Παυλής, ο Αμπιντάλ της ΑΕΚ

Τυχαίνει να γνώριζα, να ακούω, να παρακολουθώ την εξέλιξη του Μιχάλη Παυλή από τα πρώτα του βήματα, δηλαδή από την εποχή που ο Τόνι Σαβέβσκι, περίπου 7 χρόνια πίσω, τον είδε στην Μυτιλήνη και τον πήγε, σε ηλικία 17 ετών στην ομάδα Νέων της ΑΕΚ.

Περίπου τρία χρόνια πίσω με είχε σοκάρει μια φήμη που κυκλοφορούσε με επιφύλαξη στα δημοσιογραφικά γραφεία περί της πιθανότητας να έχει διαπιστώσει, στα 21 του, ότι πάσχει από πολλαπλή σκλήρυνση, από μια ασθένεια που είναι γνωστή ως σκλήρυνση κατά πλάκας. Εκανα refresh στη μνήμη μου σχετικά με τα συμπτώματά της ("η πολλαπλή σκλήρυνση μπορεί να προκαλέσει μια ποικιλία συμπτωμάτων όπως, αλλαγές στην αφή, προβλήματα στην όραση, μυϊκή ατροφία, κατάθλιψη, προβλήματα στον προσανατολισμό και την ομιλία, εξάντληση, νοητική βλάβη, προβλήματα με την ισορροπία και πόνο. Η πολλαπλή σκλήρυνση θα προκαλέσει και αναπηρία σε πολύ σοβαρές περιπτώσεις") και προσπαθούσα να χωρέσω στο κεφάλι μου το μέγεθος της ανατροπής που προκαλούσε αυτό το μαντάτο στη ζωή ενός 21χρονου παιδιού που είχε πραγματοποιήσει το όνειρό του να γίνει ποδοσφαιριστής και έδειχνε, στα μάτια των άλλων, να σφύζει από υγεία και νιάτα.

Η επιστροφή του το καλοκαίρι του 2012 στην ΑΕΚ ήταν το καλύτερο μαντάτο που θα μπορούσε κανείς να ακούσει για αυτό το παιδί. Είχε πετύχει την πρώτη σπουδαία νίκη στον πιο σημαντικό αγώνα της ζωής, τα είχε καταφέρει, και μάλιστα με τρόπο εμφατικό, αφού ξαναβρήκε, εκτός από τη δύναμη, τον τρόπο να ξαναπαίξει μπάλα και να επιστρέψει στην ομάδα που αγαπά από μικρό παιδί.

Το σημερινό είναι ένα μεγάλο σοκ, πιθανόν μεγαλύτερο του προηγούμενου. Είμαι όμως και τούτη τη φορά βέβαιος ότι αυτό το παιδί έχει τα κότσια για να νικήσει. Σε εκείνον δεν χρειάζεται να ευχηθεί κανείς πολλά, γιατί είναι αγωνιστής που δεν πτοείται ακόμη και όταν δεν παίρνει την ώθηση του χειροκροτήματος. Στην ΑΕΚ εύχομαι να νιώσει και να στηρίξει παντοιοτρόπως. Οχι από οίκτο και λύπηση, διότι δεν του ταιριάζει αυτού του παιδιού, αλλά για να τον αξιοποιήσει και να στείλει το μήνυμα προς όλα τα μέλη της αθλητικής και της ελληνικής κοινωνίας, όχι μόνο της μικροκοινωνίας της. Ενα μήνυμα με κύριους αποδέκτες τους ανθρώπους που δίνουν τον ίδιο αγώνα με τον Μιχάλη Παυλή για να νικήσουν, ή τουλάχιστον να μην χάσουν από την πολλαπλή σκλήρυνση.

Εύχομαι στην ΑΕΚ να κάνει τον Παυλή τον δικό της Ερικ Αμπιντάλ, τον δικό της Τίτο Βιλανόβα. Οχι για να μας αποδείξει ότι θυμάται πώς να παραμένει διαφορετική, αλλά για να δώσει κουράγιο, δύναμη, νόημα και κίνητρο σε αμέτρητους ανθρώπους που αγωνίζονται καθημερινά για να νικήσουν αρρώστιες. Εχω βάλει στο πετσί μου το πόσο λειτουργεί στην ψυχή του ασθενή ένα “καλό παράδειγμα” συνανθρώπου του που δίνει ή έδωσε την ίδια μάχη. Εχω πάρει κουράγιο, έχω δει να παίρνουν κουράγιο, έχω νιώσει πώς το ακούει η ψυχή σου το “για δες, αυτός τα κατάφερε, γιατί όχι κι εσύ;”.

Σε ένα παιδί 24 ετών που σήμερα πονάει πολύ, κυριολεκτικά και μεταφορικά, θα έλεγα αυτό που ακούει από τους αγαπημένους του, δηλαδή από τους οργανωμένους οπαδούς, το “ΑΕΚ σημαίνει δεν απογοητεύομαι”. Μαζί με την ευχή να μας δώσει κουράγιο με τον αγώνα του, και να τον καμαρώσουμε να βγαίνει νικητής. Στην ΑΕΚ που δέχεται το σοκ θα έλεγα το προφανές, το αυτονόητο: ο αγώνας του Μιχάλη είναι παραπάνω από κάθε άλλον που έδωσε με τη φανέλα της. Είναι αγώνας ζωής. Και πρέπει να κάνει τα πάντα για να τον βοηθήσει να βγει όχι απλώς νικητής, αλλά πρωταθλητής.