Η εξήγηση ενός 0-3 σε ντέρμπι αιωνίων

Αυτό που πραγματικά εκπλήσσει είναι το πως δεν μέτρησαν σωστά στον Ολυμπιακό, πρωτίστως οι παίκτες κι ο προπονητής, το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό.

Μόλις στον α΄ γύρο, στη Λεωφόρο, ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει με γκολ στο 90’, ένα παιχνίδι που όπως το κέρδισε, έτσι και θα μπορούσε να το είχε χάσει.

Ακριβώς πέρσι τέτοια εποχή, μέσα στο Καραίσκάκη, ο Ολυμπιακός είχε ισοφαρίσει στο 87’, σώζοντας την ισοπαλία. Πάλι με τον Μίτσελ στον πάγκο.

Η τρίτη φορά λογικά σε κάνει πιο σοφό. Αμ δε…

Για να είμαι ειλικρινής, θεωρώ ότι αν ο Τσόρι μείωνε στο 82’ με το πέναλτι, το ματς θα έληξε 2-2. Με τις καθυστερήσεις θα είχε 15΄και πιστεύω ότι με κάποιο τρόπο ο Ολυμπιακός θα έβαζε πάλι ένα γκολ στο τέλος κι ο Μίτσελ θα είχε σώσει τρίτο παιχνίδι σερί στο φινάλε. Όμως, τα «αν» απλά είναι για κουβέντα.

Βέβαια εξυπακούεται ότι δεν είναι μόνο θέμα Μίτσελ. Ο Μίτσελ δεν ήταν εδώ στο περσινό 2-2 του α΄ γύρου στο ΟΑΚΑ. Ήταν, όμως, αρκετοί παίκτες του Ολυμπιακού, που και τότε θα μπορούσαν να το είχαν χάσει το παιχνίδι, όπως ακριβώς θα μπορούσαν και να το είχαν κερδίσει. Όπως αποδείχθηκε, όμως, δεν τους «είπαν» τίποτα τα τρία αμέσως προηγούμενα παιχνίδια τους με τον Παναθηναϊκό, που ήταν όλα στο όριο. Κι όταν δεν σου γίνεται μάθημα το πάθημα, πολύ απλά κάποια στιγμή θα την πατήσεις. Ενίοτε και άσχημα.

Διότι, στην κακή ψυχολογική προετοιμασία της ομάδας πριν το ντέρμπι, ήρθε κι η κακή επιλογή του Μίτσελ να μην φρεσκάρει όχι καν την 11άδα (με Σάμαρη, Μασάντο) αλλά ούτε καν τον πάγκο (με Ιμπαγάσα, Σέποβιτς) σε σχέση με το παιχνίδι με τη Γιουνάϊτεντ, ήρθαν κι οι συγκυρίες μέσα στο παιχνίδι (χρυσή ευκαιρία Ολαϊτάν στο 0-0, σοκ με την κατάρρευση του Ολαϊτάν, τραγικά λάθη Μανωλά κι Αβραάμ στα δύο πρώτα γκολ, αναγκαστική αλλαγή Μαρκάνο, χαμένο πέναλτι Τσόρι), ήρθε κι ένας ψυχωμένος Παναθηναϊκός αποφασισμένος να δώσει «αγώνα χρονιάς», ε τον πήγαν κι οι φάσεις (με αποκορύφωμα στο 2-0, όταν μία απόκρουση άμυνας έγινε ασίστ στον Μπέργκ!) και δεν θέλει και πολύ στο ποδόσφαιρο να γίνει ένας θρίαμβος-η, ένα πατατράκ.

Με ενάμιση διακριθέντα δεν μπορείς να κερδίσεις, ούτε καν να αποφύγεις την ήττα σε ένα ντέρμπι, για το οποίο την γνώμη μου είχα καταθέσει και παραμονή του (http://www.gazzetta.gr/football/article/592262/o-pao-tha-einai-megalos-antipalos) και ανήμερα (http://www.gazzetta.gr/football/article/592514/imihrono-nikis-ki-o-sidiropoylos). Ήταν τόσο ξεκάθαρα όλα…

Όμως, με μόνο τον Τσόρι να στέκεται στο ύψος ενός τέτοιου παιχνιδιού-κι αυτός διάολε να χάνει το πέναλτι!-και τον Πέρεζ να κάνει κάπως αισθητή την παρουσία του, δεν γίνεται φίλοι μου, όταν οι άλλοι 12 είναι είτε υποτονικοί, είτε με σοβαρά λάθη. Μακάρι άμεσα κι οι υπόλοιποι ερυθρόλευκοι να παραδειγματιστούν από τον έμπειρο Αργεντίνο παικταρά, που έχει εξελιχθεί σε ηγέτη και φυσιογνωμία της ομάδας.

Διότι, μία μαύρη νύχτα, όσο ταπεινωτική κι αν είναι, μπορεί να ξεπεραστεί όταν έχεις δώσει πολλές χαρές. Το ζητούμενο πλέον είναι η ομάδα να σηκώσει πάλι κεφάλι, γιατί έχει ακόμη πολλά ψωμιά μέχρι να τελειώσει η σεζόν. Κι είναι κρίμα και δεν πρέπει αυτή η σεζόν να μην τελειώσει όπως αξίζει στον φετινό Ολυμπιακό.