Η Μπαρτσελόνα δίχως τον Μέσι...

Ο Ερνέστο Βαλβέρδε έπαιξε, κάποτε, ποδόσφαιρο για την Εσπανιόλ. Εμελλε να γίνει, αργότερα, προπονητής της. Επίσης, κάποτε έπαιξε ποδόσφαιρο για την Αθλέτικ Μπιλμπάο. Εγινε δύο φορές, μία το 2003, άλλη μία το 2013, προπονητής της. Κάποτε, έπαιξε και για τη Μπαρτσελόνα. Θα γίνει, εν καιρώ, ο προπονητής της. Σαν το εργατικό μυρμήγκι, εξ ου και τσινγούρι, αργά-αργά μαζεύει τα μόρια της πρόσληψής του.

Οποιος κάνει, εκεί και τότε, το κάστινγκ, δύσκολα θα τον αφήσει έξω. Ο Βαλβέρδε είναι μικρό μέρος της ιστορίας της Μπάρτσα, απ’ τα (δύο) χρόνια υπό τον Κρόιφ. Και είναι, το κυριότερο, σημαντικό μέρος της ζώσης ιστορίας της Πριμέρα Λίγκα. Η Αθλέτικ Μπιλμπάο δεν νίκησε τη Μπαρτσελόνα. Νίκησε τη Μπαρτσελόνα, όπως ενδιαφέρει ψυχωσικά τους Ολλανδούς να νικούν. Με τη δική του(ς) πρόταση ποδοσφαίρου.

Η πρόταση είναι, μάλλον, απλή στη σύλληψή της. Και, σίγουρα, αφάνταστα δύσκολη στην υλοποίηση. Στο να την κάνεις να συμβεί. Νίκησαν, με την (σε μεγάλα διαστήματα του ενενηντάλεπτου) ανελέητη πίεση στην κάθε μπάλα που η Μπαρτσελόνα επιχειρούσε να διακινήσει. Ηταν η ομάδα, φυσικά και νοητικά, καλά. Αρκούσε το αρχικό δεκάλεπτο, για να φανεί αυτό. Υποστήριξαν την πρόταση με όλα τα «α». Αυταπάρνηση, αλληλεγγύη, αυτοθυσία.

Στρίμωξαν, τερματοφύλακα και αμυντικούς, σε αμέτρητα λάθη. Εκλεψαν τη μπάλα, ένα υπέρτατο βραβείο, απ’ αυτόν που δεν του την παίρνεις ποτέ, τον Ινιέστα. Ακριβώς εκείνη η μπάλα άξιζε να είναι, και έγινε, η μπάλα με την οποίαν έφτασαν στο γκολ της νίκης τους. Για πολλούς και διάφορους λόγους, τις λεγόμενες «λεπτομέρειες», θα μπορούσε να μη νικήσουν. Η πρόταση ποδοσφαίρου όμως, καθαρή και εμφατική, παρουσιάστηκε.

Για ν’ αξιολογηθεί, υπεράνω αποτελέσματος, απ’ όποιον οφείλει να ξέρει τι βλέπει. Είναι η πρόταση δια της οποίας η Αθλέτικ, με όλους τους περιορισμούς στις μετεγγραφές, επιστρέφει στην ακμή Μπιέλσα. Η πρόταση που αναδεικνύει, δια της λειτουργίας της, τα άτομα. Χάβι Μαρτίνεθ. Φερνάντο Γιορέντε. Αλλά λειτουργεί, ανεξαρτήτως ατόμων. Και δαπανών. Αλλωστε η πιο ακριβή θερινή αγορά τους, ο καταπληκτικός Μπενιάτ που οδήγησε τη Ρεάλ Μπέτις στο Γιουρόπα Λιγκ, εδώ δεν βρήκε χρόνο ούτε ως αλλαγή. Εδώ και εβδομάδες, δεν βρίσκει χρόνο.

Δεν είναι εφικτό να ξέρουμε ποιος θα ‘ναι, όταν φτάσει το πλήρωμα, ο υπεύθυνος της Μπάρτσα για το κάστινγκ. Τώρα, θα ‘ταν ο Θουμπιθαρέτα. Παλαιός συμπαίκτης του Βαλβέρδε. Ξέρει. Πριν τον Θουμπιθαρέτα, ήταν ο Μπεγιριστάιν που τώρα δουλεύει για τη Μάντσεστερ Σίτι. Φίλος του Βαλβέρδε, είχε έλθει και στην Αθήνα παλαιότερα incognito για να τα πουν. Ξέρει. Πριν, τώρα, μετά, εσαεί, επιρροή στα κοινά της Μπάρτσα ασκεί ο Κρόιφ. Κι αυτός ξέρει. Ολοι είναι φίλοι του. Πιο πολύ απ’ όλους, φίλος του Βαλβέρδε είναι ο χρόνος. Ο χρόνος επιφυλάσσει στον Βαλβέρδε την πολυτέλεια να περιμένει. Δεν είναι, καν, ακόμη πενήντα.

Αυτός που δύσκολα θα βρει φίλους στην Καταλούνια, τώρα που τους έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ, είναι ο Τάτα Μαρτίνο. Αδικο, αλλ’ έτσι είναι. Τα πάντα, στη Μπάρτσα, αμέσως γίνονται μεγάλα. Μία ήττα, πρόβλημα. Δύο ήττες, κρίση. Το είχε πει κι ο ίδιος ο Αργεντινός, σε ανύποπτη στιγμή. Εδώ, αν δεν είσαι Καταλανός ή Ολλανδός, έσβησες. Η συζήτηση θα ξεφύγει σε δαιδάλους. Η γυμνή αλήθεια, η πραγματικότητα, δεν τους δικαιολογεί. Είναι απλή, απλούστατη. Ο,τι είχαμε, λίγο ως πολύ όλοι μας, φανταστεί.

Η Μπαρτσελόνα δίχως τον Μέσι είναι μία πολύ καλή ομάδα. Μία πολύ καλή, τρωτή ομάδα. Υποψιάζομαι πως ο Μέσι, το αμέσως επόμενο διάστημα της σεζόν, θ’ αφοσιωθεί στο να είναι καλά το καλοκαίρι στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν εννοώ ότι θα βάλει τη Μπαρτσελόνα σε δεύτερη μοίρα. Εννοώ ότι θα το σκεφτεί και δύο και τρεις φορές να δώσει το παραπάνω στη Μπαρτσελόνα, με ρίσκο να θυσιάσει το να είναι καλά το καλοκαίρι στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Πρόβλημα. Για τη Μπαρτσελόνα.

Το βάρος, υποτίθεται, μεταφέρεται στον Νεϊμάρ. Ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα. Ο Νεϊμάρ έχει προλάβει να δείξει πόσο καλός παίκτης είναι. Ενας από τους πολλούς, ένα γύρω, πολύ καλούς παίκτες. Την ίδια στιγμή, δεν έχει προλάβει να μάθει τίποτα απ’ την Αγία Τριάδα που όλ’ αυτά τα χρόνια αναδείχθηκε (Μέσι, Τσάβι, Ινιέστα) στη Μπαρτσελόνα. Πού και πότε είδε κάποιον απ’ αυτούς τους τρεις να καταδέχεται να ξεπέφτει στο ελεεινό θέατρο στο οποίο ο ίδιος ο Βραζιλιάνος, κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθησιν με το που πάτησε το πόδι του στην Ευρώπη, αμετανόητα επιδίδεται;