Leader γίνεσαι, δεν γεννιέσαι!

Από νωρίς, μόλις οκτώ ετών, χαρακτηρίστηκε παιδί θαύμα. Τότε ήταν που ο μπόμπιρας κλήθηκε να κάνει την πρώτη επιλογή. Επρεπε να επιλέξει ανάμεσα στην Νιούκαστλ και την Κάρντιφ που τον ήθελαν στις Ακαδημίες τους. Διάλεξε την ομάδα της πατρίδας του και το παραμύθι ξεκίνησε. Πριν γίνει τέτοιο όμως, ένα υπέροχο παραμύθι δηλαδή, ήταν ένα δράμα με όλα όσα αυτό συνεπάγεται…

Στα 15 του όλη η Ουαλία μιλούσε για το παιδί θαύμα που παίζει στις μικρές ομάδες της Κάρντιφ και θα αφήσει εποχή. Στα 16 του έκανε το ντεμπούτο του με την ανδρική ομάδα της Κάρντιφ και έγινε ο μικρότερος σε ηλικία παίκτης της που έπαιξε σε αγώνα πρωταθλήματος (παραμένει τέτοιος και σήμερα).

Στα 17 του οδήγησε την μικρή και άσημη Κάρντιφ στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας και εκατομμύρια λίρες έπεσαν στα πόδια του. Η Κάρντιφ των πολλών οικονομικών προβλημάτων, έκανε αποδεκτές τις προτάσεις των 5 εκατ. λιρών και από τους τρεις συλλόγους που τον ήθελαν. Ο μικρός έπρεπε να διαλέξει. Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Εβερτον ή Αρσεναλ;

Ο Σερ Αλεξ, ο Αρσέν Βενγκέρ και ο Ντέιβιντ Μόγιες, τότε προπονητής της Εβερτον τον είχαν δει αυτοπροσώπως και είχαν καταλάβει ότι πρόκειται για σπάνιο ταλέντο…
Ο Βενγκέρ για να τον πείσει να επιλέξει την Αρσεναλ έστειλε αεροπλάνο στην Ουαλία να πάρει τον μικρό και να τον πάει στην Ελβετία όπου η ομάδα του έκανε την προετοιμασία της το καλοκαίρι του 2008.

Εκεί, κάτω από τις ελβετικές Αλπεις, ο Ααρον Ράμσεϊ είπε το «ναι» στην Αρσεναλ και τον Βενγκέρ και ο Σερ Αλεξ μόλις έμαθε την απόφαση του σχολίασε. “Εκανε το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του...”. Η καριέρα του στην Αρσεναλ ξεκίνησε με τις καλύτερες προυποθέσεις. Ο Βενγκέρ, ξετρελαμένος με τα προσόντα του μικρού του έδινε όλο και περισσότερο χρόνο συμμετοχής και το προσωνύμιο «νέος Φάμπρεγκας» είχε ήδη αρχίσει να ακούγεται…

Το πρώτο σοκ!

Τον Φλεβάρη του 2010 στο “Μπριτάνια”, ο Ααρον Ράμσεϊ ξεκίνησε βασικός στο ματς πρωταθλήματος κόντρα στην Στόουκ. Ενα «δολοφονικό» τάκλιν του Ράιαν Σόουκρος όμως διέλυσε τον αστράγαλο του μικρού. Ενας τραυματισμός που σόκαρε όλη την Αγγλία. Το πόδι του κόπηκε στα δύο και το μόνο που το κρατούσε ενωμένο ήταν το δέρμα του. Ο Ράμσεϊ από τον πόνο και το σοκαριστικό θέαμα του ποδιού του λιποθύμησε λίγα δεύτερα μετά τον τραυματισμό και χρειάστηκε οξυγόνο για να συνέλθει. Το χειρουργείο κράτησε 11 ώρες. Ο μικρός έκανε τέσσερις μήνες να περπατήσει επτά να τρέξει και σχεδόν ένα χρόνο για να ξαναπαίξει ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο.

