Πόσο άγνωστη μας είναι η διαχείριση μιας εθνικής επιτυχίας

Αρχισε να συμβαίνει από το 2004, όταν όλο και πιο συχνά άκουγα το “σας ζηλεύω εσάς τους αθλητικούς δημοσιογράφους” από συναδέλφους μου που λειτουργούν σε άλλα πεδία της δημοσιογραφίας. Τον καιρό εκείνο όμως δεν την εισέπραττες τη ζήλια όσο έντονα την εισπράξαμε το καλοκαίρι του ’10, το καλοκαίρι του ’12, όσο την νιώθουμε ήδη από το βράδυ της Τρίτης, που η Εθνική ομάδα εξασφάλισε την συμμετοχή της στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας.

Οχι, η “ζήλια” δεν γεννιέται από τη σκέψη ότι “εσύ θα πας Βραζιλία”, διότι όχι, δεν πρόκειται να πάμε όλοι, θα είναι ελάχιστοι αυτοί που θα ταξιδέψουν, αφού πρόκειται για ένα πολύ ακριβό ταξίδι σε μια εποχή που τα media δυσκολεύονται πολύ να καλύψουν το κόστος τόσο ακριβών δημοσιογραφικών παραγωγών. Στην πραγματικότητα πίσω από αυτή τη “ζήλια” κρύβεται σε μια μεγάλη αλήθεια της ελληνικής δημοσιογραφίας: οι αθλητικοί είμαστε οι μόνοι δημοσιογράφοι που διαχειριζόμαστε συχνά πυκνά εθνικές επιτυχίες. Που συναντάμε χαμόγελα όταν κυκλοφορούμε στον τόπο του ρεπορτάζ. Κι είναι τόσο ξένο αυτό το είδος της δημοσιογραφίας, η θετική δημοσιογραφία, ο καλός λόγος, ο έπαινος, η ανάδειξη των θετικών μιας μεθόδου, μιας στρατηγικής, μιας πολιτικής, ενός εθνικού σχεδίου, που συχνά κι εσάς φτάνει να σας μοιάζει ότι οι δημοσιογράφοι για κάποιο λόγο “πουλάμε υποχρέωση” στην Εθνική ομάδα, ειδικά του ποδοσφαίρου που έχει μεγαλύτερη απήχηση και απασχολεί με άμεσο ή έμμεσο τρόπο τους περισσότερους Ελληνες.

Σκέψου λίγο τους δημοσιογράφους του πολιτικού ρεπορτάζ. Πόσες εθνικές επιτυχίες έχουν κληθεί να διαχειριστούν; Εκπαιδεύτηκαν στην καταγγελτική και την “κίτρινη” δημοσιογραφία, έμαθαν να κυκλοφορούν μόνο με τον μανδύα του εισαγγελέα, να τα βλέπουν όλα μαύρα, και να διαχειρίζονται - σωστά ή όχι - μόνο εθνικές αποτυχίες ή, σε κάθε περίπτωση, μαύρα μαντάτα. Σκέψου με τι ρεπορτάζ ασχολούνται στην εποχή της οικονομικής κρίσης, πόσες εθνικές αποτυχίες έχουν διαχειριστεί, πόσο μαύρη είναι η επικαιρότητα που αντιμετωπίζουν καθημερινά, και κάνε τη σύγκριση με την δημοσιογραφία που γεννούν οι εθνικές επιτυχίες της ομάδας που βγάζει στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες με το χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπο.

Το κακό είναι ότι αυτό το είδος της δημοσιογραφίας επηρέασε, ίσως και φυσιολογικά, και την αθλητική, με συνέπεια να είμαστε αρκετοί αυτοί που έχουμε πάρει τον εαυτό μας και την ιδιότητά μας πολύ στα σοβαρά και λειτουργούμε ως εισαγγελείς ή/και παράγουμε μόνο δημοσιογραφία του αρνητισμού, της μιζέριας, της αδικαιολόγητα έντονης ή και κακής κριτικής, των υπερβολών που ισοπεδώνουν. Και το χειρότερο είναι ότι δεν βάζουμε μυαλό. Η Εθνική επιμένει, μονότονα, εδώ και μια 10ετία να μας αλλάξει τη νοοτροπία, λειτουργεί και συμπεριφέρεται σαν μεγάλη ομάδα, σαν ξένη με το μίζερο ελληνικό περιβάλλον της, και το καταφέρνει αυτό στην εποχή της τόσο μεγάλης και έντονης οικονομικής κρίσης, σε μια εποχή που έχουν γίνει δύσκολα ακόμη και τα εύκολα. Κι εμείς εκεί, κολλημένοι, αδιάβαστοι και ανίκανοι (ευτυχώς με εξαιρέσεις) να διαχειριζόμαστε εθνικές επιτυχίες, να μαθαίνουμε από αυτές, να διδασκόμαστε και να αλλάζουμε τη συνταγή, με γνώμονα το εθνικό συμφέρον του ποδοσφαίρου.

Στα θρανία που διδάσκεται, όσο είναι δυνατόν αυτή να διδαχθεί, η δημοσιογραφία και ειδικά στις τάξεις αυτών που θέλουν να ασχοληθούν επαγγελματικά με την αθλητική ζωή, το μάθημα θα έπρεπε να έχει αλλάξει εδώ και χρόνια. Δεν λέω να γίνουμε σαν τον Ρουμάνο δημοσιογράφο της φωτογραφίας, που έκανε ρεπορτάζ την περασμένη Τρίτη στο “Νασιοναλ” του Βουκουρεστίου με το κασκόλ της Εθνικής, δεν λέω να το ρίξουμε στην δημοσιογραφία της φουστανέλας, αλλά είναι επιτέλους ώρα να μάθουμε να διαχειριζόμαστε τις εθνικές επιτυχίες, μήπως και καταφέρουμε να αλλάξουμε ποδοσφαιρική ζωή. Τι άλλο να κάνει η Εθνική των 5 στις 6 συμμετοχές σε μεγάλες διοργανώσεις την τελευταία 10ετία για να μάθουμε να τη σεβόμαστε την ώρα της κριτικής, αλλά και να φροντίσουμε με την λειτουργία μας να μην την αφήσουμε να ξαναγίνει ποτέ το καφενείο που ήταν πριν από το 2001;