Ο τελευταίος των μεγάλων…

Βαδίζει προς τα 38 του χρόνια. Και βέβαια προς την απόφαση να ολοκληρώσει την ποδοσφαιρική του καριέρα, όσο και αν κάθε τόσο προκύπτουν… πειρασμοί. Είτε αυτοί είναι από τα Εμιράτα, είτε από το ίδιο το χορτάρι. Διότι δεν μπορεί θα το βλέπει και κατ επέκταση θα το σκέφτεται. Ακόμη και τώρα, μπαίνει στο γήπεδο και σε 10΄-20΄λεπτά, σε όσο χρόνο του διαθέτει ο προπονητής, αποδεικνύει ότι τα κυβικά του φτάνουν και περισσεύουν για μια λίγκα σαν την Ελληνική.

Αν ήθελε λοιπόν εύκολα θα έπαιζε και άλλο. Αν ήθελε θα έπαιζε… όσο ήθελε! Θα σαραντάριζε με κοντό παντελονάκι! Θα γίνονταν συμπαίκτης με τον γιο του, που τόσο καμαρώνει (και επιμένει ότι έχει πάρει λίγη από την… τέχνη της οικογένειας)!

Θα σταματήσει όμως ο Ιμπαγάσα το καλοκαίρι. Και αν καταλαβαίνουμε καλά, θα μπει στην διαδικασία να μείνει στο ποδόσφαιρο από τον… πάγκο. Έχει το σαράκι του προπονητή. Έχει παραστάσεις στο υψηλότερο επίπεδο. Έχει ένα όνομα βαρύ και ασήκωτο για να του ανοίξει πόρτες και να του δώσει ευκαιρίες. Θα το κάνει λοιπόν. Αργά ή γρήγορα. Μέχρι τότε; Μέχρι τότε κάθε φορά που ο Μίτσελ θα του δίνει εντολή να σηκωθεί για «ζέσταμα», ο κάθε «παρατηρητής» θα νοιώθει ότι μόλις βρήκε έναν καλό λόγο για να δει με άλλο ενδιαφέρον ότι θα ακολουθήσει στον αγωνιστικό χώρο.

«Τον Ιμπαγάσα τον χειροκροτούν ακόμη και όταν τον βλέπουν με… πολιτικά» είπε κάποια στιγμή ο εκφωνητής της μετάδοσης του χθεσινού ματς. Έχει απόλυτο δίκιο. Και τον Ιμπαγάσα δεν τον χειροκροτούν μόνο οι φίλοι του Ολυμπιακού. Του αποδίδουν τα εύσημα όλοι όσοι αγαπούν το καλό ποδόσφαιρο. Είναι από εκείνες τις λίγες, οικουμενικές περιπτώσεις. Αληθινός πρεσβευτής του αθλήματος. Μια τόσο ιδιαίτερη περίπτωση.

Μπήκε χθες για μισή ώρα σε ένα ματς που ήταν ήδη στο 4-0 και έβαλε μια ολόκληρη ομάδα στην… πρίζα, προκειμένου να ευχαριστηθεί το παιχνίδι μαζί του. Ο τρόπος με τον οποίο έτρεξε ο Ολυμπιακός στο τελευταίο κομμάτι του ματς, η διάθεση του Φουστέρ, του Κάμπελ, του Ολαϊτάν, του Σαβιόλα, του Μανιάτη περνούσε ακριβώς από αυτό το «φίλτρο». Από το γεγονός ότι στο γήπεδο ήταν και ο Ιμπαγάσα. Με τις περίφημες πάσες του, με το ανεκτίμητο δημιουργικό ταλέντο του, με την ηγετική του φυσιογνωμία. Εκείνος τους «ανάγκασε» να ανεβάσουν ρυθμό μόνο με την παρουσία του. Και η ανταπόκριση ήταν άμεση. Μαζί και η δικαίωση. Το πέμπτο γκολ των Ερυθρόλευκων ξεκίνησε από τα δικά του πόδια, και είναι δεδομένα ένα από τα καλύτερα της σεζόν.

Υπάρχει μια «ειδική κατηγορία» στην στατιστική του πρωταθλήματος. Όχι ιδιαίτερα πετυχημένη, αλλά σίγουρα δείχνει κάτι. Προφανώς σχετίζεται με τις εύστοχες πάσες. Αν δει λοιπόν κάποιος την «αποτύπωση» της, στο χθεσινό ματς μάλλον θα καταλάβει τι εννοούμε. Σε ολόκληρο τον Απόλλωνα ο galanis δίνει 41 πάσες. Ο Κάνιο σε μισή ώρα είχε 16, από τις συνολικά 115 του Ολυμπιακού. Ναι, δεν έχει δυνάμεις να παίξει για 90λεπτά. Αλλά και τι έγινε όταν μπορεί να κάνει σε μισή ώρα, ότι κάνουν μαζί όλοι οι κεντρικοί χαφ μιας αναμέτρησης σε ένα ολόκληρο 90άλεπτο; Υπάρχει στο ελληνικό ποδόσφαιρο έστω ένας μέσος που να μπορεί να κοιτάξει τον Ιμπαγάσα στα «μάτια»;

Πραγματικά θα ήταν καλό λοιπόν, για το ίδιο το πρωτάθλημα ο Κάνιο να παίξει περισσότερο στον δεύτερο γύρο. Και μάλιστα να αγωνιστεί κάποια στιγμή και στο «Καραϊσκάκης», όχι μόνο εκτός έδρας. Ο Ολυμπιακός ανταγωνισμό δεν έχει. Ο νέος… αντίπαλος που του προέκυψε στην Σούπερ Λιγκ είναι τα ρεκόρ, τα οποία σπάει με συχνότητα «ένα κάθε αγωνιστική».

Όσο περισσότερο δούμε λοιπόν αυτόν τον τεράστιο παίκτη, στον επίλογο του, τόσο το καλύτερο. Για να έχουμε να θυμόμαστε. Για τις αναμνήσεις… Για το ίδιο το παιχνίδι, που γίνεται πιο όμορφο όταν σε εκείνο συμμετέχει ο camandante.

ΥΓ. Πριν από λίγες ώρες έπεσαν οι τίτλοι του «τέλους» για τον Λουτσιάνο Γκαλέτι. Είχε τόση διάθεση να παίξει, αλλά στην δική του περίπτωση δεν ήταν το ίδιο. Αποχαιρέτησε λοιπόν το ελληνικό ποδόσφαιρο λιγάκι άδοξα. Όπως και να έχει όμως, ο Γκαλέτι είναι από την… ίδια οικογένεια με τον Αριέλ Ιμπαγάσα. Μπαίνει στο ίδιο «κάδρο». Ένας από τους καλύτερους που είδαμε ποτέ στην Ελλάδα.