Το παράδειγμα της Γιουβέντους

Η σιδερένια πυγμή της Γιουβέντους καταδικάζει στον δι’ ασφυξίας θάνατο, όποιον αποπειράται ν’ αναλάβει τον ρόλο του αντιΓιούβε δέους στην Ιταλία. Είτε το αποπειράται φύσει, Ιντερ ή Μίλαν. Είτε επειδή, απλώς, έτσι προκύπτει στη ροή των πραγμάτων. Νάπολι πέρυσι, Ρόμα εφέτος. Δεν είναι ανίκητοι, στη Γιουβέντους. Αλλά κανείς δεν αντιδρά, συνολικά ως αθλητικός οργανισμός, όπως αυτοί. Κανείς δεν έχει τον τρόπο να μετατρέπει τις κοστοβόρες ισοπαλίες σε ωφέλιμες νίκες, όπως αυτοί. Το ‘καναν και την προηγούμενη χρονιά, μετά από εντός έδρας κάζο με την Ιντερ. Το επανέλαβαν, τούτη τη χρονιά. Μετά το κάζο (από 0-2, 4-2) στη Φλωρεντία, δέκα συνεχόμενες νίκες. Είχε να τους συμβεί, από το…1932. Τώρα, στο φινάλε του πρώτου γύρου, οι δέκα νίκες έγιναν έντεκα. Δεν τους είχε συμβεί, ποτέ. Το -5, σε δύο μήνες +8.

Αλλοι, δεν θέλουν ούτε ν’ ακούνε για την βαριά αντιΓιούβε ευθύνη. Μου ‘κανε εντύπωση ότι ο Τότι στη Ρώμη, αυτή την Κυριακή, ανακοίνωσε ότι την αποδέχονται. Ενδιαφέρον, αλλά δεν το απέδειξαν, ότι αντέχουν να τη σηκώσουν, κατά την επίσκεψή τους τις προάλλες στο Τορίνο. Εκεί η Γιουβέντους τους άφησε τον χώρο και τη μπάλα. Είναι μια άλλη συζήτηση, θεωρητική κατά βάσιν, εάν «επιτρέπεται» να το κάνουν αυτό οι μεγάλες ομάδες. Πολύ περισσότερο, μες στο σπίτι τους. Στη Γκατζέτα μεσοβδόμαδα, στην τακτική στήλη του, ο Αρίγκο Σάκι με τακτ μεν, το επέκρινε δε. Πρακτικά, όμως, έτσι τελείωσαν τη δουλειά. Κινδύνευσαν μονάχα σε μια απερισκεψία του Μπονούτσι που δοκίμασε να κολυμπήσει δίχως να ξέρει πόσο βαθιά ήταν τα νερά. Το ‘σωσαν ο Κιελίνι με τον Μπουφόν, δεν επαναλήφθηκε.

Κι αφού δεν άφησαν περιθώριο στην ταχύτητα των ρωμαϊκών αντεπιθέσεων, ύστερα ένα πρώτο πάτημα στην περιοχή και μια πάσα του Τέβες, ένα κτύπημα του Πίρλο, μία προώθηση του Κιελίνι, 3-0. Τους μαχαίρωσαν, πάνω που στη Ρόμα ζούσαν την ψευδαίσθηση. Όπως όταν ξυπνάς, πάνω στο καλύτερο του ονείρου. Ηταν τόσο σκληρό, που έχασαν τα λογικά τους. Συνετρίβησαν, ενώ ήταν καλύτεροι σε όλα τα stats. Βλέπει κανείς τη Ρόμα, και πράγματι αντιλαμβάνεται γιατί ευρίσκεται τόσο ψηλά. Βλέπει κανείς τη Ρόμα, και αντιλαμβάνεται γιατί δεν μπορεί να φτάσει στο ύψος-Γιούβε. Θυμίζει κάπως, υπ’ αυτή την έννοια, Λίβερπουλ. Πολλά κακά χρόνια, πίσω. Εκτός Ευρώπης. Ο Ρότζερς του ενός, ο Γκαρσία του άλλου. Οι Αμερικανοί ιδιοκτήτες. Η αναγέννηση. Και λογική προτεραιότητα, η επιστροφή στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Η Ιταλία διέρχεται συνταρακτική κρίση. Η Γιουβέντους είναι ένα παράδειγμα, μία νησίδα, πώς δεν αφήνουν την οικονομική κρίση να γίνει αγωνιστική κρίση. Η οικονομική κρίση, στο ποδόσφαιρο της Ιταλίας, φαίνεται. Ένα πρόχειρο παράδειγμα, τα στάδια. Ο Μόις πήγε στη Σαρδηνία, κι αυτό που έπαθε ήταν, προφανώς, πολιτισμικό σοκ. Θα φανεί επίσης, η κρίση, τη στιγμή που η Γιουβέντους θα παραδεχθεί ότι δεν έχει τη δύναμη να κρατήσει δικό της τον Πογκμπά. Αλλ’ όποιος ξέρει από δουλειά στο ποδόσφαιρο, θα επιβιώσει στην κρίση του ποδοσφαίρου. Η Γιουβέντους την ξέρει, αυτή τη δουλειά. Η Γιουβέντους ξέρει να «κάνει» ποδόσφαιρο. Ο Πογκμπά, στη Γιουνάιτεντ, ήταν…ένας Ζαχά κι ακόμη λιγότερο. Ενάμισι χρόνο στη Γιουβέντους, έγινε κιόλας παγκόσμια κλάση. Αυτό σημαίνει, κάνω ποδόσφαιρο.

