Ο μονόδρομος του Μήτρογλου

Ο Μήτρογλου έτρεξε άρον-άρον στο Λονδίνο να πάρει τα χρήματα. Αν ήμουν ο πατέρας του ή ένας μπάρμπας του, θα του έλεγα πόσο καλά έκανε. Αγια! Στα μάτια μου, η showbiz είναι πιο ανελέητη απ’ όσο είναι ελκυστική. Τη στιγμή του, λοιπόν, οφείλει να την αντιλαμβάνεται κανείς. Να την αδράξει. Carpe momentum. Στο ποδόσφαιρο, όπου βρίσκω πρότυπα σταθερότητας και μακροημέρευσης, τον Καμπιάσο για ν’ αναφέρω έτσι τυχαία ένα, τα προσκυνώ. Αλλά 30+ χρόνια επαγγελματικής τριβής στον χώρο με δίδαξαν πως πιο πολλά είναι τα σήμερα-είσαι-αύριο-δεν-είσαι παραδείγματα. Οσο «είσαι» συνεπώς, εκμεταλλεύσου το. Ο,τι πάρεις, θα σου χρειαστεί όταν…δεν θα είσαι. Από το πιο βαθύ της ψυχής, εύχομαι στον Μήτρογλου να σκίζει για άλλα δέκα χρόνια. Και αντίστοιχα ν’ αμείβεται. Είναι, όμως, μόνο μία ευχή. Δεν μπορεί να είναι, για τον Κώστα, ένα σχέδιο καριέρας. Ζωής. Με τα σχέδια, η μοναδική βεβαιότητα είναι αυτό που λένε για τον Θεό. Όταν βλέπει άνθρωπο να τα κάνει, γελά.

Οποτε έτυχε να παίζει Φούλαμ στην τηλεόρασή μου, από τότε ακόμη που ήταν προπονητής ο Γιολ, συνειδητοποίησα πόσο κουραστικά κακή ομάδα είναι. Ποτέ δεν κράτησε (όχι ως δημοσιογράφου, ως ποδοσφαιρόφιλου) το ενδιαφέρον μου, και το χέρι μου μακρυά απ’ το τηλεκοντρόλ, για περισσότερα από δέκα λεπτά. Δεν γνωρίζω εάν ο Μήτρογλου είχε υπ’ όψιν του «δείγμα Φούλαμ» προτού πάει. Γνωρίζω τι έχει δει απέξω, στο λίγο που είναι εκεί. Την είδε να κατακρημνίζεται, πράγμα που ήταν (αυτή η αφρενάριστη κατάβασή της) απλώς θέμα χρόνου, στον βυθό. Στο -4 απ’ τη γραμμή, ήδη. Επειτα, την είδε να βγαίνει νοκ-άουτ στο κύπελλο, εντός έδρας, από αντίπαλο γ’ κατηγορίας, με γκολ στο 120’, αφού στο πρώτο ματς, το εκτός στο Σέφιλντ, είχε χρειαστεί ολίγη διαιτησία για να μη αποκλειστεί με τη μία. Τώρα, πηγαίνει την Κυριακή στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, οι επόμενοι δύο επισκέπτες στο Κότατζ είναι η Λίβερπουλ και η Τσέλσι, ο νέος προπονητής πρόλαβε σε δύο μήνες να είναι κιόλας «στον ατμό», το δε -4 στην πραγματικότητα είναι -5 αφού εμφανίζουν τη, μακράν, χειρότερη διαφορά τερμάτων σ’ ολόκληρη την Πρέμιερσιπ.

