Ο Παυλής και η ΑΕΚ που έγινε ξανά οικογένεια!

Μερικά χρόνια πριν δεν μπορούσα καν να κρατήσω τα δάκρυα από το πρόσωπό μου όταν ο Μιχάλης Παυλής μας εξιστορούσε, εκεί στον Μπακαλγιάννη στην ταβέρνα στην Νέα Φιλαδέλφεια (στο στέκι μας που κάποιοι αργότερα κατηγορούσαν εντός ΑΕΚ αλλά μόλις το γνώρισαν άλλαξαν άποψη), την επιθυμία του να επιστρέψει ξανά στη μεγάλη του αγάπη. Τον κοιτούσα και σκεφτόμουν: Πώς είναι δυνατόν ένα παιδί το οποίο η ομάδα της καρδιάς του το πέταξε στους πέντε δρόμους (κυριολεκτικά) στη χειρότερη περίοδο της ζωής του και μόλις είχε γίνει γνωστό το πρόβλημα υγείας του να σκέφτεται κατ’ αυτόν τον τρόπο και να βάζει πάνω από το μίσος του και την πίκρα του για όσα του έκαναν την αγάπη του για την ΑΕΚ;

Για μένα ήταν ένα μάθημα ζωής από τον (ξέρω πως γνωρίζει ότι έτσι τον νιώθω και τόσο πολύ τον αγαπώ) μικρό μου αδερφό. Από τη μεγάλη μου… καψούρα. Σας το είχα γράψει εδώ, σε ένα υστερόγραφο όταν επέστρεψε στην ομάδα της καρδιάς του, πως δεν πρόκειται να τον κρίνω ποτέ αντικειμενικά διότι τον λατρεύω, τόσο απλά! Επιστρέφω στο τότε… Εκείνες τις μέρες, τις πολύ δύσκολες για εκείνον και για εμάς, ακούγοντας τον έπαιρνα μεν δύναμη από τη δύναμη της ψυχής του, αλλά από την άλλη με έπαιρναν τα ζουμιά γιατί σκεφτόμουν πως δεν θα γίνει πράξη η επιθυμία του και θα είναι κρίμα κι άδικο για ένα τόσο νέο, γεμάτο αγάπη και θέληση για ζωή παιδί…

Πού να ήξερα ότι λογάριαζα χωρίς να λαμβάνω υπόψη μου το μεγαλείο της ψυχής του Μιχάλη Παυλή. Είδα το πρωτοσέλιδο της Ωρας των Σπορ και έπιασα τον εαυτό μου να συμφωνεί για πρώτη φορά… Κάτι πραγματικά πρωτοφανές για μένα! Ασχετο αλλά επειδή μόνο μπηχτές έχω ρίξει σ’ αυτήν την εφημερίδα, νομίζω είναι τουλάχιστον υποχρέωσή μου να τους βγάλω το καπέλο για το πρωτοσέλιδό τους.

Σε αντίθεση με τις ‘’αντικειμενικές’’ εφημερίδες που πάλι στο βωμό του: να πουλήσουμε, φιλοξένησαν μεταγραφικά θέματα, βάζοντας σε τελευταία μοίρα ένα γεγονός που συνιστά μήνυμα ζωής και ψυχής για όλους. Γι’ αυτό και τους διαβάζουν συγγενείς και φίλοι, αυτό τους αξίζει χρόνια τώρα και αυτό παίρνουν! Στις δυο από τις τρεις ούτε καν φωτογραφία δεν έβαλαν στην αναφορά τους για το πιο σοβαρό θέμα της αθλητικής ειδησεογραφίας…

Συγχωρέστε με για την παρένθεση αυτή αλλά αν δεν το έγραφα θα έσκαγα… Διότι πραγματικά είναι αστείοι όσοι θέλουν να λέγονται ‘’διευθυντές’’ και η αξιολόγηση της χθεσινής ειδησιογραφίας ήταν αυτή που είδαμε στα σημερινά τους πρωτοσέλιδα. Λίγοι και στη δουλειά τους και (αυτό είχε φανεί από καιρό) σαν άνθρωποι.

Τέλος στην παρένθεση και συνεχίζουμε: περάσαμε μία αρκετά δύσκολη εποχή εκείνη την περίοδο. Για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα ήμασταν το παρεάκι στην ταβέρνα της Νέας Φιλαδέλφειας και δεν ήξερε κανείς, δεν μπορούσε καν να σκεφτεί τι επιφυλάσσει το μέλλον για τον φίλο μας. Εκείνος βέβαια δεν έπαψε ποτέ να παλεύει και να κερδίζει μέχρι να φτάσει στην επίτευξη του στόχου του. Και το έκανε!

Γύρισε στην ΑΕΚ και αυτός ήταν ένας ακόμη λόγος να με κάνει να κλάψω. Ηταν τόσο εύκολο τελικά και τόσο φυσική εξέλιξη που δεν μπορούσα καν να θυμηθώ ότι ήμουν σχεδόν σίγουρος πως δεν επρόκειτο να ξαναδώ την… καψούρα μου με την φανέλα της Ενωσης. Και αμέσως μου ήρθαν στο μυαλό όσοι τον έδιωξαν από την ΑΕΚ και είχε φτάσει η ώρα που τα σιχάματα αυτά (που έβγαλαν από την ΑΕΚ) είχαν απομακρυνθεί και μάλιστα κυνηγημένοι, όπως ακριβώς τους τα είχα προλάβει…

Δεν θα συνεχίσω να γράφω για τον Μιχάλη. Διότι όλα τα υπόλοιπα, οι πιο σημαντικές λεπτομέρειες που πάντα κάνουν τη διαφορά, είναι για μένα, για εκείνον και για τους ελάχιστους που στα δύσκολα ήταν μαζί, κοντά μας. Θα εστιάσω σε κάτι άλλο που προκύπτει ως αποτέλεσμα της ανακοίνωσης του Παυλή να τερματίσει τόσο πρόωρα την ποδοσφαιρική του καριέρα.