Η υπεροχή της Γιούβε είναι η έδρα της και το οργανόγραμμά της. Όχι τα ντουβάρια της έδρας, η ψυχή της. Όχι το χαρτί του οργανογράμματος, το πνεύμα του. Απέκτησαν ό,τι κανείς άλλος δεν έχει, στη Serie A. Σπίτι. Το εισπράττουν, τρίτη διαδοχική σεζόν. Τρία χρόνια με σπίτι, δύο (κι άλλο ένα που έρχεται) πρωταθλήματα. Κι είναι όλοι εκεί. Πάνω απ’ την ομάδα. Μόνο για την ομάδα. Γροθιά. Το πλάνο της TV στα επίσημα. Η καταγραφή των συναισθημάτων, των αντιδράσεων. Ο Ανιέλι, ο Νέντβεντ, ο Μαρότα, ο Παρατίτσι. Ως και η…σύζυγος Ανιέλι, η Εμα Ουίντερ. Πιο κάτω, ο Κόντε και η ομάδα του. Το ίδιο. Η τέλεια εικόνα της ομοψυχίας. Προστατεύουν ό,τι έχουν φτιάξει. Το προστατεύουν, με νύχια. Με δόντια. Με ό,τι χρειαστεί.

Στο χορτάρι, το παιγνίδι της ομάδας είναι γνήσιο. Τα χαρακτηριστικά του παιγνιδιού αποκαλύπτουν τον αληθινό χαρακτήρα του όλου οργανισμού. Ένα παιγνίδι, όχι χαριτωμένο. Όχι και τόσο διασκεδαστικό. Ένα παιγνίδι, με πυγμή. Σοβαρό. Με την ατσάλινη θέληση. Ολων. Τη θέληση να συμμετέχουν και στα δύο σκέλη της υπόθεσης. Πώς αμύνεται ο Βιδάλ, πώς επιτίθεται ο Κιελίνι. Ένα παιγνίδι, προθυμίας στον κόπο και στον πόνο. Τον πόνο τον δικό τους, τον πόνο…των άλλων. Παίζουν πολύ με τα κορμιά, με τα χέρια, με ό,τι έχουν και δεν έχουν, εξαντλούν το όριο των κανόνων, κάποτε το ξεπερνούν. Οι διαιτητές, στη Serie A, κατά κανόνα το επιτρέπουν. Στην Ευρώπη, λιγότερο.

Η Γιουβέντους νιώθει καλύτερα, με τους Ιταλούς διαιτητές. Ακόμη και φίφτι-φίφτι να παίζουν, εάν εφαρμόζουν ενιαίο κριτήριο στην ανοχή του bodychecking, η Γιουβέντους νιώθει ότι η δική της δύναμη στο τέλος θα υπερισχύσει. Το ίδιο ενιαίο κριτήριο, αλλά με διαιτητές που τιμωρούν εύκολα το bodychecking, τους κάνει να νιώθουν ότι χάνουν σημαντικό κομμάτι από τη δύναμή τους. Επαιξαν όμιλο Τσάμπιονς Λιγκ και, στα έξι ματς, έκαναν…μία νίκη, την εντός επί της Κοπεγχάγης. Εννοούσαν δε, ο ιταλικός μινιμαλισμός, με μία νίκη να προκριθούν! Ο μινιμαλισμός τιμωρήθηκε, όχι για πρώτη φορά στα χρονικά του calcio, στα χιόνια της Πόλης.

Κάνει και λίγο ειρωνεία, όλο αυτό. Πέρυσι, δίχως Τέβες και Γιορέντε, διαχειρίστηκαν πιο δύσκολο όμιλο, πέταξαν έξω την Τσέλσι, έσπασαν τα μούτρα τους εκεί που σπάζουν τα μούτρα ολονών. Στη Μπάγερν. Εφέτος, με Τέβες και Γιορέντε, με τον πήχη χαμηλότερα, τους πέταξε έξω η Γαλατάσαραϊ. Στα ίσα και παλληκαρίσια, που λένε. Θα επανέλθουν, εννοείται, του χρόνου. Εκατό τοις εκατό, πιο σοφοί. Αρα, πιο δυνατοί. Ως τότε, έχουν μια ευκαιρία να κάνουν ό,τι πέρυσι η Τσέλσι. Για μια φορά ν’ ασχοληθούν με πάρεργα, Κύπελλο Ιταλίας και (με τον τελικό στο σπίτι) Γιουρόπα Λιγκ. Είναι βέβαιον ότι θ’ ασχοληθούν. Προσβλέπω, ήδη. Στον προημιτελικό…με τη Ρόμα, την άλλη εβδομάδα. Και στους πολύ πιθανούς προημιτελικούς Γιουρόπα Λιγκ, με τη Φιορεντίνα!