ευρώ από τη FIFA (χώρια τα έσοδα από τους χορηγούς της Εθνικής και τα χρήματα που βάζουν στα ταμεία τους οι σύλλογοι στους οποίους αγωνίζονται οι διεθνείς) φτάνει και περισσεύει για να που χωρίζει τους πατρικίους από τους πληβείους!

Κάποτε οι ποδοσφαιρικοί και όλοι οι υπόλοιποι αντέγραφαν και ακολουθούσαν το μπάσκετ (αλλά και το γουότερ πόλο από πολύ παλαιότερα) που είχε το προνόμιο της μόνιμης εκπροσώπησης και των συχνών επιτυχιών. Τώρα τα δεδομένα έχουν αλλάξει και αυτό πέρα από σημείο των καιρών, αποτελεί κι ένα καμοπανάκι που ηχεί στ' αυτά της μπασκετικής κοινωνίας, δίκην σήματος κινδύνου.

Σε κάθε περίπτωση εγώ πολύ χάρηκα για την επιτυχία της Εθνικής ποδοσφαίρου κι επειδή η FIBA άλλαξε το όνομα της διοργάνωσης και από World Championships και Mundobasket, το αποκαλεί πλέον WorldCup, δηλώνω ευθαρσώς ότι ζηλεύω τους Καραγκούνηδες, τους Κατσουράνηδες, τους Παπασταθόπουλους, τους Μητρογλαίους, τους Καρνέζηδες και τους Σαμαράδες και εύχομαι ο Μπάουμαν, ο Βασιλακόπουλος και ο καλός Θεός να ελεήσουν τον Φεβρουάριο τους Σπανούληδες, τους Ζήσηδες, τους Μπουρούσηδες, τους Καϊμακογλαίους, τους Μαντζάρηδες, τους Παπανικολάου, τους Φώτσηδες, τους Πριντέζηδες, τους Παππάδες, τους Μαυροκεφαλίδηδες, τους Περοπερογλαίους και τα υπόλοιπα γαλάζια (μπασκετικά) παιδιά!