Μπορώ πλέον να το πω με βεβαιότητα πως η ΑΕΚ έγινε ξανά οικογένεια. Με όλη τη σημασία της λέξης. Αρχισε και πάλι αγάπη να θυμίζει. Κάτι που είχαμε ξεχάσει από το 2008 κι έπειτα, ίσως και λίγο νωρίτερα. Φαίνεται πως η απουσία του… μπαμπά τόσα χρόνια προκαλούσε αυτό το πράγμα που μόνο οικογένεια δεν ήταν και μόνο αγάπη δεν μας χάριζε και δεν μας θύμιζε.

Η πατρική φιγούρα είναι ο Δημήτρης Μελισσανίδης για την ποδοσφαιρική (ίσως και όχι μόνο) ΑΕΚ –μην παρεξηγηθώ δεν εννοώ την ιδέα ΑΕΚ και όσα πρεσβεύει της οποίας και το νυν ‘’αφεντικό’’ της είναι υπηρέτης– και όλο αυτό το διάστημα με… παρατηρητική διάθεση έψαχνα και προσπαθούσα να βρω τι ακριβώς γίνεται και… παίζεται στο δικό του μυαλό. Και για όσους έχουν ισχυρούς δεσμούς οικογένειας και η έννοια της λέξης ‘’πατέρας’’ είναι ιερή όπως στη δική μου περίπτωση καταλαβαίνουν τι εννοώ…

Για να είμαι ειλικρινής το έχω χαρεί όσο τίποτα άλλο. Διαπιστώνω πως σιγά, σιγά τα πρόσωπα μένουν στην άκρη. Το ‘’εγώ’’ δίνει τη θέση του στο ‘’εμείς’’. Η ουσία είναι πως αυτό επιτυγχάνεται από το… κεφάλι, διότι από κει βρωμάει πάντα το ψάρι.

Ο Μελισσανίδης το ξέρει καλύτερα απ’ όλους μας και είναι αποκλειστικά δικό του επίτευγμα το γεγονός ότι η ΑΕΚ γίνεται και πάλι αυτό που ήταν πάντα: η μεγαλύτερη και πιο ξεχωριστή οικογένεια στον ελληνικό αθλητισμό. Μία οικογένεια που προστατεύει τα μέλη της, τα αγκαλιάζει και δεν ψάχνεται να τα… πετάξει στους πέντε δρόμους στην πρώτη στραβή που τους επιφυλάσσει η ζωή. Αυτή είναι η βασική ιδέα της ΑΕΚ, αυτή επαναφέρει το νυν αφεντικό της και αυτό είχαν ανάγκη να θυμηθούν όλοι όσοι βρίσκονταν γύρω της και κοντά της.

Υγ: Ολοι όσοι με παρακολουθείτε χρόνια τώρα (πω πω φτάσαμε την 15ετία) και ασχολείστε με την ΑΕΚ είτε σε οπαδικό – φίλαθλο επίπεδο είτε ενεργά γνωρίζετε καλά ότι με τον Ντούσαν Μπάγεβιτς δεν έχω σχέσεις και επεδίωξα να μην έχω ποτέ από το 1996 και έπειτα. Ηταν τέτοια η καψούρα που του είχα, τόσο μεγάλη που ο πόνος που μου προκάλεσαν όσα ακολούθησαν μετέτρεψαν αυτήν την καψούρα – αγάπη στο αντίθετο. Δεν έχω καταφέρει (και δεν πρόκειται όπως φαίνεται) να αποβάλλω κατά κάποιο τρόπο όλα όσα με πόνεσαν και έτσι δεν έχω μπορέσει να αλλάξω και σίγουρα δεν θέλω και δεν πρόκειται να ξεχάσω.

Όμως επειδή τα παντελόνια τα φοράμε όχι γιατί απλά κρυώνουμε, αλλά γιατί υπάρχει ανάμεσα στα πόδια μας σαν άντρες, οφείλω να αναφέρω πως ήταν ο πρώτος (κι όχι απλά απ’ τους πρώτους) που πήγε στο νοσοκομείο και στάθηκε στο πλευρό του Μιχάλη Παυλή. Του μίλησε ζεστά, αλλά όχι υποκριτικά, ούτε με λόγια ψεύτικα και… ξύλινα. Και είπε λίγα λόγια αλλά τόσο αληθινά και τόσο δυνατά που έδωσαν πολλά περισσότερα στον Παυλή απ’ ότι θα περίμενε κι ο ίδιος ο Μπάγεβιτς. «Θα σε βοηθήσουμε», τρεις λέξεις, όλη η ουσία και η αλήθεια, το καλύτερο… φάρμακο για έναν άνθρωπο που χάνει τα πάντα. Όχι πολλά, πολλά αλλά τα πάντα! Είναι η αγκαλιά της οικογένειας –που έγραφα παραπάνω– στο μέλος της που πονάει… Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ και πάντα θα λέω μέσα μου ένα ευχαριστώ για τη συμπεριφορά του στον δικό μου μικρό αδερφό…