Εν ολίγοις, η Φούλαμ δεν διάγει φάση να μπορούν να βοηθήσουν με το παιγνίδι τους τον Μήτρογλου ώστε (αφού τον βοηθήσουν) να προσβλέπουν εύλογα, ύστερα, ότι θα βοηθηθούν απ’ αυτόν. Αν θυμηθώ τους δανεισμούς του Μήτρογλου εν Ελλάδι, η τρέχουσα Φούλαμ είναι πιο πολύ ένας Πανιώνιος που ψυχορραγούσε παρά ένας Ατρόμητος που έχαιρε άκρας υγείας. Αν θυμηθώ και την αγωνιστική συμπεριφορά του Μήτρογλου όπου πήγε δανεικός, δεν τον φοβάμαι. Ο κόσμος του Κώστα, έτσι όπως τον έχει τακτοποιημένο μες στο κεφάλι του, φαίνεται να είναι πολύ απλός. Εστω, απλοποιημένος. Δεν είναι το παιδί που θα μπερδευτεί και θα πιάσει να ρωτάει, τι-κάνει-η-ομάδα-για-μένα. Το μόνο που τον απασχολεί είναι, τι θα κάνει αυτός για την ομάδα. Η κοσμάρα του είναι η σωτηρία του. Δεν ξεχνώ τον Τζόλε προ ετών, να μου διηγείται μήνες μετά, καλοκαίρι ένα βράδι κάπου κοντά στην παραλία, πώς είχαν κερδίσει ένα παιγνίδι με την ΑΕΛ στο Καραϊσκάκη, υπό ασφυκτική πίεση, κλειδί τίτλου. «Όταν το σύμπαν καιγόταν και όλοι είχαμε παραλύσει, μας έσωσαν οι δύο που είναι στον κόσμο τους και δεν καταλάβαιναν τίποτα, ο Σίσιτς κι ο Μήτρογλου».

Όπως και να ‘χει, μαζί με τα χρήματα ο Μήτρογλου πήρε και το (ισοϋψές του ποσού) ρίσκο. Τον Μάιο, να ‘ναι ποδοσφαιριστής Τσάμπιονσιπ. Κι ο Μήτρογλου δεν είναι Ρίισε, δεν είναι Χάνγκελαντ, δεν είναι Καραγκούνης, Νταφ, Πάρκερ, δεν είναι Ντέμπσι που επέστρεψε για δύο μήνες κι ύστερα θα ξαναπάει στο Σιάτλ. Αυτοί, την ιστορία τους την έχουν γράψει. Ενας ενδεχόμενος υποβιβασμός της Φούλαμ θα ‘ναι, σ’ αυτή την ιστορία, ανθυποαστερίσκος. Ο Μήτρογλου, όμως, τώρα τη γράφει. Τη δική του ιστορία. Εχει μία και μοναδική επιλογή. Να ετοιμάσει σωστά το σώμα του, για να παίξει καλά. Μη γελιόμαστε, απ’ την Ελλάδα έφυγε σε κακό (αγωνιστικό) χάλι. Πρόσφατα ο Μίτσελ δοκίμασε να τον επαναφέρει μετά τον τραυματισμό στο Παρίσι, είδε, και το μετάνιωσε. Και εδώ να έμενε, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα προλάβαινε να είναι καλά για τον αγώνα με τη Γιουνάιτεντ. Εκεί που πήγε, είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν προλαβαίνει να είναι καλά για τον αγώνα (της Κυριακής) με τη Γιουνάιτεντ. Τουλάχιστον, ο Ολυμπιακός έμαθε και παιγνίδι με παιγνίδι εξακολουθεί να μαθαίνει, θέλοντας και μη, πώς να παίζει (από τον Νοέμβριο) δίχως αυτόν. Ενώ η Φούλαμ επείγεται να παίξει, με αυτόν.

Δεν βάζω καν, το εξτρά κίνητρο που ιδίως ετούτη την περίοδο ωθεί «πλούσιους και φτωχούς», από τον Μέσι της Αργεντινής ως τον Κάμπελ της Κόστα Ρίκα, να είναι καλά για να παίξουν καλά στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Και το Παγκόσμιο Κύπελλο να μη υπήρχε στον ορίζοντα, πάλι το να φέρει ο Μήτρογλου τον εαυτό του σε αγωνιστική κατάσταση για να παίξει καλά είναι το μόνο που έχει να κάνει. Αν παίξει καλά, συρρικνώνει το ρίσκο που ο ίδιος ανέλαβε. Ετσι, δεν θα περάσει απαρατήρητος. Και να πέσει η Φούλαμ, το καλοκαίρι θα βρεθούν οι πρόθυμοι να την ελαφρύνουν απ’ το βαρύ, για Τσάμπιονσιπ, συμβόλαιό του. Το βασικό είναι να μη γίνει (και στην Αγγλία γίνεσαι αφάνταστα εύκολα) flop, μια αγορά-φιάσκο από εκείνες που μπαίνουν σε σχετικά αφιερώματα κάθε τόσο, στα (πολλά) επόμενα χρόνια. Είναι, άλλωστε, ο τυπικός βρετανικός τρόπος. The british way. Να σε ανεβάζουν όσο πιο ψηλά γίνεται, ώστε ν’ απολαύσουν τον κρότο που θα κάνεις όταν πέσεις από κει ψηλά…