Επέστρεψε στους αγωνιστικούς χώρους (ακόμη κι’ αυτό αμφίβολο ήταν από το μέγεθος της ζημιάς που είχε υποστεί το πόδι του), αλλά το ψυχολογικό πρόβλημα ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές. Ο Βενγκέρ εξακολουθούσε να τον στηρίζει και να τον πιστεύει, αλλά ο μικρός δυσκολεύονταν πολύ…

Δόθηκε δανεικός για ένα εξάμηνο στη Νότιγχμαμ Φόρεστ και στη συνέχεια ο ίδιος ο Ράμσεϊ ζήτησε να επιστρέψει για ένα μικρό χρονικό διάστημα ως δανεικός στην Κάρτνιφ, την ομάδα της καρδιάς του και της πατρίδας του. Εκεί πίστευε ότι θα ξαναβρεί τον εαυτό του. Αυτή η επιθυμία του ξάφνιασε τον Βενγκέρ ο οποίος γνώριζε πολύ καλά το περιστατικό που είχε βιώσει ο μικρός όταν είχε επιστρέψει στην πόλη του Κάρντιφ μετά τη μεταγραφή του στην Αρσεναλ…

Το δεύτερο σοκ!

Εκείνο το πρώτο βράδυ της επιστροφής ήταν ένα από τα χειρότερα της ζωής του. Η συνάντηση του με ορισμένους μεθυσμένους χούλιγκανς της Κάρντιφ στην μπυραρία που βρέθηκε με τον κολλητό Ράις Χάτσεσον, ήταν χειρότερη εμπειρία κι’ από τον τραυματισμό του.

Οι μεθυσμένοι οπαδοί της Κάρντιφ με τους οποίους ο Ράμσεϊ και η παρέα του αντάμωσαν άρχισαν να τον βρίζουν και να το αποκαλούν «Ιούδα» και «προδότη» λόγω της απόφασής του να πάρει μεταγραφή στην Αρσεναλ. Ο Ράμσεϊ δεν αντέδρασε, πλήρωσε τον λογαριασμό και δοκίμασε να φύγει για να αποφύγει τα χειρότερα. Ο Ρις όμως θιγμένος από αυτά που έλεγαν στο φίλο του απάντησε και ο καβγάς άναψε με αποτέλεσμα να βγουν μαχαίρια. Ο Ααρον είδε μπροστά στα μάτια του να μαχαιρώνουν τον καλύτερό του φίλο, ο οποίος ευτυχώς επέζησε. Χρειάστηκε συνολικά 45 ράμματα μόνο στο πρόσωπο αλλά ο παιδικός φίλος του Ααρον Ράμσεϊ τα κατάφερε.

Το θλιβερό περιστατικό δεν τον έκανε να αλλάξει άποψη και έπαιξε ξανά ποδόσφαιρο δανεικός για ένα σύντομο χρονικό διάστημα στην Κάρντιφ. «Αυτή είναι η ομάδα μου, αυτή είναι η πατρίδα μου και αυτό δεν αλλάζει ότι κι’ αν συμβεί…» είχε πει…

Η περίοδος του χλευασμού!

Παρά ταύτα και η δεύτερη επιστροφή στην Αρσεναλ δεν ήταν εύκολη. Ο Ράμσεϊ έπαιζε πολύ, αλλά τα προβλήματα του δεν τα είχε ξεπεράσει. Ακόμη και οι οπαδοί των Κανονιέρηδων είχαν αρχίσει να τον αμφισβητούν. Οι αποδοκιμασίες στο Emirates για τον νεαρό Ουαλό είχαν γίνει μόνιμο φαινόμενο. Οπως και ο χλευασμός. Τον αποκαλούσαν ειρωνικά “Ράμπο” εξαιτίας του φόβου και της επιφυλακτικότητας με την οποία πήγαινε στις φάσεις, κατάλοιπα του σοβαρού τραυματισμού του.

