Κάποτε θα γίνουμε ομάδα

Το να σε κερδίζει ένα χωριό, συμβαίνει στο κανονικό ποδόσφαιρο, αυτό που δεν παίζεται στην Ελλάδα. Ο Πλατανιάς έκανε αυτό που είπε ο Στέφενς, πήρε δύναμη από την γελοία εικόνα μας. Μία εικόνα παικτών που δεν ήξεραν που να πάνε, πώς να εκμεταλλευτούν τους χώρους, πώς να βγούνε γρήγορα στην επίθεση.

Ψήλωσαν τα παιδιά μας μετά από τρεις άνετες νίκες, μόνο που αυτές ήταν στη Τούμπα. Η τελευταία αναμέτρηση μακριά από αυτή, ήταν ήττα απ ότι θυμάμαι. Είναι η περίοδος που θα κάνουμε τις γκέλες, όπως συνέβη και πέρυσι. Σχεδόν προβλέψιμος ο ΠΑΟΚ, πήγε να με ξεγελάσει όταν πέτυχε το γρήγορο γκολ από συνεργασία Κατσουράνη – Κλάους.

Μέχρι να γίνουν οι αλλαγές, ήταν το χειρότερό μας παιχνίδι, χωρίς αρχή και τέλος απέναντι σε παιδιά που απλά είχαν κίνητρο και κάποια καλά στοιχεία. Το πρόβλημα του ΠΑΟΚ μέχρι να βρει αυτή την ισορροπία του ακραίου επιθετικού ποδοσφαίρου που θέλει να παίξει ο Στέφενς, είναι η αποτελεσματικότητα των ακραίων του επιθετικών. Στην άμυνα λες πως θα φας κανά – δύο γκολ, αλλά έχεις τον τρόπο να πετύχεις περισσότερα στην επίθεση.

Με αυτούς τους Στοχ και Λούκας, δεν έχεις καμία τύχη. Ειδικά με τον πρώτο, η πίστη του Στέφενς πως θα τον δει κάποτε ποδοσφαιριστή που συμμετέχει σε ένα σύνολο και όχι μία ξεχωριστή οντότητα μέσα σε αυτό, αρχίζει και κουράζει. Όταν μία ομάδα υπολειτουργεί, υποτίθεται πως οι ακραίοι της θα κάνουν μία ατομική ενέργεια. Θα βγάλουν μία σέντρα. Θα συνεργαστούν σαν άνθρωποι με τα μπακ που ανεβαίνουν βρε άνθρωπέ μου. Αυτοί μόνο άρνηση, με τον Λούκας να έχει εδώ και ένα μήνα ντεφορμάρισμα. Είχε και καλύτερες μέρες εννοείται.

Οι δύο αυτοί τραγικοί, ο Μάρτενς σε περίοδο προσαρμογής. Αυτός θα χρειαστεί τον περισσότερο χρόνο έχοντας μάθει αλλιώς εδώ και οκτώ χρόνια σε μία ομάδα και σε ένα συγκεκριμένο πρωτάθλημα. Ο ΠΑΟΚ άρχισε να γίνεται ΠΑΟΚ όταν έκλεισαν οι αλλαγές. Μπήκαν ο Λίνο με τον Νάτχο και τον Βούκιτς και άρχισε να πιέζει ορθολογικά. Αυτή τη φορά όμως, η μπάλα δε σε ήθελε και καλά έκανε.

Επειδή θα βγάλουν γλώσσα οι φίλοι μας οι Ολυμπιακοί, είδα και το παιχνίδι το δικό τους. Σιχάθηκα τον εαυτό μου, αν εξαιρεθεί πως πληρώθηκα από την vista που δίνει αυτό το δώρο σε όσους τη προτιμούν με το στοίχημα «καταλογισμός πέναλτι».

Σε κακή μέρα και ο Ολυμπιακός, το τρώει γρήγορα και μετά η ατιμώρητη κλωτσιά πάει σύννεφο, όπως βέβαια και η κάθε βουτιά παίκτη του Ολυμπιακού είναι φάουλ. Το πέναλτι στον Μπακάκη είναι ο ορισμός του ακούσιου αλλά τι να πεις τώρα. Το πράγμα έχει ξεφύγει.

Εδώ εκνευρίστηκε το καλύτερο παιδί που έχω γνωρίσει στο ποδόσφαιρο τόσα χρόνια, ο Γιώργος Θεοδωρίδης που στόμα έχει και μιλιά δεν έχει. Αφού το κατάφεραν και αυτό, πάω πάσο. Τώρα που θα γίνει η γιορτή του ΠΣΑΠ. Εκεί που ψηφίζουν οι ποδοσφαιριστές τους εαυτούς τους, να κάνουν ιδιαίτερη μνεία στη συναδελφική συμπεριφορά των παικτών του Ολυμπιακού που με τις πλάτες της ΕΠΟ παίρνουν το ψωμάκι των συναδέλφων τους. Επίσης να μη ξεχάσουν να βραβεύσουν και κανέναν διαιτητή, τον Γιάχο για παράδειγμα που τον έχουν και υποψήφιο.

ΥΓ 1. Δε με πιάνει κανένας πανικός για την ήττα. Θα έρθουν κι άλλες μέχρι να μπούνε τα νέα πρόσωπα. Ο Νάτχο θα ανεβάσει την ομάδα επίπεδο στα χαφ, ενώ μία λύση για να γλιτώσουμε από αυτή τη λαίλαπα των εξτρέμ που μας έχει βρει, είναι να το γυρίσουμε σε ρόμβο με τον Χούσεν περιφερειακό επιθετικό. Όσο για το πότε θα δουλευτεί, δεν ανησυχώ. Ούτε αυτό που παίζουμε δουλεύτηκε υπό μια έννοια.

ΥΓ 2. Ο Τζιόλης μάλλον χρειαζόταν σήμερα ή μου φαίνεται. Για αυτούς που τον έκραζαν το γράφω αυτό. Καλά να περάσει εκεί τέσσερις μήνες και το καλοκαίρι εδώ είμαστε.