Η αδυναμία του να σκοράρει ή πιο σωστά η συνήθεια του να χάνει πολλές ευκαιρίες λόγω της έλλειψης αυτοπεποίθησης εξελίχθηκαν σε κακόγουστα ανέκδοτα. Κάθε φορά που έβαζε ένα γκολ, πράγμα σπάνιο είναι η αλήθεια, το συνδύαζαν με τον θάνατο κάποιου διάσημου. Την πρώτη φορά ήταν ο Μπιν Λάντεν, την επόμενη η Γουίτνεϊ Χιούστον, ή ο Καντάφι, ακόμη και ο Στηβ Τζομπς. Το youtube γέμισε με τέτοιου είδους βίντεο και ο Ράμσεϊ έφτασε στο σημείο να θεωρείται σχεδόν ανέκδοτο.

Το τρίτο σοκ!

Το ίδιο χρονικό διάστημα ο νεαρός Ουαλός μέσος είχε βρει έναν ακόμη σύμμαχο στο πρόσωπο του Γκάρι Σπιντ. Ο ομοσπονδιακός τεχνικός της Ουαλίας όχι μόνο τον καλούσε στην Εθνική Ανδρών , αλλά του είχε δώσει και το περιβραχιόνιο του αρχηγού από τότε που σταμάτησε να το φορά ο Ράιαν Γκιγκς. Οι εμφανίσεις του μικρού με το εθνόσημο στο στήθος καταπληκτικές, αλλά για μία ακόμη φορά δεν στάθηκε τυχερός.

Ο δεύτερος μέντορας στη ζωή του μετά τον Αρσέν Βενγκέρ έφυγε εντελώς ξαφνικά και απρόσμενα σε ηλικία 43 ετών, δίνοντας ο ίδιος τέλος στη ζωή του, με μία μάλλον ανεξήγητη αυτοκτονία. Ένα ακόμη χτύπημα της μοίρας στον μικρό Ράμσεϊ. Χρειάστηκε χρόνο για να το ξεπεράσει και αυτό.

Ο Τύπος και ο Βενγκέρ

Η κριτική από τον Τύπο παρέμενε αμείλικτη και προς τον ίδιο, αλλά και προς τον Βενγκέρ. Ωσπου κάποια στιγμή ο Αλσατός σε μία συνέντευξη Τύπου δεν άντεξε και ξέσπασε. «Το παιδί αυτό παίζει πολύ καλά. Κάνει τα πάντα στο γήπεδο. Απλώς χρειάζεται λίγη αυτοπεποίθηση. Όταν ο Ράμσεϊ θα βάλει τρία τέσσερα συνεχόμενα γκολ δεν θα σταματάει να σκοράρει…» είχε δηλώσει και εκείνη η δήλωση του είχε επίσης αντιμετωπιστεί ειρωνικά και από τον Τύπο και από τους οπαδούς της Αρσεναλ. Τα σχόλια για το «πόσοι ακόμη διάσημοι θα χάσουν την ζωή τους αν ο Βενγκέρ επαληθευτεί» έδιναν και έπαιρναν...

Η δικαίωση…

Όλα αυτά μέχρι το σημείο που ξεκίνησε η φετινή σεζόν. Ο Ααρον Ράμσεϊ, δεν βελτιώθηκε, δεν άλλαξε προς το καλύτερο, αλλά μεταμορφώθηκε σε έναν άλλο ποδοσφαιριστή. Μετατράπηκε, δεν είναι υπερβολή να το πούμε, στον ηγέτη και καθοριστικότερο παίκτη της εκπληκτικής ως τώρα Αρσεναλ. Με τα 13 γκολ που έχει πετύχει σε 22 ματς είναι ο πρώτος σκόρερ της ομάδας, παρά το γεγονός ότι αγωνίζεται ως κεντρικός χαφ. Μέχρι τον περασμένο Αύγουστο στην καριέρα του με την Αρσεναλ είχε 150 συμμετοχές και 11 γκολ. Φέτος έχει 13 γκολ σε 22 συμμετοχές!!!

Στο πρωτάθλημα είναι τρίτος σκόρερ με 8 τέρματα πίσω από τον Αγκουέρο που έχει 10 γκολ και τους Σουάρες, Στάρτιτζ που έχουν από εννιά. Εχει ήδη 5 ασίστ στο ενεργητικό του, ενώ είναι μέσα στους 10 πρώτους ποδοσφαιριστές της Πρέμιερ Λιγκ στις περισσότερες στατιστικές κατηγορίες (ακόμη και στα τάκλιν, ή την ακρίβεια στις μεταβιβάσεις του).

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι μετά από 13 αγωνιστικές ο πολυτιμότερος και καλύτερος παίκτης του πρωταθλήματος είναι ο Ααρον Ράμσει. Η πραγματική δικαίωση όμως ήρθε το περασμένο Σάββατο στο Κάρντιφ. Εκεί όπου η Μάντσεστερ Σίτι άφησε 3 βαθμούς, και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πριν μία εβδομάδα άλλους δύο, η Αρσεναλ έκανε παρέλαση με τελικό σκορ 3-0. Ο Ράμσεϊ έβαλε τα δύο από τα τρία γκολ της νίκης των Κανονιέρηδων και ήταν για ένα ακόμη ματς ο καλύτερος παίκτης της ομάδας του.

Λόγω της καταγωγής του και του σεβασμού προς την ομάδα που τον ανέδειξε και την πατρίδα που τον μεγάλωσε, δεν πανηγύρισε κανένα από τα δύο γκολ. Οι οπαδοί της Κάρντιφ όχι απλώς του το αναγνώρισαν, αλλά τον αποθέωσαν και κατά την διάρκεια των μη πανηγυρισμών, αλλά κυρίως στο τέλος του ματς. Ο Ράμσεϊ μετά το τελευταίο σφύριγμα στάθηκε στο κέντρο τους γηπέδου και με τα χέρια σηκωμένα πάνω από το κεφάλι εμφανώς συγκινημένος χειροκρότησε όλους τους φίλους της Κάρντιφ οι οποίοι σε ένα μοναδικό standing ovation τον αποθέωσαν. Η ΣΤΙΓΜΗ! Όχι μόνο ως εικόνα, αλλά Η ΣΤΙΓΜΗ, αν σκεφτεί κανείς τι είχε προηγηθεί μέχρι ο Ράμσεϊ να φτάσει να την ζήσει.

Και η δεύτερη δικαίωση…

Λίγα λεπτά αργότερα, έρχονταν η δικαίωση και για τον μέντορα του Ααρον Ράμσεϊ, τον Αρσέν Βενγκέρ. Στη συνέντευξη τύπου που ακολούθησε ο Αλσατός δεν κλήθηκε να απαντήσει σε ερωτήσεις του τύπου «γιατί συνεχίζεις να επιμένεις με τον Ράμσεϊ;» ή «τι βλέπεις σε αυτόν τον ποδοσφαιριστή που δεν το βλέπει κανένας άλλος και συνεχίζεις να τον χρησιμοποιείς ως βασικό;» όπως είχε συμβεί δεκάδες φορές στο πρόσφατο παρελθόν. Η πρώτη ερώτηση των δημοσιογράφων στον Βενγκέρ ήταν «μήπως τελικά τον είχες πάρει πολύ φθηνά το 2008 με 5 εκατ. λίρες;». Ο Βνεγκέρ χαμογέλασε και απάντησε ότι για την εποχή και για την ηλικία του Ράμσεϊ τα χρήματα ήταν λογικά.

Η τελευταία ερώτηση ακόμη καλύτερη… «Με 50 εκατ. ευρώ αγόρασες τον Εζίλ, για 50 εκατ. ευρώ θα πούλαγες τον Ράμσεϊ». Ξαφνικά πλέον η τιμή του Ράμσεϊ για τον Τύπο έφτασε τα 50 εκατ. ευρώ και η σύγκριση γίνεται μόνο με τον Εζίλ. Η απάντηση του Βενγκέρ αφοπλιστική. «Όχι δεν θα τον έδινα. Αρκετά υπέφερα με τις πωλήσεις των καλύτερων παικτών μου…».

Πώς αλλάζουν οι καιροί…